Mooie liedjes duren niet lang. En kort kan erg krachtig zijn. Dat geldt alleszins voor het ingetogen mooie en erg intense optreden van Isbells vrijdag 26 februari in een volledig uitverkocht auditorium van Cultuurcentrum Mechelen. Het werd een avondje genieten van de kunst van het wegelaten met ingetogen en haast ingehouden liedjes met een power om u tegen te zeggen.

Isbells zou voorafgegaan worden door de Iers/Engelse singer/songwriter-celliste Bird. Maar vooraleer het zover was kon menig melomaan, vanaf 19 uur genieten van de foto-expo ‘Mechelen Rockt’ die dan startte: een reeks knappe portretten van muziekfotograaf Joren Van Utterbeeck, nog te bekijken in de cafetaria van het Cultuurcentrum tot en met 30 april.

Vreemde vogel
De muziek van Bird werd aangekondigd als ‘fijne popliedjes’ waarbij haar stem, cello en hier en daar wat electronica de hoofdrol zou spelen. Even verwachtte ik me aan een Britse Hildur Gudnadottir. Maar Bird bleek van geheel ander pluimage. Heel veel kan ik over het optreden niet kwijt, want na het derde nummer verliet ik, en ik niet alleen, de zaal, een weinig geïrriteerd. De valse start van de set (tot driemaal toe: problemen met de ‘loops’-machinerie) nam ik er nog graag bij. Het ietwat monotome en inspiratieloze eerste nummer kon ik ook nog wel slikken. En de stem van Bird charmeerde. Niet zo veel aan de hand dus? Toch wel. De warme mooie stem ten spijt. Het meisje met de cello had voor mijn part wel wat meer effectief mogen spélen op die cello, en liefst ook wat vinniger. Wég vergelijking Hildur Gudnadottir!

Bird speelde een aantal noten, liet die vervolgens door de electronica loopen, zong een paar zinnetjes en, ja hoor: loopen maar. En zo ging dat door. Bird heeft een erg mooie stem en wellicht kan ze ook wel een aardig potje cello spelen maar dat had ze dan wat meer mogen tonen. De melodiën konden ook wel wat sterker en orgineler. En zo kwam het dat al gauw de verveling toesloeg bij een aantal mensen, waaronder uw dienaar. Dus terug naar ‘Mechelen Rockt’ van de foto’s gaan genieten, nog even wat drinken en tijdig weer naar de zaal voor Isbells.

Isbells
De op het podium geënsceneerde huiskamer, inclusief tapijt en staanlampen, was de gedroomde setting voor de fluwelen mooie veelal akoestische en altijd erg sfeervolle liedjes van Gaetan Vandewoude en de zijnen. Zacht, ingehouden, spaarzaam, naakt zonder al te veel toeters en bellen, maar met een enorme intense kracht: ja, dat is een avondje Isbells in een notendop! Zo-ook vrijdagavond. Met het aparte en o zo mooie stemgeluid van Gaetan, het subtiele slagwerk, die geweldige slidegitaar, de zuinige keys, af en toe een extra akoestische gitaar, bass of tamtam. Ook de mooie samenzang moét vermeld worden.

Isbells trakteerde op een ingetogen en tegelijk erg rijk muzikaal instrumentarium én natuurlijk: bloedmooie liedjes. Zoals bijvoorbeeld ‘B. B. Chevelle’ waarmee de band opende of het al even geweldige ‘Without A Doubt’. En wat te denken van het bijzondere sfeervolle 'Reunite'. Natuurlijk ontbrak ook de ondertussen wereldberoemde single (in Vlaanderen dan toch) ‘As Long As it Takes’ niet! Isbells bracht het nummer samen met Bird op cello.

Ook genieten van ‘Dreamer’ met die geweldige hoopvolle boodschap “your prayers will be heard the moment you start believing” en ‘Time is Ticking’. En met ‘I’m Coming Home’ werd de finale ingezet. Finale? Toch wel. “We hebben nog maar één CD gemaakt”, verontschuldigde Gaetan zich en, van verontschuldigen gesproken, met een indrukwekkend ‘My Apologies’ – wauw, die samenzang! – werd de avond al besloten.

Gelukkig kon Isbells overhaald worden tot een bisronde en we kregen een erg fraaie, volledige uitgeklede versie van ‘B.B. Chevelle’ én een gloednieuw nummer, dat vermoedelijk ‘Too Many Mistakes’ heet. Maar dan was het onverbiddelijk gedaan: dat was helaas géén vergissing!

Los van het feit dat het heel wat langer had mogen duren (maak maar snel een nieuwe cd!), hoorde ik niemand klagen. En dat kan haast ook niet wanneer je getrakteerd wordt op zoveel schoonheid.

Fleet Foxes, Bon Iver, Simon & Garfunkel of Beach Boys, Mumford & Sons, Nick Drake staan bekend als ‘grootmeesters van het introverte melancholische lied’. Voeg daar gerust nog een naam aan toe... wij hebben Isbells!

Setlist:
B.B. CHEVELLE / WITHOUT A DOUBT / REUNITE / MAYBE / AS LONG AS IT TAKES / DREAMER / TIME IS TICKING / I’M COMING HOME / MY APOLOGIES
//
B.B. CHEVELLE (akoestisch) / TOO MANY MISTAKES

Verslag: (c) Markec
Foto’s: (c) Bart Schelkens