(foto's: Jan Smets)

Dan krijg je zo'n cadeau.  Je mag met twee onder de wol bij de paters.  Nou ja, de paters zijn reeds een poosje met de noorderzon verdwenen, en hun kerk werd stijlvol omgeturnd tot poepchique hotel..., maar het blijft nog wel iets sacraal uitstralen.  Toeristje-spelen in eigen stad: het vroeg om een zekere ingesteldheid, waaraan we ons toegewijd  aan hebben proberen over te geven...

'Of we vrij waren dat bepaalde weekend in mei?'

Ze vroegen het ons langs de neus weg - onze beider dochters.  'Enfin: die bepaalde nacht van vrijdag op zaterdag?'  Nu zat de meimaand al eivol met zekere activiteiten, plichtmatigheden en andere onzekerheden, zodat we niet met stelligheid deze nacht konden vastprikken in onze agenda... Nee dus.

Eén nacht?  'Wat bekokstoven ze'? vroeg ik met een opkomende ongerustheid aan mijn ega, die er ook het raden naar had. 

Kon het mei niet zijn, dan was maart de andere optie.   25 op 26 maart.  'Vrijhouden!' was de vriendelijke maar kordate aanmaning van de jongedames Smets.  Ik zou niet anders durven, en met fluostift kleurde ik deze vrijdagnacht in mijn agenda.

Eén nacht?  Dat zou al zeker géén etentje zijn dat ze ons cadeau zouden doen (want dat het om een geschenk ging - dat hadden we dan wél begrepen).  Een etentje dat uitloopt tot in de vroege ochtend, leek ons nét wat overdreven.  Een citytrip met  slechts één nacht leek ons ook wat kort om kilometers op pad gestuurd te worden.  Trouwens: een citytrip hadden we juist achter de rug, en, nu mag de wederzijdse liefde tussen ons, ouders, en lieftallige dochters anderzijds, dan al behoorlijk OK zijn - de adoratie moet nu écht niet zo ver te gaan, om de ladies dreigend bankroet  te laten gaan.  De ene is nog géén jaar 'aan de arbeid', en de jongste mag zich nog studente noemen,  zodat ze bezwaarlijk Rockenfellers kunnen genoemd worden...

We zouden het spoedig weten.  Want met enige vrolijkheid overhandigden ze ons wat later een omslag met...jawel: overnachting in luxekamer én ontbijt in het Martin's Patershof - ofte 'Kerkhotel' in de Karmelietenstraat...

Dit doet het hart van een Mechelaar die op z'n zachtst gezegd nogal fanatiek is in zijn liefde tot zijn geboortestad, steviger kloppen.

En zo werd het vrijdag  25 maart...

Na ons beider dienst, pakken we de spulen bij mekaar in een compacte reiszak, want een koffer lijkt ons wel iets té grootschalig voor dit uitje.  Te voet naar het stadscentrum vanuit de Hanswijkenhoek leek ons, ondanks het mooie weer, nu niet zo aanlokkelijk, maar autoluw-gewijs zoals het een Maneblusser met enige toekomstvisie past, fietsen we naar het  'vakantie-adres' - de gniffelende dochters achterlatend...

Of ze in het hotel al véél toeristen per tweewieler hebben weten arriveren, wil ik betwijfelen.  Maar aan de balie durft men ons niet uitlachen.  Denk ik.  We parkeren ons stalen ros netjes tussen het andere blik met twee wielen extra, in de privé-parkeergarage van het hotel.

Ziezo.  We kunnen inboeken, en even later staan we op de kamer, die zich met stijl aan ons toont...

Het blauwe TV-scherm heet ons welkom, en het bed staat uitnodigend klaar om onze vermoeide leden op neer te laten vleien.  Want vanaf nu moeten we het 'spelletje' meespelen natuurlijk.  De vlucht en transfer deden ons fysiek natuurlijk geen deugd, en het bad weet ons al 'broebelend' op te krikken.

Mechelen dus.  Wat valt er allemaal te beleven.  Ik lees.

Dat zullen we dan maar voor waar aannemen...  Tijd voor een verkenning na een ons gastvrij aangeboden parelend vocht in de hotellobby.

De Vismarkt waar de brochure zo lyrisch over doet, zit afgeladen vol.  Het is dan ook vrijdagnamiddag en de start van een veelbelovend lenterig weekend.  Studenten en andere levensgenieters vullen de terrassen, en we wijken dus noodgedwongen uit naar de Grote Markt.  Mooi ziet het er uit.  We proberen ons in te leven in onze rol, en trachten ons voor te stellen dat we Sint-Rombout en stadhuis voor de allereerste keer in ogenschouw nemen. 

Op een zonnig terras was verderop ontdekken we Flor - een kennis van ons, nog even wachtend op zijn echtgenote die nog even 'het hoekje om' is.  We kunnen nog nét de vraag 'waar zij dan logeren?' inslikken.  En ook de volgende vraag 'of ze hier al lang verblijven, en wanneer ze terug vertrekken' eveneens.

We drinken een glas Gouden Carolus aan de overkant, op het terras van De Beurs.  Het schijnt een plaatselijke specialiteit dit edele schuimende vocht.  En we beamen dat het goed is.

Nadien gaan we lekker eten in de Lamot - een visbak met veel glas dus - met mooi panorama op Dijle en Vismarkt.  Het lijkt de place-to-be.  Aan de andere oever leeft de Vismarkt zich uit.

In mijn bed heeft de mascotte van het hotel zich reeds genesteld.  Deze beer die zich in dezelfde badjas als ikzelf heeft gehesen, probeert deze nacht zich concurrentieel op te stellen met mijn teergeliefde.  Ik laat in het midden  wie het onderspit moest delven.

Ik probeer nog enkele bladzijden te lezen in de hagelnieuwe dedectieveroman van Pol Van den Driessche, 'Mysterie in Laken', maar na amper vijf pagina's vallen mijn oogleden onherroepelijk dicht.  En buiten schijnt de maan over nachtelijk Mechelen...

Na een zalige en verkwikkende nacht ontwaakt de Heihoek op deze zaterdagmorgen..., en ook wij worden gewekt door een priemende zonnestraal. 

Waar men vroeger met een zekere vroomheid ter communie schreed, staan nu in het Hoogkoor in stijlvolle slagorde tafeltjes opgesteld, waar men in rust en vree het ontbijt nuttigen kan.  En dat nuttigen doen we met graagte.  Even valllen we toch weer uit onze 'toeristenrol' als één van de in keurig zwart gestoken zaalbedienden ons groet met 'hoe is 't?'   Blijkt dit toch wel een buurvrouw die hier in het weekend wat bijklust...  Daar gaat voor enkele luttele minuten de 'vakantie-illusie'.  Dit is wel degelijk onze eigenste thuisstad...

De stad is wakker geworden.

We checken uit.  Onze fietsen staan op ons te wachten.  Tien minuten later zijn we écht thuis... We hebben géén ansichtkaartjes verstuurd.  Sorry.

Maar onze dochters krijgen vandaag een extra zoen, en mogen zich verzekerd weten van onze eeuwigdurende dankbaarheid.