Mechelen Blogt

Vrijdagavond werd door het Willemsfonds afdeling Mechelen het Mechels Keikopken 2018 uitgereikt aan het voltallige team van de Onthaalklas voor anderstalige nieuwkomers (OKAN) van Busleyden Atheneum (BA), campus Stassart. Hiermee geeft het Willemsfonds afdeling Mechelen zijn blijk van waardering voor dit initiatief, en hopen ze op deze manier meer middelen en aandacht te kunnen vragen.

(foto's: Jan Smets)

Het is altijd fijn om Basim Akasha te ontmoeten: de goedlachse vriendelijke Syriër, die in een vorig leven arts was in het universitair ziekenhuis van Damascus, en sinds enkele jaren samen met zijn echtgenote en drie dochters in onze stad woont - gevlucht voor het oorlogsgeweld...  Hij betrekt hier een appartement in de Stationsstraat.  Zijn Nederlands wordt er steeds beter op.  Zijn kinderen lopen hier school, en zijn echtgenote werkt als tolk in een project bij ROMJ.  Mooi om te zien hoe dit gezin zich hier integreert.  Basim is zowat de informele 'woordvoerder' van de Syrische gemeenschap in onze stad, al wil deze bescheiden man dit niet gezegd hebben.  Hij stond mee aan de wieg van een voetbalploeg en is erg actief op de internetradio VOICE Mechelen, die heel wat luisteraars bereikt in deze stad maar ook ver daarbuiten.  We schudden mekaar de hand op deze onwaarschijnlijk 'lenterige' winterdag.  Twee panden voorbij het appartement waar hij woont is vandaag een gloednieuw restaurant geopend: Tarboosh.  Hier kan je heerlijk genieten van de rijke Libanese en Syrische keuken.  Als je het pop-uprestaurant aan de Korenmarkt niet meetelt, waar vluchtelingen uit Syrië tot einde maart aan de kookpotten staan, is dit het allereerste restaurant Syrische eethuis in Mechelen!

(foto's: Jan Smets)

Hij was al langer ernstig ziek maar  bleef er zélf in geloven dat het allemaal niet zo'n vaart zou lopen. Luc Deflo blééf schrijven.  Voor velen was het daarom ook een schok toen men in november van vorig jaar zijn overlijden vernam. Amper 60 jaar werd Luc, die één van de populairste misdaadauteurs van ons land werd.  En hoewel hij al jaren geleden verhuisde naar Brussel lag zijn hart nog steeds bij zijn geboortestad.  Mechelen was héél vaak het decor voor zijn thrillers.  Regelmatig zakte hij af naar de Vismarkt voor een afspraak met zijn vrienden, en in de Colomakerk in de Hanswijkenhoek, waar hij zijn kinder-en jeugdjaren doorbracht in de Abeelstraat, had zijn uitvaart plaats.  Mechelen liet Luc niet los...

Opmerkelijk is het dat Luc voor zijn vele lezers nog een verrassing in petto heeft!  Niet minder dan vier thrillers liggen klaar om uitgegeven te worden!   Die zullen dan ook postuum verschijnen.  Vandaag, 15 februari, is het de beurt aan het eerste boek: 'Levend Speelgoed'.   Wat meer is is het feit dat in boekhandels Standaard aan de IJzerenleen, én Salvator in de Befferstraat, een herinneringsboekje klaarligt waarin de fans een korte boodschap kunnen achterlaten voor hun geliefde auteur!

(foto: Jan Smets)

Het idee past volledig in de huidige tijdsgeest.  Steeds meer mensen willen bewuster omgaan met voeding, milieu, mobiliteit, interculturaliteit...Op niet weinig plaatsen pakken burgers zelf het heft in eigen handen en starten met allerlei duurzaamheidsinitiatieven.   Zo ook in onze stad.  Vandaag had ik een boeiende babbel met twee Mechelaars die hier helemaal van doordrongen zijn.  Ik ontmoet Amber Verstraelen en Philip Keuleers in de voormalige scoutswinkel in de Adegemstraat.  In 2017 sloot die de deuren en werd er door een aantal mensen - waaronder zij twee - een cvba opgericht 'Op de plek van de SON' die hier een bruisend, hip en duurzaam eco-initiatief wil uitbouwen met ondermeer een stadsakker, een Fair b&b, een coworking ruimte,... Zover zijn we nog lang niet.  De vroegere winkel moet grondig worden gerenoveerd.  Met een aantal evenementen - zoals jongstleden een winterbar, wil men Op de plek van de SON onder de aandacht van de Maneblussers brengen

Aanstaande zaterdag, 16 februari, wil men in de SON samenkomen met alle enthousiaste Mechelaars om na te denken over een voor de Grond der Dingen ingediend project: de Duurzaamheidsas.  Als je het voelt kriebelen moet je zéker tussen 14 uur en 16u30 langslopen in de Adegemstraat.  Puur omdat je geboeid bent door het idee en wil horen wat de initiatiefnemers van zin zijn, of...om actief mee na te denken rond dit verbindende en gemeenschapsversterkende project.

(foto's: Linda Van der Auwera)

Er was een écht grijs regenweekend voorspeld met heel veel wind. Zo een weekend waarin iedereen op zoek gaat naar leuke binnenaktiviteiten. Hoewel een fijne uitwaai-wandeling ook superfijn kan zijn. Euh... maar als ik me donderdag herinner vond ik het veel minder leuk: het was bijna een kunst om vooruit te fietsen en niet er plaatse of achteruit te gaan. Ik voelde me of ik ging doodgaan... (allée beetje veel overdreven, maar je verstaat het wel).

(Jan Smets)

Voor mij behoren ze tot de meest verrassende en fascinerende kunstwerken die onze stad in haar bezit heeft...: een artistiek stripverhaal in 25 plaatjes... Een 'mannekesblad',  waarvan een aantal op houten paneeljes geborsteld rond 1500...

Vooraleer Karolien Van Ransbeeck opnieuw de studio induikt om aan de derde Few Bits-plaat te werken, de opvolger van Big Sparks (2016), tourt de band langs 's lands Culturele Centra. Donderdag 7 februari 2019 was Mechelen aan de beurt om te genieten van de prachtige droompop van Karolien en haar band. En of we genoten, die donderdagavond in de Minderbroederskerk van Cultuurcentrum Mechelen!

Maar dat geldt ook voor Jan Verstraeten, nu al dé revelatie van 2019. Gezegend met een zacht en zalvend stemgeluid en bijgestaan door een strijkersensemble wist Verstraeten Mechelen te bekoren, en hoe! 

(foto's: Jan Smets)

De laatste tijd ging het snel bergaf met zijn gezondheid.  Geheel onverwacht komt dit afscheid dus niet.  Hoewel.  We kregen de illusie dat deze zo vitale en energieke man de eeuwigheid had.  Gepassioneerd bezig was hij steeds.  Koster Jan Van Asch was de grootste kenner en pleitbezorger van 'zijn' begijnhofkerk. In de schaduw van deze prachtige barokkerk woonde hij vele jaren.  Samen met zijn Theresa.  In maart zou Jan 93 jaar worden.  Het heeft niet mogen zijn.  Donderdagochtend overleed hij in het ziekenhuis, en donderdag 14 februari gaat zijn uitvaart door in de Katelijnekerk.  Om 10 uur.  Deze kerk was pas een paar weken geleden nog in het nieuws omdat het feit werd gevierd dat 30 jaar geleden de Vlaamse begijnhoven werden uitgeroepen tot werelderfgoed van Unesco. Daar was Jan nog bij. Deze viering kon niet doorgaan in de Begijnhofkerk omdat daar nog steeds de restauratiewerken aan het interieur doorgaan.  De buitenkant van de kerk oogt al bijzonder fraai.  Nu is het wachten op het voltooien van de binnenkant;  Jan zal het jammer genoeg niet meer meemaken.  Ook zijn begrafenis kan er niet doorgaan...  Spijtig voor iemand die zo'n groot stuk van zijn leven zich als geen ander heeft ingezet voor dit schitterende monument.  In oktober interviewde ik Jan nog.  Toen was er nog geen vuiltje aan de lucht en leek er niks op te wijzen dat hij enkele maanden later het tijdige voor het eeuwige zou moeten ruilen.  Hij praatte toen honderduit over zijn leven en zijn kerk.  Hij kreeg voor deze verdiensten ooit het Sint-Rumolduskruis, maar dat feit wuifde hij bescheiden weg:

Da's goed voor op je doodsbrief.  Verder maakt het niets uit. Alles wat ik deed beschouw ik gewoon als een voorrecht. Ik ben blij dat ik dit alles mocht doen en daar ben ik dankbaar voor...

Mooier kon hij het niet uitdrukken...

              (foto onder: Jan Smets)

Ze ogen beiden ontspannen: Maria Peeters en echtgenoot Hugo Van Bogaert, twee energieke jonge zestigers.  Sympathiek en goedlachs.  Nochtans kwamen ze sinds september 2017 in een waanzinnige rollercoaster terecht.  Die maand kreeg Hugo, die leraar was aan TSM (voordien ook aan het Cardijninstituut) slecht nieuws te verwerken.  Geheel onverwacht.  Darmkanker.  En dat kwam hard aan.  Dan begon de lange lijdensweg van behandelingen.  Maar Hugo bleef niet bij de pakken zitten.  Hij ging ervoor.  En hij overwon een aantal zware obstakels.  Altijd bleef hij er in geloven. Maria was zijn onvermoeide compagnon de route.  Hun sterke relatie werd er nog dieper door.  Hugo lacht: "een écht topwijf is zij!".  We zijn nu anderhalf jaar verder.  De behandelingen zijn afgerond.  Hersteloperaties gebeurden.  Natuurlijk wordt Hugo medisch nog goed opgevolgd.  Het koppel leerde door dit alles nog méér relativeren en te leven in het 'nu'. 

Binnenkort doen we mee met de 1000 km tegen kanker.  Nu zijn we al aan het trainen.  We hebben altijd graag en veel gefietst.  Jaren gleden zagen we op de Grote Markt de wielrenners vertrekken en toekomen. We vonden dit altijd een hartverwarmend gebeuren.  Luidop dachten we er aan om daar later, na ons pensioen, ook aan mee te doen. We hadden toen niet het minste idee dat we nu - op deze manier, en na zélf kanker te hebben gehad, zouden deelnemen.  Wat bijzonder is, is het feit dat het een heus familiegebeuren wordt.  Met niet minder dan 8 familieleden vormen we een ploeg.  En dat is mooi om te ervaren dat we zo gesteund worden; door velen gedragen...

Zo drukte ook één van hun kinderen, jongste dochter Lieve, het uit.  "Het was een zwaar jaar, maar we maakten ook zo'n mooie dingen mee".  Niks is meer als voordien.  "Vroeger vonden we alles vaak maar 'normaal'.  Nu apprecieer je dingen meer..." vult Hugo aan.

(foto's: Jo Van Holder)

Je zou het niet altijd opmerken als je voorbij de uitzonderlijk mooie gevel van het Speelgoedmuseum komt, maar er is daar héél wat activiteit. De laatste maanden ontvingen zij bijna tot 15 scholen per dag.

De tentoonstelling, 60 jaar Lego, loopt ook nog steeds, en komt dit weekend tot een écht hoogtepunt.

(foto's: Jan Smets)

Het boek van Bart Van Loo is pas eind januari van de drukpers gerold en nu blijkt het al een bestseller van formaat!  Het boek is reeds aan de zevende druk toe.  En niks lijkt er op te wijzen dat dit een eindpunt is.  Integendeel.  De verkoop in Vlaanderen én Nederland loopt als een trein en de auteur duikt deze dagen op in tal van TV-en radioprogramma's om te vertellen over dit uitzonderlijke werk waar hij zowat 3,5 jaar op gezwoegd heeft.  De recensies zijn méér dan lovend, en ik voeg er maar al te graag mijn bescheiden mening aan toe!  Ik was er als de kippen bij om het me aan te schaffen en ik één week tijd heb ik me door de 560 pagina's geworsteld.  En die uitdrukking is eigenlijk verkeerd.  Want een karwei was het allerminst.  Het boek leest enorm vlot, dankzij die typische stijl die je weet te boeien van het begin tot het einde.  Bart Van Loo bewijst meer dan eens  wat een meesterverteller hij is.  Ik las al wel wat van hem.  Met Napoleon trok ik van slagveld tot slagveld.  Dit boek over de kleine Corsicaan die het schopte tot keizer van Frankrijk was een topwerk.  Maar het boek over de Bourgondiërs die als ondertitel: 'Aartsvaders van de Lage Landen'meekreeg, overstijgt dit nog.  Voor mij is het beste en meest beklijvende historische werk van de laatste jaren. 

Gisterenavond presenteerde hij dit monumentale werk in onze stad, op uitnodiging van de bekende boekhandel Salvator in de Befferstraat.  Nooit eerder lokte een auteur zovéél belangstellenden weet zaakvoerster Karla De Ceulener me te vertellen.  Daarom werd voor deze keer uitgeweken naar de nabijgelegen aula van het voormalige Groot-Seminarie.  De banken waren gevuld met zowat 150 potentiële lezers.  Bij een drankje werd nadien nog gezellig nagepraat in de boekhandel zelf, waar Bart nog véle exemplaren signeerde.  De bekendste kat van Mechelen: Oslo vervoegde hem hierbij...Statig en hertogelijk zoals het een intellectuele kat van standing past...

Vorige week opende in Cultuurcentrum Mechelen de expo ‘Pictures to listen too’, met foto’s om naar … te luisteren. Hiervoor werkten de Mechelse muzikanten van Metroland samen met het fotografisch kunstcoöperatief F-8. De fotografen maakten beelden en de band liet zich hierdoor inspireren in hun nummers.

Sven Lauwers en Andy De Decker, ook wel gekend als Passenger S. en Passenger A - brengen met hun band Metroland sinds 2012 naar eigen zeggen ‘synthetic sounds from the underground’ met onmiskenbare invloeden van Kraftwerk en Komputer. En zoals wel meer bij underground bands zijn ze in het buitenland véél bekender dan in eigen land.

  (foto's: Jan Smets)

Voetbal wordt nogal eens betiteld als de belangrijkste bijzaak ter wereld.  En ik weet heus dat je hier af en toe kritische kanttekeningen bij maken kan.  Niet geheel onterecht soms.  Maar het weet ook héél wat mensen te verbinden en oprecht gelukkig te maken.  De emoties kunnen hoog oplaaien.  Vele supporters leven oprecht mee met het wel en wee van hun club.  Ook in eigen stad maakt groen en wit 'haar supporters blij' als ze er nog ientje boa doen'.  En Malinwa doet z'n schare supporters een krop in de keel krijgen bij elk zegepralen...

Erg vaak sta ik niet op een voetbaltribune, maar af en toe weet ik de sfeer in een stadion wel te smaken.  Tien jaar geleden maakte ik deze reportage...  Tien jaar geleden speelde de club van geel en rood ook een bekerfinale...  De sportieve verslaggeving liet ik aan anderen over. Ik focuste me op het randgebeuren... 

  (foto's: J. Smets)

Als vrijwilligers werken in een rust-en verzorgingstehuis of ziekenhuis: we kunnen er ons allemaal wat bij voorstellen.  En ook: zoiets krijgt van ons mooie 'waarderingscijfers' mee.  Vrijwilligerswerk in de gevangenis roept meer vragen op.  Het doet bij de goegemeente meer de wenkbrauwen fronsen.  Het prikkelt onze nieuwsgierigheid...

Werken als vrijwilliger achter de tralies: dit is nét wat Lien Houwen al zowat dertig jaar doet in de gevangenis van Mechelen.  Zo lang reeds is ze aan de slag in het Mechelse arresthuis aan de Liersesteenweg.  Noem haar gerust een ervaringsdeskundige die tal van verhalen kan vertellen over haar onbezoldigde werk in de nor.

(foto's: Jan Smets.  Tom Kestens en Elke Du Bin)

Stil geworden ben ik weer naar buiten gegaan, namijmerend over wat ik allemaal vanmorgen hoorde in 't Kranske in de Muizense Sint-Albertusstraat.  Daar werd immers het boek 'Anders Nabij' voorgesteld, met de ondertitel 'De stille kracht van ouders na de dood van hun kind'.  Het was berekoud, en toch bekroop me een wat moeilijk te omschrijven warm gevoel.  Heel intens -  met een grote emotionele geladenheid vertelden vijf ouders - twee vaders en drie moeders - over het verlies van hun kind. Sterke getuigenissen.  Soms met de krop in de keel, maar eerlijk, zonder franjes - met stil verdriet.  Ze deelden hun herinneringen, maar vertelden ook hoe ze de draad van het leven weer proberen op te pakken.  Het greep naar de keel.  Leven en dood, liefde en hoop... Het ging door in de 'thuishaven' van het gezin van Johan en Elke Muyldermans - Du Bin.  6 jaar geleden verloren ze na een ziekteproces van 7 weken hun dochter Harte.  Overleden aan de gevolgen van een hersentumor.  Het verhaal is gekend.  Dit onmetelijke verdriet hebben ze proberen om te zetten in iets positief. Ze richtten vzw Prinses Harte op dat ridder-en prinsessenpakketten aan kinderen met kanker schenkt.  Net op deze dag was het 6 jaar geleden dat de uitvaart van Harte plaatsvond.  Elke vertelt dat het pijn doet om te beseffen dat haar dochtertje er nu al langer niet meer is, dan dat ze ooit in hun midden vertoefde.... Tom Kestens die tussen de getuigenissen een drietal erg gevoelige Nederlandstalige luisterliedjes bracht (uit zijn nieuwe cd 'De Bron') wist het zo te verwoorden: "Haar afscheid in Mechelen is de verwerking van ons allen geworden.  Hier wil ik een ode brengen aan de kracht van de vriendschap...".  Tom kreeg het even moeilijk, overmand door de emoties.  "Zingen lukt me beter..." herpakte hij zich.  Met 'ik mis je' waren niet weinigen die met een krop in de keel zaten of een traan voelden opwellen.  Het hoorde er allemaal bij.  Het thema is moeilijk.  We vinden vaak de woorden niet.  Misschien helpt dit boek om ons aarzelend maar zeker te leren omgaan met wat niet te vatten is: het leven na de dood van een kind.