(foto's: Jan Smets  -  Paul Contryn  - logo De Maan)

Vorige week had ik met hem een kort maar tof gesprek op een zonnig terras op onze Grote Markt.  Hij is een leeftijdsgenoot van mij  - zelfde bouwjaar, 1961, en de derde generatie van een familie die het gemaakt heeft in het poppenspel: Paul Contryn.  De passie voor het figurentheater zit bij Paul in de genen, want hij volgde zijn vader Louis en grootvader Jef op. 

En de babbel ging over een stukje jeugdsentiment - over het vroegere Mechelse Stadspoppentheater:  jarenlang een begrip binnen en buiten de stadsmuren...

Ik vertelde hem over mijn herinneringen aan vele voorstellingen die ik ooit zag.  Net als zovele andere kleine Maneblussertjes ben ik groot geworden met Tijl en Luppe...  Maar ik heb  naar zoveel andere voorstellingen met open mond gekeken.  Té veel om op te noemen.  Met school of met mijn chirogroep...  Eéntje is me ook erg bijgebleven: 'Manco Kapak'.  Tot op de dag van vandaag is deze wonderlijke vertelling over de grote Inca op mijn netvlies gebrand...

'Kom eens kijken naar het stuk dat we nu brengen', zegt Paul.  Ik zie in zijn ogen het enhousiasme.  Hij wil het met mij delen.  Paul is gepassioneerd door het figurentheater.  Hij mag dan ook de grootste poppenmaker van Vlaanderen genoemd worden.  Nu is hij de huisscènograaf van de Maan, en bepaalt hij mee hoe dit theater evolueert en zich oriënteert.  Bovendien is Paul Contryn ook nog voorzitter van het firmament.  Blijvend is Paul op zoek naar verscheidenheid in materie en manipulatietechnieken, nadat hij afstudeerde aan Sint-Lucas in Brussel, waar hij toegepaste grafiek volgde.   Zijn poppen, zijn figuren, zijn uniek, en hebben een prachtige, heel eigen vormgeving.  Heel artistiek...

En zo ging ik dan op die eerste dag van de Paasvakantie mee aanschuiven in het rijtje voor de voorstelling van 'De Piano'....

Het voelde aan als een terugkeer naar mijn jeugd - een sentiment van lang geleden terug opgezocht...

Het stuk werk geschreven en geregisseerd door Willem Verheyden, die zijn inspiratie vond voor dit spel toen enkele jaren geleden zijn dochtertje pianoles wou volgen.  Willem kocht een tweedehandspiano.  Of was het een vijfdehandse, of twintigstehandse?  Wie zal het zeggen...  Waar kwam de piano vandaan, en wat had ze allemaal al meegemaakt?  Wie had op de toetsen getokkeld, en wie waren de eigenaars geweest?   Deze opborrrelende vragen gaven de aanzet tot het schrijven van het verhaal.

Het stuk richt zich tot kinderen  ouder dan zeven jaar.  Ik vond dat ik tot de categorie behoorde.  In de zaal zat ik tussen de jonge belhamels, die vergezeld waren door ouders of grootouders.  Een paar rijen voor mij zat Fernand, de jongere Verreth-broer, die ooit één van de tenoren van het Stadspoppentheater was, nu ook met zijn kleinkinderen.

Het hoofdpersonage in DE PIANO is geen mens, maar een voorwerp - één van de eerste vier piano's ooit gemaakt.  Maar een piano leeft pas bij de gratie van diegene die hem bespeelt.  Over drie eeuwen beroerden verschillende beroemde componisten de zogenaamde 'Christofori-piano'.  Händel, Liszt, Schubert, Scriabin,...   Voor elk personage maakte Paul Contryn een eigen intrigerende theaterpop.  Weet je: het zijn er méér dan vijftig!  Waanzinnig gewoon...

In DE PIANO vertelt die ene piano aan ons zijn episch en ontroerende verhaal, van eigenaar tot eigenaar - over landsgrenzen, continenten en eeuwen heen...   Het is de levensloop van een eigenzinnige piano met een olifantengeheugen...

Het ontroert me.  Het weet me te fascineren.  Dit is een stuk dat niet alleen door het jonge grut kan gesmaakt worden.  Dit weet ook volwassenen te beroeren.  Dit is adembenemend wat de spelers op de scène brengen.  Mechelen mag bijzonder trots zijn op De Maan.  Dit is topklasse.  De Maan brengt topkwaliteit: artistiek verantwoord, niet vrijblijvend figurentheater.  In tijden dat Studio 100 (waarover verder geen kwaad woord...)  en soortgelijke adepten de norm lijken te bepalen, legt de Maan de lat toch nét iets hoger.

De kinderen in de zaal kijken en luisteren ademloos.  Het is muisstil.  En is dit geen graadmeter?  Geen wiebelende, zich vervelende kinderen...  Ze zijn de beste critici. 

Ook ik geniet.  Ik sta in bewondering voor de snel op mekaar volgende scènes, met steeds nieuwe, originele poppen, bewegingen, ...  Spelers Bob Selderslaghs en Paul Contryn geven het beste van zichzelf weg.

Maar ook de muziek is van hoog niveau.  Dit kan ook niet anders als je weet dat Jef Neve voor de originele pianoscoorde zorgde.  En op een héél virtuoze en flamboyante wijze voert de jonge Seppe Gebruers het door Neve gecomponeerde uit.  Hij verdient hiervoor een stevig applaus.

Ik kom tevreden en met een goed gevoel buiten, en ben blij dat ik op de uitnodiging van Paul ben ingegaan.

Wat in Mechelen te koesteren is?  De vraag werd gisteren al gesteld...  Zéker dit Figurentheater.  Absoluut!

www.DEMAAN.be