Foto komt van de website De Walemse Stoempers

Terwijl “Nederland-Italië” voorbijdendert op de TV en gebruikt wordt als muzak, zit ik een potje te surfen (of is het suffen) op het Internet. En om niet steeds de zoekopdracht “Mechelen” te gebruiken, google ik effe rond op naam van de deelgemeenten (Battel, Hombeek, Leest, enz...) voor sappige weetjes. En ja, hoor, bots ik daar op een geweldig verhaal met de zoekopdracht “Walem”...

Dit verhaal pikte ik per toeval op over Walem en zijn Wielerpiste, gevonden op Ethesis.

---
Het is duidelijk dat niet alle gemeenten die volgens de krant in een zogenaamde ‘velodroom’ wedstrijden inrichtten, ook een echte wielerbaan met bijvoorbeeld opgehoogde bochten hadden. Vaak gaat het enkel om omlopen opgestampte aarde. Het grote succes van de wielerbanen in de jaren ’30 zette immers heel wat gemeenten aan om naar een geschikte plek te zoeken om de ‘grote’ wielrenners naar het eigen gebied te krijgen. Snel zouden dergelijke geïmproviseerde pistewedstrijden vervangen worden door criteriums, zoals ook in Poperinge in 1935 al gebeurde met een wedstrijd in het park ‘De Lovie’.

Een echte wielerbaan was die van Walem, vlakbij het fort van Walem, die in 1934 onder het bestuur stond van Theophiel Schroeven. Vanaf de bouw van de velodroom tot na de Tweede Wereldoorlog zou hij de touwtjes in handen hebben. Terwijl de meeste wielerbanen hooguit tien jaar overleefden hield Walem als één van de weinige bijna vijftig jaar stand. De wielerbaan van Walem mag dus gerust een succesverhaal worden genoemd. Een goed bestuur zal daar ongetwijfeld een belangrijke rol in gespeeld hebben. Voor het jaar 1934 zien we al een paar belangrijke aanwijzingen van wat dat inhoudt.

In 1934 werden zes wedstrijden georganiseerd. Twee keer, tijdens de openingsmeeting en de meeting op Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart, kwamen de profs op bezoek. De andere keren organiseerde Schroeven wedstrijden voor de jeugd. Voor die jonge renners moesten uiteraard geen hoge startgelden betaald worden wat voor de beroepsrenners wel het geval was. Walem gaf dus kansen aan de jeugd en bovendien bleef de wielerbaan rendabel in tegenstelling tot veel andere wielerbanen die tijdens hun korte bestaan telkens de grote namen aan de start wilden en de renners meer betaalden dan voor hen mogelijk was.

Walem was ook één van de weinige wielerbanen waar vrouwenwedstrijden werden georganiseerd. Dat gebeurde niet in 1934, maar wel in andere jaren van die periode. De reden was dezelfde : de vrouwen vroegen geen dure startgelden. Ondertussen kregen jonge renners en vrouwen wel de kans om zich in de kijker te fietsen.

Een ander opvallend iets is dat de wielerbaan van Walem in zijn geschiedenis wel eens een jaartje geen wedstrijden organiseerde. Tijdens dergelijke jaren werd de wielerbaan dan weer op punt gezet. Veel andere wielerbanen gingen ten onder door gebrek aan onderhoud. In plaats van zo snel mogelijk winst proberen te maken, dacht men in Walem vooral op lange termijn. De disciplines die beoefend werden tijdens 1934 waren de achtervolging, de puntenkoers, de ploegkoers en de 60 kilometer op eigen kracht.

Walem was in 1934 zeker niet de grootste open wielerbaan. Dat was op dat ogenblik veeleer de Ter Rivieren wielerbaan in Deurne of de wielerbaan van het Vissegat van Sint-Truiden. Er werd regelmatig een meeting georganiseerd, maar veel minder dan in deze twee pistes. Walem zou echter nog veel langer meegaan.

Het aantal wielerbanen viel tegen 1939 terug tot 16. Dat wil zeggen dat in vijf jaar tijd meer dan drie op vier wielerbanen verdwenen. De terugval was, zeker in Vlaanderen, compleet. In Wallonië bleef de crisis wat langer uit en bleven de wielerbanen rond Charleroi, Doornik en Luik bestaan...
---

En dan hoop je nog meer te vinden, maar dat is maar bitter weinig. Doch, dit korte relaas is nog een klein extraatje...

---
In het kleine dorpje Walem, ondertussen een deelgemeente van Mechelen, werden er op een oud betonnen wielerbaantje (gelegen achter het café van Theo Schroeven) wekelijks op zondagnamiddag wedstrijden gehouden voor kleine renners van 8 tot 14 jaar, deze kleine renners mochten toen geen wedstrijden rijden op de openbare weg.

Er was zelfs ook een kampioenschap van Belgie voor deze jonge renners, welke ofwel plaatsvond in Walem of op de wielerpiste in Erembodegem waar ook zo'n wedstrijden voor de jeugd werden georganiseerd op de plaatselijke wielerbaan.

De wedstrijden zijn in Walem georganiseerd tot 1966, toen werden deze jeugdwedstrijden door de overheid bij wet verboden. Organisatoren van dergelijke jeugdwedstrijden moesten er mee stoppen van de overheid (en was er dus ook niets meer voor jonge ambitieuze rennertjes tot zij 15 jaar zouden worden).
---

Was iemand van de oudere Bloggers er toen, als kleine snotter, misschien bij of zijn er Mechelaars die meer weten over de... Walemse Wielerpiste van Weleer (WWW) ?

PS :
Is een Vaartcafe, voorzien van een wielerpiste, misschien geen interessant idee voor de Ondernemende Mechelse Zelfstandige ?