Mechelen Blogt

De lat voor de tweede editie van het Mechelse In Utero Festival lag ongetwijfeld hoog. Nogal wiedes, want waarom zou je na een geslaagde eerste editie het slechter willen doen? Dus kozen de straffe In Utero-dames Tinne, Karolien en Lien opnieuw voor een behoorlijk geschifte en geniale mix van explosief en vurig oorsnoep. En Bingo! Ook de tweede editie van het In Utero Festival dat zaterdag 26 mei 2018 plaatsgreep was een goed gemikt schot in de roos. Een goed geplaatst bommetje!

Het vuurwerk op In Utero kwam deze keer van de Amerikaanse brok energie percussionist NAH (Michael Kuhn), een eigenzinnige noise performance van Club Moral (BE), de onaardse synth-klanken van Yves De Mey (BE) en het Franse Oiseaux-Tempête dat Mechelen volledig murw speelde met een alles verzengende en hyper-intense apocalyptische set. 

Zelden iemand zo zien genieten van het spel van de mede-bandleden, zoals Nabou Claerhout dat deed telkens wanneer ze haar schuiftrombone even liet rusten tijdens het fel gesmaakte optreden van N∆BOU bij Jazzzolder Mechelen, vrijdagavond 25 mei 2018. En genieten dat deed ook het publiek bij de rijke verhalende composities en vibes waarop N∆BOU trakteerde.

Het kwartet bracht een sfeervolle, energieke en intense set waarbij het wonderlijke, eigenzinnige en krachtige trombonespel van Claerhout centraal stond maar waarbij de puike ritmesectie met Trui Amerlinck op contrasbas en Mathias Vercammen op drums en het loepzuivere gitaarspel van Gijs Idema al even cruciaal waren. 

(foto's: Jan Smets)

Ik heb met hem afgesproken op het terras van dat zalig bruine cafeetje in die negorij van het Zennegat, dit aparte pitoreske uithoekje van onze stad, geprangd tussen Leuvense vaart, Zenne en Dijle.  Het is zomers warm, al zijn de dreigende onweerswolken niet ver weg.  Maar we vergeten ze haast bij een Gouden Carolus en een gezellige babbel.  We moeten ons dus nadien wel reppen om nog wat foto's te schieten voor een ware plensbui ons zou doen doorweken.  Kwinten Vangeel - geboren Battelaar, bioloog en nu al een poos leraar wiskunde, wetenschappen en informatica in de school van de Ursulinen in de Hoogstraat, heeft voor binnenkort wel een héél tof project op stapel staan.  Uitermate geboeid door alles wat me de natuur te maken heeft, gaat hij de uitdaging aan om deel te nemen aan Expeditie Natuurpunt op 23 en 24 juni.  Hij wil daarbij een kanotocht ondernemen van Lummen naar Mechelen.  Dat kan tellen: het traject is zowat 65 km. lang.  Kwinten doet dit uiteraard niet alleen!  Hij gaat dit avontuur samen maken met zijn vriend Ward Reijmen, zijn neef Simon Vermoesen die eveneens Battelaar is, en diens vriendin Annelies Kerschot.  Het doel is nobel: het wil een sensibliserende actie zijn voor het waardevolle natuurgebied Den Battelaer.  En met het ingezamelde sponsorgeld wil men Natuurpunt de kans geven om zoveel mogelijk grond in dit gebied aan te kopen...

(foto's: Jan Smets)

Ongetwijfeld was hij één van de markantste bewoners van de Katelijnestraat...  Met zijn golvende grijze haren en zijn doorploegd gelaat had hij iets artistiek.  Dat was hij ook.  Zo vaak zag men hem in Mechelen lopen - gebogen rug, traag, met een boodschappentas in de hand...'komiskes' doende voor zijn wat ziekelijke vrouw. Zijn naam was wellicht door weinigen gekend, maar als karakteristiek volksfiguur hoorde hij in het decor van deze stad.  Hij zag er doorleefd uit - een tikkeltje sjofel ook.  Net zoals zijn huis: 'Den Witten Engel' dat er al even oud uitzag als hijzelf. 17de eeuws.  Met de littekens van lichtelijk verval - in scherp contrast met het aanpalende huis 'De Diamant' - een al even historisch pand dat méér dan knap werd gerestaureerd en zijn oude schittering hervond. 

Een paar jaar geleden mocht ik hem fotograferen toen hij op een plooistoeltje aan de overkant van de straat, zijn huis op papier zette.  Geconcentreerd fixeerde hij zich op de tekening en het potlood dat traag over het blad kraste...

Vandaag is de tijd voor hem gekomen.  Een hartaderbreuk werd hem deze namiddag fataal.  Gilbert Govaerts is niet meer.  Het potlood ligt er roerloos bij.  Deze stad verliest een iconisch figuur. 

(foto's: Jan Smets)

Ik voel me zo'n beetje een 'oudstrijder' van '68.  Toen was ik 25 jaar.  Mijn generatiegenoten verdwijnen één voor één.  Ofwel wonen ze in een rusthuis of zijn ze overleden.  Ik ben een zeldzaam verschijnsel geworden.  Het was een fantastische periode.  Ik mis in mijn stad een 'Herten Aas' dat toen het legendarische toevluchtsoord was voor kunstenaars en wereldverbeteraars dat aan de basis lag van een beter cultuurbeleid in Mechelen.  Ik werk nu praktisch 'alleen' - wat geïsoleerd.  Een Einzelganger...

Dit vertelt me Willy Van Eeckhout in zijn atelier bij zijn woning aan de Brusselsesteenweg waar de zorgvuldig geselecteerde werken staan opgesteld die zullen dienen voor de op stapel staande expo in Galerie M in de Kanunnik De Deckerstraat van 2 tot 17 juni.  Willy mag één van de meest markante Mechelse kunstenaars van zijn generatie genoemd worden.  De tentoonstelling 'FOCUS 68' richt zich vooral op het werk van de kunstenaar uit die periode...

(foto's: Jan Smets)

Wij Maneblussers weten natuurlijk al veel langer dat onze stad een pareltje is.  Ooit was er een tijd dat Mechelen zo'n beetje een vergeten plek was tussen Antwerpen en Brussel.  Men passeerde het; liet het links liggen... Maar die tijd ligt nu helemaal achter ons.  Mechelen is tegenwoordig een meer dan toonaangevende stad.  En dat mag beslist veelvuldig in de kijker worden gezet.  Zopas rolde een nieuw boekwerk van de drukpers: 'Mechelen, Mon Amour', dat werd samengesteld door het bekende gidsenduo Rudi De Mets en Ferre Uytterhoeven.  Ze deden dat in samenwerking met Visit Mechelen en de Mechelse Gidsenbond. Het boekje dat verkrijgbaar is in de Mechelse Boekhandels, Salvator, De Standaard, de Slegte en de Zondvloed, is een hebbeding voor élke Mechelaar én toerist.