Zondag 21 augustus 2011. De tweede Maanrockdag. 's Middags genoten de kleintjes nog  met volle teugen van ‘hun’ Maanrock, op de Mechelse Grote Markt,  zoals je in Marc VC’s verslag kon lezen.

Jill & Lauren besloten het kinderfeest en dan mocht Paul Michiels de fakkel overnemen en het avondprogramma aftrappen. Een avondprogramma dat voor elk wat wils bood; soul, pop, Nederrock, indie rock, vintage elektrowave en dance... Een verslagje van - het meeste van - het gevarieerde avondprogramma...

De Vlaamse Steve Winwood uit Heist op den Berg deed  met verve waar hij zo goed in is: Paul Michiels zette een sterke show neer met een mix van goed gekozen covers en natuurlijk ook enkele Soulsister-classics zoals ondermeer ‘Changes’, of wat had je gedacht? Marc en ik zijn het erover eens: “als deze man in de states geboren zou zijn, dan...”. Ja, dan had Steve Winwood stevige concurrentie! Maar met ‘als’ ben je niets; en het maakt er Michiels niet minder goed om, toch?

Paul Michiels was bijzonder goed bij stem en charmeerde de Grote Markt zoals alleen hij dat kan. Toffe peer en nog steeds een uitstekend zanger de ‘Polle Pap’.

Om 18 uur startten de optredens op zowel Vismarkt als Ijzerleen. The Red Light Rumours trakteerden de Vismarkt op een mix van rockabilly en swingende indie rock. De ‘zangpartijen’ waren niet echt overtuigend en vormden niet echt een meerwaarde. Sommige bandleden droegen een masker, een geslaagde gimmick, vooral de drummer met zijn Gorilla-masker was cool. Anders dan de 'lelijkerds van Slipknot' vielen de maskers echter snel. Te warm?

Benny Zen & The Syphilis Mad Men openden op de Ijzerleen met een soort huwelijk van pop en indierock. Maar de groep rond Peter Houben brak weinig potten, of losten de verwachtingen niet echt in ondanks de referenties (Nemo, Pascal Deweze, Mitsoobishi Jackson). Maar misschien was het nog wat te vroeg op de avond?

Niemand komt zomaar weg met vuilbekkerij, politiek incorrecte uitspraken en puur seksisme. Hugo Matthysens alter ego Clement Peerens en diens Explosition wel! En, subtiliteit, wat is dat?

‘Leve de Clement en Zijn Wijf’, ‘Gij Se Voale Hypocriet’, ‘Boecht Van Dunaldy’, ‘Loeten’ en natuurlijk ‘’t Is Altijd Iets Met Die Wijven’. Klassiekers uit het CpeX-universum: ze passeerden allen de revue. Clement wees Mechelen ook met de vinger: “ik had eulle de veurige kier toch gevroagd dieje lieleken toren wég te doen? Awel?”. Boegeroep, gefluit was Clements deel, of wat had ie nu gedacht?!

Lichtjes hilarisch was de interpretatie van Ann Christy’s ‘De Roos’ door Dave – Lady Dave – De Peuter (Aram Van Ballaert). En ook Sylvain Aertbeliën aka Ronny Mosuse mocht zijn soloding doen: ‘There’s Only One Sylvain’. Ja, duidelijk! En dat op de tonen van zowel ‘You’ll never Walk Alone’ als ‘We Are The Champions’(!). Het was weer genieten van de überstoere ‘rock met ballen’ van CPeX en de vele wijsheden/ onzin van de popkenner uit Mortsel.

Om half acht was er nog steeds erg weinig volk op de Ijzerleen, voordien bij Benny Zen kon je het ‘etensuur’ (18 uur) nog aanwenden maar ook toen het sympathieke Eté 67 aan hun set begon, stond er nog niet echt veel volk. Jammer. De Luikenaars lieten het niet aan hun hart komen en zetten een zeer sfeervolle en zomerse set neer. De groepsnaam verwijst naar de ‘Summer of Love’, in 1967 dus. Daar haalde het zestal dan ook deels de mosterd. Het resultaat: sfeervolle en catchy poppy gitaarrock.

Op de Vismarkt tapten The Rott Childs uit een geheel ander muzikaal vaatje. Punky Metal, of metalige punk – Ramones meet Metallica meets Sepultura. Zoiets! Best aardig gedaan maar niet om ‘van omver te vallen’. Het mag trouwens al eens wat steviger maar de melodie bleek te vaak op vakantie en dat is toch best wel jammer.

“Niets doet wat het moet doen zonder geloof”. Een waarheid als een koe als je het mij vraagt. The Scene opende sterk met dit adagio op het Maanrockhoofdpodium. En na ‘Geloof’ volgde het al even sterke als swingende ‘Samen’. De band van Thé Lau had er zin in en het geloof was zeker aanwezig. Bij sommige recente optredens sinds de ‘come back’ was het anders, maar op Maanrock speelden de Nederlanders de pannen van het dak en dat werd duidelijk zeer gesmaakt.

Vreemd wel dat ze ‘Blauw’ al ‘weggaven’ als derde nummer in de set en deze superhit dus niet tot bij de bisronde bewaarden. Maar goed ze hadden maar een uur, en het moest vooruit gaan. En er zat dan ook een gezonde vaart in de set. De zesde doortocht van The Scene op Maanrock bleek ‘boenk erop’.

Terwijl voor een volle Grote Markt The Scene nog flink  verderrockte, was het verzamelen geblazen op de Ijzerenleen voor een afspraak met elektro wavegeschiedenis. Ontstaan in tijden van ‘Koude Oorlog’, Thatcher en Reagan. Boosheid, sturm und drang, primaire-machinale beats botsend met snokkende gitaarriffs: het was het recept waarmee Dirk Timmermans, zeg Dirk Da Davo en Frank Vloeberghs aka TB Frank muziekgeschiedenis schreven. Die ‘koude oorlog’ is voorbij, de troosteloze tijden van begin jaren ’80 ook, al heerst ook nu ‘un parfum de crise’. Alleszins: The Neon Judgement is terug.

De pioniers van de ‘elektro wave’ en alle afgeleidden ervan staan er opnieuw anno 2011. En op een nu goed volgelopen Ijzerenleen bleken de oude ‘First Judgements’ nog steeds - of opnieuw - even relevant als dansbaar. Dirk Da Davo bleek één met zijn keyboards die hij slechts éénmaal zou verlaten om zowaar een rondedansje te maken en de gitaarlicks van TB Frank belichamen nog steeds de rock ’n roll attitude.

Het duo putte vooral uit het album ‘1981-1984’ dus met absolute killers zoals ‘The Fashion Party’, ‘Please Release Me Let Me Go-Go’, ‘Too Cold To Breathe’ en een nog nazinderend ‘Nion’. Maar ook de wat toegankelijkere, haast poppy nummers zoals ‘Chinese Black’ en ‘Miss Brown’ zaten in de set. Opmerkelijk was ook de keuze voor ‘Schizofrenic Freddy’, ten tijde te vinden op de ‘Suffering’-tape (’81). Uit de bands nieuwe album ‘Smack’ kregen we ‘Leash’ dat zicht perfect thuisvoelde tussen het oudere werk. In de finale werd nog zwaar uitgepakt met een lichtjes geweldig ‘TV Treated’ om stijlvol te besluiten met een onverwoestbaar ‘Tomorrow in the Papers’.

The Neon Judgement: pioniers en overlevers, terug van nooit helemaal weggeweest, laat dat duidelijk zijn.

Vermits de optredens op Vismarkt en Ijzerleen telkens gelijktijdig liepen, werd het moeilijk tot onmogelijk die beiden te combineren. Over Drums Are For Parades en Steak Number Eight lees je daarom niets in dit verslagje maar we verhullen niet dat we achteraf eigenlijk enkel positieve echo’s over Steak Number Eight opvingen. De afsluiter op de Ijzerleen ook gemist: de hiphop van het Nederlandse The Opposites. Op de Grote Markt werd ondertussen opgeroepen om ‘die handjes te laten zien’, wat Mechelen spontaan en massaal deed. Regi Pinxten als volksmenner dus, het gaat hem blijkbaar goed af.

Milk Inc is niet echt ‘het pakkie an’ van jullie verslaggever maar feit is: deze band weet uit te pakken met een wervelende show en zangeres Linda Mertens beschikt over en meer dan behoorlijk stemgeluid. Feit.

En met Steak Number Eight, The Opposites en Milk Inc werd de zestiende editie van Maanrock afgesloten. Aan keuze was opnieuw geen gebrek en kiezen werd soms ook verliezen. Opvallende afwezige was het aangekondigde onweer, maar de kans dat iemand dat betreurt is klein tot onbestaande.

Maanrock nummer 16 zit erop, op naar nummer 17. Nog een paar maandjes wachten...

Verslag: © Markec
Foto’s: © markec & © Marc VC