(foto's: Jan Smets)
Morgen wordt Gérard Van Dessel begraven. Hij was jarenlang een bijzonder populair priester in Mechelen, eerst in Heffen, Leest en Battel, maar daarna lange tijd in Sint-Jozef-Coloma...
Gerard werd geboren in Mechelen in 1933 groeide op in Hove. Daar bracht hij ook de laatste jaren van zijn leven door. In 1959 werd hij priester gewijd. Achtereenvolgens was hij onderpastoor in OLV-Waver, Sint-Jozef-Evere, Sint-Jozef Battel, Sint-Amandus Heffen en Sint-Niklaas Leest. Van 1974 was hij onderpastoor in de Colomaparochie, waar hij in 1996 pastoor werd. Dit bleef hij tot in 1999. Gerard Van Dessel stierf op 30 maart in het ziekenhuis in Wilrijk. Morgenvroeg wordt hij begraven in de Sint-Laurentiuskerk te Hove-Centrum om 11 uur.
Hij fietste door ons leven...
Gérard is van ons weggefietst... wat zigzaggend over het wegdek, breed zwaaiend - pretlichtjes in de ogen, en een monkellach overgaand in een luide schaterlach.
Hij fietste naar de overkant: Gérard Van Dessel. We wisten dat hij ooit vertrekken zou. Zo gaat dat met alle mensen die op weg gaan. En toch - towh kwam het nieuws wat onverwacht. Al een twaalftal jaar kwamen we hem niet meer zo vaak tegen, sinds zijn verhuis van 'onze' Hanswijkenhoek naar het dorp van zijn jeugdjaren, Hove. Sporadisch liepen we hem nog eens tegen het lijf in Mechelen of elders. Maar het bleven momentopnamen.
Toch heeft hij zijn sporen nagelaten op Coloma. Hij fietste door onze levens, en we hebben dat geweten. Hij heeft ons blij gemaakt met zijn aanstekleijk optimisme. Van Dessel was een levensgenieter - blozend, haast Breugeliaans. Hij was niet de man van de dure woorden en de grootste verfijning. Maar hij bezat de ware levens-Kunst met de grote 'K'. Optimistisch als hij was floot hij zich een weg door de dag. En hij deelde die levensvreugde met ons - met een grap, maar ook ernstig en luisterbereid. Hij voelde zich in zijn sas op de kampwei en aan het ziekenbed, en in de eenvoudige babbel en toevallige ontmoeting. Gérard zag in het alledaagse het 'Goddelijk', wist te relativeren en te genieten van elke gekregen dag.
In alles was hij de tegenpool van zijn collega, de 'paster' - Paul Van Steen, waarmee hij jarenlang een tandem vormde. Maar beiden hebben mekaar versterkt en aangevuld -elk met eigen gaven en kwaliteiten. Beiden hadden een persoonlijke stijl, en beiden gaven de mensen van Coloma een eigen-zinnige kijk op Leven en Geloof.
We zijn dankbaar om wat Gérard ons al die jaren heeft gegeven, nadat de onderwijzersoon, na een korte pauze in Battel, Leest en Heffen, bij ons is neergestreken. De vele herinneringen en anecdotes zullen ons bijblijven - We zullen ze af en toe bovenhalen, en zullen net als bij hem zullen ze ons tot een glimlach brengen.
Gérard 'vulde' de ruimte. Je kon niet naast hem kijken. Als hij aanwezig was, wist je dat. Jong en oud, gelovigen en anders-denkenden hebben hem gewaardeerd en hebben hem graag gezien. Hij kon zich dan ook wonderwel verplaatsen in 'de ander'. Eenvoudig door te 'zijn'. Maar eenvoudig is niet hetzelfde als 'simpel'. Gérard was wijs en belezen, geboeide door Oosterse godsdiensten en door zoveel meer... En zo was hij ook af en toe een beetje 'zen'.
Hij kwam en hij ging, zoals ooit zijn grote voorbeeld: naar de mensen en tussen de mensen. Hij kon afscheid nemen. Daar had hij het niet moeilijk mee. Na Coloma ging hij terug naar zijn thuishaven, naar het ondertussen lege ouderlijke huis. En daar in Hove heeft hij zich nog jaren actief ingezet.
Afscheid nemen hij hij geleerd. Hij kon het, omdat hij het leven zag als een reis, waarop je steeds verder moet. Hij kon zich daarom ook verzoenen met die laatste etappe naar zijn einddoel. Hij kon dit leven loslaten.
Gérard fietste naar de overkant. Dwars over de straat, langs vaart tussen Battel en Coloma, over de Tervuursesteenweg, de brug over, langs Hove, en verder..., en verder, en verder...
En hij wuifde - met brede armgebaren, en roepend met een stem als een klok. Deze woorden schrijf ik bij de aanvang van de Goede Week. Voor gelovigen is het stil deze dagen. Het zal zéker zo zijn als hij morgen wordt begraven. Maar straks wordt Pasen gevierd, en dan zal zijn afscheid niet aangevoeld worden als een dood punt, maar als een komma.
We zien mekaar wellicht, elders,ergens weer. Dan zal hij bellen en ons toeroepen, en we zullen een toffe babbel hebben. Ik wéét het, want ik zag hem knipogen...
Dag Gérard!
('Tekening' Werner Lefebvre - Paul Van Steen met Gérard Van Dessel)
NB: het toeval wil dat morgenvroeg, in Willebroek ook Karel Forton wordt begraven. Nét als Gerard was Karel jaren onderpastoor in Coloma (jaren zestig), voordat hij priester werd in Willebroek. Nu worden beide mannen op één uur verschil begraven.
Gerard heeft ons weer eens verrast. Hij blijft ons bij als een hartelijke brok Permeke.Een mens met een open vizier, met een aanstekelijke lach en het talent van de pure verwondering. Kom nu maar uit de schaduw Gerard, je verdient het Volle Licht!
Toevallig degeen die ons grotemoe heeft begraven, zalig zoals hij kon preken, hoe kwam hij dan weer in Gommarus terecht? Per abuus nog efkes tijd of zo?
Ons kinderen zegden echter dat hij altijd begon precies of hij zou ons allemaal eens een sprookje gaan vertellen.
Zoals je het beschrijft, Jan, zie ik het zo weer voor me en hoor ik zijn bulderende lach! Hij was te bewonderen om zijn aanstekelijk optimisme. Er zijn mensen die je pad kruisen en die je nooit meer vergeet. Awel, hij was zo iemand!
Ik zal hem dankbaar blijven gedenken die hartelijke man.
Jaarlijks droeg hij de H.Mis op voor de overledenen van het Sint Maartensfonds en hij deed dat dan met de nodige overtuiging, het kwam uit zijn Vlaamse hart.
Dag Jan Smets bedankt voor jou visie van onze Gerard , het raakt mij bijzonder diep het afscheid van zo een goede mens dat doet toch even raar maar jij maakt die goede mens weer helemaal levend. In de hoop dat we hem ooit eens terug zullen zien daar moet je in durven in geloven. Ik heb spijt dat ik niet persoonlijk afscheid kunnen nemen. Ik wist niet dat hij zo ziek was anders was ik hem zeker eens gaan bezoeken. Maar toch bedankt voor de hele mooie levensschets die je voor ons hebet gemaakt . jv
Willen ze allemaal ons nu zo plotseling verlaten ? Morgen zal ook de laatste zuster Anonciade uit Hombeek in Huldenberg ten grave worden gedragen. De wereld op een keerpunt of de aanzet naar een nieuw begin ? Ze rusten allen in vrede.
Ik heb fantastische herinneringen aan deze man van toen ik nog op de lagere school in de Vredestraat zat. Z'n enthousiasme was aanstekelijk voor de kinderen van de school.
Vele jaren later is hij nog een enorme steun geweest voor ons 'Grootmoe' tijdens de ziekte en na de dood van m'n vader.
Het ga je goed 'meneer onderpastoor'.
Herinneringen uit mijn jeugd
Gerard, de fietsende priester, die elke keer dat onze ouders de 'gezinsgroep' van ons thuis ontving, een aardig woord had voor de kinderen.
Zovele jaren geleden al (mijn vader is ondertussen zelf al 11 jaar overleden), begeleidde hij gezinnen met deze gespreksavonden, die we steevast de 'boterhammekesvergadering' noemden, want ieder koppel bracht zijn pakketje mee en het werd samen gedeeld.
Jaren later heb ik Gerard nog eens terug gezien bij het zingen van een huwelijksmis in Coloma. Hij was ons niet vergeten, want op het moment dat hij communie gaf aan de koorleden en aan de anderen heel plechtig 'het lichaam van Christus' zei, kwam er ineens bij mij bij het geven van de communie 'doe de groetjes aan je papa en mama'.
Ik kon mijn lach echt niet inhouden en de koorleden rondom mij ook niet...
Maar het typeerde deze man, mee-leven met mensen die hij onderweg, ontmoette, die over de levensvragen met deze groep van enkele gezinnen sprak...
Gerard, doe jij nu de groetjes aan papa en mama, aan Peter en Jowan...
Van Steen vond ik altijd veel te serieus. Gelukkig was de Gerard er meestal ook.
En mijn zusters zullen de Gerard nog levendig herinneren vanuit den tijd dat hij meeging met hun jaarlijkse chirokampen.
Vermoedelijk zal hij ook geregeld zijn neus hebben laten zien in 't Joko.
Het vuurwerk in de oudejaarsnacht krijgt ineens een andere dimensie.
Gerard kwam in zijn Colomatijd tijdens de oudejaarsnacht graag langs om mijn vuurwerk mee te maken om middernacht én een glaasje te drinken.
Hij zal het nu vanuit een andere kant kunnen bekijken.
Merci Gerard.
Dank zij de bijgeplaatste foto weet ik weer wie Gerard Van Dessel was.
Ik herinner mij uit mijn jonge jeugd nog Pastoor De Decker, die regelmatig bij ons thuis over de vloer kwam en de onderpastoor bij wie ik catachese gevolgd heb.
Zijn naam ben ik vergeten, maar ik, weet nog dat het een hele toffe mens was met een hazelip.
Later hoorde ik dat hij uitgetreden en getrouwd was.
Of het waar was, weet ik niet, maar 't was hem wel gegund.
Pastoor Van Dessel zit enkel nog visueel in mijn memorie, dus ik vermoed dat hij uit de tijd stamde dan ik alleen nog naar de kerk ging met een doop, een huwelijk, of een begrafenis.
i.o. Florette
Palmzondag, Heffen, 1 april 2012
Traditiegetrouw ging ik palmtakjes halen. Het passieverhaal blijft me nog altijd boeien.
Enkele mededelingen bij het einde van de viering…
Het bericht sloeg bij me in als een bom…
Gerard Van Dessel overleden…
…
Toen ik, met de palmtakjes in de hand, terug naar huis fietste rolden tranen over mijn wangen. Het waren tranen van emotie, maar waren het tranen van verdriet ? Er waren zeker tranen bij van dankbaarheid. Dankbaarheid omdat er zo een fantastisch mens jaren geleden mijn levenspad heeft mogen kruisen.
…
Vele herinneringen kwamen boven.
…
In 1966 kreeg Battel, Heffen en Leest, één gezamenlijke onderpastoor. Een flinke man, donkergrijs gekleed en altijd op weg, snel fietsend van de éne parochie naar de andere met een klein zwart ‘kabaske’ achter op de fiets.
Regelmatig ging ik op zondagavond naar de mis in Battel. De eucharistieviering werd daar opgedragen door de onderpastoor, Gerard Van Dessel. Ik herinner me dat hij op sommige zondagen reeds voor 18.00 u. te voorschijn kwam om ons een nieuw liedje te leren. Hij zong de eerste zin voor, iedereen die al aanwezig was zong na, zo ook de tweede zin en zo verder. Tijdens de mis werd dan dat liedje herhaald en bij het einde nog eens. Telkens galmde zijn luide stem door het kerkgebouw. Missie geslaagd : iedereen die aanwezig was kon het liedje nazingen. Ik was grote fan, ik zong uit volle borst mee.
Toen ik in 1969 chiroleidster werd, leerden we mekaar meer persoonlijk kennen.
Gerard was een man met een gulle lach, die regelmatig sappige verhalen opdiepte. Hij gaf raad waar nodig was, stond open voor van alles en nog wat en was altijd paraat om hulp te bieden op allerlei gebied.
Elke zondag was hij steevast aanwezig om te bewonderen hoe die leidsters hun vrije tijd ter beschikking stelden voor de meisjes van Heffen. Elke woensdagavond was hij, tijdens de leidingskring, zeer geïnteresseerd naar onze plannen voor de volgende zondagen. Op gepaste momenten toverde hij een verrassing te tevoorschijn uit dat ‘zwarte kabaske’. Zijn zorg voor ons ging ver, niets was hem te veel. Ik hoor hem nog zeggen na een leidingskring vrij laat op woensdagavond : “ik rij met je mee, dan moet je niet alleen door het donker”.
Zijn aanwezigheid tijdens de jaarlijkse bivakken was altijd een prettige ervaring. Vele malen verzorgde hij de misvieringen voor de grote groep op de bezoekdagen. Maar evengoed kon hij kleine groepen boeien tijdens een bezinning.
Tijdens deze jaren werd onder zijn begeleiding en onder het toeziend oog van zuster Lydia een stevige fundering gelegd voor een nu nog altijddurende vriendschap. Toen hij in 1974 voorgoed uit Heffen vertrok, beweerde hij dat hij geen meerwaarde meer kon geven. Hij vertelde “jullie hebben een pracht van een pastoor gekregen (Jos Valvekens) en in Coloma heeft men mij nodig”. Vele malen werd hij uitgenodigd voor allerhande activiteiten en telkens moest hij spijtig genoeg afhaken. Hij had vele andere taken.
Blij verrast was ik toen hij tijd kon vrij maken om de preek te verzorgen tijdens onze huwelijksviering. Tijdens die toespraak overdonderde hij me met de vraag : “weet je nu wel wat je eigenlijk gaat doen, weet je wel wat je wil : ga je nu trouwen of ga je in het klooster ?”.
En tot groot jolijt van iedereen moest ik op beide vragen het volgende positieve antwoord geven : “ik spreek seffens trouwbeloften uit en vanavond na de feestelijkheden gaan we samen naar het klooster”. Dit gebeuren wordt nu nog altijd opgerakeld.
Gerard kwam ook nog eens naar Heffen om samen met de oud-leidsters afscheid te nemen van zuster Lydia, bij haar vertrek naar Guatemala. Ook twee jaar geleden, bij haar vorige vakantie in België, was hij erbij om nog even bij te praten. Hij was nog altijd dezelfde : die krachtige stem, die gulle lach, de sappige verhaaltjes….
Het was alsof hij wist dat hij toen voorgoed moest komen afscheid nemen. Zuster Lydia komt dit jaar terug op vakantie, maar hij zal er enkel nog bij zijn in gedachten.
Ondertussen zijn we zovele jaren verder en zijn er veel prettige en minder prettige dingen gebeurd. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en herinneringen.
Maar Gerard, mag ik je uit het diepste van mijn hart vragen :
‘Doe Gerda en Godelieve daarboven heel veel groeten en waak over ons en onze gezinnen’.
Een beetje ongewoon, maar ook zo ongedwongen spontaan en als teken van échte waardering: op de uitvaart van Gérard gisteren: een langdurende staande ovatie... Een kippenvelmoment dit applaus voor een graag gezien man.
Pastoor Van Dessel was inderdaad een zeer gul en lachs persoon. Op eigen verzoek is hij vele jaren "moeze" geweest van de mechelse afdeling van het Vlaams Nationaal Jeugdverbond. En zingen kon hij inderdaad; "zijn" Vlaamse Leeuw hoorde men boven alles uit:-)