Mechelen Blogt

(foto's: Jan Smets)

Sinds 2012 sierde deze verzameling mooie Mechelse benen een groot grijs en saai rolluik in de Nauwstraat.  Het was een foto van het prettig gestoorde majorettenkorps Va et Vient dat ik kon schieten toen dit gezwind over de Grootbrug kwam geparadeerd.  Het korps ging een groepje muzikanten vooraf dat op weg was van de Grote Markt naar de Haverwerf, om op de plaats waar ooit het legendarische café Den Herten Aas gevestigd was, een gedenksteen in het trotoir te plaatsen.  Deze foto kwam wat later onder de oog van Toon Peeters, eigenaar van dat andere bijzondere cafe: 'De Gouden Vis' in de Nauwstraat, op een boogscheut van de Vismarkt.  Vanuit dat café zag je steeds op deze eentonige garagepoort waarachter een opslagplaats gevestigd was van CASA op de IJzerenleen.  Toon kwam op het idee om deze foto uit te vergroten en op het rolluik te bevestigen.  Maar wat graag gaf ik hiervoor de toestemming...

(foto's: Jan Smets)

Een alledaags gegeven is het niet: een kerk die te koop wordt aangeboden!  Toch is het nu mogelijk om te bieden op het Sint-Jozefkerkje van Battel.  De minimum prijs bedraagt    348 000 Euro.  En als je dan eigenaar zou zijn geworden van dit unieke bouwwerk heb je wel  een zoganaamde neoclassicistische hallenkerk in handen die gebouwd werd tussen 1862-1869.    Tot 28 augustus kan je een bod doen bij het notariskantoor Huygens & Lefevre op de Veemarkt.  Er zouden al twee kandidaten zijn.  Maar je kan jouw kans nog wagen.  Stel dat je het hoogste bod hebt?  Dan is het nog lang niet zeker of je mag juichen.  Uiteindelijk zal het 'de Wollemarkt' zijn die beslist wie de nieuwe eigenaar wordt.  De aartsbisschop krijgt het laatste woord.  Men wil immers niet dat deze kerk een functie krijgt dat totaal indruist tegen de geest van het oorspronkelijk gebouw.  Midden oktober wil men de knoop doorhakken en tegen 1 januari sluit dan deze kerk de deuren.

Ik heb wel wat met dit kerkje.  Ook al woon ik nu in een andere uithoek van onze stad: mijn familie langs vaderskant woonde generaties lang in Battel en ik trouwde er in 1985.  Tal van scharniermomenten in onze families hebben hier plaatsgevonden: huwelijken, begrafenissen.  Binnenkort behoort dit alles tot de geschiedenis. 

De Battelaars hebben getracht om dit kerkje voor de gemeenschap te kunnen bewaren.  Hiervoor werd een actiecomité opgericht dat daarna overging in een projectgroep door stad en kerkfabriek aangesteld.  Belangrijk voor deze ijveraars was dat de Sint-Jozefkerk een landmark zou blijven en ten dienste zou staan voor de wijkbewoners.  Naar deze twee vragen was er zeker oor en werd een consensus bereikt.  Voor de derde vraag werd geen akkoord bereikt.  De actiegroep wou dat de kerk nog occasioneel zou kunnen gebruikt worden voor religieuze momenten als uitvaarten of schoolvieringen.  Hier moest men bakzeil halen.

(foto's: Jan Smets)

Iedereen die zich de inktzwarte, vaak stinkende Dijle herinnert, merkt ook wel op dat de toestand van deze waterloop zichtbaar verbeterde.  We mogen hier vrij positief over zijn.  In vergelijking met vele andere rivieren in ons landje doet de Dijle het lang niet zo slecht en mogen we spreken over een 'matige waterkwaliteit'.  En toch mogen we nu niet op onze lauweren rusten.  We zijn er heus niet.  Het kan allemaal nog véél beter.  Wetende dat geen enkele van onze rivieren de vooropgestelde Europese norm weet te behalen, moet het besef er zijn dat er nog flink wat werk aan de winkel is.  Daarom werd er vandaag ter hoogte van de Haverwerf in de Dijle gesprongen.  De Big Jump kan tellen als sensibilisatie-actie.  Bij deze jaarlijkse happening wordt er aandacht voor zuiver water gevraagd.  De organisatie berust bij Natuurpunt.  Voor de 14de keer reeds gaat deze Big Jump door. In meer dan twintig landen en op diverse plekken in ons land.   In Mechelen was het geleden van 2015 dat er aan meegedaan werd.  Vandaag werd de draad weer opgenomen.  En ondanks het feit dat het een redelijk onderkoelde zomerdag was, waren er toch heel wat moedige zwemmers opgedaagd.  Het startschot om 15u10 werd gegeven door de Bellemadam die als eerste het water indook, waarna jong en oud al plensend volgde.

Dat de KV-Mechelen-supporters wellicht de trouwste en meest aan hun club verknochte supporters van ons land zijn is een open deur intrappen.  Velen onder hen hebben de 'Malinwa-gekte' met de moedermelk meegekregen.  En da's al zeker zo bij superfan Petra Van der Poel.  De in Battel opgegroeide en nu in Bonheiden wonende Petra heeft door haar aders wel heel veel rood-geel bloed stromen.  Kan het ook anders?  Haar vader, Corneel Van der Poel, is dan ook al eeuwenlang 'getrouwd' met de club - een vrijwilliger als geen ander - die met veel respect als 'de patron' wordt betiteld.  Als het goed gaat met KV-Mechelen is hij in de Zevende Hemel, en in mindere dagen is dat ook van zijn gezicht af te lezen.  Niks anders bij zijn dochter dus...

De zwoelste stem van Mechelen of misschien beter van Vlaanderen, Günther Neefs mocht op 11 juli Vlaanderen Feest in de Kruidtuin opvrolijken. Omdat Parkpop, het muziekfestival dat gedurende de maanden juli en augustus in ‘Den Botanique’ plaatsheeft, dit jaar samenvalt met de Vlaamse Feestdag heeft men bij vzw Mechelen Feest beslist om éénmalig het volksfeest te laten doorgaan, niet op de Grote Markt, maar in de Kruidtuin.

(foto: Jan Smets)

Sjagrijnig was hij.  Mokkend zat hij daar op zijn stoeltje.  Hij voelde zich opzij gezet.  Zijn gebeitelde kop toonde nog een brede grimas, maar in feite was dit slechts een pose.  Innerlijk kookte het in zijn houten lijf.  Na de vorige afstofbeurt had ze hem een halve meter opgeschoven op de Mechelse kast.  En dat zinde hem niet.  Maar nee - Opsinjoorke zweeg in alle talen, zijn wrok in stilte verbijtend.  Hij begreep het niet.  Hij: hét zinnebeeld van de Mechelse identiteit.  Al eeuwenlang boegbeeld van deze Dijlestad.  Mascotte van eerste categorie.  Tegen de dames op dezelfde kast durfde hij al helemaal niks beginnen.  Onder de  stolp stond ene OLV-van Hanswijk in haar barokke hoedanigheid vroom te wezen.  'Mechels?' foeterde hij binnensmonds.  Ze was dan ook maar een importproduct.  Als ze niet vrank en vrij haar bootje had laten vastlopen  in het slib van de Dijle, had ze hier nooit een voet aan wal kunnen zetten.  Maar hij zweeg.  Tegen de Moeder Gods viel toch niks te beginnen.  Wat verder pronkte Margareta van Oostenrijk in haar gesculpteerde elegantie.  'De ijdeltuit!'.  Wat was er Mechels aan haar?  Door haar aders stroomde Bourgondisch en Oostenrijks bloed.  Het is niet omdat ze hier als landvoogdes was gedropt dat ze...  Maar hij slikte de woorden in.  Tegen vrouwen kon hij niet op.  Hij wist waartoe ze in staat waren.  Toen hij al eens vuil brassend en scheve schaatsen rijdend naar huis kwam gezwalpt hadden een aantal exemplaren van het zogenaamde zwakke geslacht hem mores geleerd door hem een paar meter de lucht in te katapulteren.  Hij beet op zijn tong.  En hij zweeg.  Maar aan één sujet op de kast had hij een nog een veel grotere bloedhekel. Dat 'gesjalotterde heilig-beeleke'' - dat zich 'Jezuke-van-Praag' placht te noemen was hem méér dan een doorn in het oog...

(foto boven: Jan Smets.  Onder: inhuldiging ziekenhuis Zwartzustersvest. 1972.  Met linksachter Willem Loosen schepen Charlier, rechts van hem Oscar Meuleman en burgemeester Désiré van Daele)

Leuven, Naamsestraat: een statig herenhuis, gebouwd op het einde van de 19de eeuw, grenzend aan één van de oudste historische relicten van de universiteitsstad: een restant van de ringmuur daterend uit 1172.  Deze muur begrensd de fraaie tuin en ook in het huis is een deel van deze muur zichtbaar geïntegreerd in het interieur.  Buiten, aan het einde van de tuin kan je nog stukken van de aarden stormwal bemerken.

De ontvangst is uiterst gastvrij.  Heel vriendelijk worden we verwelkomt door dokter Willem Loosen en zijn echtgenote Viviane Mersie.  In dit huis proef je geschiedenis.  Heel smaakvol werd het heringericht door de gastvrouw die de grandeur van het huis met veel gevoel voor schoonheid eigentijds wist aan te kleden.  Ook het zorgvuldig uitgekozen kleurenpallet geeft dit grote huis een warme en stijlvolle uitstraling.  Maar het is niet enkel de verdienste van Viviane.  Willem Loosen is altijd een man geweest met veel interesse voor kunst, geschiedenis en stijl.  Zo komt hij nog steeds voor.  Hij mad dan wel al een jaartje ouder zijn: de 82-jarige dokter toont deze leeftijd niet.  Nog steeds is hij een rijzige, knappe man, vriendelijk,  voorkomend en gedistingeerd...