(foto's: Jan Smets)

Regenachtige avond in maart.  Maar in Lamot brandt de lamp.  Twee gloednieuwe projecten worden er voorgesteld..., en Mechelenblogt was er bij!

Terug thuis bekijk ik het plannetje - de Literaire Plattegrond.  Het ziet er best leuk uit.  Het is een toffe invalshoek om deze stad eens 'anders' te bekijken.  Vanaf 21 maart - en da's maandag - kan men dit gratis plannetje afhalen in de bib, de boekhandel of bij UIT in Mechelen.

Het stadsplan dat vanavond werd gelanceerd in Lamot is de eerste Literaire Plattegrond van deze stad, en wil een voorsmaakje geven van wat er allemaal geschreven is over dit Mechelen.  Inwoners en passanten gebruken de Dijlestad regelmatig als inspiratiebron voor boeken en poëzie.  Luc Deflo hanteert zijn geboortestad als inspiratiebron in zijn misdaadromans.  Brigitte Raskin schreef een jeugdroman met als uitgangsthema de fictieve diefstal van een stuk van een schilderij dat in het stadhuis hangt...  Anton Van Wilderode, Victor Hugo en Felix Timmermans beschreven de Sint-Romboutstoren...   Herman De Coninck - één van onze beste Vlaamse dichters was Mechelaar... Paul Verlaine, Ann Meskens, Janus Secundus, Louis Van Dievel, Mark Van Tongele,  Paul Mennes, Georges Rodenbach, en vele anderen: ze passeren allemaal de revue...

Zowel op de Literaire Plattegrond als op de gebouwen kunnen bezoekers beschrijvingen en citaten lezen.  Beknopte achtergrondinfo vervolledigt het citaat, op het plan.  Het plan loodst lezers naar bekende plekken zoals het standbeeld van Margareta van Oostenrijk, en vult het beeld aan met een gedicht.

Bezoekers kunnen zélf hun weg uitstippelen.  Ze combineren en slecteren hun favoriete auteurs naar hartelust...

Ik probeer het zéker uit!

Het werd een gezellige avond in Lamot.  En voor de muzikale noot zorgde het OLV-koor.  En dat onderdeeltje werd erg gesmaakt.  De jonge en iets minder jonge stemmen van dit schitterende koor onderstreepten een avond die bol stond van cultuur.

Natuurlijk waren er ook de onvermijdelijke woordjes van schepen Frank Nobels, cultuurbeleidscoördinator Michel Price en Tuur Van Hove van de Erfgoedcel... En dan mocht de bijna afscheidnemende stadsartiest Pat Donnez het woord nemen.  Binnenkort geeft hij de scepter door aan jazzmuzikant Frank Vaganeé - maar nu mag hij nog eens voor de micro plaatsnemen...

Pat stelt de Erfgoedmobiel voor. 

De Erfgoedmobiel is een metalen constructie aan het plafond van de vitrineruimte in het erfgoedcentrum Lamot.  Hij doet wat denken aan het bekende speelgoed boven tal van kinderbedjes, maar dan in maxiformaat.  Aan de armen van de mobiel hangen erfgoedstukken.  De invulling ervan kan wisselen, bvb fotomateriaal, maar ook kleine collectiestukken, gaande van een gekoesterde knuffel tot klein serviesgoed of de resultaten van de erfgoedklas.  De erfgoedmobiel biedt zo een vast kader om het publiek te tonen wat ergoed allemaal is en kan zijn.  De nadruk ligt op de diversiteit van ons erfgoed als op vlak van methodieken.   De erfgoedmobiel werkt als smaakmaker voor divers erfgoed van verschillende partners. Hij maakt de erfgoedaanwezigheid in Mechelen en de regio op een verrassende manier zichtbaar.

Als allereerste mocht Pat Donnez 'invulling' geven aan deze mobiel.  En hij dééd het.  Hij vulde het aan met een 'mijmertekst'... 

Het Voorjaarsontwaken van Pat...

Als kind luisterde Pat in de keuken van de buren bij boerderij De Mesmaeker in Hofstade naar 'het gesproken dagblad' op de radio.  Een mooie designradio uit de jaren veertig die hoog bovenop een plankje stond.  Boer Sus klom op een laddertje om het toestel aan en uit te zetten.  De stem die er uit klonk leek uit de hemel neer te dalen over de familie die er zat naar te luisteren...

Hofstade Plage.  1967.  Er hing een zomerse zorgeloosheid over de badgasten.  Brandende begeerte ook, die van overheidswege werd gefnuikt.  'Voor de baders wordt er vereischt dat hunne kledij niet slechts de geslachtsdelen, maar ook borst en rug bedekke'.  Maar zoals het goede Belgen betaamt, trok men zich ook toen van de overheid weinig aan.  Af en toe klonk een vrouwenstem door de luidsprekers die over het strand schalde: 'De ouders van verdwaalde kinderen wenden zich tot het strandbureau''.  Kinderen kwamen altijd terug.  Dutroux en Childfocus moesten nog worden uitgevonden.

Er stond een winkeltje in het dorp: Wiske van Colette.  een zakdoek groot, maar je kon er werkelijk alles kopen.  Slorpex dweilen, koffie van Gebr.de Beuckelaar, Soleilzeep en koekjes van Krema.  Op de toonbank stond een negertje dat met zijn hoofd 'dank u' knikte telkens als je er een frank in stopte. Het geld was officieel bestemd voor 'de Congo'.  Er werd gezegd dat Wiske haar waren zelfs onder het echtelijk bed opsloeg.

Thuis speelde Donnez met Matchboxautootjes, herspeelde hij de veldslagen van de wereldoorlogen en spaarde 175 frank bij elkaar voor een echte batmobile.  Alle woensdagnamiddagen keken de vriendjes en hij naar Johan en de Alverman, Kapitein Zeppos, en Fabian van Fallada.  En op zondag met de Chiro naar het Stadspoppentheater.  Wegdromen van prinsen en prinsessen vooral.

Het OLV-koor Mechelen.  Gregoriaans zingen bij Meneer Peeraer..  De kazuivels van de pastoor.  De verbeelde lingerie van de koormeisjes.  Opspelende hormonen. De eerste pinten op de Vismarkt in De Verloren Zoon.  Of zoals Pat Donnez schrijft in M: 'deze stad die mij bekeerde tot losbandigheid en leerde hoe je in donkere kroegen kunt blijven hangen - Lichtjaren lang'.  Maar dat was later, een beetje later, een heel klein beetje later...'

Ik ben quasi even oud als Pat Donnez, en ken hem uit de tijd van de secundaire school.  Er is herkenning, en ik kan een glimlach af en toe niet onderdrukken als ik hem zijn verhaal hoor doen...

Twee toffe iniatieven die het méér dan waard zijn om te 'onderlijnen'.

O, ja: voor de 'meerwaardezoeker':     www.mechelen.be/letteren   voor Mechelse informatie en actualiteit rond literatuur...