Humo's Rockrally trekt weer door het Vlaamse land, vijf opeenvolgende weekends toont jong opkomend muzikaal talent het beste van zichzelf op diverse locaties. Ook bij de editie van 2012 werd Mechelen aangedaan. Zaterdag 14 januari toonden tien acts hun kunnen in de Minderbroederskerk van Cultuurcentrum Mechelen.
Mechelen Blogt was van de partij en zag en hoorde een rijk palet aan stijlen de revue passeren. Een impressie.
Electronic Body Music en industrial-veteraan Luc Van Acker, ook bekend van Revolting Cocks, RevCo World en Arbeid Adelt!, mocht de avond op gang trappen. Dat laatste deed ie soms letterlijk, of was dat toch dansen? Het was moeilijk om niét méé in de groove te zijn met Van Acker. Aanstekelijke beats waren het: twee vette en hechte Electronic Body Music salvo's en één industrial nummer. Het beste van Revolting Cocks en Vintage Van Acker gebald in drie nummers. Herkenbaar en aanstekelijk. Ja, Luc kan het nog steeds, zoveel is duidelijk.
Blijft de vraag wat deze veteraan op Humo's Rockrally doet, ook met het oog op zijn eigen Rewind-show (Van Acker voert op 17 februari het album 'The Ship' uit) binnenkort in de AB. Moet Van Acker echt meedingen in deze Rockrally, of beschouwen we hem beter 'hors categorie'?
Het universum van La Nonchalance bevindt zich in een geheel ander muzikaal straatje. In mijn notities lees ik 'Power rock en seventies hard rock met ballen'. Een droog geluid, classic rock gerestyled naar vandaag. Ook een beetje wat het Nederlandse De Wolff doet dus. De vocalen deden soms denken aan Prodigal Sons , dan weer aan Jeff Buckley. Een goede keel had de zanger zeer zeker. Het baswerk deed soms aan fIREHOSE/ Mike Watt denken.
"Goeie poeier" wat dit trio bracht. We onthouden vooral het leuke 'Indiviual Lonely', een liedje voor/over de facebookgeneratie en de stevig met de seventies flirtende opener die naar meer smaakte.
Of Jesus Hendrix & The Apostles nu zo'n gelukkige keuze is als bandnaam en of dat net niet al te hoge verwachtingen schept, laten we graag in het midden. Al brak de set van dit kwartet nu niet echt meteen veel potten. De band-sound balanceerde tussen jazz rock en folk.
Het klonk allemaal een ietsje te braaf en vrijblijvend. Het bleek ook iets te veel een kabbelend beekje en geen stromende rivier te zijn. De veel te luide drums konden daar niet aan verhelpen. De weinig standvastige zang bleek ook een pijnpunt. Hier schuilt zeker potentieel maar er is nog werk aan de winkel.
Follow Victor. Het lijkt wel een bevel of aanmaning. En velen zullen het wellicht doen: Victor volgen, want de set van dit viertal wist meer dan te overtuigen. De attitude hebben ze al mee, de songs waren ook dik in orde. Catchy as hell en het swingde de pan uit. Muzikaal viel hier weinig tot niets op aan te merken, de knappe gitaarsoli incluis.
De hyperenthousiaste zanger deed soms aan Gordon Downie denken. En ook de liedjes kun je in het muzikale straatje van The Tragically Hip plaatsen. Maar evengoed: Teenage Fanclub. Voorwaar geen slechte referenties? Toch? Of deze heren het tot de finale schoppen, weten we niet, maar iets zegt ons dat we hier nog van gaan horen.
“Wordt wakker Mechelen” riep Pepe meermaals. Maar Mechelen wàs wakker. Pepe zei uit Antwaarpe te komen, al hadden we dat al bemerkt. Hij bracht Antwerpse in your face raps met soulvolle refreintjes. En alhoewel hij zelf het publiek tot meer beweging aanmaande mag toch ook aan zijn brave podium presence nog gewerkt worden. Maar muzikaal zat het wel snor dus.
Dat ook de volgende act uit het hiphopstraatje kwam, was puur toeval want de volgorde van de bands wordt door loting bepaald. Team Panini, twee heren en een dame, ook uit Antwerpen hadden een goede dosis enthousiasme en podiumpresence en guts meegebracht. Ze hadden zichtbaar plezier in wat ze deden. Maar de songs konden geïnspireerder en origineler.
Geïnspireerd, gevarieerd en potent. De doortocht van de zevenkoppige formatie TMGS ging niét onopgemerkt voorbij. Sterke songstructuren en mooie liedjes. En een overall poppy, jazzy dan weer rockende sound. Twee blazers, hammond, drums, twee gitaren, bas. En meerstemmige zang.
Hier zit veel talent verameld bij deze zeven en het is vreemd dat we hier nog eerder van hoorden. Bart Somers van Indiestyle.be vertelde dat dit combo al een uitstekende plaat uitbracht in 2010. Daar moeten we dus maar eens achteraan!
Het had heel wat voeten in de aarde eer Float Fall aan hun set kon beginnen, er diende blijkbaar nog heel wat afgesteld. Zulks komt de zenuwen wellicht niet tengoede. Maar het duo bracht het er goed vanaf. Jongen en meisje met electronica, gitaar en mooie samenzang in een huwelijk van ingetogen indietronica en shoegaze. Lamb en Amatorski zijn de namen die te binnenschieten als er vergeleken moet worden. Het klonk alleszins erg goed. Gepaste muziek ook voor het ondertussen al wat gevorderde uur.
Neufchatel heeft duidelijk goed naar Queens of the Stone Age geluisterd. Dat hoor je en soms iets te goed. Slecht klonk het zeker niet maar je hoorde hun grote voorbeeld dus net iets té duidelijk doorschemeren.
Ook al werd hier goed gemusiceerd, de muziek bleef niet 'kleven' en de set kon ook niet blijven boeien. Of lag dat aan het ondertussen al gevorderde uur?
Humble Flirt had de ondankbare taak om de wedstrijdavond te besluiten en het was ondertussen toch al even over middernacht. Het trio liet het niet aan hun hart komen en was gelukkig nog goed wakker. De nummers kenden een goede opbouw en klonken strak al kon het hier en daar een stuk orgineler.
Een drummer die ook de vocalen voor zijn rekening neemt: het is een beproefd concept dat kan werken. Hier leek het net een handicap, want die vocals leken soms danig verkeerd te zitten, misschien omdat de volle concentratie op het, uitstekende, drumwerk lag? Overall sound was zeker niet slecht al had je continue het gevoel dat hier meer inzat.
Ruim voorbij middernacht en een avondje kennismaken met nieuw jong - jong van geest in Luc Van Ackers geval - talent zat erop.
Afwachten nu wie van de deelnemers in Mechelen naar de finale doorstoot.
verslagje: © Markec
foto's: © Christel Schoepen - visual: © Humo
