Mechelen Blogt

(foto's: Jan Smets)

Ongetwijfeld was hij één van de markantste bewoners van de Katelijnestraat...  Met zijn golvende grijze haren en zijn doorploegd gelaat had hij iets artistiek.  Dat was hij ook.  Zo vaak zag men hem in Mechelen lopen - gebogen rug, traag, met een boodschappentas in de hand...'komiskes' doende voor zijn wat ziekelijke vrouw. Zijn naam was wellicht door weinigen gekend, maar als karakteristiek volksfiguur hoorde hij in het decor van deze stad.  Hij zag er doorleefd uit - een tikkeltje sjofel ook.  Net zoals zijn huis: 'Den Witten Engel' dat er al even oud uitzag als hijzelf. 17de eeuws.  Met de littekens van lichtelijk verval - in scherp contrast met het aanpalende huis 'De Diamant' - een al even historisch pand dat méér dan knap werd gerestaureerd en zijn oude schittering hervond. 

Een paar jaar geleden mocht ik hem fotograferen toen hij op een plooistoeltje aan de overkant van de straat, zijn huis op papier zette.  Geconcentreerd fixeerde hij zich op de tekening en het potlood dat traag over het blad kraste...

Vandaag is de tijd voor hem gekomen.  Een hartaderbreuk werd hem deze namiddag fataal.  Gilbert Govaerts is niet meer.  Het potlood ligt er roerloos bij.  Deze stad verliest een iconisch figuur. 

(foto's: Jan Smets)

Ik voel me zo'n beetje een 'oudstrijder' van '68.  Toen was ik 25 jaar.  Mijn generatiegenoten verdwijnen één voor één.  Ofwel wonen ze in een rusthuis of zijn ze overleden.  Ik ben een zeldzaam verschijnsel geworden.  Het was een fantastische periode.  Ik mis in mijn stad een 'Herten Aas' dat toen het legendarische toevluchtsoord was voor kunstenaars en wereldverbeteraars dat aan de basis lag van een beter cultuurbeleid in Mechelen.  Ik werk nu praktisch 'alleen' - wat geïsoleerd.  Een Einzelganger...

Dit vertelt me Willy Van Eeckhout in zijn atelier bij zijn woning aan de Brusselsesteenweg waar de zorgvuldig geselecteerde werken staan opgesteld die zullen dienen voor de op stapel staande expo in Galerie M in de Kanunnik De Deckerstraat van 2 tot 17 juni.  Willy mag één van de meest markante Mechelse kunstenaars van zijn generatie genoemd worden.  De tentoonstelling 'FOCUS 68' richt zich vooral op het werk van de kunstenaar uit die periode...

(foto's: Jan Smets)

Wij Maneblussers weten natuurlijk al veel langer dat onze stad een pareltje is.  Ooit was er een tijd dat Mechelen zo'n beetje een vergeten plek was tussen Antwerpen en Brussel.  Men passeerde het; liet het links liggen... Maar die tijd ligt nu helemaal achter ons.  Mechelen is tegenwoordig een meer dan toonaangevende stad.  En dat mag beslist veelvuldig in de kijker worden gezet.  Zopas rolde een nieuw boekwerk van de drukpers: 'Mechelen, Mon Amour', dat werd samengesteld door het bekende gidsenduo Rudi De Mets en Ferre Uytterhoeven.  Ze deden dat in samenwerking met Visit Mechelen en de Mechelse Gidsenbond. Het boekje dat verkrijgbaar is in de Mechelse Boekhandels, Salvator, De Standaard, de Slegte en de Zondvloed, is een hebbeding voor élke Mechelaar én toerist.

  (foto li: J. Smets. O: Laure Resimont)

Ze is niet alleen sympathiek, maar ook erg wilskrachtig en ze bulkt van talent.  De twintigjarige Laure Resimont moet je beslist in de gaten houden.  Zij gaat nog hoge toppen scoren.  Dat staat vast.  En scoren doet ze nu al.  Misschien zegt haar naam jou weinig of niets?  Dat kan best.  Basket is nu eenmaal niet zo populair als voetbal of wielrennen.  Onterecht.  Mechelse Laure is een uiterst begaafde speelster.  En dat zullen we geweten hebben.  Vorig jaar werd ze al genomineerd als 'Belofte van het jaar'.  En op 22 mei zou ze dit succes nog eens kunnen verzilveren met dé mooiste titel die ze als speelster krijgen kan.  Het is haar gegund.  De bekroning tot 'beste basketbalspeelster' van het jaar' zou mooi op haar palmares prijken.  Vingers kruisen.  De kaarten liggen goed, maar de prijzen worden pas aan de eindmeet uitgedeeld.  En da's bij deze niet anders...

Voor de 8ste keer was onze stad Mechelen het middelpunt van de 1000km voor Kom op tegen Kanker. Naar traditie is het Hemelvaartweekend de blikvanger voor het goede doel. Vier dagen na elkaar reden duizenden enthousiaste fietsers naar vier middagsteden. Dit jaar waren dat Boechout, Leopoldsburg, Zottegem en Harelbeke.

“Elk jaar krijgen meer dan 40000 Vlamingen te horen dat ze kanker hebben, dat zijn er meer dan 5 per uur de ganse dag door. Kom op tegen Kanker blijft dan ook zeer belangrijk, en we moeten de mensen kunnen blijven mobiliseren.” zegt Marina Van den Nouweland als campagnemanager Kom op tegen Kanker.

V-Dag of Victory Day wordt ieder jaar herdacht op 8 mei. Ook onze stad Mechelen laat dit niet zomaar voorbijgaan, en herdenkt dit met plechtigheden aan monumenten. Het in gedachten houden van het einde van de gruwel tijdens de Tweede Wereldoorlog mag niet vergeten worden.

  (foto's: Jan Smets)

Zelf durft hij zich al eens betitelen als 'verhalenverteller'.  En of hij het nu deed als journalist, of doet als toneelauteur, goochelaar of wat dan ook: misschien is dit inderdaad het meest correcte etiket dat je op Luc Van Balberghe kan kleven.  Tenminste: als dat hoeft.  Zijn hele leven al staat in het teken van schrijven, én...verteller.  Al ontelbare keren werden stukken van zijn hand op de planken uitgevoerd.  Zo is hij heel trots op zijn tragikomedie 'Tryskyl'.   Terecht.  Maar Luc deed wel meer.  En telkens opnieuw weet hij ons te verrassen met iets heel nieuws.  Pas is zijn derde boek van de drukpers gerold, en ook 'Vreemde gasten' is weer iets totaal anders dan de vorige twee.  Met 'De man in de kathedraal' bracht Luc een wervelende, spannende en heel intrigerende 'historische roman' op de markt waarin hij de 'waarheden' over de ontstaansgeschiedenis van onze stad flink op zijn kop zette.  Met nummer twee - 'De Eikelraper' ging Luc de magisch filosofische toer op.  Hij kreeg er bijzonder goeie kritieken op.  En het moet gezegd: dit boek bleef ook bij mij lang 'hangen' toen ik eenmaal de laatste bladzijde had opgeslagen.  Nu is er dus dit derde boek.  Spanning en romantiek zijn verzekerd.  Dit klinkt veelbelovend.  Het boek steek ik alvast in mijn reiskoffer...

  (foto's: Jan Smets)

Nog geen week geleden vierde de Heihoek haar jaarlijkse burenfeest: een gezellig, kleurrijk en ongedwongen gebeuren in en rond de Karmelietentuin.  Vanavond werden weerom de feestvlaggen uitgehangen in deze Mechelse dicht bewoonde volkswijk.  Immers: de samentuin in de De Langhestraat die buren van heel diverse leeftijden en achtergronden daar heel geslaagd realiseerden, werd officieel geopend.  Met toeters en bellen!  En dat mag ook wel.  Deze groene oase is een bijzonder sympathiek project.  Niet alleen zorgt dit 'eilandje' in deze buurt voor een stemmig plekje waar je even tot rust kan komen.  Elke buur kan er iets komen planten of plukken, een babbeltje slaan of een kopje thee drinken.. Kortom: dit tuintje dat gedoopt werd tot 'Pluktuin' zorgt voor nog meer cohesie in een buurt die nu al sterk aan mekaar hangt.  Dit initiatief versterkt dit ideaal nog meer. 

Met heel veel schroom begin ik aan dit artikel. Vorige week mocht ik de persconferentie bijwonen waarop het 10de boek van Sterre Carron werd voorgesteld, “Preta”. Ik wil het eerst gezegd hebben: wauw, wat een fijne madam!

Zelf heb ik haar boeken pas enkele maanden geleden ontdekt, en sindsdien is mijn honger naar steeds een volgend boek groot. Ze schrijft zodanig dat ik me helemaal in het verhaal ondergedompeld voel. Dat het zich steeds in Mechelen, en ruime omgeving, afspeelt draagt daar ook toe bij, ik ken immers de handelszaken en straten...

  (foto's: Jan Smets)

De beelden emotioneren, beklijven...  Het mag dan al honderd jaar geleden zijn: ze blijven actueel.  Nog steeds - zo lang na de Groote Oorlog - heeft de wereld nog niks geleerd.  De foto's tonen angst en dood, de ontreddering van mensen op de vlucht.  In 1918 werd de Wapenstilstand getekend na vier jaar zinloos geweld en na het offer van ontelbare onschuldige slachtoffers.  Dat is nu bijna een eeuw geleden.  De oorlog was geen -ver-van-mijn-bed-show.  Ook Mechelen deelde in de klappen.  En het slaperige Mechelse dorp Walem lag eveneens in de vuurlinie.  Dat had natuurlijk veel te maken met het daar aanwezige Fort.  Toen Jan Van Buggenhout, die archivaris was van de Heemkundige Kring Dr.Croquet Walem, een herdenkingsexpo aan het voorbereiden was over deze duistere episode, begon bij hem een idee te rijpen.  Het trof hem hoe de 'kleine mens' in die Grote Oorlog geconfronteerd werd met dood en vernieling.  En hierin zag hij opvallende parallellen met een eeuwenoud verhaal.  Als gelovig mens legde hij de beelden van Walem in die Eerste Wereldoorlog op de staties van de Christelijke Kruisweg.  En dit bracht hem bij dit project: Jan wou deze herinneringen aan een vreselijke tijd uitwerken in woord en beeld: in een actuele kruisweg.  Even voor de Goede Week werd deze Kruisweg in onze kathedraal geplaatst, en tot 11 november blijft hij daar aanwezig, tot het moment dat met een vredesconcert het einde van WOI wordt herdacht.  Jan heeft gedreven aan deze kruisweg gewerkt.  Een tikkeltje ongeduldig zelfs - alsof hij voorvoelde dat hij nog weinig tijd zou resten om hem af te maken.  Hij zou jammer genoeg gelijk krijgen.  In februari 2014 overleed Jan na een tweede hersenbloeding... Hij maakte de eerste expo van deze kruisweg in de Walemse parochiekerk niet meer mee.  Maar het is zijn zoon Tom die inging op de vraag van zijn vader om zijn gestarte werk te voltooien.   Dit vertelt me vandaag Tom Van Buggenhout - begrijpelijk nog wat geëmotioneerd hierdoor.  Hij heeft de wens van zijn vader kunnen waarmaken.  Tom vertelt me dat ook zijn moeder blij zou zijn door de aandacht die deze kruisweg nu nog krijgt...

(foto's: Jan Smets)

Op dit zonovergoten weekend waarop Mechelen weerom bewijst dat al diegenen die nog steeds geloven dat deze stad saai is en durven beweren dat er nooit wat te beleven valt, volkomen ongelijk hebben, vierde de Heihoek feest!  En dat doet deze gezellige, kleurrijke buurt wel meer.  Eén keer per jaar doen de buren van deze Mechelse wijk tussen vest, OLV-straat en Adegemstraat dit héél uitgesproken.  Elders in de stad kon je je culinair laten verwennen rondom Lamot, kon jegenieten van beiaardklanken in de Sinte-Mettetuin, bootje varen op de Dijle om met rode oortjes te luisteren naar  flarden uit de Decamerone van Boccacio...of gewoon kuieren op de markt of je onledig houden op een terrasje... De Hanswijkprocessie maakt zich op om morgen door de Mechelse straten te trekken...  En da's nog maar een greep uit het aanbod.  En in zo'n weekend zegt de Heihoek 'Hallo' tegen buren en andere Maneblussers.  Ze doet dat met een uitgestoken hand: het leuke symbool van een open, diverse wijk.  Vandaag toonde de Heihoek weer haar vriendelijkste gezicht.  Ongedwongen.  Complexloze samenwerking van buren allerhande.  En dat is de stad die ik liefheb.  Hier worden muurtjes afgebroken en begint het ware samen-leven.  Samen feesten, tuinieren, plannen smeden...  De Heihoek doet het allemaal!

(foto's: Jan Smets)

Deze namiddag werd een wel heel bijzondere nieuwe groepswandeling voorgesteld.  En anders dan bij de presentatie van de al even nieuwe Bourgondische wandeling die verliep in erg gure weersomstandigheden, straalde de hemel vandaag helderblauw en gaf de lentezon volop katoen.  Optimaal dus om een deze gidstocht nog méér kleur te geven.  En kleurrijk is deze wandeling sowieso al.  Onze stad is superdivers.  138 verschillende nationaliteiten telt Mechelen en zowat 80 talen worden hier gesproken.  1 op de 4 Maneblussers heeft een 'vreemde' achtergrond.  Best indrukwekkende cijfers.  Deze rijkdom aan diversiteit geeft onze stad haar veelkleurig gezicht.  De wandeling 'Divers Mechelen' loodst je door de migratiegeschiedenis van onze stad.  Twee uur lang krijg je tekst en uitleg over dit alles.  Thema's als migratiegolven, onderwijs en integratie komen aan bod.  Deze gidstocht toont onze stad vanuit een originele invalshoek.  En boeiend is dit alleszins.  Gids is Peter Meuris die op vraag van de stad en dienst van Toerisme, samen met enkele collega's deze wandeling uitwerkte...

Pasdame zijn voor de Hanswijkprocessie: een engagement dat ik echt zo leuk vind, en tegelijk zo vermoeiend. Heel tof vind ik de sfeer in ons groepje "de pasdames". We werken steeds zo vlot samen in een gezellige ambiance, dat typeert wel. Als je vaststeekt in een of ander ingewikkeld gewaad is er altijd wel iemand die je weer komt bevrijden.

(foto's: Linda Van der Auwera)

Wie een concert van Lynn Cassiers bezoekt, weet nooit geheel wat te verwachten. Of toch: dat het een bijzondere auditieve reis wordt waarop Cassiers je meeneemt naar een bijzonder eclectische persoonlijke universum waarbij haar dromerige zachte stem en elektronische manipulaties steevast een prominente rol spelen binnen de wonderlijke en rijke composities. Zondagavond 29 april 2018 was dat niet anders toen de zangeres, samen met haar dan toch niet zo denkbeeldige band, haar nieuwe project voorstelde bij Kunstencentrum nona: Imaginary Band.

Het septet smeet zich ten volle op de eigenzinnige en prachtige composities van Cassiers. Soms meanderend, dan wat heftiger, dromerig of mijmerend, altijd verrassend en vol intensiteit. Het was ronduit smullen van alle heerlijke oorsnoep waarop Lynn Cassiers' Imaginary Band ons gul trakteerde. 

(foto's: Jan Smets.  Hierboven werk van David Legrève)

De tentoonstellingen in ons Cultuurcentrum focusten dit seizoen vooral op fotografie.   En het moet gezegd: ik heb werkelijk knappe dingen mogen ontdekken gedurende voorbije periode.  Topexpo's met topwerken!  Professionele en amateurfotografen toonden hun kunnen in mooi opgezette tentoonstellingen.  Het seizoen wordt nu afgesloten met 'ROOTS' - een expo waarbij lokaal fotografietalent haar gevarieerd werk wil laten bewonderen.  Ik liep er langs en ik kan een bezoekje aan het Cultuurcentrum helemaal aanraden.  En in de tentoonstellingszalen kwam ik niet weinig bekende namen tegen.  Zo maakte ik (nog meer)  kennis met het verrassende werk van Mechels persfotograaf David Legrève (zie hierboven).  Ondermeer.  Stuk voor stuk geven ze allen hun eigen-zinnige fotografische kijk op hun stad, landschappen, hun roots...   Nog tot 27 mei kan je voor deze niet te missen expo die zaterdag van start ging terecht in het Cultuurentrum.  Gratis en voor niks.  Waarom nog twijfelen?