volgt de bijdrage van MiaNe

MARGARETHA.

                                                                                                7 juli 2012

't Is warm, daarom slenter ik langs de schaduwkant van mijn paleistuin.  In het kamertje tegenover hoor ik hoe de kleine Karel zijn muziek oefent.  Het ontroert me.

Ik moet mijn eigen gemis verdringen.  Het zijn mijn eigen kinderen niet.  Gelukkig hebben we deels hetzelfde bloed.  Helaas is hun moeder een zeer vreemde vrouw, op meer dan één manier.

Mijn taak is niet min.  Een toekomstige koning opleiden en misschien wel twee koninginnen of keizerinnen.  Hard moet ik zijn, bikkelhard, om dit tot een goed einde te brengen.

En toch, een gezonde inborst, vraagt ook warmte.

De arme schapen, ze hebben al zo veel moeten missen.  Ik heb, diep verborgen, nog veel te geven. Laat me ze verwennen met poppenspel en snoepgoed.   Mijn jurk is zinvol zwart.  Voor hen leg ik de fijnste kant, op de kleurigste zijde.  Ik bezorg hen de zachtste kousjes en heerlijke mutsen.

Ze weten gelukkig nog niet welk leven hun wacht.  Laat ze nog even vrije, blije vlindertjes zijn.

MiaNe.