Mechelen Blogt

Op een veilingsite trof ik onderstaand wapenschild aan. Nog nooit gezien, dus vraag ik aan jullie of iemand daar een zinnige uitleg kan geven aan de herkomst ervan.

(foto's: Jan Smets)

Vader Jos en zoon Bart Stroobants poseren maar wat graag voor het hoekje dat het Speelgoedmuseum vrijmaakte voor hun privé-collectie van playmobil.  De familie Stroobants is méér dan gepassioneerd door dit speelgoed, en een groot gedeelte van hun verzameling wordt nu tijdelijk getoond in het museum.  Dit speelgoedmuseum is een bezoek overwaard, en nu de zomer de volgende week een eerder 'Belgisch karakter' dreigt te krijgen (wat wil zeggen: regelmatig nat...) is het misschien een goed idee om dit topmuseum te herontdekken.  Raar maar waar: dit museum heeft bij een aantal Mechelaars de naam van oubollig te zijn. Jammer.  Het museum is springlevend, interactiever dan ooit en is één van de toonaangevende speelgoedmusea van Europa.  Zo'n eerder 'muf'  imago speel je niet zomaar kwijt.  Ik was er vanmiddag.   Het was weer een hele poos geleden dat ik het bezocht.  Ik werd aangenaam verrast.  Mechelen mag bijzonder trots zijn op dit museum dat het etiket van Mechelen-Kinderstad nog mooier inkleurt!  Dus vergeet je eventuele vooringenomenheid en laat je verbazen door het Speelgoedmuseum dat attractief is voor jong én oud.

Mechelen, parel van Bourgondiërs of van Habsburgers?

Het in 2017 drie-maandendurend festival Op.Recht.Mechelen werd beëindigd met een slotspektakel dat in GvM als volgt werd beschreven: ”Alhoewel er een duidelijke dynamiek in het spektakel zat, betwijfelen we of de toeschouwers helemaal mee waren met het verhaal”.  Daarbij nog een kanttekening...

  (foto's: Chiro Coloma)

De laatste dagen kregen we regelmatig minder prettig 'kampnieuws' voorgeschoteld.  Zo dienden enkele jeugdbewegingen voortijdig hun zomerkamp af te breken doordat een groot gedeelte van de groep door ziekte werd geveld. En da's voor de jongeren die een heel jaar toeleven naar dit hoogtepunt gewoonweg een ramp te noemen. 

Maar: laat ons even focussen op wat positief nieuws uit 'dardennen'.  Sinds gisteren heeft Chiro Coloma er ook z'n tenten opgeslagen.  De groep die -  als zondag de allerjongsten eveneens naar het kampterrein komen afgezakt -  zowat zeventig leden telt, maakt momenteel het mooie weer in Jallet.  En dat doen ze letterlijk en figuurlijk.  Ze zien het zonnig in, en die zon proberen ze ook te vangen.  Jawel. Chiro Coloma is bijzonder milieuvriendelijk 'bezig', en dat verdient een pluim!  Met zonne-energie kamperen: het is niet alleen vrij uniek te noemen voor een jeugdvereniging: het is bovendien een mooi statement hoe men bewuster leven kan.  Daarnet telefoneerde in naar het kamp in Jallet waar ze op deze Nationale feestdag het kamp goed hebben ingezet...

  (foto's: Jan Smets)

Dagelijks fiets ik er een paar keer onderdoor...  En ja, al moet er aardig nog wat werk worden verzet voor de hele stationsomgeving in een nieuw kleedje steekt: de contouren van wat het worden zal, worden steeds duidelijker.  Enkele maanden geleden werd met enig spectaculair vertoon de aanzet gegeven van wat een nieuwe spoorwegbrug zou moeten worden. Voor dag en dauw werden de gigantische leggers op z'n plaats gelegd, en daar was flink wat persbelangstelling voor.  We zitten nu in de afwerkingsfase.  Maar nu al kijk ik bewonderend naar de brug: sierlijk in z'n eenvoud, zijn fraaie glooiende lijnen... Over schoonheid valt niet te twisten.  Over de esthetiek van bruggen is er in Mechelen al méér dan één boompje opgezet...  Maar voor mij is deze brug over de Leuvense vaart meer dan geslaagd.  Om het wat lyrisch te zeggen: er zit een zekere poëzie in.  Ook gaat ze in mijn ogen harmonieus in dialoog met de Vierendeelbrug uit 1935.  Oud en nieuw gaan hier perfect samen: de robuuste en toch vloeiende lijnen van dit in 1994 beschermde monument dat van de tekentafel kwam van ingenieur Arhur Vierendeel, en de eigentijdse spoorgwegbrug die een nieuw tijdperk inluidt...

(foto's: Jan Smets)

...dat heeft ze dan ook niet gedaan.  Margareta van Oostenrijk was ook zoooo veelzijdig.  Shamisa Debroey heeft al haar artistiek talent aangewend om deze vrouw van vlees en bloed te portretteren zoals zij ze ziet.  En daar is ze in geslaagd. Met verve! 

Het is een mooie gewoonte geworden van brouwerij het Anker om elk jaar met een door een Mechels kunstenaar ontworpen 3-literfles voor de dag te komen.  Drie jaar geleden werd gestart met wat een leuke traditie lijkt te worden.  Zeg nu zelf: élke Maneblusser én bierliefhebber wil toch zo'n kunstzinnige fles in huis hebben.  Sinds een paar dagen is de nieuwste creatie te verkrijgen.  En wees maar zeker: dit wordt weerom een collector's item.  Als eerste mocht voormalige stadsartiest Gijs Vanhee een fles ontwerpen.  Dat werd meteen een schot in de roos.  'De dans van de slechtvalk' - geheel in de stijl van de streetartist Vanhee ging vlot over de toonbank.  Vorig jaar mocht de graphic novel acteur Simon Spruyt zich uitleven op de fles.  Hij inspireerde zich op een vossenjacht van 'onze' Karel V.    En dit jaar viel de keuze van de brouwerij op kunstenares Shamisa Debroey, die al lang geen onbekende meer is in Mechelen...

(foto's: Jan Smets)

Onze stad charmeert én fascineert haar.  Nochtans is Rita Goyens géén Mechelse.  Geboren in Waarloos woonde ze een tijdlang in Duffel voor ze nog later verhuisde naar Westerlo.  Maar Mechelen was wel de stad waar ze in haar jeugdjaren vaak kwam winkelen of uitging.  Een hele poos kwam ze minder op bezoek in onze stad.  Goeie herinneringen hebbend aan Mechelen was ze toch positief verrast toen ze Mechelen 'herontdekte'.

"De stad heeft werkelijk een metamorfose ondergaan.  Ze komt van ver.  Ik was onder de indruk.  Mechelen zag er veel mooier en opgefrist uit.  Het is een fantastische stad. Ik was 'verkocht', en ben veel beginnen lezen over de stad en haar geschiedenis.  Het inspireerde me tot het schrijven van mijn debuutroman 'Ferdinand' die midden juni van de drukpers rolde..."

Schrijven zat Rita in het bloed.  Als kind zat ze al onder tafel 'Chinese' letters te tekenen op papier toen ze nog niet lezen of schrijven kon.  En later haalde ze goeie punten voor haar opstelletjes.  Maar een drukke loopbaan maakte dat dat schrijver eerder hobbymatig werd beoefend.  Ze runde immers vele jaren een kinderkribbe in Westerlo: 'De Broekventjes' - en daar liepen zo'n veertien ukjes rond.  Veel tijd schoot er dus niet over.  Pas toen ze met pensioen ging, kwam de schrijfmicrobe terug boven.Fantasie had ze wel, en schrijven had ze onder de knie - maar toch volgde ze nog een schrijfcursus.  En dan ging ze van start.  En hoe!

Deze zomer is het volop kiezen geblazen voor Mechelse Melomanen op donderdag: een avondje Parkpop of op naar T'île Malines waar Zolderzang dan resideert. Zo-ook gisteren, donderdag 13 juli 2017. In de Kruidtuin bracht Parkpop The Bootleg Sixties op het podium, wat vast een leuk feestje opgeleverd heeft. Mechelen Blogt koos voor Zolderzang en liet zich naar de jaren vijftig en verder terugflitsen, samen met  The Bonnie Blues.

Het trio bracht onschuldige, melancholische maar ook flink ondeugende deuntjes met een hoge rode oortjes-factor ten gehore. De dames deden dat met klasse en vette knipogen, subtiel of net niét...

(foto's: Jan Smets.  Archiefbeelden: Geert Clerbout - boven:kampioen België, 1959)

Zeebrugge.  Heiststraat.  Een korte maar vrij hevige bui: het wolkendek is grijs en we krijgen een zomerdag op z'n Belgisch na wekenlang boven onze stand te hebben geleefd.

De vismijn is vlakbij.  De zee is dat ook.  Maar die heb ik niet gezien.  Daar was geen tijd meer voor.  Méér dan drie uur heb ik naar haar geluisterd: een wervelend verhaal - bol staand van anekdotes, leuke herinneringen; een levensverhaal van knokken, er-voor-gaan, van vallen en opstaan.

Ze doet open.  Het ijs is dadelijk gebroken.  Meer nog: er is geen 'ijs'.  Vanaf het eerste moment klikt het.  Ze toont zich een warme, spontane vrouw - sterk, puur én écht.  Ze heeft lak aan hypocrisie - aan vals vertoon heeft ze een broertje dood.  Ze is wie ze is en wie ze altijd was...: Victoire - 'zeg maar Vic' Vannuffel...

  (foto: Jan Smets)

"Ik heb een familie gevonden in Mechelen.  Mechelen is fantastisch!"

Dat zegt ze, en dat herhaalt ze nog een paar keer in ons gesprek.  Ik geloof haar.  Ze voelt zich hier heel erg thuis.  Voor mij zit een gelukkige vrouw die eindelijk 'thuisgekomen' is.  Ze is nu 46 jaar maar voelt zich veel jonger.  Het onzekere meisje dat ze vroeger was heeft vrede gevonden met en in  zichzelf.  De kwetsuren van het verleden hebben gemaakt tot wie ze nu is: een kunstenares die zich ten volle kan uiten in haar werken; een  dankbare moeder van vier met een job waarin ze zich kan uitleven en die haar veel voldoening schenkt.

Charmaine Lenisa is van ver gekomen.  Letterlijk en figuurlijk.  Haar zwervend bestaan dat begon in Kaapstad heeft haar bij toeval in Mechelen doen belanden.  Vijftien jaar geleden is ze hier voor de eerste keer 'gestrand'.  Het was liefde op het eerste gezicht.  Na één jaar verliet ze deze stad omdat het leven haar weer elders bracht.  Maar ze keerde terug...

Voor mij zit een gevoelige vrouw - een warme persoonlijkheid...  Het verlegen meisje heeft plaatsgemaakt voor een vrouw die ontdekte wie ze was en wat ze wou.  In haar schilderijen 'lees' je haar verhaal.  In haar werken toont ze wie ze is.  Haar emoties en levenservaringen borstelt ze op doek.  Ze weet precies in welke levensfase ze een bepaald werk maakte, en ze kan heel goed  terug oproepen wat ze toen voelde.  Haar werk is zeker ook therapeutisch geweest voor haar.  Een vrouw die ooit een expositie van haar bezocht, begon spontaan te wenen bij een werk... Ze verontschuldigde zich.  Maar Charmaine vond dit het grootste 'compliment' dat ze kon krijgen.  Ze had duidelijk iets van haar emoties kunnen overbrengen op iemand anders.  Deze vrouw had zich 'herkend' in haar schilderij.

Morgenavond zal er in het Maurus Moreelshuis in de Moreelstraat in het Groot-Begijnhof de prémière doorgaan van een film die Bert Vannoten over haar en haar werk maakte.  Een jaar lang volgde hij Charmaine.  Om 19 uur is dit werkstuk - dat Charmaine zélf nog niet zag - er te bekijken.  Iedereen is uiteraard welkom!

  (foto's: Jan Smets)

Misschien is dit wel eens een leuk ideetje voor een zomers fietstochtje?  Niet alleen in de historische binnenstad valt er wat te bekijken.  Ook in 'de kantlijn' van Mechelen valt er heel wat te ontdekken.  Monumentale kunstwerken zijn het niet.  Nee.  En toch hebben ze een hoge artistieke waarde.  Ze ogen eenvoudig, zelfs wat kinderlijk..., maar in de ogenschijnlijk simpele uitvoering en de klare lijnen tonen ze ook een sterke communicatiekracht.  Ze doen ons glimlachen - ze weten te ontroeren, en ze roepen heel wat nostalgische gevoelens op.  Ik heb het over de keramieken kunstwerkjes van Georges Herregodts in Mechelens mooie landelijke dorpje Leest en naaste omgeving.  Herregodts die tussen 1974 en 1983 priester was in Leest overleed dit jaar, op 11 maart, in zijn geboortestreek - in Ronse.  Hij werd 90 jaar...  De man is niet zomaar onopgemerkt voorbijgegaan in het Zennedorp.  Hij hield van Leest, en Leest mocht hem ook graag.  In 1978 schreef hij het boek 'Leest geweest'.  Maar de creatief begaafde priester, deed meer dan 'pastoraal-bezig-zijn' en schrijven.  Hij verrijkte 'zijn' dorp ook met een aantal fraaie kunstwerkjes dus...

Bovenstaande foto toont géén Leests kapelletje.  Dat niet.  Maar het is te vinden aan de Stuivenbergbaan.  Aan de wanden schommelt een processie voorbij, met fanfare, pastoor, begijntjes,misdienaars,'sjampetter'...: een beeld van lang vervlogen dagen...  Het roept herinneringen op aan Timmermans, Claes... Daar en in zijn eigen jeugd haalde Herregodts de inspiratie, maar hij interpreteerde het op zijn eigen - heel herkenbare wijze...

  (foto's: Jan Smets)

Hij trok voorzichtig de deur achter zich toe en knipperde even met z'n ogen.  Het zonlicht bliksemde fel en deed de bolle kasseien blinken.  De harde schaduwen wierpen scherpe contrasten in het smalle straatje.  Maar hij trok zijn jasje keurig recht - ging met zijn linkerhand even strelend door zijn verzorgde sikkebaard en met zijn knokige rechterhand klemde hij zijn wandelstok vast.  Dat was een mooie.  De bovenkant van de stok waar nu zijn hand op ruste was fraai gesculpteerd.  Het toonde het hoofd van een wat wonderlijk en sprookjesachtig manspersoon met een lange baard en doordringende ogen.  Hij was trots op deze stok, en waar hij ging ging de stok ook mee.  Om de hoek van de Conventstraat zag hij net twee begijnen als onafscheidelijk duo de Nonnenstraat indraaien.  Hij stond even stil - als leek hij te twijfelen of hij links of rechts zijn wandeling zou starten.  Uit het Fonteinstraatje kwamen op hun houten klompen een paar belhamels gelopen.  De ene had zakje 'marbollen' bij.  "Dag vader Janneke!" riepen ze hem toe.  Eén van de twee veegde een dikke gele snottebel weg met de mouw van zijn hemd.  Hij glimlachte.  Hij kende deze belhamels.  En elke belhamel kende hem.  Gewapend met zijn noodzakelijke barbieratttributen trok hij twee keer per jaar langs de Mechelse stadsscholen om het jonge volkje te voorzien van een deftig kapsel.  Hij was hiervoor aangesteld door het stadsbestuur.  Dit was een gratis aanbod aan de Mechelse jeugd.  Enkel wie een 'frou-frouke' wou, diende hiervoor 1 cent op te hoesten.  Vader Janneke deed dit graag.  Het was een karwei dat hij voor geen geld van de wereld wilde missen, en het was een welkome afwisseling in zijn werkzaamheden als barbier-herbergier...

De dame die het "Hof van Grimbergen" bewoont, u weet wel dat eclectische pand van F. Hemelsoet in de Bruul waar ooit de ASLK was, is op zoek naar de geschiedenis van het gebouw. Niet alleen van het gebouw maar ook van de eerste bewoners (eigenaars) tot heden. Op www is daar niet gek veel over te vinden. Dus bloggers die er meer over weten, uw kennis is zeer welkom. Dank u allen.

(foto: Jan Smets)

'Thuis is waar je toren staat'...  Sorry voor het inpikken van het creatieve idee van een gekend Belgisch biermerk.  Da's misschien niet fraai, maar het geeft wel m'n gevoel weer... Dit is alvast de gedachte die me opkwam na enkele weken weggeweest te zijn uit mijn 'thuisstad'.  Het doet een mens mijmeren over dat 'thuisgevoel' En misschien moet je wel een tijdje weg van een vertrouwde plek - 'thuis opstappen' en je manier van kijken wijzigen (om Herman De Coninck te parafraseren) om te vatten wat dit in feite is - thuiskomen -

Vorige week bezocht ik het Nationaal Archeologisch Museum in Athene.  Ik was er voor het eerst en het laatst in 1977 - op de klassieke schoolrondreis door Griekenland.  Deels had het te maken met het opzoeken van verkoeling in deze moordend hete metropool waar ik een liefde/haat-gevoel mee heb.  Op de Acropolis voel ik me lyrisch en het doet me steeds wat om te staan op deze historische plek - bakermat van een groot stuk van onze Westerse beschaving.  Anderzijds kan Athene chaotisch en stresserend zijn: een miljoenenstad waar bijna de helft van de Grieken zijn thuishaven(?) heeft gevonden.  De aanzuigkracht van deze stad is groot.  Voor velen is het de haven van de laatste hoop.  Velen lijden er ook schipbreuk en zien er hun toekomstdromen smelten als sneeuw voor de zon...

Dit grote boeiende museum bezit de grootste schat aan antieke vondsten van het ouwe Hellas, en bestond dit najaar net 150 jaar.  Daarom werd er een uiterst knappe tijdelijke tentoonstelling opgezet rond de legendarische held Odyseus, die na tien jaar vechten voor de Trjojaanse muren er nog eens tien jaar over deed om weer thuis te komen op zijn geliefde eiland Ithaca.  Zwalpend over de zee, geplaagd door stormen, verstrikt in de amoureuze netten van welgevormde dames, belaagd door monsterlijke randfiguren en een toornige en wraakbeluste Posseidon...

De expo die bol staat van de visuele effecten toont de eeuwige reis van de mens... Odysseus staat hier voor elk schepsel dat reist tussen wieg en graf.  En dat wordt erg mooi en thematisch opengetrokken.  De artefacten uit het verleden gaan knap in dialoog met het werk van een aantal dichters zoals de Griek Kavafis die het zo weet te verwoorden in z'n gedicht 'Ithaca': "Hou je geestesoog steeds op Ithaca gericht. Daar te komen is je uiteindelijke doel..."                                       

Wat heeft dit nu uiteindelijk met Mechelen te maken?  Niks.  En toch.  Niks en toch alles!  ...

De geniale Rembert Dodoens (1517-1585) is zonder twijfel de bekendste geneesheer en wetenschapper uit de Mechelse geschiedenis. Vandaag op 29 juni – althans volgens de meeste Dodoens-biografen – is het 500 jaar geleden dat deze humanist het levenslicht zag in de Dijlestad. De meeste mensen zullen bij het horen van de naam Dodoens automatisch aan het Cruijdeboeck denken. Zijn omvangrijk oeuvre beperkte zich echter niet tot deze beroemde en geroemde plantenatlas. Dodoens was van vele markten thuis en pende werkjes en boeken neer over anatomie, kosmografie en geneeskunde. Hoog tijd dus voor een opfrissing én herwaardering van 's mans levenswandel en ideeën!
 

Standbeeld van Dodoens met tijdelijke rechterhand door Glaudsbild en bloemenstola door Geoffroy Mottart. (foto: Koen Vermeulen)