Wat vooraf ging: In het jaar des heeren 2008, net na de zomervakantie: een 40-jarige man -met een BMI die flirt met de bovengrens en die sinds zijn humanoira-dagen geen sportactiviteit meer beoefende- heeft een bescheiden doel. Zijn conditie verbeteren om zonder puffen en hijgen een trap te kunnen oplopen.

Plaats van het gebeuren: het Vrijbroekpark, die prachtige groene long van 50 ha waarvan de buitengrenzen exact 3,3 km bedragen.

Maar al snel bleek deze groene heerlijkheid waar eendjes kalm ronddobberen, kinderen uitbundig spelen, vissers rustig naar hun dobber staren en allerlei teams hun sportkunstjes opvoeren te veranderen in Dante's hel. De mooie oude bomendreef die het park een statige indruk geeft werd het equivalent van de "Dreef Der Verdoemden". De houten brug op het einde van het parcours werd de "Brug der Zuchten", niet omwille van de Venetiaanse romantiek, maar omdat het de plaats werd waar ik letterlijk naar adem hapte. En dan is er de "Louteringsberg", een paadje dat met een hoek van 15 graden omhoog naar de Stuivenbergbaan loopt. Omdat dit het laatste stukje richting huiswaarts is komt een mens inderdaad gelouterd boven aan.

Verder zijn er nog de Groote Meren, het gebied waar de vissers in groote getallen vertoeven en 't Coupeke. 't Coupeke is het aanhangsel van het park. Een stukje toendra dat, hoewel maar een paar honderd meter in omtrek, het slechtste van de weergoden naar boven brengt. Het is een landtong van extremen: barre droogte, felle hitte en de kilste kou. Als het KMI ooit op deze godverlaten plaats een weerstation plaats dan krijgt Mechelen een prominente plaats op de weerkaart: dàt puntje in het midden van Vlaanderen met een eigen microklimaat.



Het buitenparcours van het park is met 1/3 bedekt door een dicht bladerdek, voor 1/3 beschut door bomenrijen en voor 1/3 een open vlakte. Ongeacht het weer, door de afwisseling had je altijd een zekere bescherming. Na hondsnat de open vlakte uit te komen ben je voor even droog onder het bladerdek. Is de zon een waterige winterbol dan kun je je opladen in de open vlakte.

Er zijn twee soorten Vrijbroeklopers. Zij die in klokwijzerszin -de meedraaiers- lopen en zij die in anti-klokwijzerszin -de tegendraaiers- lopen. Eenmaal dat je een keuze maakt, dan loop je meestal in dezelfde richting, de mens is nu eenmaal een gewoontedier. Ik ging voor de klokwijzersrichting. In het begin dacht ik dat de meeste lopers tegendraaiers waren totdat ik ineens de ingeving kreeg - met de kracht die Paulus van zijn paard deed donderen- dat ik uiteraard de meedraaiers (op de supersnellen en supertragen na)  gewoon niet tegen kan komen.

Het interessante is dat zowel tegendraaiers en meedraaiers letterlijk een zicht hebben op maar één kant van het park. Zij kennen als het ware de "achterkant" van het park niet want ze kijken altijd vooruit, nooit achteruit. En de opbouw van het parcours is voor beide groepen anders.

De meedraaiers komen uit 't Coupeke over de brug ineens de koelte en duisternis van het bladerdek binnen. Meedraaiers gaan van het licht plots naar duisternis en heel langzaam terug naar het licht.



De tegendraaiers komen uit het donker en staan plotseling in het volle licht. Zij gaan langzaam het duisternis in totdat ze ineens in het licht staan.

Een metafysische ervaring dus :-)



Hoe begin je nu aan lopen?
Snelheid noch afstand zijn van belang, regelmaat is het sleutelwoord. Dus je hebt een dosis(je) discipline nodig. En discipline kun je leren. Gebruik het beproefde AA principe (juist: die van Anonieme Alkoholisten). Dat gaat als volgt: ik drink *nu* niet. Denk nooit aan morgen of volgende week want de gedachte dat je *nooit* meer gaat drinken is gewoon ondraaglijk. Werkt altijd.

Als je zegt ik loop elke zondag en woensdag dan loop je ook op die dagen.
En dus loop je ongeacht het weer, drukke agenda of verstopte neus.

Een tweede tip voor would-be lopers: start met het gehele parcours, de volle 3,3 km. No compromise. Als je buiten adem bent dan stap je verder maar kies nooit een kortere route. Als je twee keer per week gaat lopen dan heb je na één tot twee maanden het parcours in de voeten. Eens dat punt bereikt dan begin je er echt zin in te krijgen. Als je je geestelijk klaar voelt om een tweede toer te beginnen dan is het wellicht iets te vroeg. Stel het nog enkele weken uit. Je lichaam loopt iets achter op je wil. Dat brengt ons tot de derde les.

Discipline gaat niet over jezelf te dwingen verder of langer te lopen maar juist om op tijd te stoppen. Anders dan koppigheid dat zijn eigen zijnsgrond is -men is koppig omdat men koppig is-  is discipline structureel, lange termijn gericht en met een einddoel. Net wat we nodig hebben om te lopen dus.

De vierde les: eens je aan een tweede of derde ronde bent begonnen is er geen weg terug, je blijft hetzelfde aantal rondes lopen. Er kunnen enkel rondes bijkomen, net zoals een clickfonds. Al snel kijk je met weemoed terug naar de beginperiode dat je maar één enkele ronde liep - toen een prestatie, nu vervlogen tijden die nooit meer terugkomen. Dus af en toe een rondje minder kan wel kwaad. In tegenstelling tot de bewering van het slechtste spreekwoord ooit: de uitzondering bevestigt de regel niet, ze stelt ze in vraag.

Je kunt natuurlijk al het bovenstaande advies in de wind slaan en gewoon het Start To Run programma downloaden :-)
Maar geen mp3 speler voor mij - enkel puur genieten van de natuur wat in de praktijk neerkomt op het luisteren naar mijn eigen gehijg en af en toe het kwetteren van een vogel. Gelukkig maar, wie wil er nu het gehuil van een wolf horen bij valavond als het paadje bijna onzichtbaar is door de schemer?

En tot slot een aanmoediging: wij zijn gemaakt om ver te lopen. Een twee-bener kan verder lopen dan een vier-bener. Hoe snel een dier ook is, in the long term moet het afleggen tegen de twee-benige jager die traag maar zeker nadert.

Voordat je nu enthousiast je loopschoenen aantrekt en de deur uit gaat, er zijn ook enkele misverstanden die we best nu de wereld uit helpen:
Er zijn er die denken dat lopen een manier is om de geest leeg te maken. Vergeet het maar. In het begin ben je vooral bezig met het lopen zelf met een ongezonde fixatie op de nog af te leggen afstand. Pas na een tijdje, als het lopen een automatisme is geworden, heb je alle tijd om na te denken.

En dan zijn er de verhalen over runner's high: dat een loper zich euforisch voelt omdat natuurlijke endorfine zijn werk begint te doen. Helaas heb ik dat gevoel nog niet mogen ondervinden - het ligt waarschijnlijk hoog boven de sneeuwgrens van 20 km.

Maar er veranderde wel degelijk iets na de eerste moeizame maanden: het lopen werd mechanisch, alsof mijn lichaam éénmaal in beweging bleef bewegen -netjes volgens de tweede wet van Newton- en het eigenlijk geen rol meer speelde hoe lang of hoever ik nog moest. Dit was het punt dat ik van het park zelf begon te genieten, rond te kijken en vooral de seizoenwissels apprecieerde.

Zo leerde ik bijvoorbeeld Fred, de witte boomzwam, kennen. Helaas is er van Fred sinds vorige week niet veel meer over gebleven, er rest enkel nog een stukje van zijn majesteuze oester-smoel door het toedoen van een of andere onverlaat.


En verder zijn er genoeg belevenissen om een hoop anekdotes kwijt te kunnen: zoals het oud vrouwtje dat altijd voor dood op haar stuur ligt te slapen. Het eindeloos meezoeken tussen braam en neet naar een verloren voetbal van enkele baltrappende kinderen die dan uiteindelijk tussen de hoge takken van een boom bleek te steken. Of de taalkundige uitschuiver om een man die met een telelens in een uithoek van het park foto's aan het trekken was aan te spreken met "ook een fli(c)ker?" :-)

Hoe zit het nu met die wedstrijd eigenlijk?
Wel, de wedstrijd is de spreekwoordelijke kers op de taart. En de weergoden deden een ferme duit in het zakje.

4,400 mensen aan de start, waarvan 3,100 voor de 10 km. Een record. De Nekker is de ideale uitvalsbasis voor het startschot.
De wedstrijd kwam moeizaam op gang want de smalle Dijlepaadjes geven niet veel ruimte om te versnellen. Pas bij aankomst in de binnenstad brak de wedstrijd helemaal open. Maar de ambiance, toeschouwers en sfeer maakten veel goed. Al en bij een puike organisatie. Gefeliciteerd aan alle lopers.

Dus tot volgend jaar op de 5 of 10 km van Dwars door Mechelen? En in afwachting, tot in het park!