(foto's: Jan Smets)

Ik ben sterk onder de indruk van wat ik te zien krijg.  Drie jonge talentvolle Mechelse kunstenaars hebben mekaar de laatste drie maanden 'gevonden'.  Samen hebben ze eenzelfde atelier gedeeld.  Samen maakten ze een artistiek proces door - kruisbestuiving van ideëen en vormtaal - Morgen is er de finissage.  Dan tonen Evelien Boden (°'88), Germaine Bonk (°'83) en David Katshiunga (°'87) het boeiende resultaat van hun beeldende scheppingsdrang.  Vandaag was het druk in de lokalen van H30 in de Hanswijkstraat, waar ze hun expo opzetten.  H30 bood deze drie kunstenaars een atelier en raad en daad om hen een eindje op weg te helpen in het zoeken van een weg in het beeldende kunstenlandschap in onze stad.  Ze grepen de kans, en tonen morgenavond, woensdag, de knappe slotsom van wat ze zelf een uitermate fascinerende periode vonden...

(vlnr: David, Evelien en Germaine)

Hun werken weten me te ontroeren, en grijpen me bij de strot... Ze dagen me uit, roepen vragen op, en dagen me uit om te interpreteren, te zoeken...  Deze drie jonge mensen zijn totaal verschillend - nét zoals hun werk.  En toch zie ik boeiende parrallelen.  Hun werk is erg expressief.  Ik ben er van overtuigd dat we de namen van deze drie nog vaak zullen tegenkomen in de toekomst.  Evelien, Germaine en David verdienen het om in de spots te staan -  Ze verdienen de aandacht van het Mechelse publiek.  Ik zou zeggen: grijp morgenavond de kans om dit talent te bewonderen!

  (de 'handen' van Germaine...)

Sinds januari bezit H30, de artistieke werkplek voor jongeren een beeldend atelier.  Deze ruimte word iedere drie maanden ter beschikking gesteld aan jonge beeldende kunstenaars om er ongedwongen te experimenteren.  Maar H30 biedt naast dit atelier ook nog de nodige steun aan, én een zetje om de carrière op het juiste spoor te zetten, in Mechelen, maar ook daarbuiten.  Na deze drie maanden vindt er telkens een finissage plaats met als titel 'Pièce unique'.  Shamisa Debroey beet de spits af.  Deze jonge illustratrice die haar naam aan het maken is in deze stad, mocht als eerste aan de slag in H30.  Nu was het de beurt aan ons drietal.

(Evelien bij enkele van haar werken...)

Sinds begin april delen deze drie jonge beloftevolle kunstenaars het atelier.  De finissage van morgenavond zal het resultaat tonen van maandenlange inspiratie en artistieke uitdaging.  Toch is het opmerkelijk dat ieder werk heel uitdrukkelijk het signatuur van de maker draagt.

Morgenavond 26 juni zal je terecht kunnen in H30 om hen aan het werk te zien.  Vanaf 19 uur zwaaien de deuren open.  Je kan de tentoonstelling op zolder en in het atelier bekijken, en er de sfeer opsnuiven.  Ook kan je een paperback van de kunstenaars verkrijgen (zolang de voorraad strekt tenminste).  Doorlopend zal de bar open zijn.

(David met enkele van zijn werken)

Evelien toont dan in twintig beelden wat haar inspireert.  Iets na achten zullen David en Germaine een 'Live Drawing Session' ondernemen, waarbij de danseressen van Sans Saucisses model staan.  Om 21 uur worden de kunstwerken verloot, en om 23 uur sluiten de deuren.

  (Evelien en haar werken...)

Evelien, Germaine en David zijn naarstig aan de slag om hun werken op te hangen.  Maar toch maken ze even tijd vrij voor mij, voor een babbeltje.

Germaine is de oudste van het drietal.  Ze studeert al een paar jaar aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten.  Evelien studeerde aan Sint-Lukas in Brussel, en David volgde grafische vormgeving - eerst in ColomaPlus en nadien in Sint-Lukas.  Géén van de drie kende mekaar voordien, al woonden David en Evelien wel ongeweten in dezelfde straat.  Het werd dus een spannende 'eerste ontmoeting', en het was afwachten of het zou klikken tussen hen.  Het hééft geklikt.  De drie jonge kunstenaars zijn vrienden geworden.

Evelien:

Als ik voor mezelf mag spreken, kan ik wel zeggen dat ik heel gevoelig ben.  Mijn werk is dat ook, en ook expressief.  Ik gebruik veel kleur.  Nu is dat vaak roos en paars, maar dat kleurenpallet wisselt al wel.  Ik vraag misschien veel van de kijker.  Ik wil enkel een 'illusie' geven. Ik werk met vage beelden, snij beelden af...  Ik werk snel..., vluchtig...  Er zit veel van mezelf in.

Evelien heeft gelijk...  Haar werk nodigt uit om dieper te kijken..., om 'lijnen', en misschien wel 'verhalen'  te ontdekken in wat vaag gelaten wordt...  Haar kunst frappeert me.  Evelien lijkt me inderdaad gevoelig, en lijkt me zelfs vrij onzeker.  Of is dat mijn interpretatie?  Ze houdt er niet van om gefotografeerd te worden - Houdt ze het zélf ook graag vaag?  Talent heeft ze in overvloed.  Dat merk ik.

  (Germaine)

Germaine brengt andere kunst.  Ik ben gefascineerd in haar 'handen-reeks'.  Zelden zag ik zo'n expressieve handen.  Ze vertellen levensverhalen,deze handen - of zo zie ik het althans.  Ze zijn niet statisch op het papier gebracht - maar ze zinderen, bewegen...  Germaine stelde al enkele keren tentoon.   Net zoals Evelien.  (voor David is het de eerste keer)

Elke dag was er wel iemand van ons in het atelier aan het werk...  Het was boeiend om mekaar bezig te zien...  Zelf werk ik veel met houtskool.  Dat materiaal heeft een eigen wil, het vliegt in 't rond, het breekt...  Het is slordig, ruw...  Ik hou er van.  Ik experimenteeer ook veel.  De handen zijn het resultaat van waarnemingen.  Mijn handen lagen voor de hand.  Maar ik interpreteer ze.  Ik trek de verhoudingen scheef, ik maak ze hoekiger.  De lijnen zijn zenuwachtig en 'kribbelig'...

(werk van David)

David, de man in het gezelschap, toont ook sterke emoties in zijn werk.  Hij is zoekend naar een eigen stijl, maar werkt momenteel erg graag met zwart en wit.

Mijn stijl evolueert.  Ik werk nu ook vluchtiger en sneller.  Misschien komt dit wel door de invloed van Germaine en Evelien.  Van gedetailleerd ga ik naar vagere contouren.  Ik heb dus wel wat opgepikt van deze kruisbestuiving.  Maar er is in ons werk wel één constante: we brengen 'stukken van mensen'... Ja, 'menselijkheid' is wel de rode draad door ons verhaal. 

Het verhaal van Germaine, David en Evelien zal niet stoppen.  Samen willen en zullen ze verder gaan.  Die plannen hebben ze al.  In MEC (vroegere Opel-garage op de Antwerpse Steenweg) zullen ze hun artistieke plannen verder vorm geven.  Ze starten ook met een kunstkrant:  BEELD/in situ.  Alle drie zijn ze heel erg blij met de steun die deze stad hen, en andere jonge kunstenaars geeft.

(David in het atelier.  Achter hem het zijn portret van Ray Charles)

Ik loop met David naar het atelier.  Een kunstenaarsatelier fascineert me steeds.  Het is een bijzondere plek, waar je de ziel van de artiest voelt - zijn zoeken, experimenteren, scheppen...  Overal hangen en staan werken, schetsen...  Aan één van de wanden hangt een werk waar ik m'n ogen niet van kan afhouden.  Het grijpt me aan.  Het toont een Afrikaans jongetje, en ik zie een kind met grote ogen die misschien té veel hebben gezien - dingen die een kind niet hoeft te zien...  Zo voel ik het aan.  Doordringend.

Ik hou van dit werk.  Het is een lievelingswerk van mij.  Het is ook één van de eerste.  Ik denk dat ik er moeilijk afstand van zou kunnen nemen.  Het is natuurlijk een Afrikaans jongetje.  Zelf heb ik ook Congolese roots.  Toch is het een universeel thema.  Het toont de emoties van dit kind, dat evengoed Europees of Aziatisch zou kunnen zijn...

In ons gesprek over zijn werk, komen we dichter bij mekaar.  Ik voel wat de kunstenaar wil zeggen.  Zijn scheppingsdrang heeft niet alleen iets 'moois' gemaakt, maar het heeft mij als toeschouwer naar de keel gegrepen.  Ik kom niet los van het werk.  David is een ware kunstenaar.  Laat deze jonge kerel maar 'groeien' in zijn kunstenaarsschap.  Net zoals zijn vriendinnen Evelien en Germaine tonen ze dat deze stad bruist van talent.  Fijn dat dit naar waarde wordt geschat.  Fijn dat een inspirerende plek als H30 dit talent ten volle laat ontwikkelen.