Vrijdag 21 mei tekende Cultuurcentrum Mechelen voor een avondje sfeervolle indie en smerige rock ’n roll. Wie erbij was, weet dat ik niet overdrijf. De daders? Superlijm, Too Tangled en The Van Jets. Het bleek een avond met voor elk wat wils. Het gros van het publiek was gekomen om de Oostendse variant van The Kooks, The Datsuns en The Police in één te beleven; The Van Jets, die inderdaad een stevige show neerzetten, maar wat mij betreft zorgde het sympathieke duo Too Tangled voor het absolute hoogtepunt met hun sexy dirty opzwepende indie-garagerock...

’t Was rockfotograaf Joren Van Utterbeeck die me aanraadde zeker een ticketje voor The Van Jets te kopen. “Dat moet je echt mee maken, Mark, zo’n goede live act”. En ook die andere concertfotograaf op wie ik vaak beroep kan doen om mijn schrijfsels op te smukken, Bart Schelkens vond dat ik het niet mocht missen. Wel, de heren hadden gelijk: The Van Jets gaven stevig heu... van jetje, vrijdag. En er was de kennismaking met Superlijm en vooral: Too Tangled.  Dat de afwezigen ongelijk hadden, poog ik met dit verslagje te bewijzen.

SUPERLIJM



Rond kwart over acht mocht Superlijm de avond op gang trekken. De bandnaam deed me vermoeden een soort Vlaamse Spinvis te zullen aanschouwen, maar niets was minder waar. Bij Superlijm zorgen electronica, strakke baspartijen, fijn gitaarspel en het knappe stemgeluid van liedjesmaker Pieter-Jan Delesie voor een speciaal sfeervol en erg melodieus, soms ietwat melancholisch klanktapijt. Natuurlijk werden we getrakteerd op de aanstekelijke hit “Michael Jordan” maar ook de andere liedjes vielen zeer in de smaak. Een hoogtepunt was zeker het UFO-nummer “Area 51” een fraaie staalkaart van de dromerige sfeervolle Superlijmsound: indie, rock, pop, electrorock & melancholica in een perfect harmonieus huwelijk. Buffalo Tom meets Bran van 3000 meets Radiohead meets Grandaddy. Een zwak moment viel in de veel te korte set niet te ontdekken. Een bandje om (verder) in de gaten te houden!

TOO TANGLED

De omschrijvingen die ik van Too Tangled vooraf las, met labels als ‘eigenzinnig’, ‘garagerock’ en ‘energetisch’, waren veelbelovend, de verwachtingen waren dan ook hooggespannen. Verwachtingen die één na één zouden worden ingelost.

Dit was een geweldige ervaring: Too Tangled nam ons mee op een verukkelijke trip naar eigenzinnige, rauwe, vuile en inderdaad energetische maar tegelijk catchy en sexy garage-rock ’n roll. Too Tangled is een duo, maar het houdt Eva Buytaert en Roeland Vandemoortele niet tegen om met een rijke ‘podiumvullende’ sound uit te pakken. De sound schurkt stevig aan bij garagerock, rockabilly en zelfs psychobilly en hier en daar kon ik het zelfs linken aan de gebroeders Reid en hun Jesus & Mary Chain. Ook Bo Diddley kwam regelmatig ‘voorbij’. Eva en Roeland zijn dan maar met twee, het uitgebreid instrumentarium van dit getalenteerde duo zorgt voor een allesbehalve kaal geluid, met Roeland op zang, knappe gitaarpartijen en de wine-beat-box en Eva die behalve geweldig goed zingt, soms zeemzoeterig, meestal met erg sexy, ondeugend hees stemgeluid vol rock ’n roll, ook gitaar, viool, foot-tamborine speelt en de sampler bedient. De door de gitaarversterker gestuurde viool en door de basversterker gestuurde gitaren waren duidelijk een meerwaarde voor de vette sound.

De stevig rockende set van Too Tangled was ongeloofelijk swingend, zat vol energie en erotische geladenheid. Met hoogtepunten zoals “F.R.A.N.T.I.C.”, “The Magic Got Killed”, “On the Edge of The Scene” en “Set me Free”. En ook die geweldig originele erh... vioolrockabilly-interpretatie van “Golden Brown”, van punkrockveteranen The Stranglers die toén (‘La Folie’, 1981) aan de vooravond van een ‘zachtere poppy-periode’ stonden, mag niet onvermeld blijven!! Klasse.

Zowat de hele (eerste) full-CD ‘The Magic Got Killed’ kwam aan bod en we kregen dus iets meer dan een uur uitstekende indie-garagerock ’n roll vol geweldige energie en energetisch geweld! Mooi liedjes duren zelden lang en voor mij was het dan ook té snel voorbij...
 

THE VAN JETS

Tijdens het optreden van Too Tangled, wellicht naar binnengezogen door die geweldige sound, was het publiek al stevig aangedikt, maar nu The Van Jets eraan zouden beginnen, liep de zaal goed vol. Opvallend veel heel erg jonge jongens en meisjes en hier en daar wat oudere en minder jongere rockers...

The Van Jets openden sterk met “Down Below” , uit het nieuwe album ‘Cat Fit Fury’en al vanaf de eerste noten van dit nummer ging een deel van de zaal behoorlijk uit zijn dak, het zou niet de eerste en de laatste keer zijn. De mix van glamrock en garagerock bleek goed aan te slaan bij de zaal. Dat dit een een erg goede liveband is, die veel sfeer kan brengen, bewezen de heren met verve en ze beschikken dan ook over een aantal goede songs zoals het eerder genoemde “Down Below”, “The Future”, “What’s Going On” en “Love is Strong” die niet ontbraken op de setlist. Maar waarom, oh waarom moest “Fashion” (1980) van David Bowie zonodig geruineerd worden, heren? "Auw!", denkt deze Bowie-fan dan!

De erg vermakelijke set, ondanks toppers zoals “Love is Strong” en in de bisronde ook “Ricochet” en “Matador”, kon niet verhullen dat niet alle songs van het viertal even sterk of origineel zijn of even sterk dan die van muzikale voorbeelden The Kooks, The Datsuns, The Police, Telephone waarvan de invloeden en verwijzingen soms iets té duidelijk bleken – incluis de outfit van Johannes Verschaeve, en waarom toch die lelijke mascara? Maar begrijp me niet verkeerd: deze heren zetten een uitstekende live show neer en ik heb me goed vermaakt, ook toen Johannes gitaarspelend het publiek in liep en zijn gitaar aan een verbaasde fan gaf die trots meteen daarna ook de juiste pose aannam - rock & roll, baby! - maar mijn bandje wordt het niet, dàn kies ik voor The Datsuns, om toch wat in het genre te blijven.

Al bij al een meer dan geslaagde muzikale avond met enkele verrassingen (Superlijm, Too Tangled) en een gewoon goede set van The Van Jets, die zondermeer een degelijke liveband zijn.

Verslag: (c) Markec
Foto’s: (c) Bart Schelkens en (c) Joren Van Utterbeeck