Frans Vermoortel is niet meer... Deze innemende, sympathieke Mechelaar met het grote hart voor zijn stad, overleed vrijdag in het Imeldaziekenhuis op de leeftijd van 89 jaar... Hij was auteur van verschillende boeken over 'ons' Mechelen. En vandaag neem ik ze graag nog eens van de boekenplank...
(foto: Jan Smets - foto: R.Marivoet: Frans Vermoortel met beiaardier Piet van den Broek)
Zijn fraaie (foto)boeken behoren tot de werken over Mechelen, die ik het vaakst doorblader. En ik durf vermoeden dat ik niet de enige ben... Ze staan bij vele liefhebbers van onze stad in de boekenkast. Wie kent ze niet: 'Memoires van een stad', 'Het Mechelen van toen', 'Mechelen, Sint-Romboutstoren en zijn beiaarden' , 'Margareta van Oostenrijk, het boeiende leven van een grote Dame'...
(foto: Jan Smets)
Frans was directeur van de Mechelse RVA - maar de meesten kennen hem waarschijnlijk nog véél beter als stadsgids.
Daarnaast was hij ook actief als voorzitter van de Vereniging voor Toren en Beiaard- vrienden van de Beiaard. Als liefhebber van de Mechelse beiaard, was hij tevens lid van de Beheerraad van de Koninklijke Beiaardschool Jef Denyn.
Enne... Ook was hij voorzitter van de Koninklijke Kunstkring Edgar Tinel, én medewerker aan de 'Gazet van Mechelen'...
In 1993 werd Frans Vermoortel uitgeroepen tot 'verdienstelijke Mechelaar' van dat jaar!
Teveel om op te noemen...
Frans ademde Mechelen.
Frans was Mechelen.
Frans verlaat 'zijn' stad, en we zeggen hem vaarwel. Maar we bedanken hem voor de vele dingen die hij ons naliet. We blijven zijn boeken koesteren... We blijven hem graag herinneren.
Frans wordt op Goede Vrijdag, 2 april begraven om 10 uur in de Sint-Gummaruskerk op de Kerkhoflei.
Voortaan behoort ook Frans Vermoortel tot de memoires van deze stad. Zijn naam mag in gulden letters gedrukt worden. Het mag. Nee: het moet. Frans verdient dit - omdat hij zijn stad zo graag zag, en deze liefde op ons overdroeg...
"Kroniek van een stad" - Frans Vermoortel
De man die zoveel over de geschiedenis van Mechelen schreef is thans zelf geschiedenis geworden. Bij mij zal hij verder blijven leven in zijn gesigneerde boeken.
Dat hij in vrede ruste.
Ik heb Frans nooit gekend, maar ik heb wel heel wat van zijn werkjes. Rust zacht.
Ook ik heb Frans niet gekend, maar zijn werken zitten wel in mijn boekenkast en worden regelmatig nog wel opengeslagen om te genieten van de oude zichten.
Goed kende ik Frans ook niet; maar ik heb hem wel enkele keren ontmoet. Het was een beminnelijk man. Ik wil alvast de familie Vermoortel mijn deelneming betuigen.
Als jonge knaap (in de jaren '60) ging ik op zondag regelmatig mee met mijn vader naar zijn werk . Daar maakte ik kennis met de stadsgidsen van toen. Kocken, Vermeulen, Van de Poel, Jans, Van Bosstraeten,..., en Frans Vermoortel. Nu, met het hengaan van de heer Vermoortel, denk ik terug aan die tijd en de vele fijne ontmoetingen met die mensen.
Mijn deelneming en veel sterkte.