We zijn de tel kwijt van hoe vaak we Nits (tot 1989 nog 'The Nits') al live aan het werk zagen. Alleszins al vaak en steeds was het erg goed. Het was  vrijdag 30 november 2012, in de Mechelse Stadsschouwburg niét anders. Nits, anno 2012: het trio Henk Hofstede, Robert-Jan Stips en Rob Kloet, gaf een bijzonder sterk optreden weg met een uitstekende mix van songs uit het jongste album ‘Malpensa’ (2012), oudere nummers zoals ‘The Bauhaus Chair’, ‘The Dream’ en ‘Nescio’ tot heel oude krakers zoals ‘Shadow of a Doubt’ en zelfs ‘Red Tape’ (!) en een recentere 'classic' zoals 'Cars & Cars'. Oud en nieuw gingen probleemloos hand in hand. En voor je het vraagt;  ook nu zaten ‘In The Dutch Mountains’ en ‘Adieu Sweet Bahnhof’in de set.

Nits bracht een fijne greep uit het diverse repertoire mits zesentwintig liedjes, gebracht met de klasse en vakmanschap die het drietal eigen is. Hofstede, getooid met hoed wat hem op diens idool Leonard Cohen deed lijken, nog steeds erg goed bij stem en op akoestische gitaar, soms banjo of toetsen, Stips met het betere klavierwerk en de prettig gestoorde percussionist Kloet. Altijd fijn om die energieke man in de gaten te houden tijdens een Nits-show.

‘Malpensa’ (2012), het jongste album waar Nits mee toeren, is een huis op sterke fundamenten, een sfeervol en, meer nog dan voorganger ‘Strawberry Wood’ (2009) , erg donker album. Misschien wel de band's sterkste album in jaren, als je het mij vraagt toch. De live-jasjes van de Malpensa-songs bleken bijzonder goed te passen.

Hofstede, Stips en Kloet begonnen met een aan Deutsche Grundlichkeit aanschurkende stiptheid aan de set. Een sterk ‘Five Fingers’, album-opener van ‘Malpensa’, tevens setopener en een van de weinige constanten in de vaak veranderende setlists van deze tour, zette meteen de toon. Hofstede nam het woord, verwelkomde ons en zei blij te zijn om Stips weer full time aan boord te hebben "met alle vijf vingers". (Stips was sinds de release van Malpensa buiten strijd door een infectie aan zijn hand en werd door oud-lid Laetitia van Krieken tijdelijk vervangen) Stips  wapperde eens met de handjes om het publiek gerust te stellen en zette een bijzonder sfeervol ‘The Dream’ in, dat dus als tweede song in de set volgde. Je zou dit nummer misschien eerder in de bisronde verwachten, maar vooraan in de set bleek het zich ook goed thuis te voelen.

Met het lome en broeierige ‘Man on a Wire’ met knap Doors-achtige keys van Stips, werd opnieuw uit Malpensa geciteerd. In de notities zie ik drie uitroeptekens staan. Terecht want wat een knappe song. En ook bij het ‘The Bauhaus Chair’  waren de toetsenpartijen van Stips prominent aanwezig. Een kort nummer waarin toch veel gebeurt. Zo’n klein meesterwerkje waarvan Nits er wel meer hebben. Hofstede vertelde over de mysterieuze Leonard Cohen lijkende man uit Montréal die hij op een treinreis ontmoette. Hij heeft hem 'Tannenbaum' genoemd. Zo-ook het prachtig nummer dat er uit resulteerde; een, zoals te verwachten, erg verhalend nummer met een sterke opbouw waarbij Kloet naar het einde toe eens goed ‘zijn ding kon doen ‘ op de percussie .

Henk zette zijn hoed af en nam plaats achter een extra set klavieren. We keerden terug in de tijd. "Naar het Berlijn van begin jaren ’80, van voor de val van de muur” aldus Hofstede, die het  verhaal over de ontmoetingen met Herman Brood daar vertelde. Gestuwd door een stevige ritmische beat, strakke percussie en de hoogzwangere retro-toetsenpartijen van Stips en Hofstede zat de sfeer van de geschetste tijdsgeest helemaal goed. Meerstemmige vocals, halgezongen, halfgedebiteerd. Erg oud werk? Hàd gekund maar ‘Schwebebahn’ komt van het nieuwe album. En récht uit 1983, uit het The Nits-tijdperk,  was een heel mooi ‘Shadow of A Doubt’. We bleven even in de memorly lane met een magistraal ‘Nescio’.

Dan het verhaal over Nick Drake die mocht housesitten op het voormalige ‘witte’ huis van John Lennon, even buiten London, toen Lennon al met Yoko Ono naar New York verkast was. Een mooi verhaal en dat geldt zeker zo voor de song: 'Nick in the House of John'; terwijl beelden van John en Yoko geprojecteerd werden en later stiekem ook Hofstede, werd ook hier sterk opgebouwd. De akoestische gitaar van Hofstede die eerst de toon zet, bescheiden toetsenwerk van Stips en wat later een heuse percussie-explosie van immer enthousiaste Rob Kloet. Opnieuw een verhaal, dan over Hofstede’s falen om voetballer te worden en een fijn 'J.O.S. Days' sloot de eerste set af.

Liefde sterft nooit. Het is de kerngedachte van een sterk “Love Locks” dat de tweede set op gang trapte, net als ‘Blue Things’ werk van het nieuwe album. Stips zette de wel heel herkenbare pianopartij in en ja hoor: een machtig ‘Cars & Cars’ weerklonk, gevolgd door een bijzonder sfeervol ‘Les Nuits’, uit het gelijknamige album (2005). De band bleef even bij dit album met ‘The Key Shop’ over de moord op Theo Van Gogh, de gebeurtenissen gadeslaand vanuit een sleutelwinkeltje. Met een sterk en slepend donker ‘Minus Second Floor’ en het sublieme ‘Bad Government and it’s Effects’ on Town and Country, “de langste song die we ooit schreven”; aldus Hofstede, kwam Malpensa opnieuw in de kijker. “We werden gevraagd dit te brengen bij De Wereld Draait Door. Maar het nummer duurt bijna 8 minuten en je krijgt maar 1 minuut” vertelde Hofstede. “Dus maakten we er een één-minuutversie van en die gaan we nu spelen". Zo geschiedde. Alhoewel, na een heel korte pauze, volgde toch die volledige versie.  Knap! Waar het nummer over gaat, laat zich raden.

“The Queen of the lowlands is sleepless tonight” klonk het in het op banjo en gitaar gedreven ‘No Man’s Land’ (uit ‘Doing the Dishes’) met subtiele keys. Ook figuren zoals Elvis Presley en Louis Quatorze bewonen de song. Na ‘Paper’, een ‘klein liedje’ dat eigenlijk heel 'rijk' en groot is en afsluiter van Malpensa, bleken we ook in de finale beland. Weerom heel bekende tonen uit Stips klavieren en een ‘Adieu Sweet Bahnhof’, hier en daar meegezongen, of ‘meegewiegd’ was de meer dan gesmaakte afsluiter. Sfeer! Ambiance. Hofstede: “Dit was helaas het laatste nummer”. We hadden er dan een flinke twee uuur opzitten. Aanhoudend applaus en een drietal minuten later begonnen Hofstede, Kloet en Stips aan de bisronde.

Hofstede schaarde zich bij Kloet en ‘Big Black Boats’ (Malpensa) kreeg een heuse percussieduel, subtiele keys van Stips die ook backing vocals voor zijn rekening nam. En toen was het tijd voor het ultieme meedoe- en meezingmoment. ‘In the Dutch Mountains’ waarbij Mechelen “Mountains” mocht uitroepen en dat mocht gerust nog wat luider van Hofstede zoals die op gegeven moment gebaarde. Als de band dit nummer brengt wéét je dat de absolute finale en feit is. Toch kregen we van Nits nog een tweede bisrondje. En wat voor een! Die keys...Het was plots 1981 en we keerden naar het ‘Work’-album van The Nits terug. Ja! We kregen zowaar een geweldig ‘Red Tape’. “It didn’t work at all, she couldn’t stand the fall”. Knap! Dat hadden we echt niet verhoopt! Dan: projecties van Pablo Picasso’s ‘Guernica’ we sprongen naar 1983 om een indrukwekkend en bloedmooi ‘Sketches of Spain’ te beleven. Klasse.

Een optreden van Nits is eigenlijk altijd een heuse belevenis en het is telkens uitkijken, ook al weet je dat sowieso een aantal liedjes erin zitten , naar hoe de setlist eruit zal zien. Tegenvallen doet dat nooit. Het geldt zeker voor het fijn optreden van vrijdagavond, op de laatste novemberdag, in de Mechelse stadsschouwburg. Wie erover denkt de band te gaan beleven op deze tour: stop met twijfelen en boek dat kaartje. De setlist varieert mogelijks van die van vrijdag, de band wijzigt die voortdurend, maar: je zult het je niet beklagen!

Set 1:
Five Fingers / The Dream / Man on a Wire / The Bauhaus Chair / Tannenbaum/ Schwebebahn / Shadow of a Doubt / Nescio / Abandoned Mine / Nick in the House of John / J.O.S. Days

Set 2:
Love Locks / Blue Things / Cars & Cars / Les Nuits / The Key Shop Minus Second Floor / No Man's Land / The Hours / Bad Government and Its Effects on Town and Country / Paper /Adieu Sweet Bahnhof

Bis:
Big Black Boats / In the Dutch Mountains

Bis 2:
Red Tape /Sketches of Spain

Verslag: © Markec
foto’s: © Christel Schoepen - accreditatie www.indiestyle.be