De bekende maneblusser, Aloïs Jans, gaat de geschiedenis in...
...de geschiedenis waarover hij zich zijn hele leven gedreven over gebogen heeft. Enkele dagen geleden - op 24 mei - overleed deze historicus. Zaterdag wordt hij begraven in de OLV-over-de-Dijlekerk.
Wie een beetje vertrouwd is met de Mechelse geschiedschrijving, kan niet om de naam van Aloïs Jans heen. Deze Mechelaar is dan ook een autoriteit, en haast een monument geworden, waarvan de naam klonk als een klok.
Hij werd geboren op 21 juli 1928 - (op de Nationale Feestdag nog wel - én dit voor een overtuigde Vlaming... ;-) in een groot Mechels gezin van negen kinderen. Van dat gezin was hij één van de laatste telgen in leven. Blijven over: twee zussen, waarvan één zuster Ursuline is. De anderen zijn reeds eerder overleden.
Na zijn studies aan de Leuvense Universiteit mocht hij zich Licenciaat Moderne Geschiedenis noemen. Maar dat was niet alles. Op zijn lijstje met titels mag je ook Kandidaat in de Rechten schrijven, én Baccalaureus in de Thomistische Wijsbegeerte. Je leest het goed: Aloïs was een man met 'bagage'.
Jans was vele jaren leraar in het Sint-Romboutscollege. En zo zullen veel Mechelaars deze fiere Mechelaar herinneren.
Onverdroten wroette hij in de Mechelse geschiedenis. En weinigen zullen er méér over geweten hebben. Lang was Jans ook voorzitter van de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst van Mechelen. De laatste jaren was hij hiervan erevoorzitter. Ook was hij Ere-archivaris van het Aartsbisdom Mechelen-Brussel.
Een paar maand voor zijn tachtigste verjaardag stapt Aloïs zélf de geschiedenis in. Laat hem hierin tenminste één voetnoot krijgen.
Door dhr Jans heb ik voor eeuwig een voorliefde voor Geschiedenis !
Zijn geschiedenislessen waren soms een beetje droog, maar dhr Jans wist ze geregeld te kruiden met de nodige kwinkslagen.
En tijdens zijn lessen was de klas meestal muisstil.
Jammer, heel jammer dat we deze Mechelaar kwijt zijn.
Aloïs Jans, de "Wieze Jans" zoals hij in de omgang werd genoemd, was een erudiet én minzaam man. Tijdens mijn collegetijd heb ikzelf nooit les van hem gehad, maar ik ken hem goed van nadien bij allerlei verenigingen en activiteiten.
En toeval of niet: mijn zoon van 12 heet ook Wies. Toen ik dat vele jaren terug aan Aloïs Jans vertelde, was hij fier dat er nog een naamgenoot van hem in Mechelen rondliep. En laat mijn zoon nu ook veel belangstelling hebben voor geschiedenis en cultuur... 'n Voortijdige reïncarnatie misschien?
Oprecht medeleven!
In het college geschiedenis gehad van "de jans", fantastische man, als hij het wit van zijn ogen liet zien wist je dat het niet muisstil genoeg was in de klas, de leerstof was enkel wat hij op het bord schreef, buizen kon je niet tenzij je echt niet vanbuiten kon blokken
en inderdaad, elke les eindigde met minstens een kwartier anekdotes over en geschiedenis van mechelen
net als gymico en koen heb ik allicht ook mijn voorliefde voor geschiedenis van hem gekregen
het was altijd weer fijn om hem op straat tegen te komen en een klapke te slaan, fantastisch hoe die man zich namen herinnerde en op klasbijeenkomsten washij vaak de enige leraar die opdaagde
ik was van plan sven te tippen voor een verjaardagsinterview, jammer, het mag niet zijn
het ga je goed wies, ginds over de regenboog ...
En bij de 100-dagenvieringen in het College, was het, na het hekelen van alle andere leraren, steeds van "Zo ne goeie hemme wij nog ni gehad - hoi hoi". En dat ging elk jaar opnieuw over "De Jans".
:-)
Those were the days !
Hij is eigenlijk één van de enige leraars uit mijn college-tijd met wie ik ook nadien nog regelmatig "een klappeke" deed, en ja Bert, zijn geheugen was dermate fenomenaal dat hij nooit naar je naam moest zoeken. Eens aan hem iets verteld, herinnerde hij zich dat maar al te goed.
Zijn lessen waren enorm interessant en boeiend, en op een natuurlijke manier kon hij de tucht in de klas houden.
Was het bord niet afgeveegd voor dat hij aan zijn les begon, geen gezannik, hij schreef zijn zinnen er gewoon over, de volgende keer lapte je hem dat niet meer want je wou geen 2-de keer gefopt zijn.
Zulke kalibers maken ze niet meer, het moge hem wel gaan (waar dan ook) !
Ik kende Alois enkel vaag als boegbeeld van de Oudheidkundige kring en iemand waar je als gids naar opkeek en luisterde als hij zijn mening te kennen gaf. Als "schepzak" heb ik nooit les van hem gehad, wel van zo'n ander monument, de Vermost. Volgens de beschrijvingen van hierboven zet ik Alois in de zelfde categorie als mijn ex leraar Engels en Geschiedenis. Een wijs man, belezen met een natuurlijk gezag. En uiteraard, wat Alois betreft, een uitzonderlijke kennis van zijn geliefde stad Mechelen.
Spijtig dat zo iemand ons moet ontvallen, maar hij is nu al een Mechels monument....
Respect en deelneming
Een bijzonder mens is heengegaan...
Ik kende mijnheer Jans als leraar in het college, en later als voorzitter van de Oudheidkundige Kring. Ik was altijd welkom bij hem thuis voor een praatje.
Zijn enorme eruditeit m.b.t. geschiedenis verbaasde mij telkens weer. Maar het zijn vooral zijn menselijkheid, zijn intellectualiteit en zijn begrip die indruk maakten op mij. En dat alles hield hij in bescheidenheid. Zijn kennis van de Thomistische Wijsbegeerte was van die aard, dat ik op latere leeftijd zelf aan die studie begon.
Mijnheer Jans, U was een bijzonder mens, een bron van inspiratie. Duizendmaal dank !
Mooie herinneringen allemaal aan een bijzonder man... Mechelen zal hem niet licht vergeten me dunkt...
Zojuist de uitvaart van Aloïs Jans bijgewoond in de mooiste kerk van Mechelen,
het was een sobere plechtigheid opgeluisterd door een delegatie van het OLVr-koor, enkele korte toespreken en een mooie Leeuwevlag op de kist en "het Gebed voor het Vaderland" op het einde.
een opmerkelijk mooi gebaar was de aanwezigheid gedurende de hele dienst van Burgemeester Bart Somers die voor z'n oud-leraar tijd had vrijgemaakt!
Als Oud-Leerling van Alois Jans en, dankzij hem, gefascineerd in Geschiedenis, zou ik graag zijn werken wel eens willen inkijken of te weten komen waar deze Verdienstelijke en Integere Mechelaar (VIM), als historicus, allemaal mee bezig is geweest.
Gimycko,
In het 106de boekdeel (2002)vande "Handelingen van de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst van Mechelen" : Onder het motto "Wijsheid in Bescheidenheid" - Miscellanea Mechliniensia in honorem Aloysii Jans, kan u een bijdrage vinden over deze zeer gewaardeerde Mechelaar.
De heer Jans was een zeer geliefd en zeer goed lesgever. Hij had inderdaad een natuurlijk gezag. Zijn lessen waren heel boeiend.
Ook na de collegetijd was het heel aangenaam hem te ontmoeten. Hij herkende je dadelijk.
Beste lezers van "Mechelen blogt". Wat laat, maar bedankt voor de mooie herinneringen aan mijn grootoom. Zelf studeerde ik archeologie, dus ja, het is wel een familietrek.
Zijn plekje in de geschiedenis heeft hij zeker verdiend, laat hem nog lang voortleven in ieders herinneringen!
Toch even een detail rechtzetten: Aloïs had vier zussen, waarvan inderdaad nog twee in leven en vijf broers. Dat is dus tien kinderen (en niet negen zoals hierboven geschreven).
Vriendelijke groeten,
Leen
Wel spijtig genoeg zijn overlijden te laat vernomen ,maar hier mee wil ik toch mee delen dat Alois een zeer groot hart had voor de natuur,Hij is dan ook van 1988 tot 1993 bestuurlid en medestichter is geweest van de Nationale Boomgaarden Stichting regio Mechelen. Waar hij met hart en ziel heeft aan meegewerkt ,men kon hem alles vragen ,hij wist op alles een antwoordt,en heeft dan ook veel bijgedragen om de Mechelse pomologen terug in het daglicht te stellen en te promoten .
Kortom als N B S Mechelen zullen we Alois altijd dankbaar zijn en hem nooit vergeten .
Frans Nauwelaerts
Ere Voorzitter N B S regio Mechelen
Trouwens Alois was ook een vaste waarde en medewerker ( Bestuurslid ? )van de toenmalige vereniging De Wielewaal afdeling Mechelen, Hij heeft ook verschillende voordrachten gegeven die steeds de toehoorders wist te boeien tot het laatste woord,kortom hij was een levende encyclopodie en die ook op alles een antwoordt had .
Frans Nauwelaerts .
Beste lezers
ik ben het eens met al wat voorgaanden schreven. Mijnheer Jans, of "de Jans" zoals hij in het college genoemd werd was een erudiet man, die zijn "klassieken" kende. Hij kende ook inderdaad je familienaam onmiddellijk terug wanneer je hem tegenkwam. Na zijn collegejaren heeft hij zich nog jarenlang verdienstelijk gemaakt in het archief van het Aartsbisdom en je was er altijd welkom. Hij was trouwens de enige leraar van het college met wie ik nadat ik 43 jaar uit het college wegging, nog steeds in contact was. Hij was ook een diepgelovig man en ik herinner me ooit een gesprek waarin hij zei dat zijn geloof op de eerste plaats kwam en pas daarna de geschiedenis. Hij was inderdaad een monument in het college, de stad en voor allen die hem omringden. Misschien kan Mechelen dit "monument" nog wel op een of andere wijze voor de bevolking levend houden ?
Luc Vangeel
Hooggeachte,
Tot 1944 en vanaf jaren voor de oorlog gingen wij dagelijks viermaal de weg college- huiswaarts of omgekeerd. Voor mij washet Willem Geetsstraat.Ik was de oudste van negen. We hebben ons altijd flink vermaakt. Groeten aan uw tantes die mij misschien nog zullen herinneren. Ik heb voor de laatste maal gezien in 1965. Jozef Baeck
Als ere voorzitter van de Nationale Boomgaarden Stichting Regio Mechelen , uit eerbetoon voor Alois Jans medestichter van de Pomologische Vereniging N B S Regio Mechelen ,ga ik een appelsoort naar hem noemen,namelijk de JANSAPPEL,zo zal Alois de geschiedenis ingaan ,kortom Hij zal dan steeds in gedachte blijven voor allen die de Wies hebben gekend,voor die mensen die later een boompje willen ,nog even geduld daar deze appelsoort nog verder vermeerderd moet worden , voor inlichtingen , gelieve kontakt op te nemen met de N B S Nationaal of N B S Regio Mechelen . Gelieve er ook rekening mee te houden dat het enige tijd ( + - 3 jaar ) zal duren voor er voldoende boompjes zullen ter beschikking zijn . En dat de JANSAPPEL mag groeien , bloeien en vrucht dragen in en ver buiten Mechelen ,tot eer en glorie van een groot Mechelaar .
Beste Wies,
Naar aanleiding van wat opzoekwerk de laatste weken in verband met de historiek van de vroegere Aartsbisschoppen van Mechelen EN als één van jou vele vrienden ,vooral in je laatste levensjaren toen je gezondheid het toch iets liet afweten en je spijts alles toch nog voor je zus en je familie bleef zorgen, viel mijn oog telkens en telkens op jou, welk artikel of verwijzing ik ook begon te raadplegen.Jou geest en werk zit inderdaad "overal in het Mechelse weefsel", in zijn religiositeit, in zijn stenen gebouwen en gelukkig ook, in veel van de echte Mechelaars, vaak jou oud-leerlingen !
Hoewel wij de laatste jaren "overburen" waren in de Leopoldstraat (jij omdat je er woonde , ik omdat ik er werkte), ben je toch "bij ons" je laatste dagen komen doorbrengen.Ik hoop dat wij je niet hebben teleur gesteld maar voor jou was het moment om te rusten hoe dan ook aangebroken. Meer dan verdiend en met verdiensten die met de jaren nog zullen groeien.Ik heb spijt jou niet langer te hebben gekend, niet méér tijd in onze wederzijdse achting die later een hechte vriendschap zou worden, te hebben gestoken. Wij dachten beiden nog meer tijd te zullen hebben, later..!Wij hebben ons vergist, jammer..!
Is het dan toch zo dat men iemands grootheid nog meer beseft als die persoon er niet meer is ? In mei 2010 zal het "al" twee jaar geleden zijn dat je vertrok van ons, maar honderden zullen je nooit vergeten; ik hoop en ben bereid hieraan al te doen wat ik kan .Velen hopen dat Mechelen als stad, je vroeg beter dan laat iets terugschenkt van wat jij voor die Stad betekende; een "Jansappel" is op komst, maar Mechelen is je meer verschuldigd.
Je bent als "De Ploeger" in het gedicht van Adriaan Roland Holst, waarin de verzen:"Ik zal de halmen niet meer zien noch binden ooit de volle schoven,maar doe mij in de oogst geloven waarvoor ik dien..."... op jou leven zijn geschreven.
Beste Wies en familie, ik hoop dat er nog zijn die vinden dat jij, "onze" Wies, NOOIT mag vergeten worden en dat wij daar best vanuit één of andere hoek NU al mee beginnen..!Goede vriend, het ga je goed waar je nu bent ! Je vergeten doen wij nooit en kunnen wij trouwens niet ! Komt er ooit een , een gedenkplaat, een straatnaam, wie weet ?
L.HENS
Reactie op het OVERLIJDEN van een héél goede vriend !
L.H.