Mechelen Blogt

De zoetgevooisde stem van Marva contrasteert scherp met het rauw geborsteld portret van een handvol buren in een doodgewone straat.  Het eiland in groen en blauw botst met de onderhuidse en groezelige ellende van het bestaan in de Pruimelaarstraat.  Niets is wat het lijkt achter de gevels.  Misschien zou alles met de mantel der liefde bedekt zijn gebleven mocht de straat niet geconfronteerd geworden zijn met één van de meest tot de verbeelding sprekende moordzaken van de tweede helft van vorige eeuw.  Explosief spat de leugen als een zeepbel uit mekaar, en menselijke verhoudingen worden ongenadig door mekaar geschud.  In een zowel eenvoudig als uiterst suggestief decor  - een betonnen tuinmuur en wasdraden met lakens - passeren de hoofdrolspelers de revue.  In dit simpele maar zo herkenbare kader zijn we zowel toeschouwer als gluurder.  De lakens vallen als sluiers één voor één af...ook de maskers vallen.  Laag voor laag toont zich een harde werkelijkheid - Wellust, verloren dromen, afgunst...  De Pruimelaarstraat grijpt naar de keel, en de acteurs weten stuk voor stuk te overtuigen, tot de lichten doven na het dramatische orgelpunt.  Met de Pruimelaarstraat,naar het boek van Louis Van Dievel,  zet Voor Taal en Kunst een topprestatie op de planken, die beslist kan wedijveren met de versie van het Arsenaal enkele jaren geleden...

 (foto's: Jan Smets)

Op de Dag van mensen met een beperking, zette de SARPH (dat is de Stedelijke Adviesraad voor Mensen met een Handicap) alle zeilen bij om de Maneblussers attent te maken op de problemen waarmee deze mensen te kampen hebben, én vooral om te tonen wat er aan kan gedaan worden om een stad toegankelijker te maken.  Ook al staat de term 'handicap' nog in het letterwoord van deze raad: vandaag spreekt men eerder over 'beperking'.  Beperkingen kunnen zich op velerlei manier uitten: op fysisch of op mentaal vlak.  Passanten in de Katelijnestraat werden door de vrijwilligers van de SARPH aangeklampt om in het voor deze dag  door de stad beschikbare gestelde huis nr. 62, aan de lijve te ondervinden wat het betekent om in een rolstoel, blind of doof je weg te zoeken...Huidig voorzitster Marleen D'Joos nam voor de foto alvast plaats in een rolstoel...  En dat deden na haar nog velen...

 (foto's: Jan Smets)

Zijn ogen kijken me doordringend en toch 'leeg' aan.  Op zijn netvlies staan beelden gebrand die niet vergeten kunnen worden.  De oom van Jan Vanriet heeft veel gezien in het concentratiekamp.  In 1947 stierf hij - teruggekeerd uit de hel - uitgemergeld, en helemaal op.  Een paar maanden later stierf hij.  Jan heeft hem nooit gekend.  Een jaar later werd hij geboren.  Maar de overgebleven foto die hij van hem terugvond, inspireerde hem tot dit schilderij.  De bekende Antwerpse kunstenaar draagt de sporen van het oorlogsverleden -  de littekens van zijn familie die in het verzet zaten.  Het vertellen over de concentratiekampen leek voor zijn ouders wel hun voornaamste bestaansreden.  Het laat  ook hun zoon Jan niet los.  De gruwel van de 2de Wereldoorlog zette hij veelvuldig op het doek.  De beklijvende tentoonstelling 'Gezichtsverlies' is sinds een paar dagen geopend op de bovenverdieping van Museum Kazerne Dossin, dat nét vandaag één jaar geleden zijn deuren opende, en gedurende die korte tijd reeds méér dan 100 000 bezoekers over de vloer kreeg - een onverhoopt succes...

(tekening: Jan Smets)

Het is natuurlijk erg nobel van roze Margriet om in het kader van 'cities for life' zich uit te spreken tegen de doodstraf.  Dat  edelmoedige engagement siert ons aller tante.  Maar of onze Sint-Romboutstoren daarom ook kleur zou moeten bekennen, lijkt me minder evident...

Dit spreekwoord leerde ik 30 jaar geleden van een oude collega, een boerenzoon uit Koningshooikt. Het had een dubbele betekenis. Het gewen is natuurlijk het (meestal opgehoogde) stuk grond waarop de groenten geteeld worden, en "de voor" het  (niet bebouwde) pad er tussen.  De eerste betekenis is: het sukses van een tuinbouwbedrijf hangt niet zozeer af van het kweken van de groenten, maar van de hele organisatie van het bedrijf er omheen. Maar er is natuurlijk een tweede betekenis. "De voor" is ook een term om het vrouwelijk geslachtsorgaan aan te duiden.

i.o. Aan de Universiteit van Antwerpen doet een studente geschiedenis onderzoek naar toerisme in Belgisch Congo, hoofdzakelijk tussen 1940 en 1960. De Erfgoedcel Mechelen ondersteunt haar zoektocht naar getuigenissen. Ook vanuit Mechelen vertrokken in die periode immers mensen op reis naar Midden-Afrika. Het onderzoek wil peilen naar de verwachtingen en indrukken die de reizigers hadden vóór hun vertrek en naar de aard van hun reizen (individueel, met een reisgids, met een organisatie). Hoe verliep de reis?