(foto's: Jan Smets)

Er heerst een drukte van belang in de keurige living van het gezin Ölmez-Esen in de Grote Nieuwedijkstraat.  Men strompelt haast letterlijk over de camera's, geluidsmannen, journalisten, kabels, en aanverwanten...  Het is dan ook een unieke gebeurtenis!  Nezmi en Atyie kregen er een zevende dochter bij - de zevende op rij!  Ze zitten allemaal fier 'te blinken' in de zetel, met de kleine zus Hanne-Paola op de arm van moeder.  En zonder plankenkoorts - nét of het de doodgewoonste zaak is - kijken ze in de lenzen van fotografen en praten ze voor de microfoons van plaatselijke pers, VRT, VTM en RTV..., en... Mechelenblogt.  Uiteraard!

Zoiets gaat niet ongemerkt voorbij.  Dat spreekt vanzelf!  Het is dan ook een zeldzame gebeurtenis.  Grote gezinnen komen nog amper voor - en zeven opeenvolgende kinderen van éénzelfde geslacht: da's hélemaal uniek.  Schepen Ali Salmi die het gezin komt gelukwensen, heeft het zelf nog niet meegemaakt in zijn politieke loopbaan.  Hij heeft dan ook de eer om naar traditie het gezin een geschenk te overhandigen van het koningshuis.  Want: als er zeven kinderen in een ononderbroken rij worden geboren, dan is de koning of de koningin peter of meter.  En zo heeft de kleine Hanne- Paola nu de Belgische vorstin als meter.  Haar eerste naam kreeg het meisje van haar oma langs vaderskant.  De tweede naam deelt ze met onze koningin...

De oudste meisjes zitten er rustig bij, en kijken vol trots naar hun jongste zusjes.  De kleinsten vinden het een spannende gebeurtenis, en giechelen en wiebelen de hele tijd.   

Hanne-Paola werd geboren op 20 april in het Imeldeziekenhuis in Bonheiden.  En het hele gezin is dolblij met haar.  Ook al had men graag een jongen gehad, na zes meisjes.   Maar vader ziet het zitten:

Ik ben heel blij.  Het valt mee met al die vrouwen.  Ik had het erger verwacht.  Vooral voor mijn eigen vader wou ik dat het een zoon was.  Maar ik ben gelukkig dat het een gezond meisje is.  Het is heel bijzonder.  Ook het feit dat de koningin nu meter is van mijn jongste kindje is heel apart.  Maar we blijven er nuchter bij.  We vragen niet dat de meter langskomt...  Het is gewoon een hele eer.  Toch heeft Hanne ook nog een andere meter.  Een schoonzus.   En mijn broer is peter.  Ik wil vooral aan de Belgische mensen laten zien dat het goed lukt om zeven kinderen op te voeden.  Dat voorbeeld wil ik graag geven.  Met een goeie organisatie loopt alles zoals het moet.  We werken beiden, en toch loopt ons leventje perfect. 

Ze 'verwachten' niks van de koningin.  De eer is hen voldoende.  Al hoopt moeder Atyie dat haar dochtertje ooit koningin Paola kan ontmoeten.   Toen haar dochtertje geboren werd, waren het haar collega's en de verpleegsters in het ziekenhuis die haar zegden om dit te melden aan de koningin. 

De zussen zitten allemaal rond de jongste spruit van de familie.  Ze zijn tevreden met hun jongste zusjes, ook al hadden ook zij even gehoopt op een jongen.  Maar nu zouden ze niet anders meer willen.  Ze stralen.  Nancy is de oudste en is 16 jaar.  Daarna volgt haar zus Melissa die er 14 is.  Myriam is 13, en Jennifer 10.  Jelena is al een flinke meid van 8 jaar, en de jongste - Gabriëlla - met haar speelse krullen die zich kostelijk lijkt te amuseren is 4 jaar...

Nancy vindt het heel leuk.  Ze volgt verzorging, en vindt het fijn om voor haar jongste zusje te kunnen zorgen.  En ook al is het voor haar ook een aparte ervaring: op school pakt ze er niet mee uit.  Mar leuk vindt ze het wel.

Dan mag schepen Salmi de cadeautjes afgeven aan de ouders.  Gevolgd door de nieuwsgierige blikken van zijn echtgenote en dochters, maakt vader Nezmi het geschenkpapier los.  Koningin Paola schonk haar petekind een zilveren schoteltje, want koninginnen geven nu eenmaal geen kruippakjes, pamperrekeningen of slabbetjes.  De meisjes vinden het gewéldig.  Hun ogen blinken als ze het vorstelijk geschenkje zien. 

Van het stadsbestuur krijgt het gezin een mooie geschenkcheque van 125 euro.

Nezmi vertelt:

Ik ben 36 jaar.  Ik ben in Turks Assyrië geboren, en als achtjarige jongen kwam ik met mijn ouders naar België.  Eerst woonden we in OLV-Waver, maar nu ben ik al 18 jaar Mechelaar.  Ik heb mijn vrouw leren kennen in Duitsland.  Zij is van Aramese afkomst.  Zij is Orthodox en ik ben Katholiek.  Maar dat is voor ons hetzelfde.  Toen ik Atyia voor de eerste keer zag was ik 19 jaar.  Mijn vrouw is net een jaartje ouder.  Mijn vrouw had altijd graag veel kinderen gehad.  Ons streefdoel was vijf.  Maar het waren altijd meisjes, dus...we wilden verder voor een jongen.  Maar nu stoppen we.  We zijn tevreden.  We krijgen hulp van onze inwonende ouders.  Zij zorgen mee voor alle kinderen. Al is mijn vader nu wel ziek geworden...

Moeder Atyie vervolgt:

Organiseren is heel belangrijk.  Ieder kind heeft hier zijn eigen taak.  Dat moet wel.  Mijn man werkt voltijds, en ik deeltijds.  We willen bewijzen dat het kan lukken met een groot gezin.  Mijn man komt zelf uit een gezin van acht kinderen.  Het lukt ons.  Zo helpt de oudste in de keuken, en weer anderen dekken de tafel of ruimen op.  Het is belangrijk om niet te verwennen.  Soms wordt er eens gemord.  Dat wel.  Maar ze doen het toch maar...

Het gezin Ölmze--Essen is geëngageerd.  Ook dat nog.  Vader is verantwoordelijk in de parochiekerk van Sint-Petrus en Paulus.  Hij zorgt dat de kerkdeuren worden geopend, en zingt in het kerkkoor.  Net zoals de drie oudste dochters.

Hij vertelt een fiere Belg te zijn.  Hij adoreert het koningshuis niet, maar kent de leden van de koninklijke familie wel allemaal. 

Ik werk als teamleider in een bedrijf van centrale verwarming, en mijn vrouw is verkoopster in een filiaal van LIdl.  Met zo'n dagtaak is het fijn om te zien dat onze dochters zo flink meewerken in het huishouden.  Ook steekt mijn schoonzus hier af en toe de handen uit de mouwen.

De kleine Hanne-Paola beseft nog lang niet dat ze de ster van de dag is.  Ze vindt het af en toe wat druk, en zet het dan op een huilen.  Maar straks zal ze in alle TV-journaals te zien zijn, en morgen prijkt haar foto in de kranten.  

Ik vraag de zussen of ze nu 'allemaal vriendinnetjes' zijn?   "NEE!" klinkt het spontaan en eerlijk.  Daarna volgt gegiechel.  Er wordt hier ook al wel eens flink ruzie gemaakt.  Hoe kan het ook anders.  Dit gezin is niet anders dan een ander.  Maar vandaag ervaar ik vooral veel nestwarmte en gezinsgeluk.  En met dit leuke gevoel verlaat ik de woning.  Zeven prinsessen op een rijtje: da's pure rijkdom.  Daar kan geen zilveren schoteltje van een koningin tegen op!