Mechelen Blogt

(foto's: Jan Smets)

Gelukkig dat er deze eindejaarsperiode nog wat goed nieuws te rapen valt.  In tijden van toenemende polarisatie en verzuring kan je zoiets wellicht catalogeren als melig of naïef..  Maar ik focus hier graag op.  Gewoonweg omdat het hartverwarmend is en weet te verbinden.  Gewoonweg ook omdat drie toffe kinderen met een groot hart hun beste beentje willen bijzetten voor vriendjes ver weg, in een land waar het op zijn zachtst gezegd niet overloopt van peis en vree.  In het kader van de Warmste Week zullen Simon (11j.), Anna (9 j.) en Felix (6j.) Op de Beeck van Mechelen naar Leuven...én terug (!) fietsen, uit solidariteit met de Palestijnse circusschool.  Er zijn véle goede doelen.  Heel zeker.  En allen verdienen ze onze steun... Maar deze drie Mechelse kinderen die school lopen bij de Ursulinen, hebben hier wel een bijzondere band mee..  En dat leggen ze me graag uit.  Ik heb met hen, en hun mama, Lieve Jaspaert, afgesproken, net na school, in Bokes&co...  Enne: ze hebben me overtuigd om hiervoor een duit in het zakje te doen!  Want deze sportieve prestatie is een lovenswaardig initiatief!  Bravo!  Mijn respect... Steun je deze kapoenen ook?

  (foto's: Jan Smets)

(foto boven: Herman Vandeneede, Pol Lettany, Yves Van Neck, Inez Vanoverschelde, Robin Moeyersons, Bieke Wittockx, Johan De Keersmaecker, Veronique François, John Bell, Ngaire Takano)

Volgend weekend barst de feestvreugde helemaal los op het binnenplein van brouwerij Het Anker!  Voor de vijfde keer staat de Levende Kerststal van het Groot-Begijnhof in het teken van de Groote Oorlog.  Vijf jaar lang beleefden we het wel en wee van de oorlogsjaren.  En nu is er dan de finale!  Het feestelijke orgelpunt!  Het slot van de cyclus: de Bevrijding!  We zullen het geweten hebben!  Dit wordt een editie die zo mogelijk nog mooier en indrukwekkender is.  Dat beloven ons de vele vrijwilligers van de Buurtwerking.  Over dit alles heb ik een toffe babbel met één van de drijvende krachten: Inez Vanoverschelde (foto onder: rechts).

  (foto's: Jan Smets)

Ze sprak het uit met een breekbare stem - maar de woorden getuigden van een sterke liefde...  Clémentine Janssens.  In dat wonderbare jaar van de Expo - 1958 - huwde ze met Jan De Winter die net het jaar voordien afgezwaaid was uit legerdienst.  Da's nu 60 jaar geleden.  Maar beiden kennen mekaar al vanuit de kleuterschool in Coloma.  Ze was een mooi meisje met blond haar.  Dixit Jan.  Zoveel jaar later zijn ze nog altijd samen.  Verknocht.  Ze kunnen mekaar niet missen.  Ze kijken liefdevol naar mekaar en ik zie de hand van Jan beschermend rusten op de knie van Clémentine.

De laatste jaren werden ze geplaagd door heel wat lichamelijke kwaaltjes.  En alles verloopt veel moeizamer dan ooit.  Maar hun band is onverbreekbaar gebleven en wellicht nog veel intenser geworden.  Ze wonen nog zelfstandig in hun huis aan de Grote Nieuwendijkstraat.  En dat kunnen ze nog steeds omdat ze omringd worden door de beste zorgen van kinderen en mantelzorgers.

Jan De Winter werd één van de grootste Mechelse kunstenaars van zijn generatie.  Een baanbreker ook.  In de jaren zestig was hij één van de boegbeelden van artiesten-en hippiecafé Den Herten Aas, die protesteerden tegen het in hun ogen verstarde cultuurbeleid van Mechelen.  Zo stak hij ooit als protest tegen het feit dat een kunstenaar geen sociaal statuut had, een schilderij in brand vlak voor het Cultureel Centrum.

Met zijn onafscheidelijke pet en zijn schouderlange grijze haren roept hij het beeld op van een overjaarse hippie.  Een lieve man - zacht pratend - zijn zinnen met humor doorspekt.  Zijn drie kinderen organiseerden vandaag voor het 'bruidspaar' een feestje in 't Kranske aan de Tervuurstesteenweg - naast de Colomakerk.  Vlak hierover woonde Jan in zijn kinderjaren.  Hier hield zijn moeder een textielwinkeltje open: 'In 't Schortje'....  Vandaag kwamen Clémentine en Jan weer 'thuis' in hun Hanswijkenhoek...

Regen en wind hielden 5000 sportieve deelnemers aan de 5de Urban Trail door onze stad niet tegen. De Mechelse binnenstad was het decor van de GvA Mechelen Urban Trail. Op een parcours van 5 en 10 km liepen en wandelden de deelnemers doorheen verschillende belangrijke Mechelse gebouwen en bezienswaardigheden. Vorig jaar kreunde iedereen onder een berekoude dag, vandaag een klamme douche

(foto's: Jan Smets)

Dat Mechelen en het gloednieuwe pareltje van een museum, Hof van Busleyden, bijzonder trots zijn op de unieke serie 16de eeuwse Besloten Hofjes is een open deur instampen. Als smaakmaker en bijzonder geslaagd extraatje bij de op 15 december van start gaande tentoonstelling waarin deze betoverende retabels in dialoog gaan met het werk van de hedendaagse kunsternares Berlinde De Bruyckere, tonen vanaf vandaag kinderen en volwassenen van de Academie en Studio Borgerstein hun interpretaties van deze kunstwerken.  De 10-jarige Eve Baert die school loopt in De Luchtballon, heeft onder leiding van Juf Line in de Academie, ook een werkje gemaakt.  Dat toont ze me met grote fierheid...

  (foto links: Jan Smets)

De Battelbrug komt de laatste tijd wel vaker in het nieuws.  De veelgeplaagde brug over de Leuvense vaart laat het meer dan eens afweten door technische mankementen.  Ofwel reageren de slagbomen nukkig, ofwel boort zich een auto in het seinhuisje, ofwel is er wel een ander onverklaarbaar verschijnsel dat de brug noopt tot koppig werk-weigeren.  Ik heb haast medelijden met de woordvoerder van Waterwegen en Zeekanaal die mag opdraven om een verklaring af te leggen.  Want gemor en gezucht is er steeds wel te horen bij de Battelaars die handenwringend voor de defecte brug staan...

Nochtans was er in vroegere tijden af en toe ook wel wat loos met voorlopers van de huidige brug.  Dat toont bovenstaande foto uit de jaren veertig van vorige eeuw.  De fotograaf is onbekend.  Enkele Battelaars staan op hun brug te kijken naar een kapotte reling waardoor een auto is gereden... 

Het is één van de vele boeiende oude plaatjes die op het talrijk toegestroomde publiek in parochiezaal 'Ons Huis' werden afgevuurd door de gedreven werkgroep 'Battel in Beeld'.

Graag laat ik jullie meegenieten van enkele van deze nostalgische beelden die vaak kwamen uit privé-collecties en tot hiertoe weinig of nooit waren vertoond.  Ik focus me in dit artikeltje graag op ... Battelbrug...

(foto o.: J.Smets)

(vlnr: Stef Van Osta, Steven Andries, Jef Du Bin, Willy De Vos, Herman Nauwelaerts, Fons Van Baelen.  Ontbreken op de foto: Annie Bauweleers en Walter Schaltin)

Het is opvallend hoe er een groeiende belangstelling is voor het verleden in onze Mechelse wijken en dorpen.  Nog maar pas was er in Battel een overrompelende belangstelling voor een tweede reeks 'Battel in Beeld': een drie keer tot de nok gevulde parochiezaal die met veel belangstelling de boeiende voorstelling bijwoonde met tal van - vaak nog nooit vertoonde - oude foto's.  Heeft het met nostalgie te maken?  met interesse voor het verleden?  Feit is dat nu ook Muizen op deze trend inspeelt.  Op 21 december wordt in zaal Rerum Novarum een ronduit schitterend boek voorgesteld: 'Muysen-Muizen': een absoluut collectors item voor élke Muizenaar, en bij uitbreiding, élke Mechelaar!  Het is een méér dan fraai geschenkboek - met een prachtige lay-out (Charlotte Vertommen); een lijvige, verzorgde uitgave die maar wat mooi zal staan op de boekenplank.  Tenminste: als hij niet blijvend op de salontafel zal vertoeven om er met mondjesmaat van te 'proeven'.  Dit boek biedt voor élk wat wils.  Een breed publiek zal er zijn gading in vinden.  Over dit leuke boek en het concept had ik deze namiddag een praatje met de werkgroep 'Lemmen Dol', die deze naam ontleent aan een bekend Muizens volksfiguur.  Plaats van afspraak is het café 'Onder den Berg', waar ooit de grootmoeder van Sam Gooris aan de tapkraan stond.  Het gonst er gezellig druk.  Op deze druilerige herfstdag zijn er hier heel wat Muizenaars samengekomen om bingo te spelen...

  (foto: Jan Smets)

Twintig jaar geleden werden 13 Vlaamse begijnhoven erkent als UNESCO-Werelderfgoed.  En dat feit wil men maar wat graag op een feestelijke manier in de kijker zetten.  Ook in Mechelen gaan we dit geweten hebben!  We hebben dan ook maar liefst twee begijnhoven binnen onze stadsmuren: een Groot en een Klein...  Wat er allemaal op het programma staat vertelt me Guido Vandeneede in de pastorie van de Kanunnik De Deckerstraat, van waaruit we een mooi uitzicht hebben op de pas gerestaureerde Katelijnekerk.  In dit pareltje van een kerkgebouw zullen we gedurende de maand januari een boeiende expo kunnen bezoeken.  Deze tentoonstelling reist van stad tot stad.  Maar in Mechelen worden er nog een aantal lokale extraatjes voorzien. 

Deze tentoonstelling zou misschien nog beter passen in de Begijnhofkerk, maar aangezien men daar nog druk aan de slag is met de interieurrestauratie is de Katelijnekerk een méér dan waardig alternatief, daar deze gelegen is midden de wijk Klein-Begijnhof...

(foto's: Jan Smets)

Het heeft méér met doorzettingsvermogen te maken dan met talent.  Met hard werken. Héél hard werken.  En ondernemingszin.  Dat is eigen aan onze familie: initiatief nemen en de zaken durven aanpakken.  Er voor gaan!  Talent wordt zo opgeklopt ...

Frank vertelt het zonder valse bescheidenheid.  Hij méént het.  Frank Vaganée mag dan een uiterst begaafd jazzmuzikant zijn, saxofonist, fluitist en artistiek leider bij het Brussels Jazz Orchestra én met een palmares om 'U' tegen te zeggen: hij blijft er nuchter bij.  Hij blijft de Mechelse volksjongen.  Zijn één jaar jongere broer Guido beaamt de uitspraak van Frank.  Ook hij heeft dat muzikale in zich, maar de laatste jaren kwam hij vooral in het nieuws als burgemeester van Bonheiden-Rijmenam...

Het heeft ook veel te maken met organisatorisch talent. En anderzijds moet je je grenzen kennen.  Wat je niet kan moet je kunnen doorgeven aan anderen.  Je moet talenten opsporen bij mensen en ze kansen geven. Je moet je medewerkers kunnen laten scoren.  Je moet weten wanneer je moet spreken of zwijgen en weten wanneer je moet doorduwen. Misschien zijn wij wel psychologen op alle niveau's...  De ploeg moet je op één lijn houden.

En dat doen en deden ze, de beide broers.  Elk op hun terrein.  Frank als bezieler van Het Brussels Jazz Orchestra en Guido de voorbije zes jaar als burgervader.  Ondanks het feit dat hij de meeste voorkeurstemmen wist binnen te rijven, moet hij nu de sjerp doorgeven.  Zo gaat dat wel vaker in het politieke spel.  Dat was even slikken, maar Guido is niet de man die bij de pakken blijft zitten.  Hij geeft zichzelf nu de ruimte en tijd om nieuwe dingen aan te pakken.

Ik zit lekker doorgezakt met de Vaganée-broers in de zetels van SAVA, waar we urenlang praten over hun jeugdjaren en werken.  In heel dat verhaal belanden we op onwaarschijnlijk veel plaatsen in en rond Mechelen.  "Ons vader was immers een 'Bohemer' "lachen ze...

(foto's: Jan Smets)

Enkele jaren geleden was hij op de Boekenbeurs toen zijn voormalige leraar van het derde studiejaar van Scheppers bij hem langskwam.  Hij had een oud opstelletje van Luc bij, met een schitterende 9,5/10.  Het deed Luc veel deugd.  In opstellen schrijven kon hij al van jongsaf zijn creativiteit kwijt...  Het jongetje van toen werd een populair en gewaardeerd schrijver...  Een Mechelaar om trots op te zijn.

Gisterenavond overleed Luc Deflo in het Sint-Maartenziekenhuis.  Dat hij al langer ernstig ziek was, wist ik.  Hij kreeg een zwaar verdict te verwerken, maar ik zag hem nog regelmatig.  Toch was er geen ontkomen aan.  Op amper 60-jarige leeftijd gaat Luc van ons heen.  Het is Sven Van Haezendonck van Gazet van Antwerpen die gisteren als eerste het pijnlijke nieuws vernam en hierover verslag maakte.

Enkele jaren ouder dan ik was hij, en hij woonde in mijn wijk - de Hanswijkenhoek.  Het gezin Deflo was van de Abeelstraat. In deze wijk woont nog steeds zijn familie.  Zo zou veel later in één van zijn thrillers zelfs de Colomakerk fungeren.  Mechelen was sowieso hét decor van vele van zijn misdaadromans.  Op de schoolbanken was hij ondermeer klasgenoot van de eveneens bekende Mechelaar en 'Hanswijkenhoeker' Frank Deboosere.  De naar Brussel uitgeweken auteur kwam nog graag en veelvuldig naar zijn geboortestad.  Met veel plezier kwam hij jarenlang nog bijna wekelijks afgezakt naar Mechelen waar hij met zijn vrienden pinten kwam pakken op de Vismarkt...

  (foto's: Jan Smets)

Op deze grijze, natte herfstdag werd vanochtend op verschillende plaatsen in ons land de aftrap gegeven van de jaarlijkse campagne van Welzijnszorg.  Dit jaar wordt de focus gelegd op armoede in het onderwijs.  Ook in Mechelen kon men vandaag niet voorbij dit thema.  Ik ging een kijkje nemen in de Sint-Pietersschool aan de Grote Nieuwedijkstraat.in de wijk Nekkerspoel...

(foto onder: Jan Smets)

Wil je op zo'n zondagmorgen in de aanloop naar de feestdagen eens lekker je voeten onder tafel steken voor een heerlijke brunch?  Gewoon niks moet.  Gewoon gezellig tafelen in een sfeervol kader?...  Het kan op zondagochtend 9 december.  Plaats van Afspraak: LAMOT in hartje stadscentrum.  Bovendien steun je met dit toffe initiatief de vzw Sjarabang die voor de meeste Maneblussers lang geen onbekende meer is.  En dat is een extra reden om je in te schrijven!  Vanaf 11 uur ben je er welkom!  Maar er is méér dan alleen culinaire verwennerij...  Om 13 uur gaat een exclusieve kunstveiling door, waarbij een aantal bijzonder knappe stilistische sculpturen in de vorm van een vis onder de hamer gaan.  Kunstenaar Albert Kramer ontwierp deze mooie werken.  Het zijn de overbekende TV-personaliteiten Saartje Vandendriessche en Thomas Vanderveken (zoon van Sjarabangbezielster Marleen D'Joos - zie foto) die de veiling zullen modereren.

(foto: Jan Smets)

Nog niet zo erg lang geleden maakte ik met hem een praatje op de Fonteinbrug...  Hij had het over vroeger en over de vele vrienden die hij de laatste jaren verloor...  Ook in het Hof van Egmont, waar hij de laatste 7 jaar verbleef, vielen al diegenen waar hij een fijn contact mee had één voor één weg.  En daar had hij het best moeilijk mee.  Het Mechelen van 'zijn' verleden deemsterde weg.  Zélf was hij nog méér dan behoorlijk in 'goeie vorm' - zowel fysiek als geestelijk.  Hij mocht dan wel resideren in een rust-en verzorgingstehuis: Leo Lepage was regelmatig op stap door zijn stad.  En hij was er trots op dat hij als 98-jarige nog op de computer werkte én een Facebookprofiel had.  Maar in erg korte tijd ging zijn mobiliteit toch achteruit.  Tot op hoge leeftijd genoot hij tenvolle van het leven.  Nu glipte dat leven uit zijn handen.  Gisteren overleed de voormalige kleermaker, die intens van deze Dijlestad hield; jarenlang actief was in het Mechels Cultuurleven én zich enorm inzette in 'Toren en Beiaard'...  Alles uit liefde voor 'zijn' stad en 'zijn' toren...

(foto boven: Jan Smets)

Gisterenavond zag ik hem nog getuigen in het eerste deel van de zesdelige CANVAS-reeks 'De Kinderen van de Kolonie' (overigens onder eindredactie van de onvolprezen Mechelse historicus Geert Clerbout!).  Vandaag ontmoet ik hem in 't Ankertje aan de Dijle voor een lange babbel.  Kan ook moeilijk anders: Etienne Mylemans is een bijzonder boeiend  verteller met een ongelooflijk rijke schat aan verhalen.  Wellicht is hij wel dé beste archivaris van een tijdperk dat voorgoed voorbij is, en waar den Herten Aas en aanverwante geschiedenissen een hoofdrol in hebben.  De hippie van ooit is hij al lang niet meer.  Maar deze, naar eigen zeggen, bijzonder creatieve periode heeft hem gemaakt tot de mens die hij nu nog altijd is.  De vorm is gewijzigd.  Etienne mag straks 74 kaarsjes uitblazen.  Toch kijkt hij nog alle dag met verwondering naar alles om zich heen.  Het vroegere enthousiasme is gebleven.  Cynisch is hij nooit geworden - ondanks de tegenslagen die hij in het leven moest incasseren.  Zelf noemt hij zich een pessimistische optimist.  Als groene jongen ziet hij hoe onze planeet naar de verdoemenis dreigt te gaan door de wijze waarop wij met ons milieu omgaan.. De verontwaardiging hierom is groot. Daar ageert hij ook tegen.  Anderzijds laat dit alles zijn levenslust niet bederven.  Hij houdt van het leven en de mensen.  Etienne is en blijft een gevoelsmens.  Zijn jeugdjaren verbleef hij in Kongo, hij was Kabouter van het eerste uur, hij reisde maandenlang door nu als onveilig betitelde landen, maakte meubels voor het Hof in Saoedi-Arabië, beklom de stellingen van Sint-Romboutstoren aan de buitenzijde, leefde in commune en was milieu-activist toen de goegemeente daar nog echt niet mee bezig was.  Hij was en deed dit allemaal.  Zijn leven is één avonturenroman.  Misschien moet hij dat boek ooit wel schrijven waarop velen bij hem aandringen...  Vandaag mag ik even meesurfen op zijn herinneringen...

  (foto onder: Jan Smets)

"Je gaat gegarandeerd gelukkig naar huis!"  Dat belooft hij me.  Ik ontmoet hem op deze kouwelijke novemberdag in de Katelijnekerk.  Luk De Koninck is er vrijwillige onthaler voor 'Open Kerken'.  De naar Mechelen verkaste acteur is duidelijk al heel goed ingeburgerd in onze stad.  Mooi dat hij zich op deze wijze inzet voor ons historisch patrimonium.  Trouwens: knap initiatief om onze kerken met de hulp van vrijwilligers zo  open te stellen voor het publiek...  Maar dat is niet de reden van onze afspraak.  Nee.  Luk doet een oproep voor een bijzondere productie op vrijdag en zaterdag, 14 en 15 december in Theater Moonbeat in de Oude Brusselstraat onder de veelbelovende titel: 'De zeepbel, het geluk en de facteur'.    En in de sfeer van de  feestdagen die er nu in ijltempo lijken aan te komen, past deze warme voorstelling hélemaal.  Luk De Koninck staat niet zélf op de planken, maar regisseert het stuk dat gespeeld wordt door Jo Dupré en muzikaal wordt opgeluisterd door Koen Vanmeerbeeck. 

"Jo is een fantastisch verteller" zegt Luk.  "Enne, het zijn twee benefietvoorstellingen in het kader van de Warmste Week, ten voordele van IAAR.  IAAR helpt mensen in de hele wereld die hun leven in handen nemen door persoonlijke vorming..."

Ik ben benieuwd...