Donderdag 16 mei stelde Martine de Kok haar sterk debuutalbum ‘Plaatselijk Verkeer’ voor bij Moonbeat in Mechelen. Diezelfde avond presenteerde Noria hun liedjesprogramma 'Picknick op de Maan'. Beide optredens waren zowat het sluitstuk van de Nederbeats-concerten bij Moonbeat. Mechelen Blogt ging kijken, luisteren, ontdekken, genieten...

Vooraleer te gaan luisteren naar de muziek namen we de tijd om even de mooie, soms ietwat prikkelende foto-expo van Cristina de la Madera te bekijken in de foyer en trappenhal van Moonbeat. Ietsje over achten zwaaiden de zaaldeuren open en mocht Noria eraan beginnen.

Het vijftal presenteerde hun programma ‘Picknick op de Maan’. Keboards, gitaren, percussie, vier stemmen, waarvan de dames Irjen en Sara ‘full time’. De bezetting droeg bij tot fijne Nederpop en -folkliedjes. Noria bracht sterke eigen nummers zoals ‘Picknik op de Maan’, het funky ‘De Wolf’ dat ook tekstueel erg sterk in mekaar zat - “Zij heeft nog steeds geen wolf gezien ook al is haar kapje erg rood” en mét publieksparticipatie: de wolvengeluiden!, het ietwat ondeugende ‘De Kleine Dood’, ‘Vliegen’, ‘Toeval’ en een uitmuntend ‘Onvoltooid Verleden Tijd’.

Het gezelschap bracht ook heel wat covers. Daarvan onthouden we vooral graag ‘God, ik en Marion’ (Buurman), ‘De ballade van Boon’, gekend in de versie van Laïs voor de ‘Vergeten Straat’-soundtrack, ‘Monsters Slapen Nooit’ (BLØF) en ‘De Eerste Sneeuw’, een tekst van Lieven Tavernier en overbekend van Jan de Wilde.

"We zijn een beetje zenuwachtig" zei Klaas Geldof.  Maar de live-première van ‘Klein Geld’, een vertaling van een een Eelsnummer waarvan ons even de originele titel ontsnapt, was sterk. En ook sterk was de Wir Sind Helden-cover ‘De Nacht’ (Die Nacht).

Noria zette een fijne set neer. Zanger-gitarist (en ook bedreven op djembé en cajon) Klaas Geldof praatte de boel vlotjes aan elkaar. Zijn stem paste mooi bij die van Sara D’ Hondt en Irjen Cremers. Met sterke ritmesectie van Tom Lintacker en Johan De Letter, op bas en percussie. Bart Van Lijsbetten zorgde voor de mooie klavierpartijen.

Noria is eigenlijk op hun best als ze de eigen nummers brengen, die covers zijn leuk, maar het eigen werk is zoveel sterker. Maar er wordt aan nieuw materiaal gewerkt, zo verzekerde Klaas Geldof ons.

Setlist:
Picknick Op de Maan / De Aarde (Urbanus) / Wind der wanhoop / De Eerste Sneeuw (Lieven Tavernier) / God, Ik en Marion (Buurman) / De Wolf / De Balade van Boon (Laïs) / Waterdrager (Boudewijn de Groot) / Klein Geld (Eels) / Balade van de Kleine Dood / De Nacht (Wir Sind Helden) / Monsters Slapen Nooit (BLØF) / Vliegen / Onvoltooid Verleden Tijd / Mijn Eerste, Mijn Liefste / Toeval

Martine de Kok stelde die donderdagavond ‘Plaatselijk Verkeer’ voor, haar sterke debuutalbum. Martine schonk ons sterke prachtige gezongen verhalen, stuk voor stuk gebracht met veel overtuiging en vol overgave. Scherpzinnige teksten, pakkende verhalen met een erg mooie muzikale omlijsting, vaak jazzy, dan weer badend in een – soms ei zo na dronken - balkansfeer, bezwangerd met weltschmertz of helemaal naakt: erg kleine, kwetsbare en fijne liedjes. Vaak herkenbaar en confronterend, met voldoende knipoogjes en fijne humor. Chanson met veel jazzy moods of (f)luisterjazz en -folk vol karakter en intensiteit.

Ne zanger is ne groep
Martine zong de sterren van de hemel en begeleidde zichzelf op accordeon en klavier. Maar ook voor Martine geldt Wannes van de Velde’s leuze “ne zanger is ne groep”. En dus laat de zangers-pianiste zich omringen met uitstekende muzikanten zoals Marin Zivkovic op sopraan- en tenorsax, Niels Van Heertum op euphonium en trompet, Seba Thomé op contrabas en zang en Tijl Piryns op percussie, trompet en zang. Dat alles samen stond garant voor een mooi en warm totaal bandgeluid waarbij je toch ook de verschillende individuele instrumenten mooi kon horen. Top!

Martine leek de lat érg hoog te willen leggen en begon met de pakkende, sterke opener: ‘Windman’. Eerst enkel Martine’s mooie stem, na een tijdje vielen de blazers in, Van Heertum en Zivkovic, en uiteindelijk hoorden we de full band. Een song met een sterke en originele opbouw en een pakkende verhaallijn. Maar dat geldt voor wel meer van haar nummers.

Wat volgde was het originele liefdesliedje ‘Gij Zijt Mijn Lief’. Ook weer genieten van de blazers hier. Opvallend zuinige maar toch nodige percussie en contrabas. Martine vertelde dat ze haar CD kwam voorstellen: “en we gaan alle liedjes van dat album spelen!”. We hadden niet anders verhoopt.

“De ene mist wijsheid, de andere mist zijn tram, de ene mist wat humor, de andere gevoel, en ik, ik weet ook niet precies waar ik op doel” zo luidde het in het up tempo semi-gejaagde overheerlijke ‘Aandacht’. “...en de muzikanten, van alle kanten, ze willen aandacht”. Die kregen ze hoor, Martine. Terecht ook! Ook weer genieten van die blazers hier. En die melodie: je hoort het nummer even en een uur later zing je nog volop “aandacht, aandacht”. Een aansteklijke oorwurm dus: potentiële hit?

Een wals, een dronken dreigende tango, haast cabaretesque en met een zeemanskoortje. Martine op accordeon, zware bass, afgemeten percussie, zalige deemoedige blazers, Martine vertellend, prachtig zingend: dat is zoals we ‘De Oude Man en De Zee’ kunnen omschrijven. Of hoe hier spanning en sfeer werd opgebouwd. En van opbouw gesproken: straf hoe het het nummer in mekaar zat en hoe het naar het einde toe versnelde en overdrive ging: klasse!

Daarna werd er gas teruggenomen met het walsje ‘Winter in de Kamer’, een instant meezinger “’t is altijd een klein beetje winter in de kamer”, van de EP ‘Woestijn’ (2009). Ook hier een fraai spel met woorden: “...zoeken naar een huis waar de verwarming nog centraal staat”.

Toen Martine haar bewondering voor Bram Vermeulen en hoe die het liedschrijven aanpakte, uitte, wekte dat bij ons weinig verbazing. Martine beheerst zelf ook overduidelijk het talent om een spitsvondige en pakkende tekst te schrijven én om die te brengen. Om verhalen te vertellen zoals alleen Vermeulen dat kon. Niét langer ‘alleen Vermeulen’ dus! En er zijn nog raakvlakken: net als Vermeulen houdt de Kok zich ook bezig met theater en ze tekent ook. Je zou durven zweren dat Martine familie is van Vermeulen. En ook wel van Randy Newman, maar even goed Guido Belcanto.

Nadat Martine het over liedjeschrijven had, volgde een lied met als titel... ‘Liedje’. Of hoe Martine met niet veel meer dan “la la la” en een fijne melodie een prachtige mini-operette vol variatie maakte die zowel voor haar pianospel als heerlijke stemgeluid als showcase gold.

Bij ‘Vrolijke Liedjes’ haalden Van Heertum en Zivkovic een arsenaaltje aan kleinere ‘fluitjes’ boven, Martine zorgde weer voor een mooi gezongen, en nu ook gefloten verhaal. En die ‘Vrolijke Liedjes’ van Martine, zoals ook dit, mogen er zijn. De Kok vertelde over hoe het lied over haar onbeantwoorde liefde tot stand kwam, evolueerde en later een geheel nieuwe aanpak kreeg. “Was verliefd op een acteur toen ik nog op de toneelschool zat. Maar het was niet werderzijds. Hij is nu redelijk bekend. En zijn naam... doet niet ter zake!”. En dan volgde het juweeltje dat ‘Woestijn’ is: “klein liedje over de woestijn, laat ons hopen dat er elders meer plaats voor u zal zijn”.

Het toch wel droeve verhaal van ‘Meneer B’ deed spontaan aan Martine’s eerder vermelde leermeester/voorbeeld Bram Vermeulen denken: ook hij bezat die kunst om dergelijke pakkende verhalen te vertellen: vaak melodramatisch, daar dan een vrolijk deuntje bij om het draaglijker te maken. Zo-ook met deze ‘Meneer B’. Met leuke percussie-effectjes en de zuinige blazers die voor een mooie dosis melancholie zorgden. Je luisterde, en leefde mee met met Meneer B.

Dan volgde ‘Madame Ana’; nog zo’n spitsvondige observatie/ verhaal, met een flinke knipoog aka levensles voor de Ana in kwestie. Het liedje kreeg een smakelijk swing-jazz-jasje aangemeten. En: geweldige trompet-solo!

Met ‘Plaatselijk Verkeer’, de titelsong van het album, gedreven op simpele piano-akkoorden greep Martine de Kok ons bij de keel. Kippenvel, weet je wel. Slik. “Wie komt eerst zijn laatste spullen halen, wie geeft wie uiteindelijk de schuld”. Heftig! Euphonium en sopraan-sax, percussie met een soort mars-ritme, voegden dat vleugje extra dramatiek toe. En hoe die allerlaatste noot uitstierf. Het was even stil vooraleer het applaus volgde. Misschien moesten we allemaal eerst wat bekomen. Klasse, Martine!

Gaan met dat stuk fruit...
Martine stelde haar muzikanten voor en kondigde ook al het laatste liedje van de set aan. Martine op accordeon en het uptempo polka- wals- deuntje met de duidelijke boodschap '’t is Goe Geweest’ trok zich op gang. Met ook de leuze “gaan met dat stuk fruit”. Leuke soli van alle muzikanten en veel ambiance. “Salut en de kost en de groeten aan de Greg. ’t Is Goe geweest, de deur valt toe”. Ja, het is inderdaad goed geweest! Mochten we een Greg kennen, we deden hem de groeten, Martine: beloofd!

Wanneer het gezelschap teruggeroepen werd voor een bis, zei Martine: “we hadden nog een liedje voorzien want we hoopten stiekem dat we mochten bissen”. En een knap ‘Waarschijnlijk’ volgde, weer zo’n sterke tekst (!), op een rustig tempo en daarna uitmondend in samenzang en een ietwat dronken-fanfare achtig einde. Leuk!!

Toen was het echt gedaan. Mechelen maakte kennis met het talent van Martine de Kok en haar muzikanten. Dit smaakte naar veel meer. Hou deze jongedame in de gaten: iets zegt ons dat zij het nog heel ver zal schoppen. Collega’s Mira, JackoBond, Eva de Roovere hebben er een te duchten medespeler bij! Gaan met dat stuk fruit, Martine!

Setlist:
Windman / Gij Zijt Mijn Lief / Aandacht / De Oude Man en de Zee / Winter in de Kamer / Liedje / Vrolijke Liedjes / Woestijn / Meneer B / Madame Anna / Plaatselijk Verkeer / ’t Is Goe Geweest // Waarschijnlijk

‘Plaatselijk Verkeer’(2013) is uit bij Painting Time Records en wordt verdeeld door lc music. Ook te verkrijgen bij de optredens. Een aanrader!

Meer info over Martine de Kok: op haar webstek.

Tekst: © Markec
Beelden: © martinedekok.be - foto's band: © Paulien Verlackt - gesigneerde cd's ©  Markec