Dinsdag 24 november pakte cultuurcentrum uit met twee CD-voorstellingen aka headliners voor de prijs van één: zowel het trio No Angry Young Man als model-zangeres Lynn Verlayne stelden er hun CD voor. Het werd een fijne, onderhoudende en gevarieerde avond. Geen perfect parcours, want  - toegegeven - hier en daar een schoonheidsfoutje...

Het trio No Angry Young Man (niet Men zoals je zou kunnen vermoeden) nam het eerste deel van de avond voor zijn rekening. Het drietal, aangevuld door extra muzikanten, speelde uitbundig, vrolijk en 'stoer'. Een misschien niet alledaags instrumentarium van gitaar, grand piano, cello, klarinet, drums dat soms heel sterk naar jazz en folk knipoogde, dan weer van uitgesproken klassieke ondertoon was. Maar altijd met een poppy en swingende ondertoon.

De CD die de heren voorstelden luistert naar de naam... 'No Angry Young Men'. Daaruit kregen we zowat alle liedjes te horen zoals 'Burden", "Sister Cute", "Generation Failing", "Mary-Jane", "Wine & Candles" en "Shake On". Met vaak grappige en tragikomische teksten, zoals het klein probleempje dat zich stelt in "Sister Cute" waarin de hoofdrolspeler verliefd wordt op de zus van zijn vriendin. Tja...

De liedjes van het titelloze album zaten knap in elkaar en smaakten naar nog. Dat zanger/gitarist een beetje zenuwachtig was en zo bijvoorbeeld de bindtekst die bij "Generation Failing" (over de tijd van de iPod, facebook enzomeer) hoorde pas vertelde bij "Mary Jane". Het weze hem vergeven!

Voor mij had ook de stem wat luider in de mix gemogen en mocht het geheel nog wat meer 'panache' hebben. Maar...een goed concertje, knappe songs en No Angry Young Man: inderdaad, angry zijn ze niet. Gelukkig.
 

Lynn Verlayne: volle overgave met schoonheidsfoutjes...

Na een halfuurtje pauze was het de beurt aan Lynn Verlayne (geboren Lynn Verleyen en dochter van de betreurde Frans 'Sus' Verleyen). Nadat ik haar aan het werk zag, enkele weken geleden, die bewuste zondagochtend in "De Zevende Dag", helemaal alleen aan de piano met het nummer "Hey Dad", dat verraadt waarover het gaat, was ik verkocht. Deze jongedame wilde ik wel eens live zien. Zo geschiedde. 

Verlayne had een heuse big band bij dus dat beloofde. Er werd sterk ingezet met "Drifter" een midtempo poppy nummer met een refrein dat je meteen onthoudt. Lynn's stem bleek er niet altijd even goed door te komen en dat zou niet de enige keer zijn tijdens het optreden. Jammer, want ze heeft best een apart stemgeluid. Al zit bij die stem zélf ook net een belangrijk pijnpunt. Soms zorgde die stem voor een - ook letterlijke - valse noot. Nochtans: Lynn kàn zingen, dat werd genoeg bewezen op de momenten wanneer die stem wel helemaal 'ok' klonk. Misschien is een stemcoach bij dit nog beginnende talent een goede raad?

Lynn bracht een aantal nummers in verschillende muzikale stijlen, sommige nummers, zoals "Drifter" en "Thoughts I Commit" bleken erg cacthy en rockten goed weg, met "Cowboy" ging ze countrytoer op en enkele andere liedjes flirten dan weer met de grootse bigbandsound. Mij konden vooral de meer rock- en popgerichte liedjes boeien en ook de kleine liedjes, ontdaan van alles; een ballad zoals het eerder vermeldde aangrijpende lied "Hey Dad", dat ze als bis bracht. Maar Lynn heeft dus duidelijk nog niet helemaal gekozen welke muzikale koers ze op wil gaan...

Zowat de hele familie Verleyen bleek in de zaal te zitten, en ik zat naast de mama van Lynn. Familie in de zaal, maar ook op het podium want neef Tom "lalala lover" Kestens, kwam Lynn vervoegen voor een tweetal nummers. Samen brachten ze "Don"t Dream it's Over", je weet wel dat prachtige lied van Crowded House, en ook  "Gypsy Dreams", een nummer van Lynn. Knap, zeker ook met die arrangementen voor de strijkers die ze meebracht, maar voor mij mocht dit nummer best wat korter zijn.

In de bis werd behalve "Hey Dad" opnieuw "Drifter" gespeeld, een nummer dat ik nu nog meezing, dus misschien zit er wel wat in? Het totaalbeeld van het optreden van Lynn Verlayne dat me bijblijft is er een béétje een van 'close but no cigar (Yet!)'. Deze jongedame heeft zeker veel in haar mars, maar ze lijkt nog niet helemaal gekozen te hebben welke muzikale koers ze opwil en  'het' - wat het dan ook mogen zijn - komt er nog niet helemaal uit. Ik heb ook de indruk dat Verlayne héél graag wil, de drive is er zeker, maar misschien het iets te snel te groots wil zien,  te snel wil lopen en het stadium van kruipen over wil slaan ...

Maar ik ga Lynn Verlayne zeker blijven volgen en kijk al uit naar die eerste CD die vreemd genoeg nog niet beschikbaar was dinsdag en nu pas in februari zou uitkomen, dus anders dan bij No Angry Young Man, kon ik géén CD mee naar huis nemen ...
 

Verslag: (c) Markec
Foto's: (c) Bart Schelkens