foto's: Rudi Van Poele
Een van de leuke dingen aan gidsen in de stad is dat je er regelmatig een leuke vriend aan overhoudt. Jean-Paul Sterck, Paul voor de vrienden, uit de Hoviusstraat is er zo een. Na de derde les dialect sprong ik nog even binnen in het wondermooie huisnummer 7.
en kreeg van hem prompt een brief onder de neus geduwd, gelukkig samen met een glaasje witte wijn.
Mysterie: wie schrijft er nu een brief aan een onbekende?
Paul, die mijn voorkeur voor mysterieuze dingen kent, vond het allemaal prachtig en zei me even in de enveloppe te kijken. Daarin zat een fotokopie van een brief die in 1919 geschreven werd in de Hoviusstraat 7 en verzonden naar Zuid-Afrika.
Elisa Verhoeven, hoeveel poëzie kan een naam bevatten. Ik zat vermoedelijk in de kamer waar deze brief meer dan negentig jaar geleden geschreven werd door een meisje dat net was ontsnapt aan de Grote Oorlog.
In de enveloppe zat een begeleidend schrijven van Sue Ogterop uit Kaapstad. Sue vertelt hoe ze de brief in een oude kast vond. Hij was gericht aan haar grootmoeder, die indertijd in Port Elisabeth woonde. Zij had als bijdrage aan de oorlogsinspanningen kleren gemaakt voor de talloze Europese vluchtelingen in Engeland, en één daarvan was blijkbaar bij onze Elisa geraakt.
Sue is daarop gaan googelen en is intussen hopeloos verliefd geworden op Mechelen. Teneinde haar man te kunnen overtuigen een bezoekje aan haar nieuwe liefde te komen brengen is ze nu naarstig op zoek naar gegevens over deze Elisa Verhoeven. Ik ga morgenvroeg samen met mijn goede vriend Paul Behets, een van de Vrienden van het Stadsarchief, op zoek naar mogelijke bronnen. Het zou echter bijzonder leuk zijn moest iemand, al is het voor de vuist weg, al wat meer licht op deze mooie zaak kunnen werpen. MechelenBlogt laat Zuid-Afrika niet in de steek.
12 februari 2011:
Dank zij Rik Van Der Krieken wordt volgend document naar boven gedolven:
Zij heet voluit: Elisa, Maria, Alfons VERHOEVEN, geboren te Mechelen op 29 mei 1905, dochter van Peter Jan Verhoeven, schrijnwerker, oud 25 jaren, geboren te Mechelen, in de ouderlijke woning Melaan 3 (zeker een gebuur van Peter Meuris) en van Josephina Louisa MOORTGAT (ik zie daar al een duveltje klaar staan), huisvrouw, oud 22 jaren, geboren te Hombeek.
Volgens de documenten in het archief had Elisa een zus, maar de naam leest als Maurice...
De ouders zijn op 3 augustus 1921 terug naar Engeland vertrokken, met als opgegeven adres London W1, Charlott street 119.
Ze zijn vervolgens teruggekomen naar Mechelen op 20 mei 1939, en woonden er zeker tot in 1947 in de Acaciastraat 49.
Van de kinderen geen spoor. Daar ze als jonge kinderen naar Londen vertrokken zijn is het redelijk aannemelijk dat ze daar iemand hebben leren kennen en in Engeland een nieuw leven zijn begonnen. De ouders zouden dan net voor de oorlog zijn teruggekeerd. Helaas zitten die bevolkingsregisters op het stadhuis...
13 februari 2011
Jan Smets belooft dadelijk eens langs de ouderlijke woning Acaciastraat 49 te passeren. GVA wil wel een fotoke maken van vriend Jean - Paul (Paul voor de vrienden, weet u nog wel) zodat we afspreken in de Hoviusstraat 7. Jan zit al te popelen van ongeduld om het grote nieuws te vertellen terwijl ondertussen hele goede vriend Paul met een fantastische fles rioja zwaait. Het leven kan mooi zijn. De ouders zijn zopas ontsnapt aan een klein attakske toen ze tot het besef kwamen dat net hun woning deel uitmaakte van een heuse detectiveroman.
foto: Jan Smets: Acaciastraat 49 Mechelen
Bleek er in een of andere schuif toch nog wel een aankoopbewijs van de woning te liggen zeker. Jan was zo vriendelijk een kopie mee te brengen en te zeggen, allé Rudi, ik heb al 880 artikelen geschreven, maakt gij er nu ook eens eentje af. Bedankt Jan, voor het voorkomen van een serie slapeloze nachten.
Wat blijkt nu, op 29 maart 1963 hebben Alfons Smets en Gabriella Lauwers, pa en ma van Jan dus, voormelde woning gekocht van Mauricius Coleta Alois Verhoeven, hotelbediende, geboren te Mechelen op 24 maart 1903, echtgenoot van Germaine Marie Culot, wonende te Knokke, Nestor de Tierestraat 11.
Maar nu komt het: Maurice handelde met volmacht van zijn zus dame Elisa, Maria, Alfons Verhoeven, zonder beroep, geboren te Mechelen op 29 mei 1905, echtgenote van Josepphé Giovanni D'Avanzo, haarkapper, geboren op 26 maart 1897, samen wonende te Harmans Water, Bracknell, Berks, Engeland.
Diezelfde akte vermeldt nog dat het gebouw in 1930 werd opgericht door Jan Verhoeven, inmiddels overleden te Mechelen op 31 mei 1962 en Josephina Moortgat, overleden te Mechelen op 3 januari 1961.
Zoals Jan reeds aanhaalde is dit werkelijk een voorbeeld dat toeval niet bestaat. Het moest gewoon zo uitdraaien.
Wordt zonder twijfel vervolgd, want we hebben dat ene briefje nog niet....
14 februari 2011
Sorry voor het lange wachten hoor, maar ik moest weer eens overwerken.
De spanning was vandaag niet meer te harden. Dank zij het uitstekende speurwerk van Maarten D heb ik zonder lang opzoekingswerk een telefoontje kunnen plegen naar het verre Engeland. Een dame met opmerkelijk jonge stem nam de telefoon op en zei dat ze helemaal niet geïnteresseerd was... blijkbaar hield ze niet van televerkopers, wat ik nu wel kan begrijpen. Ik zei dan snel dat ik belde in verband met haar familie, maar die had ze niet meer. Een honderdduizendste van een seconde voor ze de hoorn wilde neerleggen kon ik nog het woord "ELISA" stamelen, en door een speling van het lot, die natuurlijk geen toeval is, kwam er geen definitieve klik. Na nog een seconde, vermoedelijk de langste in mijn leven, hoorde ik een twijfelende stem die vroeg wat ik eigenlijk wilde. Een beetje sukkelig vroeg ik of ze misschien Elisa Verhoeven kende. "Of course, she was my mother, she died in my arms." Ik werd over een weer gegooid tussen een gevoel van intense vreugde dat ik de dochter van Elisa had gevonden, maar ook een gevoel van tristesse. Het definitieve besef dat Elisa geen 105 was geworden, maar reeds in 1987 het tijdelijke voor het eeuwige had gewisseld.
Hierna was het ijs gebroken. Ze bleek inderdaad Mafalda Viati-Jones te heten en in Saltash Cornwall te wonen. Het adres vertel ik niet want dan staan jullie daar volgende week met zijn allen voor de deur. Ze luisterde met toenemende verbazing en gelukzaligheid naar het verhaal van Elisa, haar mum. Ze kon het eigenlijk niet echt bevatten en vroeg me telkens opnieuw naar meer. Neen, ze had nooit iets gehoord over een kleed en een briefje, spijtig, mum had haar nochtans altijd alles verteld.
Mafalda was blij, erg blij, dat haar mum plots terug tot leven kwam, na al die jaren. Ze was verschillende keren naar Mechelen afgereisd, was zelfs foto's gaan nemen van de woning in de Acacialaan 49, en had er de pa van Jan gezien, maar had niet gezegd waarom ze daar was. De taalbarrière zeker; neen ze kende echt geen Nederlands. Mum Elisa had haar verteld over die vreselijke Grote Oorlog. Toen de grote toren van Mechelen voortdurend werd beschoten werd het echt te gevaarlijk in de buurt, moesten ze hals over kop vluchten en alles achterlaten. Ze waren in hun haast zelfs hun lievelingshondje vergeten. Ze hebben het nooit meer teruggezien. Daarna kwam de ontbering in Nederland, dat neutraal was, maar het aantal vluchtelingen niet aankon. De voorgenomen reis naar Engeland kon niet onmiddellijk doorgaan, zodat de toestand alleen maar erger werd. Tenslotte zijn ze toch in Engeland geraakt, om daar een nieuw leven te beginnen.
Elisa was een prachtige, slanke vrouw, met mooi blond haar. De liefste vrouw die Mafalda ooit heeft gekend. Net zoals ik ze me had voorgesteld. Ja, ze had nog heel wat foto's van dat snoezige jonge meisje, samen met broer Maurice.
Mafalda herleefde volledig. Ik heb nog nooit iemand op zo korte tijd in opperste staat van geluk weten opleven. Ze vroeg me steeds opnieuw naar de mensen in Mechelen, het verhaal van de brief, het feit dat er nu zoveel mensen haar moeder kenden. Ze was totaal verrukt. Toen ik vroeg of ze zelf kinderen had verviel de vrolijkheid zo snel ze was opgekomen. "I had a very rough year Rudi. I had only one daughter. Her name was Linda. She died last year. I still don't know what caused her death. She was only 58 years old..." Is er iets erger als ouder om je eigen, en enige kind te moeten laten voorgaan. Ook haar tweede man, met wie ze in 2002 getrouwd was, had ze onlangs moeten afgeven. Hij heette Ernest "Ernie" Jones. Een veel gedecoreerd politieman, een schat van een kerel, gerespecteerd door iedereen. "It was a very bad year Rudi", zei ze, maar dan, plots weer gedecideerd: "but your call today gave me a new reason to live!" En ze meende het oprecht. Ze vertelde me ook nog dat ze nog een kleinzoon heeft, een "movie designer" die in Londen voor Steven Spielberg werkt. Ik kreeg al direct ideeën voor een nieuwe Spielbergfilm, maar hield ze wijselijk voor mezelf. Ze heeft ook nog een kleindochter, die ze vreselijk mist, want die leeft in Nieuw-Zeeland en is in verwachting van de eerste achterkleindochter van Elisa! Tenslotte heeft ze, precies zoals Maarten voorspelde, een zus die Yolanda heet. Die zou ze nu onmiddellijk bellen met het grote nieuws.
Mafalda beloofde me binnen enkele dagen een map op te sturen met de foto's van haar mum, en een levensverhaal dat ze over haar geschreven heeft. Ze heeft er altijd van gedroomd het te kunnen publiceren. Ik zal nog werk hebben....
Ze vroeg me tenslotte alle mensen hartelijk te bedanken die met het verhaal meeleven en haar mum voor haar terug hebben doen herleven. Ze zou erg graag die aardige Sue uit Kaapstad ontmoeten, die dit alles door haar brief heeft mogelijk gemaakt. Alle Mechelaars hebben er een nieuwe vriendin bij, eentje met Mechelse roots in Cornwall. Ik hoop haar spoedig te mogen begroeten, samen met Sue en de intussen beroemde brief.
Slaapwel Mafalda, pleasant dreams!
22 februari 2011
Maurice Louiza Elisa
Nog een leuk stukje Mechelse geschiedenis:
Elisa en Maurice gefotografeerd door Pierre Koekkoek te Mechelen
De familie Jan Verhoeven te Mechelen
Fotoscans: Mafalda Viati-Jones - Rudi Van Poele
Het verhaal van Elise situeert zich wel in Mechelen, maar wil veel verder gaan dan deze stad alleen. Het is een universeel gegeven dat iedereen kan boeien. Bewijs daarvan zijn de vele mensen uit alle windstreken die een reactie nalieten. Het kleine meisje Elisa wordt op een organische manier voor iedereen terug tot leven gewekt. De stukjes van de puzzel worden geleidelijk interactief gevonden en op hun plaats gelegd. Het verhaal, hoewel door één persoon gemodereerd, wordt door verschillende lezers van de blog gedragen, zonder dat het ooit hoeft gevraagd te worden. Het gebeurt gewoon, en dat is zo prettig. De medewerkers en lezers van de blog voelen een zekere verwantschap, want iedereen wil hetzelfde: het meisje Elisa laten herleven.
Een handgeschreven brief heeft de mensen steeds geboeid. Het is zonder meer de meest intieme band die we ooit met een overledene kunnen hebben. De brief uit 1919 werkt als een tele-tijdmachine die de fantasie van de lezer toelaat zich zonder moeite te verplaatsen naar het einde van de eerste wereldoorlog. Voor velen van ons is deze periode tegelijk zeer veraf, maar toch ook dichtbij omdat velen ooit wel met een familielid hebben kunnen praten dat deze periode persoonlijk heeft meegemaakt. Het feit dat de brief duidelijk wordt weergegeven maakt een ontroerende indruk op de toeschouwer en veegt de tussenperiode van meer dan 90 jaar in één keer weg.
Het is op deze manier dat Sue uit Kaapstad gereageerd heeft toen ze de brief in de schuif van een oude kast van haar vader terugvond. Het persoonlijke handschrift van een jong meisje, dertien of veertien jaar oud, eigenlijk nog een kind, met alle ongekunsteldheid van dien. De brief sprak dadelijk tot de verbeelding. In een paar woorden schetste Elisa een uiterst bewogen wereld, die tot de dag van vandaag helaas realiteit is. Oorlog, vluchten, armoede, tekort aan essentiële zaken zoals voedsel en warme kleding. Tegelijk spelen ook andere emoties een rol: hoop op een betere toekomst, dankbaarheid voor de hulp, hoe klein ook, door een onbekende uit een ver land. Het gevoel niet alleen te zijn. Maar was het wel een onbekende. Elisa had toch een handgeschreven brief gevonden van haar weldoenster. Ze had directe toegang tot de vrouw die het kleed had opgestuurd, van wie ze zonder meer wist dat het een zeer lieve, zorgzame dame was, die de moeite deed kleding te maken voor volslagen onbekenden. Ze heeft het antwoord van Elise gelezen, net zoals wij nu,met een ontroering die alleen eerlijke eenvoud kan teweeg brengen
Elisa heeft herhaalde keren tegen haar dochter herhaald dat ze absoluut wilde dat haar levensverhaal zou bewaard blijven en speelde steelds opnieuw stukjes van de puzzel door. Mafalda heeft deze met liefde tot een prachtig verhaal gekneed, dat wij jullie zeker niet willen onthouden.
Maar eerst krijgt Elisa het woord, met de allerlaatste brief die ze heeft geschreven. De kleine Elisa is nooit veranderd
.
When the convent closed down after the armistice on the 11th of November, the nuns were called back to Malines and I stayed at home as I was to young to go to work. My father came back from France and soon found work, but in 1919 my parents thought we should go back to Malines to see how things were. We took lots of food with us, but it was not what we expected. Food was rationed and rations were very small so mother shared out what food she brought to the family. We could not get our house because the owners had let it to someone else so we had to go and live with my fathers brother. There was no work for my brother as he was used to work in big hotels in London. So we decided to go back to London, but that was not easy. My parents went several times to Brussels to get a passport but we could not get a visa unless my parent had a job and somewhere to live. So they wrote to some friends in London and mother got her old job back and my brother got work in the Frascati hotel as a waiter. That was fine tut they would not give my father a visa because he did not have work in England. Then they decided that mother and Maurice would go first and I would stay in Malines to look after my father. I did the shopping, cooking and cleaning. My aunt did our washing but I was very lonely when I was in bed with the flu. My mother came over one day and brought me some clothes, but she could not stay long because of het job. After a few months they found work for my father in the Piccadilly hotel as a lift attender and then in the grill room so we soon packed our few things and were off back to London and my brother.
Toen het klooster na de wapenstilstand van 11 november sloot, werden de nonnen teruggeroepen naar Mechelen. Ik bleef thuis want ik was te jong om al te gaan werken. Nadat mijn vader was teruggekomen uit Frankrijk vond hij spoedig werk, maar in 1919 besloten mijn ouders terug te keren naar Mechelen om te gaan kijken hoe het daar was, maar het was niet bepaald wat we verwacht hadden. Het voedesl was gerantsoeneerd en de porties waren erg klein, zodat moeder het meegebrachte voedsel uitdeelde aan de familie. We konden niet terug naar huis omdat de eigenaar het al verhuurd had aan andere mensen. We moesten de broer van mijn vader intrekken. We besloten dan maar terug te keren naar Londen, maar dat was niet zo eenvoudig? Mijn ouders reisden verschillende keren voor een paspoort naar Brussel maar we konden geen visum krijgen tenzij mijn ouders werk en een adres hadden. Ze schreven dus naar enkele vrienden in Londen en moeder kreeg zo haar oude job terug en mijn broer kon aan de slag als kelner. Dat was in orde, maar ze wilden mijn vader geen visum geven omdat hij nog steeds geen werk had gevonden. We beslisten dan dat Maurice en moeder eerst zouden gaan en ik in Mechelen zou blijven om vader bij te staan. Ik ging winkelen, kookte en maakte schoon. Onze was werd gedaan door mijn tante. Ik was erg eenzaam en moest in blijven blijven daar ik de griep had. Op een dag kwam mijn moeder over en bracht me wat kleren, maar ze kon niet lang blijven omwille van haar baan. Na een paar maanden vonden ze dan toch werk voor mijn vader, eerst als liftbediende in het Piccadilly hotel, om vervolgens in de grilkamer te gaan werken. We konden onze weinige spullen dus inpakken op weg naar Londen en mijn broer.
Het volledige verhaal volgt.
!!! schitterend... Ik ben enorm benieuwd naar wat hier boven water kan komen.... Mooi verhaal...
@ Jan,
mijn fantasie is hier helemaal door op hol geslagen.
Ik kan me best voorstellen dat het briefje dat in het kledingstuk verborgen zat een bijzondere waarde heeft gehad voor onze Elise en dat ze haar kinderen erover verteld heeft. Heel misschien is het briefje zelfs nog in het bezit van de familie, en heel heel misschien hebben ze het kledingstuk zelf nog bewaard. Hoop doet leven he...
Ik ben ook héél benieuwd!
Life vanuit het stadsarchief van Mechelen.
Rudi is onderweg naar Paul met de oplossing van het raadsel.
Rik
allez de Paul heeft daar nog verborgen schatten gevonden in dat huisje
Allez!
Komt er niets meer?
't Is nu al bijna 3 uur dat ik zit te wachten op "de oplossing van het raadsel".
Rudi? Paul? ...
Openingsuren maandag, dinsdag en donderdag 8.30-12.00 en13-17.
He mij niet afjagen he, we moesten toch eerst een pint pakken op de goede afloop zeker? Dat is bij deze gedaan, de oplossing komt er zo aan.
.Zij heet voluit: Elisa, Maria, Alfons VERHOEVEN, geboren te Mechelen op 29 mei 1905,
De woning Melaan 3, zal allicht gelokaliseerd zijn ter hoogte van de TSM gebouwen nu. Het huidige Jef Denynplein was er toen nog niet.
De huisnmmers van de Melaan zijn bij de inwijding van het Jef Denynplein opgeschoven. De huidige nummer Melaan 2 was toen nummer 18. Aangezien er volgens deze akte ook oneven nummers bijwaren moet het huidige Jef Denynplein dus plaats hebben gehad voor 17 nummers: Melaan 1 tot en met Melaan 17. Zeventien huizen over een straatlengte waar er momenteel nog acht zijn. Waar stonden die huizen dan ? Was er sprake van een fortje ?
Dat de man een schrijnwerker was is ook niet echt vreemd. De hele huizenrij was bij mijn weten eigendom van de familie De Coen-Suetens die hier een meubelfabriekje hadden.
Acaciastraat 47? Da's pal naast mijn ouders (die er wonen vanaf 1963...), en waar ikzelf ook nog gewoond heb... Toeval...
Jan, rectificatie, het betrof Acaciastraat 49. Misschien toch de woning van uw ouders? Het zou wel straffe Engelse thee zijn!
Mogelijk zijn er daar nog wel mensen die de familie Verhoeven gekend hebben.
Hier heb je een foto genomen vanuit de tuin van Melaan 2, zo zal Elisa onze toren hebben gezien,
De bouwplannen die ik in bezit heb van de bouw van de huidige gebouwen op Jef Denynplein 4-6 uit 1908 situeren deze gebouwen op Melaan 1.
Dat is een leuke foto Peter, misschien liep Elisa daar in de tuin toen deze foto werd genomen. Spijtig dat ze er niet op staat he...
Nu ik weet dat ze vermoedelijk in Engeland woonde zal ik aan die lieve Paula van de dienst "cemetaries" in Londen eens wat meer uitleg vragen. Indien Elisa intussen geen 105 is geworden zal ze wel ergens een grafsteentje hebben gekregen en kan ik haar mogelijk zo terugvinden.
Op de site van Eaton college staat een Elisa Verhoeven vermeld in 1914, maar ik betwijfel of een klein Belgische vluchtelingsmeisje daar toegang zou gehad hebben.
Wat ontzettend boeiend! Ik werk zelf als vrijwilliger voor het Nederlandse radioprogramma Adres Onbekend waar we mensen opsporen. Ik weet niet of er ook een dergelijk programma in België is maar mochten jullie er niet uitkomen dan wil ik wel aan onze redactie en zoekbrigade vragen of ze willen meehelpen om Elisa Verhoeven op te sporen.
WAANZINNIG verhaal vol onthutsende toevalligheden....
Ik ben er vandaag al volop in ondergedompeld.... Elisa Verhoeven..., Acaciastraat 49 - het huis dat mijn ouders in 1963 gekocht hebben, en waar ik jarenlang gewoond heb... Nu nog wonen mijn ouders er.
Een zoektocht waarin het toeval de hoofdrol speelt... En toen diepten mijn ouders de verkoopsakte van het huis op...
???? !!!!!
Maar ik wil de primeur aan Rudi laten die deze topic heeft opgestart. Hij zal spoedig het verhaal van de zoektocht naar Elisa hier op deze blog voortzetten. (ondertussen is GvA ook in het verhaal geboeid geraakt, en daarjuist zat ik nog samen met 'n fotograaf van deze krant, in de Hoviusstraat waar het allemaal begon met een brief uit Zuid-Afrika, samen met Rudi en Paul, de man die in het vroegere huis van de Verhoevens woont...)
'Blijf aan de lijn!' beste lezer!
Ben benieuwd ! In een koopakte van een huis staat de hele geschiedenis er van ... Dus het is best mogelijk dat de naam Verhoeven daar ergens opduikt !
Geweldig interessante geschiedenis!! Fascinerend!!!! Spannend!
Toch wel straf ook dat bloggers plots betrokken partij in de geschiedenis blijken ;-)
Da's juist het haast angstaanjagende spannende ;-) aan dit verhaal: de opeenstapeling van toevalligheden:
- een brief die méér dan negentig jaar bewaard bleef...
- een vrouw uit Zuid-Afrika die zoooo geboeid geraakt in de brief dat ze wil uitzoeken wie dit meisje was dat deze brief schreef aan haar oma...
- de geadresseerde van het huis dat ooit door de Verhoevens werd bewoond, die genoeg geïnterresseerd is in de zaak, dat hij erover spreekt met blogger Rudi...
- Rudi die dit verhaal brengt op Mechelenblogt...
- blogger Peter die woont in de héél onmiddellijke omgeving waar Elisa ooit woonde...
- de Verhoevens die nadien bleken te wonen in mijn ouderlijk huis!! Juist daar! Hoe is het mogelijk! ;-)
- de verkoopakte die nog verdere gegevens oplevert om verder te zoeken...
Toeval bestaat niet.
;-)
nee alles is voorbestemd! SPANNEND
Schitterend! Rudi heeft ondertussen het vervolg van het verhaal, hierboven in de topic ingevoegd...
De zoektocht gaat verder... We zullen de Plas over moeten! ;-)
...op zoek naar Elisa... Wat is er van haar geworden?
Ons Mechels meisje is met een Italiaan getrouwd ? Josepphé Giovanni D'Avanzo.
(wordt vervolgd ?)
en hier is een uittreksel uit de akte die menig aanwijzing geeft om verder te zoeken:
@ Glen Jansen
het leuke aan deze blog is dat er een leuke bereidwilligheidsinteractie (oei, kramp in de vingers..) is die alles aan mekaar smeedt. Alle hulp en tips zijn welkom. Het is hier alsof we life de geboorte van een gezamenlijk geschreven detective meemaken. Nog niet veel meegemaakt hoor.
;-)
Benieuwd of Gien Jansen, de dame uit Nijmegen, ons tips kan geven. En anders moeten we hopen op Mechelse kennissen van deze Verhoevens... Pas op: ouders overleden reeds in 1962-1963... Broer Maurice woonde toen al in Knokke (?) - adres is bekend (zie akte), en Elisa op bovenvermeld adres in Engeland... Broer en zus zouden nu wel 105 en 107 zijn... 't Is dus allemaal al wel een eeuwigheid geleden.
We zullen toch maar eens moeten zoeken in Knokke en in Harmans Water... Misschien leven er kinderen, kleinkinderen? ...
Zuid->Engeland is leuk genoeg. WIndsor castle is er trouwens vlakbij...
Dit is zo al een verhaal om achteraf in een boek(-je) of een tv programma te verwerken. Het leven schrijft soms boeiende scenario's...
Als er nog iemand aan de bestaansreden van deze blog zou durven twijfelen, dan is dit verhaal een argument pro domo. Schitterend!
Ik bespreek dit alleszins ook met enkele tv-collega's. Hier zit méér in...
Ceterum censeo GL Coventriam mittendum est
Mooi verhaal!
Ik denk dat het mogelijk moet zijn om gewoon on-line nakomelingen in het VK op te sporen, bv. via sites als FreeBMD.com. Daar vond ik alvast dat het huwelijk plaatsvond in september 1925. Kinderen: Mafalda en Islanda in juni 1928 en december 1936 (met naam van de moeder geregistreerd als respectievelijk 'Verholven' en Verhveven'). Ene 'Mafalda D’Avano' (een foute transcriptie, zie de ingescande pdf) trouwde in maart 1949 met ‘Aldo Viati’. Van Islanda vind ik niets terug.
En dan zijn er de betalende sites natuurlijk, daar vind je ook al snel wat informatie zonder een account te moeten maken. Bv. findmypast.co.uk of ancestry.co.uk. Ene ‘Aldo Bruno Viati’ stierf in 1994 in St. Germans, Cornwall, een dorp vlakbij Plymouth, Devon. Er staat een geboorte geregistreerd van ‘Linda Viati’ in 1951, in Berkshire, en een huwelijk van diezelfde Linda in 1973 in Cornwall, met ‘John R. Collins’. ‘James Marc Collins’ (1975, Plymouth, Devon?) en ‘Kate Louise Collins’ (1980, Plymouth, Devon?) hebben een moeder die ‘Viati’ heet.
Ik vond ook een huwelijk van ‘Mafalda Viati’ in 2002 in Devon, met ‘Ernest F. Jones’. Aangezien de tweede en derde initialen hier ‘L.G.’ zijn, evenals bij de dochter van Elisa Verhoeven, zou het wel eens om dezelfde vrouw kunnen gaan. Op de electoral roll van 2011 staat nog steeds een Mafalda L. Viati-Jones vermeld, leeftijd 65+, wat betekent dat ze nog steeds in leven is. En inderdaad, ze staat in het telefoonboek wanneer je even zoekt op Viati-Jones uit Cornwall, op http://www.thephonebook.bt.com .
Tot zover mijn beperkte opzoekingswerk, waarschijnlijk valt er op deze manier nog meer ontdekken.
Bedankt Maarten,
Wel wel wel iemand met de initialen L.G. is ook deel van het verhaal. Het moet niet gekker worden ! :-D
een leuke roman zou hem direct kopen
Ondertussen zijn er alweer nieuwe gegevens opgedoken, .... met tentakels tot in Nieuw-Zeeland, maar ik laat het alweer aan rvpee om dit te onthullen !!
Zelfs in Brugge zitten we hier geboeid mee te lezen!
De tweede dochter lijkt 'Iolanda' te heten in plaats van 'Islanda'. Getrouwd in 1957 met Derek Tompkins, twee kinderen Dean (1957) en Derek (1959). Dean is op zijn beurt getrouwd in 1986 en heeft twee zonen Karl en Oliver. Deze tak van de familie lijkt in Surrey te wonen. Iemand met dezelfde, redelijk unieke Italiaanse naam als Dean's vrouw heeft een boetiek incl. website en contact-formulier in Chobham, Surrey. Amper een kwartier rijden van Harmans Water, Berkshire, uit het artikel hierboven. Van Derek Jr. vind ik verder niets terug. Ook niet zo gemakkelijk, met namen die zo vaak voorkomen.
In ieder geval, als deze redeneringen kloppen zou het niet al te moeilijk mogen zijn om contact op te nemen en direct de hele familie-geschiedenis te kunnen vernemen.
Bedankt Maarten, er is ondertussen contact opgenomen. Meer hierover zeer binnenkort door de betrokken detective van dienst.
Inderdaad, ik had daarstraks blogger Rudi Van de Poele (rveepee) aan de lijn, en deze kwam met verrassend nieuws. De aankoopakte van mijn ouderlijk huis in de Acaciastraat leverde bruikbare linken op...
Aan Rudi om straks het verder verloop van deze boeiende story uit de doeken te doen. Mijn ouders heb ik daarjuist het vervolg reeds verteld, daar zij enigszins 'betrokken' partrij zijn in dit ongelooflijk verhaal...
Zij gaan nu proberen om hier en daar in de buurt bij de (schaarse) mensen die er woonden voordat zij het huis in de Acaciastraat aankochten in '63, wat te vernemen over de ouders van Elisa die het lieten bouwen in '30...
(foto: Jan Smets. Mijn ouderlijk huis in Acaciastraat 49, Colomawijk Hier woonden de Verhoevens bij hun terugkeer uit Engeland. Hoogstwaarschijnlijk kwam Elisa hier (regelmatig?) over de drempel...)
Nu zal koen zijn latijn moeten aanpassen:-) tenzij hij nu aan het einde van zijn latijn is:-)
Eddy, weet ge wat ze bij ons in Hombeek zeggen " we hebben thuis nog een hesp maar ze is op " enne seg Koen wie is dat ?
dit is pas spannend lectuur doe zo voort Rudi
Nen Deflo heeft er niet aan!!!!!!
Spàààààààànend!
Daarstraks toch nog maar eens op zoek gegaan naar gegevens over Pieter-Jan Verhoeven en Josephine Moortgat - de ouders van 'onze' Elisa. Van de bewoners van de Acaciastraat voor het jaar 1963 resten er nog maar weinig, zoals ik reeds schreef. Mijn moeder woonde vroeger in de nabij gelegen Sint-Jozefstraat, maar kan deze mensen ook niet herinneren.
Maar... ze is wel op 'prospectie' gegaan bij de vroegere buren, die ze nog kende. De linkerbuurvrouw kon zich weinig tot niets meer herinneren van het echtpaar - Ze is zelf op hoge leeftijd, en waarschijnlijk heeft dat er ook wel iets mee te maken. De vrouw van de rechterkant, die er vroeger als kind met haar ouders woonde - Rosa Jaspers - wist wél wat meer te vertellen. Ze heeft het echtpaar Verhoeven wel gekend, maar ze hadden niet zo veel contact met de rest van de buurt. De buren van de Acaciastraat zaten vroeger vaak buiten op stoeljtes met mekaar te praten, maar de Verhoevens die toen Rosa ze kende, al bejaard waren, kwamen niet veel buiten. Omdat het huis vrij groot was, verhuurden ze de eerste en tweede verdieping aan andere gezinnen. Zélf woonden ze op het gelijkvloers. Rosa kwam er vaak in huis, omdat ze bevriend was met het buurmeisje van de eerste verdieping... Ook wist ze dat Pieter-Jan Verhoeven zwaar verbrand werd op oudere leeftijd...
Summiere herinneringen van een buurvrouw...
Maar we krijgen toch hoe langer hoe meer een 'kijk' op het leven van de Verhoevens.
En dan de vraag die nu opkomt: kwam Elisa tussen 1930 (wanneer haar ouders dit huis in de Acaciastraat betrokken) en 1961-1962, wanneer ze er stierven, vanuit Engeland vaak op bezoek in de Acaciastraat?
We hebben via de verkoopakte van het huis nu ook de adresgegevens van Maurice (Knokke) en Elisa die met haar Italiaanse man in Harmans Water woonde... We komen stilaan érg dichtbij het meisje dat op 14-jarige leeftijd de brief schreef waarrond het allemaal begon...
Daarstraks had Rudi nieuws voor mij... Maar omdat hij de opstarter van deze topic is, laat ik de primeur aan hem... ;-)
ha ja...
nog even geduld dus... ;-))
Rudi!!!!!!
:-)
Ik weet het maar ik zwijg
Rudi Demets moet zwijgen...
Rudi Van Poele moet praten...
;-))
Ik ben ben nu wel benieuwd wanneer dat pakje in de bus zal vallen...
@ Koen Devos: Hoe zit dat met die VRT? Ze hebben nu eens de kans om eens naar Zuid-Afrika te trekken. (en doe de groeten aan uw ma. Ik heb ze al lang niet meer gezien)
@ Jan, Peter, en nu zeker ook Maarten en de andere reislustigen: we zijn allemaal welkom in Cornwall.
Ondertussen heeft Rudi hier bovenaan de topic uitegebreid met zijn telefoongesprek.
... Uit het leven gegrepen!
top roman
Wat een prachtig verhaal, Rudi en wat geweldig dat je Eliza's dochter hebt gesproken! En inderdaad... daar zit een film in ;-)
Knap en spannend draaiboek! (Ook al komt Gustaaf Costers uit Evere er niet in voor!) ;-)
En zo vulde Rudi hierboven mooi in de topic het verhaal aan met het verhaal van de dochter van 'onze' Elisa... , een verhaal dat me sinds vrijdag niet meer loslaat...
Gisteren vertelde ik mijn vader over Mafalda, de dochter van Elisa. En ik zei hem ook dat ze ooit jaren geleden voor het huis in de Acaciastraat had gestaan, om foto's te nemen. Mijn vader moet haar toen wat onbegrijpend en argwanend hebben aangekeken. Het was dan ook beslist 'eigenaardig' dat een doodvreemde vrouw die engels sprak foto's kwam nemen van 'zomaar' een huis. Wist hij veel dat het het huis van haar grootouders was.
En plots herinnerde mijn vader het zich. Hij was dit feit al lang vergeten, maar nu kon hij het zich terug voor de geest halen. 'De dochter van Elisa dus...' De cirkel was rond.
Toen was er geen contact geweest. Allen wat achterdocht door de taalbarrrière. Jammer.
Maar m'n ouders willen haar zéker welkom heten in het vroegere huis van haar opa en oma Verhoeven, als zij dat zou wensen. Wie weet komt die dag nog.
Elisa.
Elisa Verhoeven is 'terug' in Mechelen..., door een brief uit 1919, gevonden in een oude kast in Zuid-Afrika....
Schitternd speurwerk ! Aangrijpend verhaal ! Proficiat gasten !
@ Jan, Mafalda vertelde me dat ze heel wat tijd bij haar grootouders heeft doorgebracht in de Acaciastraat. Het huis was toen nog erg eenvoudig, met een toilet buiten, een keuken achteraan, een middelste leefkamer en een slaapkamer aan de straatkant. De bovenverdieping werd verhuurd. De vensters waren in gekleurd glas. Ze werden door uw ouders vervangen in wit glas, daardoor herkende ze de woning niet onmiddellijk.
Het huis werd tijdens de oorlogsjaren aangeslagen door de Duitsers, vermoedelijk omdat het een plat dak had. Er werd vervolgens afweergeschut op het dak geplaatst dat duchtig gebruikt werd. Er was door de trillingen wel wat schade aan het dak.
Toen ze twaalf was heeft ze de toren beklommen, samen met haar neef, ik meende te verstaan Henri Van Lille, een zoon van Frans Van Lille. Ze is ook nog in het bezit van een foto van haar grootouders met de burgemeester van Mechelen, toen ze in 1952 hun 50 jarig huwelijksjubileum vierden. Ze stuurt me ook nog een foto van haarzelf voor de woning Acaciastraat. Ze sprak verder ook over een kunstschilder in de familie, genaamd Constant Van de Walle, van wie ze nog een zicht in de kathedraal hebben.
Haar kleinzoon is de designer voor enkele recente Spielbergfilms, o.a. War Horse en Alien. Hij heeft haar meegenomen naar de studio's. Erg indrukwekkend.
Prachtig al deze verhalen en anecdotes!!
Inderdaad, Mafalda zal het huis moeilijk weten herkennen hebben door de veranderingen die mijn ouders hebben aangebracht aan vensters en deur. Ook binnen zal ze het helemaal niet meer kunnen herkennen als het huis van haar grootouders. Maar welkom is ze er alleszins om oude herinneringen op te halen.
Van mijn moeder weet ik dat het huis inderdaad door de Duitsers werd gebruikt als 'afweergeschut'. Het was het hoogste huis in de straat, en heeft ook een plat dak. Ook het feit dat het huis werd onderverhuurd klopt met de verhalen van mijn ouders.
Het doet me wat om te vernemen dat Mafalda zo regelmatig in het huis kwam waar ik ben opgegroeid. Ik wacht vooral in spanning op de foto van haarzelf voor het huis. Daar ben ik op gebrand!
En die ontmoeting met de dochter van Elisa? die moet er beslist komen!
Geweldig wat we die Zuid-Afrikaanse Sue Ogtergop allemaal kunnen vertellen!
Prachtig! Hou ons op de hoogte...
Mafalda is vandaag onderweg naar het postkantoor om alle documenten aangetekend op te sturen. Ik ben benieuwd naar het verhaal van onze Mechelse meid!
This has grown into a wonderful story!! What brilliant detective work! I can't believe you have made contact with Elisa's daughter already. I am curious to know how you found her so quickly, Rudi? I would like to write to Mafalda so if you have a postal address or email address, please would you let me have it. We look forward to seeing the photos of Elisa and her family. And one of these days we will visit Mechelen and perhaps also Cornwall - and so we hope we will meet the people who have become part of this story. My understanding of Dutch has improved dramatically over the last few days but not enough to write this message in Dutch! But in Afrikaans ... Goeie nag almal from a hot and windy Cape Town!
Goeie nag beste Sue in Cape Town!
You will visit Mechelen? That's great! welcome in our city... ;-)
Schitterend! Dit wordt het voorlopige hoogtepunt van een prachtverhaal, over de grenzen van tijd en ruimte... Een ouwe brief in een oude kast brengt na 92 jaar Elisa 'weer thuis'...
Beste Sue, dit is so lekker iets van jou te hoor op hierdie blog, wat dank hulle jou brief begin is en 'n klomp mense sedert Vrydag wakker hou!
Die mooi aan hierdie blog is dat heel wat mense mee het gesoek, sodat daar vinnig resultaat was. As mens dit net moet doen lukt dit nooit.
Ek sal jou die nodige inligting aanstuur.
Dit sal lekker wees om te ontmoet. Tot binnekort.
Hallo Sue, schrijf maar in Afrikaans, wij zullen jou wel verstaan.
Prachtig verhaal. Heb er van genoten het te lezen als niet Mechelaar. Jullie bereiken in een paar dagen meer dan een televisieploeg in maanden als ik af en toe naar ons programma Spoorloos zit te kijken.
Ik was juist op bezoek bij mijn ouders in de Acaciastraat. Mijn moeder ging vandaag nog een brief schrijven naar Masalda, Elisa's dochter, in Cornwall. Hierbij gaat ze foto's bijvoegen van het huis, waar Masalda zo vaak is geweest, samen met haar moeder, op bezoek bij haar grootouders..., én, om als ze dat zou willen, én kunnen, uit te nodigen bij hen, mocht ze een bezoek aan Mechelen overwegen.
Ondertussen vertrok deze brief naar Masalda in Cornwall:
Mechelen, 17th february 2011
Dear Madam,
We are pleased to send you with tis letter some pictures of the house where your grandparents used to live. Since last sunday we know the history of our house, that we bought from your mother and uncle in march 1963. We were so surprised that a letter, which was written so many years ago by your beloved mother, could bring such joy between people. We were very glad that you've been in Mechelen, in the Acaciastraat 49. We like to give you a hearty welcome if you want to visit the house of your mother and grandparents again.
Kind regards,
Fons en Gaby Smets-Lauwers, Acaciastraat 49
amaai Rudi Holmes!
Eindelijk tijd om te reageren, ik ben de gelukkige om dit alles van bij het prille begin mee te maken bij 'onze' Paul(voor de vrienden) in de living! Met dat mooie briefje in de hand: 'To the resident' De post levert blijkbaar toch goed werk af!
Wat hebben jullie beidjes in gang gezet zeg!
Is je ticket al geboekt naar Cornwall al geboekt?
Kus
Na de Gazet van Mechelen is nu ook het Nieuwsblad op het verhaal gesprongen. Waarschijnlijk komt dit verhaal maandag in de krant.
(artikel in Gazet van Antwerpen)
(Rudi en Paul, aan de deur van Hoviusstraat 7... Foto's: Jan Smets)
Het was daarstraks weer heerlijk vertellen, mijmeren en plannen smeden, in de woonkamer van 'de Heilige Familie', Hoviusstraat 7, waar in 1919 de brief van 'onze' Elisa vertrok.
Amper één week geleden startte het verhaal van de brief uit Zuid-Afrika. Nu zitten we volop in één van de mooiste en hartverwarmendste verhalen die ik ooit heb meegemaakt...
Gisteren ook zo 'n programma gezien op de Hollandsen TV.-))
@G.L. welk programma bedoel je precies?
Vandaag een artikel over dit mooie verhaal, in het Nieuwsblad...:
Er werd een pakje afgeleverd uit Cornwall waar we allen met spanning op aan het wachten waren...
35 getikte vellen met het levensverhaal van Elisa..., door dochter Masalda + een aantal foto's...
Rudi bij wie het postpakket is toegekomen kan niet wachten om het alles door te nemen.... Mechelen mag dra verwachten dat Elisa nog méér tot leven zal komen, en dat ze door de mist der tijden zal te voorschijn komen als een figuur van vlees en bloed...
Deze avond komen Rudi, Peter en ik bij mekaar om 'deze schat' te 'openen'...
;-)
Wij Fons en Gaby Smets-Lauwers ,zijn zelf zo nieuwsgierig naar de inhoud.
Het is voor ons toch ook de geschiedenis van ons huis.
Masalda zal morgen ook wel de foto's van het huis van haar grootouders,zoals het er nu uitziet ,en ook onze foto, ontvangen.
Er is ook een uitnodiging bij om het nu eens te bekijken en ons een bezoekje te brengen in de Acaciastraat 49 in Mechelen.
Ze is van harte welkom !
Wel wel, dit verhaal heeft een mooie vlucht genomen. Fantastisch hoe enthousiast jullie beiden zijn om elkaars kant van het verhaal te horen. Ik ben alvast benieuwd naar de update over de brief en de foto's!
Je hebt met jouw speurtocht ons toch aardig op weg geholpen Maarten! waarvoor nogmaals onze oprechte dank! Samen met het speurwerk in het archief van Rudi en Paul Behets, het zoekwerk van Peter op het Jef Denynplein, en de aankoopakte van het huis in de Acaciastraat van mijn ouders, lag de weg tot de ontdekking van Elisa 'open'...
Met dit mooie resultaat... ;-)
Ik heb van het verhaal slechts enkele fragmenten gelezen tot hiertoe... Het heeft me ontroerd..., en mij niet alleen...
We zaten rond de enveloppe met foto's en met het mooi neergeschreven verhaal van de dochter, in de Ierse pub... Peter las een aantal stukjes voor, die zo aangrijpend en diep-menselijk en eenvoudig mooi waren neergeschreven - haast filmisch zelfs... Dit is een ongelooflijk verhaal lieve mensen! Ik ga dit nu aandachtig lezen van A tot Z... Hier lees je beslist nog méér van op Mechelenblogt. Dit laat ons niet meer los.
Elisa wou dat haar levensverhaal niet verloren ging. Ook haar dochter wou dit niet. Door een vreemde speling van het lot wordt dit prachtverhaal ons nu in de handen gelegd. We zullen 'iets' doen met deze geschiedenis. Beslist! Elisa: je mag op ons rekenen!
(foto: Jan Smets)
Geweldig !!!!
Zelfs een romancier met tientallen boeken op zijn naam zoals ik kan nog verbijsterd en ontroerd raken door het ware verhaal van Elisa dat hier door mijn goede vriend Rudi, alias rveepee, en zijn kompanen zo gloedvol wordt verteld. Wat een meeslepend stukje historiek dat Mechelen verbindt met de wijde wereld! Zo zie je maar dat de werkelijkheid fantastischer kan zijn dan alles wat een schrijver uit zijn koker kan trekken. De tranche de vie die hier geleidelijk aan wordt blootgelegd zal niemand onberoerd laten. Proficiat!
Voor de enkelingen die Bob Van Laerhoven nog niet moesten kennen, maar die zullen waarschijnlijk ook Mechelen Blogt niet lezen: hij schreef (o.a.) de met de Hercule Poirotprijs bekroonde "Wraak van Beaudelaire" en zopas het ook zeer aan te raden "Terug naar Hiroshima". Een bemoedigend woordje van Bob is dan ook zeer leuk.
En ja, Jan Smets en Peter Meuris hebben er reeds nachtelijke overuren aan gespendeerd: de enveloppe me de foto's en het levensvehaal van Elisa is zopas vanuit Engeland binnengekomen. Elisa was een wel héél mooi meisje. Wait and see...
Het is erg bevreemdend om het verhaal van Elisa te kunnen lezen in een roman, neergepend door haar dochter. Het lijkt wel op alles in scene is gezet. Als je alles op een rijtje zet, dan wordt je er stil van ...Ook nog meer handgeschriften over haar leven en haar tijd in Mechelen ....
De realiteit is nu eenmaal soms interessanter dan elke fictie !
We smeden plannen ... Eerst alles verwerken, en dan laten we meer van ons horen.
Ik denk dat Mafalda in Engeland vandaag een onrustige dag heeft... Haar kleindochter die in verwachting is van haar eerste achterkleinkind (Elisa's achter-achterkleinkind) woont in Nieuw-Zeeland dat deze morgen zwaar getroffen is door een aardbeving...
Mafalda heeft dan ook al héél wat meegemaakt het laatste jaar: haar tweede echtgenoot stierf, en niet veel later haar enige dochter Linda (die dezelfde geboortedag heeft dan Elisa...) op 58-jarige leeftijd...
I am another novelist whom Rudi has connected with Mechelen history. Because Rudi made me fall in love with the Mechelen of the 15th and 16th century, I wrote several scenes in Margaret of York's palace into my upcoming book. Isn't it wonderful that his "love of mysteries" and of history has touched so many lives in such a good way?
I hope Mafalda's granddaughter came through the earthquake okay.
Voor de enkelingen die naast Bob Van Laerhoven ook Lynn Cullen niet zouden kennen... Lynn is een van de bekendere novellistes in de USA geworden en heeft een boontje voor Mechelen en natuurlijk ook voor de superleuke B&B "Luna Luna" van Peter Meuris en Patricia Gobien. Ze is onder meer de auteur van de sublieme romans "I am Rembrandts daughter" en onlangs "The creation of Eve". Maar oordeel zelf!
It is so good to hear from you, dear Lynn and Mike.
http://www.lynncullen.com/
Over Lynn werd in het verleden al bericht op deze blog.
Deze post was de start: http://www.mechelenblogt.be/2008/02/philip-handsome
En hier deed ik verslag: http://www.mechelenblogt.be/2008/05/filip-handzame
Thank you, Rudi, for your kind words about my books, but the congratulations must go to you for making the connections to bring these people together...and for creating new fans of Mechelen. I myself am in love with the place. And thank you, Peter, for re-posting your comments on the blog. My visit with you and Patricia in 2008 was magical. Thanks to Rudi and you, I had the thrill of holding those 500-year-old documents and of walking in the steps of Phlip the Handsome and Juana de Castile. Now I have to return most every year. There is so much to learn. You are lucky to live in a town so rich with history and with warm, delightful people!
Na de Gazet van Antwerpen (bijna terug 'die-van-Mechelen'...) en Het Nieuwsblad, pikt ook Het Laatste Nieuws, in een artikel van Wannes Vansina het verhaal van Elisa Verhoeven op...
Post uit Engeland van Mafalda! Deze brief kwam daarnet aan bij mijn ouders in de Acaciastraat:
Mooi is dat toch wel! ;-)
Mijn ouders waren blij met de brief van Mafalda, Elisa's dochter... Er zijn warme banden gesmeed tussen Mechelen en Engeland. Het oude verhaal van Elisa komt weer tot leven...
Mooi is een understatement! Fantastisch allemaal !
En, wanneer komt de Film uit? ;-)
;-)
...laat ons maar beginnen met een boek. Die plannen zijn er.
En wanneer is het boek klaar? Hopelijk ook gestoffeerd met de nodige fotos?
Ik ben echt benieuwd.
Ik ben er al mee bezig, maar dat heeft nog wel wat tijd nodig. We moeten er trouwens eerst voor naar Engeland.