(foto's: Jan Smets)

Wat schoorvoetend en met enige aarzeling kan ik hen bewegen om te poseren voor deze groepsfoto.  Mohamed Bouzerda - één van de vier jongeren - doet het nét iets gewilliger.  Maar alle vier zijn ze achteraf best tevreden met de foto, en met hun toestemming mag ik hem publiceren.   Tania, Tina, Oussana en Mohamed: ze hebben reeds heel wat watertjes doorzwommen.  Maar het project 'Goed Gebouwd' heeft hen een nieuwe kans gegeven.  Met dit project wilde  PrOS (Problemen op school) jongeren die herhaaldelijk werden geconfronteerd met moeilijkheden in hun schoolloopbaan,  de unieke gelegenheid geven om van de carrousel te springen...  Samen met de vzw Sjarabang is PrOS met hen aan de slag gegaan, en vandaag toont het viertal hun gezamelijke kunstwerk in de tuin van CGG De Pont in de Hanswijkstraat.

PrOS wil jongeren met moeilijkheden in hun schoolloopbaan een schoolvervangend alternatief bieden, en de ruimte creëren om achterliggende problemen te belichten.  De begeleidingsduur is afhankelijk van de noden van de jongere en kan variëren van enkele maanden tot een volledig schooljaar.  Dit project krijgt de naam 'Carroussel'.

(Tania met begeleidster Els)

PrOS is een samenwerkingsproject tussen de stad, het CGG De Pont en alle Mechelse scholen en CLB's.  De voornaamste doelstelling is het deblokkeren van een problematische schooloopbaan van een jongere of (jong)volwassene.  Om dit te bekomen werken ze intensief samen met de jongeren of volwassene en zijn of haar netwerk (ouders, school, hulpverleners...).   PrOS richt zich enerzijds op jongeren uit het basis-en secundair onderwijs en anderzijds op (jong)volwassenen die schoollopen binnen het volwassenenonderwijs in Mechelen, met het oog op het behalen van een diploma secundair onderwijs.

Er worden verschillende begeleidingsmodules aangeboden afhankelijk van leeftijd en noden.  In een eerste kennismakingsgesprek wordt aandacht besteed aan de bezorgdheden die leven rond een jongere.  Dan wordt er nagedacht over welke module het meest geschikt is.  De begeleiding start pas als iedereen zich hiermee akkoord kan verklaren.  Het kan zowel individueel als in groep gebeuren.

Begeleidster Els Jooken kan er enthousiast over vertellen:

Het gaat hier dus om jongeren die het niet meer zien zitten op school, of die er zelfs niet meer mogen terugkomen.  En dat kan gaan om héél diverse redenen. De jongeren worden bij ons aangemeld door PrOS.  Met Carroussel  zoeken we dan naar een geschikte leerplek voor hen.  Een stage mag je dit eigenlijk niet noemen.  Dit kan alleen in schoolverband natuurlijk.   Maar onze jongeren komen zo bijvoorbeeld terecht in het Hof van Egmont, of in Sint-Maarten-ziekenhuis, Tivolipark, Go Shill, de Zondvloed....  Het kan gaan van één week tot een heel schooljaar.  De jongeren krijgen hier een laatste kans, en dat beseffen ze ook wel.  Ze weten dat er nadien andere maatregelen dienen genomen te worden.  Deze jongeren die totaal niet meer gemotiveerd zijn, proberen we terug op een goed spoor te zetten.  Maar het gebeurt wel op vrijwillige basis.  Zoekend naar nieuwe werkplekken kwam ik bij Sjarabang terecht, die creatief aan de slag gaat met mensen met een mentale beperking.  Sjarabang kon geen werk verschaffen op dat moment, maar toen begon een idee te rijpen...  Als we nu eens  een kunstproject zouden opzetten met de vier jongeren waar we op dat ogenblik mee bezig waren?  De mensen van Sjarabang waren voor het idee gewonnen, en enthousiast zijn we in zee gegaan met onze vier.  De bedoeling was vooral de jongeren een succeservaring te laten beleven, maar ook om hun sociale vaardigheden te ontwikkelen.  Zo werd dus 'Goed Gebouwd' opgezet...  Wekelijks werd samengekomen in Sjarabang.  Aanvankelijk verliep het moeizaam, en moest er wat gepusch d worden.  Maar de vier bleven komen...  En er ontstond iets moois.  Dit kunstwerk is het finale resultaat van dit boeiende project.  Misschien kunnen ze het niet zo gemakkelijk uiten: maar toch zijn ze alle vier trots op hun werk.  Ik zag deze jongeren groeien. Waren ze aanvankelijk misschien wat verlegen of heel erg op zichzelf: na verloop van tijd ontstond een groepsgevoel.  Ze ontdekten dat er mensen zijn die ondanks alles nog in hen geloofden.  Ze hebben het moeilijk met complimentjes krijgen, maar toch doet het hen wat.  Ook met de ouders, waarmee we wekelijks contact hebben, hebben we over het algemeen een stevige band opgebouwd.  Dit moet ook wel - Samen moeten we immers achter deze jongeren kunnen staan.

Marleen D'Joos en Mart De Wever zijn begeleiders in Sjarabang.  Ook voor hen was dit project een héél nieuwe ervaring...

Dit was een heel nieuwe doelgroep voor ons.  We zijn het gewend om met mensen met een mentale beperking te werken.  Dit is weer heel wat anders.  De jongeren waren heel mondig.  Het was in het begin wel wat zoekwerk hoe we het dienden aan te pakken.  Toch hebben we het gevoel dat het vertrouwen is gegroeid, en dat we dichter bij mekaar zijn gekomen.  Ze zijn beslist opener geworden.  Af en toe ging de ruwe bolster open.  We zijn er van overtuigd dat dit kunstproject 'iets' met hen gedaan heeft.  Verwonderlijk was wel - en daar stond begeleidster Els - ook van versteld, dat ze niet één keer gespijbeld hebben.  Elke keer stonden ze er opnieuw.  En dat is vaak wel wat anders op de werkplekken waar ze werden gezet.  Het was vaak een turbulente periode, maar het was bijzonder boeiend...  Mogelijk komt er een vervolg op dit project...

Mohamed Bouzerda is één van de vier jongeren die in het project is gestapt.  Ik heb met hem een toffe babbel...

Ik ben vijftien jaar, en had het bijzonder moeilijk met regels op school, waardoor ik in de problemen kwam.  Els stelde me dit project voor.  Eerst wou ik niet, maar toch zag ik in dat het me een nieuwe kans kon geven.  M'n ouders stonden er ook achter.  Voordien had ik geen belangstelling om creatief bezig te zijn.  Ik ben immers meer een sportman.  Maar het was boeiend.  We kenden mekaar op voorhand niet, maar we zijn toch vrienden geworden.  Een maand lang hebben we samen in Sjarabang gewerkt.  Ik weet nu meer over kunst.  Het zette me ook terug met de voeten op de grond, en ik had een interressant contact met Els.  Later zou ik wel profvoetballer willen worden.  Maar in september probeer ik de draad weer op te pakken.  Ik ga dan terug naar school.  Misschien wil ik wel iets doen in de horeca...

Oussana Boyanbib is eveneens vijftien jaar.  Ook hij wil wel wat kwijt...

Ik weet nog niet helemaal wat ik in de toekomst wil doen.  Maar toch wil ik weer naar school.  Mijn ouders staan er ook achter.  Ik wil de nieuwe kansen grijpen.  Vroeger had ik problemen op school.  Dat had te maken met mijn gedrag.  Ik werd dan ook regelmatig op het matje geroepen.  Nu wil ik het anders.  In dit project zijn we vier vrienden geworden...

Het is een erg knap kunstwerk geworden.  Proficiat!  In het kunstwerk legden de vier veel van zichzelf, en het is dan een erg persoonlijk en sterk tot de verbeelding sprekend werkstuk.  Met een receptie in de tuin werd geklonken op de realisatie die veel bewonderende blikken kreeg.

Mohamed, Tina, Tania en Oussana zijn best trots op hun kunstwerk, en op de weg die ze aflegden.  Niet alles is rozegeur en maneschijn, en waarschijnlijk liggen er nog heel wat obstakels op hun weg.  Maar toch hebben ze door deze succeservaring wel nieuwe inzichten gekregen.  De ruwe bolster toont barstjes... 

www.cggdepont.be/werking/PrOS

Lokaal in het CGG De Pont  -  Hanswijkstraat 48      015/42 08 32