Bokkant sy kop is die muur uitgeklalwe. Dit is waar sy vingertjies gegrawe het wanneer die pyn snags te ondraaglik word. Skielik staan jy beskaamd met die simpele ou geskenkie agter jou rug weggesteek.
"Het oom die Lottie gebring?" Die gesiggie is vol afwagting, vol hoop.
Jy knik, haal die papier af en sit die rooi speelding langs hom neer.
'n Gesiggie het nog nie sô gestraal nie. Blink trane loop die dankie-sê deur. Dan roep hy sy boetie, agt jaar oud en prachig gesond. "Hier is die Lorrie wat jy so graag wou hê. Ouboet het mos belowe jy sal hom kry"
Dan besef jy. Dit was toe nooitt vir homself nie. Dit is 'n laatste geskenk wat hy vir sy kleinboet gevra het. Buite is dit nog warmer as netnou. Jy staan verllae en beskaamd voor die motor voordat jy inklim. Dan ry jy. Onthou jy wat 'n rooi Lorrie vir 'n siek seuntjie beteken het.
En nooit weer was daar 'n Kerrsdag soos daardie nie.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Tekst: Marck Sweeck. Tiscali.co.za
@ Allemaal
En wij maar kibbelen en bekvechten om ons Grote Gelijk te krijgen.
En toen werd het effe stil op Allerzielen.
@jef:goed aangevoeld!Toch1 nen Mechjeleir mé een gevoelige snaar.Zo'n verhaaltje moet ons zeker aan het denken zetten over de "prullekes" maar wij moeilijk over doen. Bedankt jef.
@ nen echte Mecheleir
Vandaag was ik voor nemen van enkele röntgenfoto's in de kliniek. In de gangen kom ik een kennis tegen en leg hem op zijn vraag wat ik er kom doen, kort en bondig uit wat er me scheelt. Bij het verlaten van het ziekenhuis lopen we elkaar terug tegen het lijf. Hij wenkt me terzijde en verklaart me terloops dat hij in een tijdspanne van negen jaar reeds twaalf maal onder het mes was geweest en er nu was om zijn echtgenote te bezoeken. Binnen een paar weken moet ie nóg eens voor een kleine ingreep binnen.
Ik was het hospitaal binnengegaan met zware voeten. (Letterlijk en figuurlijk). Zijn verhaal liet me inzien dat er steeds mensen zijn die het iets minder leuk vergaat dan jezelf. Na het afscheid nemen ben ik op mijn fiets gekropen en mijn pedalen draaiden al iets beter rond dan bij de heenrit. Een troostend woord kan woderen doen. Alles is relatief. Zelfs onze miseries.
Volledig gelijk Jef,wij zitten al vanaf 18 juli met Gusta in de mizéére,maar dan zijn altijd wel mensen die het moeilijker hebben en daar troosten we ons aan.
Deze periode heeft onze Louis het ook moeilijk.Echtgenote deze periode overledn en dan de(eenzame) feestdagen in het verschiet.?.Ver van zijn gelieft Mechelen.Stuur hem eens een kaartje jongens ! (of mailtje)