Donderdag 17 februari speelde niemand minder dan Guy Swinnen een zondermeer uitmuntende akoestische set in de eivolle huiskamerverdieping van O Fiach’s Irish Pub in Mechelen. Guy bracht, volledig akoestisch, in zijn gekende ‘no nonsense stijl’ een bijzonder geïnspireerd intiem concertje die donderdagavond. Leuke covers, uiteraard enkele Scabs-krakers en eigen werk maakten de uitstekende setlist uit. Guy was goed bij stem en had er duidelijk plezier in. Wij ook. Het was genieten.

Dat het wel eens behoorlijk storm zou kunnen lopen voor dit concert was een publiek geheim. Van geheim gesproken: de aanwezigen bij het concert van Daithi Rua in Lier op 13 januari hoorden het goede nieuws toen uit Daithi’s mond en wie ingeschreven is op de nieuwsbrief van de pub vernam het een dag later. Maar de online aankondiging, en met name op facebook, maakte gewag van een ‘Mystery Guest’, die donderdag 17 februari. Maar dan wel een om zeker niét te missen. En: “kom zeker op tijd!!”. En zo kon het gissen beginnen. Terwijl de bezoekers en voorbijgangers van de pub gewoon ‘Guy Swinnen’ op het aankondigingsbord zagen staan. En een paar dagen voor het optreden verscheen ook ‘online’ de naam van de sympathieke rocker.

Ruim een uur voor Swinnen aan zijn set zou beginnen, zochten al heel wat mensen, waaronder jullie verslaggever, zich een goed plaatsje uit. Guy kwam de trap op, gewapend met twee gitaren; “Hallo!”, een “Dag, Guy!” weerklonk. En de vroege vogels woonden de soundcheck bij en zagen dat het goed was. Tegen dat Swinnen dan aan zijn set begon, zo rond 21.15 uur, zat het bovenzaaltje van de Ierse pub nokvol.

Guy stak sterk van wal met het verhaal van een ‘Lonely Girl’, Maybe heet die song, een vergeten pareltje dat beter verdient dan de b-kantstatus als je het mij vraagt (het nummer was de b-kant van de single ‘Down The Drain’, 1998). En Guy zal het dan toch ook zo slecht niet vinden, aangezien hij er mee opende. Meteen daarna liet Swinnen het prachtige Stay op ons los, een van de mooiste Scabssongs. Swinnen vertelde over zijn betrokkenheid in het Te Gek!-project dat dra weer door Vlaamse Zalen toert, en vervolgde met But Never Mind.

En dan was het tijd voor een eerste wow-moment, ja er zouden er nog volgen: Solitary Man van Neil Diamond.  “Bij Living Roots doet Raf Walschaerts dit op voortreffelijke wijze”, zo vertelde Guy, maar ik vond Guy’s versie toch ook meer dan behoorlijk goed, beter dan die van Diamond, zo durf ik zeggen: hopelijk wacht me nu niet de pek met veren vanwege de Neil Diamondfans!

“En nu moogt ge meezingen, als ge’t kent” en Swinnen kwam zowaar met Bob Dylans Somebody Touched Me aanzetten. En jawel, uit vele kelen klonk “Glory, Glory, somebody touched me”. Dat enkel de keel van Swinnen ‘versterkt’ was, was misschien maar goed ook.

En dan kregen we een nummer dat Swinnen bijna altijd live brengt, elektrisch of akoestisch, en dat al een tijdje. Ondertussen heeft hij het eindelijk ook een ‘studiojasje’ gegeven op zijn jongste album ‘Burn The Bridges’(2008). En ook nu klonk het melancholische, al dan niet herkenbare en ontroerende Can’t Get Nothing Done geweldig. Guy op gitaar en harmonica en érg overtuigend. Het adagio gold gelukkig niet voor het optreden, want de mooie momenten bleven elkaar opvolgen. Zo-ook met het sfeervolle en pakkende A Little Blue . “Ik heb dat nummer nu al een paar keer op ne CD gezet, en nog altijd is’t genen hit geworden”, aldus Swinnen. Als het aan ons had gelegen...

Met een puik Who’ll Stop The Rain van Creedence Clearwater Revival, die hij in het nummer Can’t Get Nothing Done nog bezong, werd weer flink meegezongen en Guy’s interpretatie van The Night They Drove Old Dixie Down van The Band was ronduit subliem. Respect! “Zijn er hier fans van The Band, trouwens?”, vroeg Guy en er klonken opvallend veel ‘ja!!!’s’ zo bleek. “En nu een liedje over een kroegske, ‘The Max’, waar we met The Scabs vaak belandden na repetities”, kondigde Guy de afsluiter van de eerste set aan. “De mensen, vermeld in dit liedje bestaan écht” en we kregen een o zo breekbaar en mooi Barkeep.

Tijdens de pauze bleef Guy gewoon gezellig zitten. Het moment om eens te polsen of hij ook vandaag 50 Ways To Leave Your Lover van Paul Simon zou brengen. Ik zag hem dat doen in Brussel in 2005 en was toen erg onder de indruk van zijn vertolking. “Goh, als ik dat nog kan, dat is lang geleden..." Als alternatief stelde ik nog Words (The Scabs) voor. “Oei, dat is nog langer geleden” waarop ik hem gerust kon stellen: “iets van Neil Young is ook goed”. Maar ik bleek niet de enige die een verzoekje had zo zou later blijken...

One Eye For The Soul opende de tweede set en dan deelde Guy mee dat hij een aantal verzoekjes had gekregen, waaronder één speciaal. Maar dat was voor later. Guy zette 50 Ways To Leave Your Lover in. Joepie! Zoals verhoopt een weerom een erg knappe vertolking en ik stond duidelijk niet alleen in dit oordeel. Weerom: Wow!

Het was weer ‘meezingtijd’ moet Guy gedacht hebben en hij pakte uit met de Scabs-hit Don’t You Know. En dat meezingen was geen enkel probleem. Ook erg goed was Swinnens vertolking van Tom Petty’s I Won’t Back Down en dan kregen we dus ‘iets van Neil Young’: Comes A Time! Prachtig! Guy bleef in de entourage van Young en kondigde Dance, Dance van zanger-gitarist Danny Whitten, actief in Crazy Horse de band die ook vaak Neil Young begeleidde/begeleidt. “Neil young heeft dat nummer eigenlijk een beetje gepikt en er ‘Love is A Rose’ van gemaakt”, aldus Guy. Knappe versie van Guy, en je hoorde inderdaad overduidelijk de overeenkomst met die Neil Young-song.

Met Time kregen we weer een uistekende Scabskraker op ons al gul gevulde bord. Met Can’t Call Me Yours en het onverwoestbare en ijzersterke, zeker ook akoestisch, Nothing On My Radio bleven we nog even bij het Scabsrepertoire.

En dan. “Nu wel een heel speciaal verzoekske, dat heb ik nog niet meegemaakt” zei Swinnen, “Saartje kom het maar vertellen”. Waarop het meisje in kwestie naar voor kwam: “Kurt wilt gij me mij trouwen” waarop de verbaasde jongeman zijn vriendin stevig vastpakte. Applaus!! Guy: “hij heeft ja gezegd! Allez, dan gaan we nu Hard Times spelen”, grapte Guy en “Nee, dat gaan we niet doen”. In plaats daarvan werden we op de countrysong Four Aces vergast. “En dan gaan we nu wel Hard Times spelen”. Zo geschiedde en met een pico bello uitvoering van Hard Times werd de set besloten.

Heel wat mensen veerden spontaan recht na de laatste noten van Hard Times en een luid applaus weerklonk, een staande ovatie dus. Niet meer dan terecht!

Maar Guy was natuurlijk wel te overtuigen om te bissen en hij deed dat met een zeer overtuigende vertolking van John Hiatts Perfectly Good Guitar. Top! Ook al is het een nummer van Neil Young, het is ook een beetje een adagio van The Scabs en Guy Swinnen geworden, zeker in ogen van Scabsfans, en ik denk niet dat Neil het erg vindt: jawel, ook nu werd besloten met Rocking In The Free World.

Ondertussen was het 23.25 uur en zat een erg fijne avond er op. Mooi liedjes duren nooit lang genoeg. ‘Guy kwam zag en overwon’ zou je kunnen stellen, of zoals eerder werd gezegd: ‘Guin Ness was goed, Guy Swinnen was beter’.



Kortweg: een avondje dat nog lang zal heugen, eentje om in te lijsten. Blij dat we erbij waren...

Setlist:
Maybe
Stay
But Nevermind
Solitary Man (Neil Diamond)
Somebody Touched Me (Bob Dylan)
Can't Get Nothing Done
A Little Blue
Who'll Stop The Rain (CCR)
The Night They Drove Old Dixie Down (The Band)
Barkeep
-
One Eye For The Soul
50 Ways to Leave Your Lover (Paul Simon)
Don't You Know
I Won't Back Down (Tom Petty)
Comes A Time (Neil Young)
Dance, Dance (Danny Whitten)
Time
Can't Call Me Yours
Nothing On My Radio
Four Aces
Hard Times
--
Perfectly Good Guitar (John Hiatt)
Rocking In the Free World (Neil Young)
 
Voor de 'petite histoire', het viel me op: de knappe foto van Marc Van Campenhout die ik bovenaan het artikel gebruikte, lijkt ongeloofelijk op de albumhoes van Neil Young - 'MTV Unplugged'. Opmerkelijk: dezelfde pose, een zelfde soort set, én Guy is fan van Young. 

 Dat mij dit meteen opviel, heeft dan te maken met feit dat ook ik fan van Ome Neil ben - maar dat was wellicht al bekend.
 

Verslag: (c) Markec
Foto’s: (c) Marc Van Campenhout en (c) Bart Schelkens