Huizen zijn duur, te duur, daar hebben we het op deze blog al vaak over gehad. De prijsstijgingen van de afgelopen jaren hebben geleid tot absurde situaties, waar vooral de verkoper beter van werd. Op voorwaarde natuurlijk dat de verkoper niet zelf dubbel moest plooien om zich een andere woning te kunnen veroorloven. Verkopers die hier geen last van hebben zijn projectontwikkelaars. En iedereen die de werkzaamheden in en rond Mechelen het afgelopen decennium heeft gevolgd, weet dat hun renovaties en reconversies de meest zichtbare stadsvernieuwingen zijn.




De reden waarom zij zo happig zijn om in Mechelen te investeren, is natuurlijk de interessante ligging waarvoor een nieuw potentieel aan min of meer vermogend clienteel kon worden aangeboord. Het rendement van deze investeringen moet enorm zijn, kijk maar 's naar de vraagprijzen voor lofts en appartementen in 't Spijker, Huyghebaert, Lamot en binnenkort het Clarenhof om er maar enkele te noemen. En op deze prijzen is het - in tegenstelling tot de particuliere markt - moeilijk afdingen. Met andere woorden, vraagprijs = verkoopprijs.

Dit jaar hebben we al enkele berichten gehoord over een (langzame) kentering in de immoprijzen, waarvan vooral appartementen het slachtoffer zijn. Zo ontstaat er voor projectontwikkelaars een groter risico om dergelijke projecten op te zetten, ze zullen dus minder happig worden om hiervoor met Stad Mechelen in zee te gaan. En dit zal vooral gelden voor 'moeilijke' projecten zoals het Predikherenklooster. Als deze beweging inderdaad wordt ingezet en zich vertaald naar een trend, dan zit Mechelen met een structureel probleem.

Het business model van Bart Somers en de zijnen bestaat erin de betere inkomens naar de stad te lokken. De meeropbrengst aan belastingen en een bloeiende middenstand zijn de terugverdieneffecten die de huidige groei van de schuldenberg moeten compenseren en zelfs overtreffen. Op zich misschien geen slecht plan, maar als door het bovenstaande de immoprojecten stilvallen en daardoor er zich geen nieuwe betere inkomens in Mechelen komen vestigen, dan valt dit plan langzaamaan in duigen.

Anderzijds is de geografische ligging van Mechelen natuurlijk niet veranderd. Midden tussen Antwerpen en Brussel blijven we natuurlijk een aantrekkelijke vestigingsplaats. Maar dat waren we 15 jaar geleden ook, en toch zat Mechelen toen in een dal. Of is de huidige bloeiperiode definitief ingezet als een denderende trein die voorlopig niet te stoppen is? Of heb ik het business model van het stadsbestuur niet goed begrepen en mogen we het succes van de industriezones op de stedelijke financiën niet onderschatten? Of is het gewoon een kwestie van bijsturing, waardoor ook lagere inkomens en alleenstaanden zich weer een plaats in Mechelen kunnen veroorloven en zo, door hun groter aantal, mee betalen aan de stadsvernieuwing?

Vandaar mijn vraag/stelling: Zijn stagnerende prijzen voor immobiliën een rem op de Mechelse groei? Wat denk mechelenblogt hiervan?