Hier vindt u alle deeltjes van deze miniserie

“Jef Denyn was een kozijn van mijn grootvader” reageert een enthousiaste Jo Leemans, wanneer we haar vertellen wat de bedoeling van dit interview is én dat Leen Denyn haar voorging in dit concept. Toch wel toeval. “Mechelen is een dorp “ vult Jo aan, wij beamen.

En voordat we ook maar een aanzet tot eerste vraag kunnen stellen, begint Jo te vertellen...                                                        

 “Ik ben een echte Mècheles. Ik kom van de Nekkerspoel, toen een heel levendige en volkse buurt. Mijn ouders en ik woonden aan 'de poemp'."



"Mijn grootvader had een 'coiffeurszaak' in de Merodestraat. Den bisschop en de kanunniken waren er klanten en hadden er hun eigen fleske staan in de kast. Niet aan den toog. Ja, het was ook een café eigenlijk. 'In de plezanten Hof' heette die zaak. De zonen van mijn grootvader waren alle drie militair. Mijn papa was eigenlijk gelegerd in Burg Reuland in de Oostkantons maar wou niet dat zijn kind op Duits gebied geboren zou worden. Hij belandde als officier en gendarme in de Dossinkazerne. En daar ben ik ben geboren (13 augustus 1927, nvdr), letterlijk op 'den bureau' van de 'commandant sur place' - mijn nonkel.

Mijn papa was een streng maar doodbrave man en thuis was hij veel met zijn duiven bezig. Mijn mama was thuis altijd aan het zingen...”

Mechelen Blogt: Het zingen zat dus in de familie!? Je moeder was wel fier dat je zangeres werd zeker?
“Ja, enorm! Alleen jammer dat mijn ouders zo weinig van mijn zangcarrière hebben meegemaakt.”

MB:Hoe belandde je eigenlijk in de showbizz?
“Ik deed een auditie 'woord en zang' bij de NIR (de huidige VRT), op aansturen van Jef Burm, die me eigenlijk ontdekt heeft. Hij was een goede vriend van mijn man, Marc Leemans die hem gezegd had 'Mijn vrouw kan goed zingen'. Jef wou dat wel eens horen, toen volgde die auditie”

MB: Maar eerst had je dus al Marc Leemans 'aan de haak geslagen'...
“ja. Ik leerde Marc kennen toen ik toneel speelde bij Theater De Moedertaal. Marc kwam, als NIR-acteur, meespelen in het stuk 'De Gebroeders Karamazorov' en aan het einde van het stuk vroeg zijn personage 'zou je met me meegaan naar Siberië?”, waarop ik volmondig 'Ja!' antwoordde en niet alleen op de vraag van het personage. We zijn zeventien jaar samen geweest sindsdien. Pas op dat was niet evident toen ik met een acteur naar huis kwam. Mijn vader wou toch wel weten hoeveel die Leemans dan wel verdiende, ja, ik was zijn enig kind he. Maar het antwoord bleek hem gerust te stellen.

Marc en ik zijn ondertussen alweer dertig jaar uit elkaar, maar we zijn nog de beste vrienden. Dat kon ook niet blijven duren, mijn zangcarière nam een snelle vaart en ik was nooit thuis. Marc  werd plots 'de man van', dat vond hij toch niet zo leuk. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan.”

MB: en de naam Leemans heb je gehouden...
“Ik ben zo bekend geworden dus waarom niet. Dat kon Marc me niet afpakken (lacht). Maar zou hij ook niet gewild hebben hoor.”

MB: Je werd 'De Vlaamse Doris Day' genoemd. Stoort je dat?
“Goh, ik heb daar nooit bij stilgestaan. Ik heb natuurlijk nummers van Doris Day gezongen, maar of ik daarom de 'Vlaamse Doris Day' ben... Toen ik de 'leading lady' was in Francis Bay's orkest in 1953, kondigde Jos Baudewijns me aan als 'de Vlaamse Doris Day'. Francis Bay vond dat helemaal niet zo leuk en zei 'Ik heb maar één ster en dat is Jo Leemans'. Eigenlijk had hij gelijk he: 'Michael Bubblé is toch ook niet Frank Sinatra, he?”

MB: Je scoorde als snel een aantal nummer éénhits, natuurlijk met 'Que Sera' maar ook 'Diep in Mijn Hart'(7) en 'Ik ben Verliefd op de hele wereld' (13) waren grote hits...
“Verliefd was trouwens ook van Doris Day. Weet je, toen was er in de hitparade een 'opsplitsing' tussen mannen en vrouwen. Bij de mannen stond Will Tura op één en ik bij de vrouwen.

MB: Hoe was de verstandhouding met de collega-artiesten?
“Goh, helemaal anders dan nu. Ten tijde van Canzonissima, waren wij een groep artiesten die veel respect voor elkaar hadden, we zetten mekaar geen hak, maar gunden elkaar wat. Samen met Lilly Castel zong ik in een kwartet met Jacques Raymond en Freddy Sunder. Andere collega's toen waren Jean Walter, Will Ferdy, Rita Deneve ,...”

MB: ... en Louis Neefs?
“Ik heb Louis heel goed gekend. Louis was een heel fijn man en 'nen echte plezante pottenpee'! Ik herinner me de memorabele avonden nog in den 'Arms of York'. Ja, we sloten vaak de zaak. En we zijn wel eens met onze auto in de gracht beland. Ik heb Louis Neefs nog in Nederland geïntroduceerd, we traden ook samen op en we hebben in de jaren zestig bij de toenmalige minister van cultuur nog voor het artiestenstatuut gepleit. Die man zei ons: 'maar zanger(es) dat is toch geen beroep?'

Louis was een heel fijn man, heel professioneel ook. Hij had ook het hart op de tong en kon soms ook wel 'nen ambetanterik' zijn hoor. Maar, de Louis kon eigenlijk alles heel goed. Soms vraag ik me af hoe hij er nu zou uitgezien hebben. Jammer dat ik die herdenkingen, onlangs in Mechelen, gemist heb.”

MB: vele mensen zullen jou wellicht ook nog wel herinneren als radiomaker
“Toen ik met radio begon was dat nog 'Radio Brussel'. Met radio ben ik in 2002 pas gestopt. In 1984 kwam ik voor mijn radioprogramma over en weer met het vliegtuig uit Spanje, waar ik toen woonde.

Ik ben nog goed bevriend met een aantal radiocollega's. Met Jan Schoukens en Jo De Poortere (met wie ze 'De Tafel van Jo en Jo' presenteerde, nvdr) ga ik nog regelmatig uit eten. Ik heb veel spijt van het heengaan van Putje (Julien Put, nvdr). Ik presenteerde 'Het Spiegelpaleis ' samen met hem. Een prachtige stem had die man en Putje was ook een groot humorist.”

MB: Je stond ook aan de wieg van baanbrekende televisie.
“Ja, samen met Paula (Semer) maakte ik het eerste vrouwenprogramma op de BRT. In Penelope (1954) werden nieuwe producten voor de huisvrouw voorgesteld. Zo was er aandacht voor de komst van de mixer! Ik moest altijd 'de stomme vrouw' spelen, Paula was dan 'de slimme'.”

MB: ook op de Nederlandse televisie was je te zien
“Dat was bij de Vara, of was het de Avro (bij de Avro:Scala, nvdr), ik mocht mensen introduceren zoals Juliette Greco, een tang van een wijf - hoe dié het kon uithangen, Errol Garner en Danny Kaye. Ne zalige vent was dat, ook erg sociaal bewogen. En dan Eroll Garner! Een moeilijke mens maar een gewéldig pianist. Dat was dé man die 'Misty' geschreven had. Hij begeleidde me bij 'Diep in mijn Hart'. Ik moest de tekst in zijn oor zingen en zonder enig probleem speelde hij die melodie. Dat hij daarna mijn 'room number' vroeg vond ik toch minder plezant.”

MB: Je hebt ook in een film gespeeld ?
“Ja, in 2009 speelde ik in de kortfilm 'My Donna'. Daar ben ik heel fier op! Op het filmfestival van Oostende kreeg ik zelfs een prijs voor 'beste actrice' en in Amerika behaalde de film een derde prijs. Ik speelde samen met Will Ferdy in die film. Canvas ging daar aan meewerken, maar daar is niets van in huis gekomen. Will Ferdy is niet zo welkom bij Canvas. Jammer! Will kan goed acteren hoor. Een goede vriend trouwens, Will.”

MB: een succesvolle zangcarrière, presentatiewerk op radio en tv, een film zelfs. Wat heeft Jo Leemans niét gedaan, en wat deed je het liefst?
“Ik ben altijd het liefst actrice geweest! Als peuter stond ik al op de planken. En ik heb lang toneel gespeeld, maar in '53 begon mijn zangcarrière en toen was daar geen tijd meer voor. Vijf jaar geleden heb ik opnieuw meegespeeld in een stuk bij De Moedertaal.

Ik heb ook in Familie gespeeld bij VTM en in de BRT-serie Heterdaad. Eigenlijk heb ik meestal voor BRT gewerkt. Ik ben een echt 'BRT-mens'. Bij VTM worden artiesten nu wel beter betaald dan dat vroeger het geval was. Artiesten worden te weinig gekoesterd, maar bij mij valt dat nog goed mee. De BRT heeft me altijd met veel respect behandeld. Wel jammer dat je steeds weer dezelfde acteurs ziet opdraven, terwijl er nog veel jong talent niet aan de bak komt.

Nu word ik niet veel meer gevraagd, maar als ze me vragen, moet ik altijd een zangeres spelen. Thuis had ik eigenlijk nog wel graag gedaan. Als ze me willen voor een rolletje hebben ze het maar te vragen. Aliceke (Toen, nvdr) pakt dat anders aan, die wacht niet tot ze gevraagd wordt maar stapt er zelf op af.”

MB: je hebt een aantal TV-Makers ook gevormd
“Ik gaf les aan Studio Herman Teirlinck. Dat was de lichting met Luc Bral, Luc Appermont, een groot talent en Liliane Dorekens, die prima als Barbara Streisand kon zingen, maar ik moedigde haar aan om toch ook een eigen stijl te ontwikkelen. Connie Neefs zat ook bij mij in de klas!”

Terwijl Jo volop vertelt, wordt ze voor een zoveelste keer herkend in 'De Vier Emmers', Jo geniet er zichtbaar van en geef haar eens ongelijk.

“Je raakt daar aan gewend, toch is het wel grappig als je ergens op vakantie bent en dan mensen op je toestappen om een handtekening te vragen. En toen ik nog in Benidorm woonde, vroégen mensen bij het reisbureau naar 'dat Spaanse dorp van Jo Leemans', in Benidorm geweest zijn en 'Jo Leemans' niet gezien hebben dat kon niet he.” (lacht).

“Heb je al genoeg?” vraagt Jo ons.... en ze vertelt lustig verder.

Over Jo's jaren in Benidorm, het Mechelengevoel van Jo Leemans, Mechelen nu en toen, de oorlogsjaren en levenswijsheid, lees je in het volgende deel van dit interview.

... wordt dus vervolgd!

tekst: Markec
foto's genomen door (c) Jan Smets