Er hing iets gewijd in de lucht.  "Iets sacraal" prevelde pastoor Heuvelmans van de Hanswijkenhoek toen hij die morgen zijn pastorijdeur opende en de zuiverende ochtendlucht proefde op zijn-naar't-brevieren getuite lippen.  De hemel was blauw als de kapmantel van OLV-Vrouw, en de toren van de Colomakerk monstranste plechtstatig in het Hemelwerk - zwanger van mystiek.  "God zij geloofd" beaamde de eerwaarde de zwijgende monoloog van Hierboven, en hij keek drietraps neer op de Tervuursesteenweg en de voorbijwandelende parochianen die hij hoofs z'n groet gaf.  Velen stapten met verwachtingsvol gemoed naar 't Stad - over het gammele Colomabrugske, langs de statie, enzoverder...

Juli 1938

Staf Bouckaert begaapte ze ook - Niet vanuit een pastorij - Stel je voor!  Maar wel vanuit de deur van zijn herberg aan diezelfde statie.  Hij kende wel een paar van die passanten, en hij stak joviaal z'n hand op.  Staf had dan ook lange tijd gewoond in den Hanswijkenhoek, die men buiten de grenzen van dit gebuurte al eens misprijzend 'den Beestenhoek' placht te noemen.  Stadse mensen hadden het niet steeds begrepen op die driehoek tussen IJzeren Weg en Leuvense vaart - voornamelijk bewoond door spoorwegarbeiders - arsenaalmannen, simpele zielen met een rauwe ziel - én socialisten (!).  Want... die woonden ook tussen de werkmanshuizen van de katholieken - die gelukkig nog altijd in de meerderheid waren...

De Tervuursesteenweg kende vele herbergen -  Van 'In de gerotste gevel bij Mie de Preus en Toon de Floekker' , over 'In het Oud Hoog Huis bij Boerken Daems'  tot 'In de Dardanellen'.  En daar had ook Staf ooit café gehouden:  'De Pjeirewoa'.  En hier vloeide de drank bij beken.  En Staf zag dat het goed was, en was graag solidair met zijn tooghangers.  "Want het bier moet schuimen" filosofeerde hij.  En dit gezegde probeerde hij plichtsgetrouw en zorgvuldig in praktijk te brengen.  Want zo was Staf: sterk in zijn principes.

Het was een zalige julimorgen.  Zo'n ochtend om in te lijsten.  En den Bouckaert proefde dat ook op zijn lippen die minder gemaakt waren voor het declameren van psalmen, dan voor  het aanheffen van meer liederlijke melodiekes.  "Ieder zijn stiel", zei Staf, denkende aan pastoor Heuvelmans van z'n vroegere parochie.  De zomerse julismaak op zijn, onder een prachtexemplaar van een snor, aanwezige lippen, vermengde zich met de verschaalde restanten van het bier van gisterenavond.  En die aparte smaakmengeling deed verlangen naar wat vers getapt gerstennat.  Staf snoof z'n neus, en toen hij binnenging hoorde hij de giechelende lach van z'n drie dochters - boven op de eerste verdieping.

(Staf Bouckaert met z'n vrouw en dochtertje Hortensia...)

Drie dochters had de Staf.  Het waren drie schoonheden.  Dat wist half Mechelen.  De vrouw van Staf was ook zo'n beeldschone dame, en de echtelijke verbintenis had gezorgd voor een trio dat kon wedijveren met de Drie Gratieën.  God is soms mild voor zij - die zonder grote zonden te begaan - ietwat buiten de lijntjes kleuren.  De zusjes mochten gezien worden.  Zoveel was zeker.  De oudste kreeg de van deftigheid stijf staande naam 'Hortensia' mee, de tweede werd Christina genoemd, en de derde die in 1923 het levenslicht zag, zou Anastasia heten.  Of het iets te maken had met de zes jaar voordien tragisch geëxcecuteerde Tsarendochter, is niet geweten, maar wél dat op het moment dat vader Staf ten stadhuize trok om z'n jongste spruit aan te geven, hij lichtelijk boven z'n theewater was.  Want een geboorte moet je vieren.  "Dat is het minste wat je kan doen" had jolige Staf gedacht.  En dat deed hij dus ook.  Niet voor niks werd hij door de goegemeente en in de wandeling eveneens, 'de zot Bouckaert' genoemd, met een mengeling van milde sympathie en lichtelijke afkeuring.  Maar Staf droeg zijn Geuzennaam met fierheid.  Toen hij aan de balie van den Burgerlijke Stand stond, werd de boorling opgetekend als AnastaTia.  Met een 'T' in plaats van een 'S'.  "Da's allemaal hetzelfde",verontschuldigde zich Staf met het resultaat van zijn periodiek spraakgebrek.  "En staTie is ook met een 'T'!, en dat spreekt je ook met een 'S' uit".  Probeer daar maar iets tegenin te brengen.  C'est ça!

En zo ging Sieke op haar paspoort exclusief door het leven als AnastaTia met de 'T'.   De kleine Tsarina van Mechelen...

(de jonge AnastaTia met haar oudste zusje, Hortensia)

Maar laat ons terugkeren naar juli van dat jaar.  1938.

In de stad was het al gonzend druk.  Den Bruul liep vol met feestelijk en deftig uitgedoste mensen.  Titsen en hoeden dansten door de sjieke winkelstraat. De vlaggen hingen kleurrijk te wezen uit de ramen, en op den toren van Sint-Rombouts klonk de beiaard als in de grote dagen.  Jef Denijn speelde op het brons alsof z'n leven er van afhing.  Op de Grote Markt stond 'sjiek gepaleerd'  een tribune om 'U' tegen te zeggen, en een door lichte nervositeit besmette burgemeester Karel Dessain, met naast hem in groot ornaat - kardinaal Van Roey, schudde de hand van Koning-Leopold-den-derde en zijn twee oudste kinderen.  Josephine-Charlotte charmeerde als blauwbloedig prinsenkind de omstaanders, waarbij sommigen met een opwellende traan in de koningsgezinde ooghoeken, moesten denken aan de smartelijk verongelukte Astrid - de moeder van dit prinsesje, en haar 'bloeike' van broetje, het verlegen Boudewijntje.  "Vive le roi!"  klonk het bij enkele Maneblussers die de Saksen-Coburgs wel genegen waren.  "Leve de koning!"  deed men het in het publiek nog eens dunnetjes en in het schoon Vlaamsch  over, waarna de koning correct terugwuifde met een minzame glimlach op het gelaat.  Ze gingen zitten op hun fluweel: de Koninklijke familie, de burgemeester, de kerkelijke Vorst van de Wollemarkt, de schepenen en andere vergulde notabelen.  En Jef Denijn strooide met nog méér overtuiging zijn klanken over de fiere, volgelopen stad...

AnastaTia paste haar jurk.  De kleedster met kopspeldjes gevaarlijk tussen de lippen geklemd, drapeerde de plooien van het gewaad zorgvuldig en met groot gevoel voor verantwoordelijkheid.  Ze monsterde tevreden het devoot uitziende resultaat.  En ze vond dat het goed was.  AnastaTia van de Pjeirewoa was dan géén prinses, maar ze schitterde in haar eenvoudige, maar statige jurk.  Haar voeten waren in witte sandalen gestoken.  De jongste van de Bouckaertdochters was beeldschoon in haar processiegewaad, zélfs zonder schmink en push-up-bh.

Ze mocht vertrekken en positie innemen in de zich vormende stoet.  Want de kleedster had nog véél werk.  In de gang stonden Margareta van York en Maria-Magdalena te trappelen om hun kostuum te passen.   Het was een héle karwei om al de deelnemers aan de CaLvacade in de kostuums te hijsen.  Zo'n tweeduizend figuranten moesten in tenue gestoken worden...

(AnastaTia in haar processiekleed...)

Het was - zoals geweten - een mooie julidag.  OLV-van Hanswijk had dit goed bekeken, en wou vandaag demonstreren dat ze Mechelens Moeder  was.  De stad lag er mooier bij dan ooit tevoren.  De Hanswijkkerk lag als een juwelenkistje te blinken aan de Dijleboorden toen het mirakelbeeld de hoofdingang werd uitgedragen - voorzichtig gedragen door de 'mannen van den Hanswijkenhoek' die het een hele eer vonden.  Pastoor Heuvelmans zag het blijmoedig aan, toen de Moeder Gods barok wiegde boven de mensenzee.

En daar kwam het allemaal op gang.  Feestelijk en ook plechtstatig: de jubelprocessie die maar eens om de vijfentwintig jaar uitging - aangekondigd met tromgeroffel en bazuinen.  Ze trok traag langs de volgelopen straten van de stad.  En de duizenden toeschouwers waren verrukt over het voortschrijdend spektakel.  Ze passeerden allemaal de revue: de paarden, de engelkens en de maagdekens, Margareta op haar statige troon, en Maria als beschermvrouwe voor de pestlijdende stad voor een kartonnen Brusselpoort, de standaarddragers van de 13 provincies, Albrecht en Isabella in hun vroomste verschijning, huppelende Dijlefiguren, duivels en heiligen, Rumoldus en Graaf Ado en rond de Bakelput dansende heidenen...  De Jubelporcessie was als een opengeslagen geschiedenisboek, en een stoetende Gewijde geschiedenis.

Staf Bouckaert was géén processiefan.  "Het is niet omdat héél Mechelen op de been is, dat ik dat moet zijn..." mompelde hij.  Maar hij zweeg over zijn toch wel grote fierheid toen hij hoorde dat zijn dochter AnastaTia bewonderende blikken kreeg van de menigte aan de straatkant...

AnastaTia stapte met kleine passen voort over de kasseien.  En haar engelachtig gezicht werd beschenen door de zon.  En ze schreed waardig, haar vingers vervlochten, haar blik in een wazige verte die zij alleen aanschouwde.  En ze schreed voorbij de eretribune, en ze hoorde het gedecimeerde applaus van de hoogwaardigheidsbekleders. Ze leek te zweven..

De Ommegang trok door de Dijlestad, met de Reuzen Janneken en Mieken, Klaasken en moeder en vader Reus en de indrukwekkende grootvader, met de overdadig versierde praalwagens van de Lischblomme en de Peoene, met de drollige kemelkes en het door Mechelse jongetjes in een kramp, bereden Viergebroederspaard..., de draak en het Rad van Avonturen en het Schip van Oorlog...,  langs huizen die gedecoreerd waren met festoenen, bloemen, draperingen, vlaggen,wimpels en guirlandes...

En Sieke was vandaag méér dan ooit AnastaTia.  Het werd een hoogdag voor dit vijfienjarig meisje.  En ze vergat alles.  De wereld zag er wonderlijk verheven en schoon uit.  De Hemel leek héél, héél dichtbij.  En Ons Lievrouwke van Hanswijk was deze stad genegen.  Dat voelde ze tot in haar witgewassen zieltje.

En dat voelde ook het prinsesje van Laken, en ook de vrouwen die bij dit alles tranen in de ogen kregen... en dat voelde de beiaardier  tot in z'n gebalde vuisten op z'n toren, en ook Pastoor Heuvelmans die een kruis sloeg, en de aartsbisschop in z'n purperen waardigheid, Maria-Magdalena en Margareta van York, de visverkoopsters en de ordehandhavers, de kleedsters en Margareta-op-haar-troon, de dragers van Opsinjoorke, en de mannen-van-de-'t stad die de paardenvijgen wegveegden, en de vele, vele andere...

En ergens voelde hij dit toch ook: 'de Zot Bouckaert' in zijn staminee in de Statiestraat.  En omdat het vandaag zo'n gewijde dag was - vond hij dat hij die moest zegenen met een nieuwe pint.  Hij zette hem aan de lippen, en dacht aan ons Lievrouwke, aan zijn dochters, en aan al wat goed was in het leven.  Hij richte de ogen naar de Gebenedijde Hemel en zijn ogen werden vochtig.  Was het van ontroering of van beneveling?  Wie zal het zeggen...

AnastaTia zag het niet.  Zij schreed alleen maar - ver weg van het Aardsche Leven, zoals alleen meisjes van vijftien kunnen opgaan in dromen.

CaLvacade 1938.

In Mechelen spreekt men niet  'oep de letter'...

AnastaTia van de Pjeirewoa - met 'T' - liep vandaag op wolkjes.

(cursiefje  gebaseerd op losse verhaalflodders, aangereikt door Jef Van Ransbeeck.  Anastatia Bouckaert stierf iets meer dan een jaar geleden  - op 88-jarige leeftijd op de palliatieve afdeling van het Sint-Maartenziekenhuis.  De familiefoto's zijn van Jef, de foto's van de Cavalcade zijn van Karel Somers en Annemie Lamon)

Wie zich nog wat in de sfeer wil onderdompelen, bekijkt best dit ouwe filmpje:

http://www.youtube.com/watch?v=hI9HM7lotr4