(foto's: Jan Smets)

Flarden nostalgisch behangpapier - ouderwetse gootstenen, lichtschakelaars, ...  een uitgeleefd kloostergebouw.  Hier huisden eens de Dames de Marie.  Nu is het vroegere klooster aan de Tervuursesteenweg 14 een onderdeel van het scholencomplex COLOMAplus.  Maar deze dagen herbergt het vooral de 'woordkunst' van Dirk Verbruggen - Mechels dichter - te jong overleden, drie jaar geleden op Paasmaandag...  Flarden tekst, woorden -  woorden en beelden...  Hier drentelt Dirk. Hier tussen de muren met nostalgie behangen, brengen zijn collega's leerkrachten een hommage aan Dirk...

Dirk was jarenlang leraar Nederlands in het toenmalige Colomainstituut.  Eén jaar na zijn pensioen overleed hij na een korte ziekte. 58 jaar oud.  Annemie Vanaerschot met wie ik een praatje maak tijdens de vernissage brengt haar collega in herinnering als een rustig en bescheiden man.  Ze ziet hem nog wandelen langs de vaart, vlakbij de school, of zitten aan de Vismarkt, met zijn vriend Pat Donnez, of...    Dirk heeft zijn stempel nagelaten in Mechelen...

Natuurlijk kennen we hem.  Een gedicht van hem hangt zeildoekgroot aan de vroegere Minderbroederskerk op de Melaan... 

Enige tijd geleden namen leerkrachten van 'het huis van creativiteit' van de school, het initiatief om via een tentoonstelling een hommage te brengen aan Dirk.  In hun eigen creatief werk lieten zij zich op één of andere wijze inspireren door woorden, teksten of ideeën van hun oud-collega.  Al wat zij bijeensprokkelden op kunstige wijze, vormt een collectief eerbetoon aan deze toch wel grote Mechelse dichter.

De locatie is uniek.  De scènografie is uiterst knap.  En dat is ook het tentoongestelde.

Nu zondag kan je de expo bezoeken tussen 14 uur en 18 uur.  Dus: tussen al het kunstkijken op de Keldermansvest, moet je ook maar een uurtje uittrekken om af te zakken naar de Tervuursesteenweg.  En als je dit zondag niet lukt, kan je het nog steeds op zondag 13 mei tussen dezelfde uren.

Dirk Verbruggen werd geboren op 21 januari 1951.  Hij werd leraar Nederlands in Mechelen.  Tijdens zijn ziekte werkte hij aan een 'brevier voor de bevlogen leraar', waarin hij zijn ervaring van 35 jaar lesgeven op een puntige en kritische manier wou condenseren.  In de jaren zeventig stond hij aan de wieg van de Mechelse Poëziedagen, en voorzag met zijn Mechelomane vrienden, opvallende Mechelse gevels van bekende gedichten en poëtische oneliners. 

"Ach wat een verdriet is het om van deze stad te zijn,

die toren is zo groot, en ik,

maar eigenlijk toch niet hoor

ik blijf hier eeuwig klein."

Deze slotregels uit zijn eigenste gedicht aan de Minderbroederskerk...  Schitterend verwoord...  Vaak als  ik hier voorbijkom liggen deze woorden op m'n lippen.

In 1979 debuteerde Dirk met de bundel 'Spiegels in het zand'.  Hij toonde zich een volbloed dichter van het nieuw-realistische genre op zijn Herman De Coninks (die andere Mechelse grote poeët...).

Verbruggen schreef drie poëziebundels en zeven romans waaronder het veelgeprezen 'de dagbewaarder' uit 2003.  In deze laatste roman koppelde hij op een vanzelfsprekende manier lichtvoetigheid aan ernst.

In augustus 2009 - enkele maanden na zijn overlijden, verscheen posthuum bij uitgeverij Vrijdag nog 'Goede papieren', zijn laatste roman.

Mag ik even Frank Hellemans in Knack citeren?

"Zoveel is zeker: Verbruggen wist in zijn fragiele uitgepuurde en bovenal intelligente romans waarin Tongue in cheek het drukke leven werd gecommentarieerd, een pleidooi te houden voor onthaasting en tegendraadse bezinning op mensenmaat, lang voor dat mode was.  Met zijn recente overlijden valt er in de Vlaamse literatuur opnieuw een tegenstem weg die tegenover het exhibitionistische razen van zoveel schreeuwerige of lollige romanliteratuur de luwte van de contemplatieve én schalkse one-liner plaatste."

(bron: 'Schrijversgewijs')

De deelnemers aan het project 'Daar drentelt Dirk' zijn Jan Vannieuwenborg, Elke Bakelants, Jos Caes, Diane Bertrand, Carl Cruysberghs, Tania Mertens, Jef Schrijvers, Wim Vanderwegen en Pieter Plasschaert.  Ze zijn allen docenten in COLOMAplus,in de studierichtingen fotografie en publiciteit.

Met heel veel gevoel, en bijzonder creatief hebben ze het werk van Dirk op hun eigen manier vorm gegeven...  En dat is bijzonder geslaagd te noemen.  Een aanrader!

(Kris Mees (links), docent kunstgeschiedenis gidste ons met een schitterend verwoorde inleiding doorheen de tentoonstelling.  Rechts staat Dominique, de echtgenote van Dirk...)

(deelnemers Jos Caes, Jan Vannieuwenborg en Carl Cruysberghs)

In een oud kloostergebouw dat een sfeer van ouderwetse nostalgie uitademt, komt in flarden, en beelden en woorden, de dichter weer tot leven.  Tussen de eigen-zinnige verwerkingen van zijn  beeld-taal, drentelt Dirk...  Hier wordt op fijngevoelige manier hulde gebracht aan een Mechelaar die taalkunstenaar en levenskunstenaar was.

Deze tentoonstelling verdient om bezocht te worden.  Hier kan men niet achteloos aan voorbij gaan.  Poêzie moet hier gesnoven, bekeken en geproefd worden!