Mechelen Blogt

(foto: Jan Smets)

Het leven had anders kunnen lopen, maar ik heb er vrede mee.  Ik aanvaard het.  Vaak had ik een goeie feeling om slechte beslissingen te nemen, en als ik toch goeie beslissingen nam, was het dikwijls op een slecht moment...

Ik praat met Mechelaar Luc Abel (het is niet zijn echte naam, maar een pseudononiem) in SAVA over zijn boek dat sinds kort van de drukpers is gerold en waarin hij het verhaal van zijn leven vertelt.  in 'Pelgrim op de dool' vertelt de bijna 66-jarige Luc over zijn zwerftochten.  Hij liep al langer met het plan rond om al de herinneringen aan zijn reizen te bundelen.  Dat leven leest als een avontuur, met hoogtes en laagtes.  Luc overleefde twaalf ambachten en dertien ongelukken en is ex-psychiatrisch patiënt.  Over dat laatste is hij eerlijk.  Het is niet langer een taboe.   Dat was het verleden.  Hij durft niet beweren dat hij nooit meer zo diep zou geraken, maar hij kent nu wel de valkuilen en de dingen waarvoor hij moet opletten.  Hij herkent de flikkerlichtjes.  Dan weet hij dat hij aan de handrem moet trekken.  Luc heeft een zekere rust gevonden.  Het dolen is niet langer een soort van therapie zoals het zeker ooit geweest is.  Eind april vertrekt hij weer op pelgrimstocht.  Dan wil hij naar de heilige berg Croagh Patrick in Ierland reizen.  Dat heeft een aantal redenen.  Sint-Dymphna, de patroonheilige van Geel dat gekend staat voor gezinsverpleging van psychatrische patiënten, was een Ierse koningsdochter en onze eigenste Sint-Rumoldus zou ooit bisschop van Dublin zijn geweest.  Luc wil via Canterbury reizen.  Voordat het Anglicanisme ontstond was dit één van de grootste bedevaartsoorden.  De reis zal helemaal in het teken staan van Sint Patrick.  Op 28 juli wil hij op zijn eindpunt aankomen.  Dan zal Luc drie maand onderweg geweest zijn...Die dag beklimt men in Ierland massaal de Croagh Patrick.  Die dag wil hij er bij zijn... Dat is belangrijk voor hem, al zegt Luc ook dat eigenlijk de reis vaak belangrijker is dan het doel...

  (foto's: Jan Smets)

Het heeft flink wat voeten in de aarde gehad, maar dit is wel begrijpelijk.  Bij het openstellen van de grote tuin achter het aartsbisschoppelijk paleis dienden ook wel wat belangrijke punten aandachtig onder de loupe worden genomen.  Privacy, onderhoud en veiligheid: dit alles moest stevig worden besproken en bekeken.  Maar nu is het dan zover!  Vandaag - jammer dat het zo'n grijze dag was - knipten kardinaal Jozef De Kesel, burgemeester Bart Somers en provinciaal gedeputeerde Luc Lemmens, eindelijk het lintje door van wat een heerlijke groene en stille oase moet worden in het centrum van onze stad.  De magnolia bloeide uitbundig, buurtbewoners kwamen op verkenning, en de kardinaal himself, die al een drukke agenda diende af te werken dit weekend door de uitvaart van voorganger Godfried Danneels, maakte nadien nog gezellige praatjes met de nieuwsgierige Maneblussers die een kijkje kwamen nemen.  Hij vertelde dat hij best tevreden was met deze openstelling.  De kardinaal wil zijn tuin delen met alle Mechelaars.  Voor hem is hij toch te groot, zei hij, en bovendien is delen een christelijke ingesteldheid.  We kunnen met deze beslissing alleen maar tevreden zijn...

(foto's: Jan Smets)

Heel stil werd het rond 16 uur op onze Grote Markt  toen de politieharmonie 'Alle Menschen wirden Brüder' en 'Imagine' van John Lennon speelde.  Een vijfhonderdtal Mechelaars - heel divers van achtergrond, levensbeschouwelijke identiteit en politieke kleur - was op de uitnodiging ingegaan om een stille wake te houden ter nagedachtenis van de slachtoffers van de recente brutale aanslagen in Nieuw-Zeeland, Utrecht, en Maalbeek en Zaventem 3 jaar geleden...  Mechelen wil echter sterker zijn dan de terreur.  Wij zijn allen Mechelaars - wélke achtergrond we ook mogen hebben.  Als er aanslagen worden gepleegd op moslims zijn wij moslims.  Als dit gebeurt met christenen, zijn wij christenen, en als joden slachtoffers zijn, zijn wij joden.  Als er aanslagen zijn op mensen...zijn wij mensen.  Zonder onderscheid.  Dit was de sterke, indringende boodschap die deze stad, bij monde van zijn burgemeester, wou uitdragen...

(foto's: Jan Smets)

Vandaag werd tijdens een méér dan 2 uur durende plechtigheid afscheid genomen van kardinaal Danneels in een tot de nok gevulde Sint-Romboutskathedraal.  Hierna werd de kist van de overleden kerkleider bijgezet in de crypte onder het hoofdaltaar....

  (foto's: Jan Smets)

Xativa.  Historisch stadje op zo'n 60 km van Valencia.  Hier, op deze plek in Aragon woonde de familie Borja - landadel.  Ze leverde de Kerk 2 pausen.  Hun naam lieten ze later Italiaanser klinken: Borgia.  De geschiedenis zouden ze ingaan als corrupte, decadente kerkvorsten.  Dat pausdom was de ultieme bekroning van hun machtshonger... In het imposante kasteel op de bergtop boven de stad wordt het verhaal  van deze Borgia's verteld.  Nét op dat moment krijg ik een sms'je.  'Kardinaal Danneels overleden'...   Stilte  Ik wist dat de man al langer verzwakt was.  Toen ik hem een paar maand geleden zag, was dit duidelijk aan hem merkbaar.  Hij zat in een rolstoel en zijn blik leek naar binnen gekeerd. Toch schrik ik.  Aan de muren in het kasteel hangen portretten van de Borgia-pausen.  Paus worden was voor hen een doel op zich. Fel in contrast met Godfried Danneels die lang getipt werd als mogelijk pauskandidaat.  Naar verluidt had de in Kanegem geboren aartsbisschop - in 1980 'geadopteerd' door onze stad toen hij kardinaal Suenens opvolgde -  hier echt geen zin in.  Deze beker wou hij aan zich laten voorbijgaan.  Of hij ooit écht in aanmerking kwam als kanshebber, zal voor altijd een geheim blijven, besloten binnen de muren van de Sixtijnse kapel.

Op 85-jarige leeftijd overleed de in de Stassartstraat wonende kardinaal - in het voormalige Hotel Douglas dit Scott, op amper een paar tientallen meters van z'n vorige woon-en werkplek, het aartsbisschoppelijk paleis, waar nu opvolger kardinaal Jozef De Kesel huist.

Xativa.  Ik besef nu ook dat een interview met Godfried Danneels er nooit meer zal komen.  Dat had ik altijd gewild.  Het was moeilijk realiseerbaar.  Eenvoudiger verliep de afspraak met huidig aartsbisschop De Kesel.

In het aartsbisschoppelijk paleis ligt de overleden kerkleider opgebaard.  Vrijdag gaat z'n uitvaart door om 11 uur in onze kathedraal, en zal hij worden bijgezet in de eenvoudige crypte onder het hoofdaltaar, waar de meeste van zijn voorgangers begraven liggen.

Mechels kunstenaar Prosper de Troyer schilderde ooit de dode kardinaal Mercier op zijn sterfbed, betiteld als 'dood van een kardinaal'. (foto boven).  Als groot kunstminaar met 'n mooie en heel verscheiden persoonlijke collectie zou de kardinaal dit werk zeker kunnen appreciëren.  Zoveel jaar later na de dood van Mercier komen mensen een laatste groet brengen aan kardinaal Danneels.  De tijd zal oordelen over z'n lange kerkelijke loopbaan.  Ik ga er zelf niet dieper op in maar wil alleen herinneringen ophalen aan de laatste jaren van Godfried Danneels - van de eindfase van zijn aartsbisschoppelijke taak tot een paar maand geleden.  Ik had de kans om hem vaak van dichtbij fotografisch te kunnen volgen.  Daarom deze 'collage'...

(foto's: Jan Smets)

Het 'grote' schoolfeest komt er binnenkort aan, maar vandaag - op vaderkesdag - vierde basisschool Sint-Jozef-Coloma haar patroon.  En dat gaat altijd gepaard met heel wat leuke activiteiten.  Het werd vandaag een reuzedag!  Prille lente hing in de lucht, en dat was mooi meegenomen.  Volksspelen als touwtrekken en zaklopen stonden op het programma... En dat was nog maar één onderdeel van deze supertoffe schooldag.  Want niet minder dan een paar weken na het hoog bezoek van koningin Mathilde kreeg deze basisschool uit de Hanswijkenhoek wéér hooggeplaatste gasten op visite!  En dat woordje 'hoog' mag je echt wel letterlijk interpreteren.  Coloma verwelkomde deze namiddag drie van de vijf Mechelse reuzenkinderen.  Klaaske, Mieken en Noa vertegenwoordigden hun familie die verder nog bestaat uit broertjes Janneken en Amir, vader en moeder en grootvader Reus.  En het was Maxim Croon uit het vijfde leerjaar die hier hoogspersoonlijk voor zorgde.  Als winnaar van een kleurwedstrijd die bij het laatste Sinte-Mettefeest werd georganiseerd door ReuzeMechelen (toen de reuzenkinderen voor de allereerste keer Sinte-Mette gingen zingen in de Mechelse straten...), won hij voor zijn school dit bezoek van het wel erg bijzondere trio!  De jonge held stond vandaag dan ook in de kijker en was best trots met de persaandacht.  Terecht.

De vroeg gestorven Mechelse kunstschilder Hubert Wolfs behoorde tot de eerste generatie abstracte schilders in België, samen met onder anderen Victor Servranckx, Felix de Boeck, Jozef Peeters, Karel Maes en Marthe Donas.

(Foto Speelgoedmuseum)

Het is al donderdag, maar hier dan eindelijk het artikel uit mijn mouw gekregen. In het Speelgoedmuseum loopt al een aantal maanden de tentoonstelling: 60 jaar Lego. Deze lokte al heel veel bezoekers zoals bv. in de afgelopen krokusvakantie maar liefst 5500 (neen geen nulletje teveel) bezoekers. Net zoals in elke vakantie waren er zoektochten; zeker een aanrader in een van de volgende vakanties voor zij die dit nog niet kennen. Vorig weekend was er de surplus van de Lego-beurs. En of dat een gezellige drukte was. Deze beurs was in samenwerking met BeLUG. 

(foto's: Jan Smets.  Boven: Bert De Leenheer en Dirk Vanhecke. Onder: Allart Lakke)

30 kaarsjes mag galerie Transit al uitblazen.  Dat kan tellen!  Drie decennia geleden startten Bert De Leenheer en Dirk Vanhecke met hun galerie in Leuven.  In 1998 verhuisde Transit naar Mechelen - naar de Zandpoortvest.  Had men hen beiden ooit verteld dat ze naar onze stad zouden verkassen zouden ze dat weggelachen hebben.  'Mechelen toch niet!'.  Maar dat gevoel is helemaal omgeslagen bij de van oorsprong West-en Oostvlaamse Dirk en Bert.  Beiden hebben Mechelen positief zien veranderen.  De voorbije jaren wist Transit een stevige reputatie te verwerven.  Met veel passie promoot de galerie internationale actuele kunst en gebruikte ze haar invloed om onze stad kennis te laten maken met tal van gerenommeerde kunstenaars uit binnen-en buitenland.  Zo kon ze bijvoorbeeld al haar gewicht in de schaal leggen om onze stad de grote Vivisector van Johan Creten te bezorgen.  Om maar één in het oog springend feit te noemen... Maar Transit deed beslist méér.  Om de 2 maand slaagt men er in om een knappe expo op te zetten met nieuw materiaal dat de vaste collectie aanvult.

Voor de 30ste verjaardag heeft men een bijzondere tentoonstelling voor ons in petto.  Niet minder dan de bekende Nederlandse kunstenaar Allart Lakke (°1961) mag tot 14 april een overzicht van zijn werk tonen aan het Mechels publiek.  En dit onder de noemer 'De Dilletant'.  Wat het nog unieker maakt is het feit dat het deze kunstenaar was die als allereerste mocht aantreden in Transit.  In 1989!  Nu krijgen we dus een selectie te zien van het hele oeuvre van Allart Lakke van 1986 tot heden.  Om niet te missen!

(foto boven: Peter Van Gils.  foto onder: Jan Smets)

Manten Van Gils uit de Doornenstraat in de Hanswijkenhoek heeft al ettelijke muzikale watertjes doorzwommen.  Voor mij mag hij dus terecht hoog van de toren blazen.  Om een idee op de notenbalk creatief uit te werken zit hij niet verlegen.  Dat bewees hij al overvloedig.  En nu komt hij weer met wat nieuws.  Een zanger is een groep, hoorde ik wel eens.  Da's ook waar voor een muzikant.  Binnenkort staat Manten met enkele andere talenten op het podium van Moonbeat in de Oude Brusselstraat.  De Quintessence bigband waar hij in 2014 aan de doopvont van stond, kreeg zopas een ander kleedje aangemeten, en gaat voortaan als Q-Some Big Band door het leven.  En tot dit gezelschap behoren een aantal jonge, getalenteerde muzikanten.  Uiteraard Manten, maar daarnaast ook Maneblusser Dieter Vaganée, een naam die in onze stad klinkt als een klok.  Hij kreeg dat muzikale met de paplepel mee.  Zowel zijn ooms als zijn vader spelen blaasinstrumenten.  Oom Frank hoeft zelfs hélemaal niet voorgesteld. Manten en Dieter worden aangevuld met Jan Van Moer, Robbe Willems, Pierre-Antoine Savoyat en Gabriele di Franco.  Op 5 april doen ze hun ding in Moonbeat.  En hoe!  Ze zullen ons dan doen genieten van ongehoorde creatieve hoogstandjes.  Een brede waaier aan genres en vernieuwende arrangementen: daar mag je je aan verwachten...

  (foto's: Jan Smets)

(Jeroen Van der Auwera en François Van der Jeught)

Ze hebben er aardig op gezwoegd, maar het resultaat mag er wezen.  150 jaar na de geboorte van de ooit zo populaire Mechelse kunstenaar Albert Geudens en niet minder dan 50 jaar na de laatste bijdrage handelend over zijn leven en werk, door Marcel Kocken, wordt heel binnenkort een gloednieuw en erg volledig werk over hem uitgebracht.  Historicus en directeur van het Atheneum Pitzemburg, Jeroen Van der Auwera en François Van der Jeught, actief als secretaris van de Koninklijke Beiaardschool Jef Denyn en bestuurslid van Toren en Beiaard (én al meerdere boeiende publicaties op zijn actief), hebben zich van de taak gekweten om het stof af te blazen van deze stilaan in de vergetelheid geraakte kunstenaar...

(foto's: Jan Smets)

De muren ademen pure nostalgie... In vergulde en andere ouderwetse lijstjes blikt een dromerige Jo Leemans hemelwaars, staart een statige kardinaal Mercier je aan..., kijk je recht in de ogen van  het verliefde koppeltje Rik en Nel Wouters.. Maar ook Jomme den torenwachter, Alfred Ost, een beierende Jef Denyn, een piepjonge Louis Neefs, Rembertus Dodoens...: ze hangen hier kriskras door mekaar... 'Lowieke' Van Beethoven staat te blinken onder een antiekerig lampje.  Misschien componeert hij in zijn hoofd reeds de Moonlicht Sonate? Alles is hier onvervalst Mèchels.  Hier zullen Racingers en Kakkers zich thuis voelen.  In de Maneschijn zal worden geklonken op het goede leven in het Paradijs aan de Dijle.  Want die maan: dat is écht Mechels grondgebied - on(t)roerend goed aan de Zevende Hemel van elke rechtgeaarde Maneblusser. 

In het weekend van 15, 16 en 17 zal de tapkraan van dit  gloednieuwe charmante bruine café in de Frederik de Merodestraat voor de eerste keer de pinten vullen.  En nu al belooft het een druk openingsweekend te worden.  Je mag er donder op zeggen: alles wijst er op dat Het Maanlicht heel snel bijzonder populair zal worden bij Mechelaars én toeristen.  Deze retro drankgelegenheid zal deze straat nog méér opwaarderen.  Daar zal cafébaas Kevin Polfliet honderd procent voor zorgen.  Mechelen-liefhebber-in-het-kwadraat Kevin heeft zijn job als woordvoerder van de Vlaamse Waterweg na zo'n 20 jaar on hold gezet.  Geen verklaring meer afleggen over het zoveelse defect aan de Battelbrug, maar in zijn gemoedelijke stijl de klanten ontvangen: dit wordt voortaan zijn job.  Dit ooit te kunnen doen was een jarenlang gekoesterde droom...  Een belegd boke, een Mechels (of ander) speciaalbier, kaffe van de beus: hier kom je thuis in het schijnsel van Janneke Maan.  Jawel.

(foto's: Jan Smets)

Het Bourgondische tijdperk staat volop in het brandpunt, en hoewel onze stad pas in de 'laatste episode' hiervan een belangrijke rol begon te spelen, focust Mechelen er sterk op.  Ons Hof van Busleyden als Bourgondisch stadspaleis  is hiervan wellicht de meest in het oog springende verwezenlijking.  Maar er is uiteraard méér!  Het monumentale Schepenhuis  - scharnier tussen Grote Markt en IJzerenleen - moet qua historisch belang hiervoor zeker niet de duimen leggen.  Integendeel!    De ontsluiting van dit gebouw, dat één van de oudste stadhuizen van Vlaanderen (13de eeuw!) is een gelukkige beslissing te noemen.  Nu Toerisme en UIT hier huizen, is het Schepenhuis laagdrempeliger geworden voor toerist én Maneblusser.  Je kan er vrij binnenlopen.  Natuurlijk kan je hierbij niet het héle gebouw bezichtigen.  De bovenste verdieping waar ooit de pleidooienzaal van de Grote Raad was gevestigd en waar recht gesproken werd, is niet toegankelijk voor individuelen.  Maar geen nood: de nieuwe Bourgondische wandeling neemt deze unieke plek op in haar gidstocht.  Uitzonderlijk konden vandaag - gratis - de twee verbazingwekkende wandschilderingen bewonderd worden.  Netjes gerestaureerd (een laatste hand werd nog gelegd aan één van de twee...) toonden ze zich in hun volle schoonheid.  En het moet gezegd: ze kwamen goed tot...hun recht!

  (foto's: Jan Smets)

Ze kreeg niet de beste start in het leven, en haar verdere pad was niet bepaald bezaaid met rozen...  De nodige klappen kreeg ze te verwerken.  Maar dit alles heeft haar niet klein gekregen.  Met veerkracht en positief denken wist ze veel te overwinnen.  Een sterke vrouw is ze.  Bewondering heb ik voor haar.  En telkens opnieuw kom ik tot de conclusie dat het zogenaamde 'zwakke geslacht' vaak beter tegenslagen weet om te buigen tot uitdagingen.  Betty Pluym uit de Stenenmolenstraat kreeg het leven terug op de rails.  En misschien maakte al wat ze meemaakte haar tot iemand die heel empathisch kan wezen, kan luisteren en mensen tot steun weet te zijn... 

Betty wist dat ze door haar werk als oncologisch zorgvrijwilliger voor Kom op tegen Kanker genomineerd was als vrijwilligster van het jaar, maar dat ze uiteindelijk deze waardevolle onderscheiding zélf mocht ontvangen, verbaasde haar.  Dit had ze helemaal niet verwacht.  Vorige week overhandigde schepen Abdrahman Labsir  deze oorkonde aan Betty uit de Hanswijkenhoek.  Vandaag ging ik bij haar langs....voor wat een erg openhartig, eerlijk warm gesprek werd...

(foto's: Jan Smets)

Dra valt het doek...  En dat zorgt beslist voor gemengde gevoelens bij Frank Andries, de laatste Mechelse koperslager (én bij uitbreiding: waarschijnlijk van ons land).  Maar het is onherroepelijk: de 60-jarige Frank zet er definitief een punt achter.  Het is genoeg geweest.  Bovendien is er nog amper vraag naar sier-en andere voorwerpen in koper.  Die glorietijd is voorbij.  Ooit werkten zo'n 10-tal arbeiders in het grote atelier, maar de laatste jaren werkte Frank alleen.  Ik ontmoet hem in zijn atelier achter het woonhuis in de Kapoenenweg - tussen Lakenmakersstraat en Nekkerhal.

Frank Andries woont hier trouwens niet. Dit was het huis van zijn vader en stiefmoeder die 3 jaar geleden bijzonder kort na mekaar overleden.  Hijzelf woont in Keerbergen, maar dagelijks was hij hier aan de slag.  Tot nu...