Mechelen Blogt

  (foto's: Jan Smets)

Hij was één van die hedendaagse Mechelse kunstenaars die me oprecht wist te raken en ontroeren.  Eind van dit jaar zou hij 71 jaar worden.  Maar het heeft niet mogen zijn.  Nadat hij de laatste jaren te kampen had met gezondheidsproblemen is hartfalen hem uiteindelijk fataal geworden. Beniti Cornelis stierf in de nacht van zaterdag op zondag in het Imeldaziekenhuis.  Met Beniti verdwijnt één van de allergrootste beeldende kunstenaars van zijn generatie.  Enkele jaren geleden werd Beniti Cornelis nog eens ten tonele gevoerd op de boeiende overzichtstentoonstelling 'Niet van gisteren' in het Cultuurcentrum, en in 2014 zette het Hof van Busleyden hem in de kijker met de expo: 'Serendipity. De kunst van het onverwachte'.  De lyrisch abstracte werken van Cornelis gingen er in dialoog met jazzy muziek van Frank Vaganée: een gedurfd concept.  Het is toen ook dat ik de kans kreeg bovenstaand portret van de innemende kunstenaar te nemen...

(foto's: Jan Smets)

Gazet van Mechelen blokletterde het al in zijn weekendeditie.... Jawel: het sympathieke koppel, Ingrid Meynaerts en Guido Van Goolen, hebben besloten om te stoppen met hun frituur op de Korenmarkt.  Geen nood: de bekende frituur wordt, nadat zij beiden er eind van deze maand het bijltje bij neerleggen, overgenomen.  Maar het zal voortaan zonder hen beiden zijn.  Beiden zijn nu zestig en bijna zestig, en in hun achterhoofd speelden ze al langer met het idee.  Toch is nu alles wat in een stroomversnelling gekomen.  In zoverre dat op 1 september - bij de start van het nieuwe schooljaar, de zaak zal worden uitgebaat door een broederpaar.  Het wordt een nieuwe start voor dit 'monument'.  Méér dan veertig jaar lang deden ze hier hun werk met veel zin en oog voor kwaliteit. En met een ongedwongen klantvriendelijkheid.  Daarvan getuigen velen die hier een frietje kwamen steken. Voor zij beiden hier aan de slag gingen, stond er  rond de periode van de Tweede Wereldoorlog op dit plein reeds een 'frietkarreke'.  Nadien nam een Willebroekenaar het 'karreke' over.  Maurice - want dat was zijn naam - hield dit 15 jaar vol, totdat de ouders van Guido de traditie hebben voortgezet. En zo komen we vanzelf bij Ingrid en Guido terecht die in hun voetsporen verder gingen...

(foto's: Jan Smets)

Ook vandaag was er weer een overrompelende belangstelling voor de tweede zomerwandeling van Mechelenbinnenstebuiten.  Waar vorige week de wijk rond Leuvensesteenweg werd verkend, was het nu de beurt aan de wijk Nekkerspoel.  En deze buurt is zo omvangrijk en boeiend dat ze ook bij de derde wandeling onder de loupe zal worden genomen.  We gingen op stap met Marjan De Roo en Luc Croonen, en wie ze vandaag mocht gemist hebben, kan deze zelfde gidstocht woensdag aanstaande ondernemen.  Vertrek om 19 uur op de parking van de Lakenmakersstraat...

  (foto's: Jan Smets)

"Maar niet zeggen dat ze hier straks gevierd wordt!  Ze weet nog van niks..."  waarschuwt een verzorgster mij bij het binnenkomen van woonzorgcentrum Milsenhof, als ik met mijn bloemetje de balie passeer... "Ze zit nog op haar kamer."  Zo dadelijk is het etenstijd.  Lang woont ze hier nog niet.  Nadat ze nog niet zo lang geleden weer eens onzacht tegen de vlakte was gegaan in haar appartementje in de Varkensstraat, werd het besluit genomen.  Het was niet langer veilig meer te noemen dat ze alleen woonde.  Het risico op vallen werd té groot.  Dat vond dochter Betteke, en eigenlijk besefte ze het zélf ook wel.  Daarom verhuisde ze naar dit rust-en verzorgingstehuis.  Niet langer ziet ze vanop haar terras op Sint-Romboutstoren, maar ze heeft nu een prachtig zicht op de contouren van de OLV-over-de-Dijlekerk.  Jo Leemans lijkt zich er mee verzoend te hebben.  "Ik mis alleen mijn poezen.  Daar denk ik constant aan.  Ach, ik ben altijd zo'n 'poezemoe' geweest. En toch mocht ik er als kind geen hebben doordat ik aan astma leed.  Gelukkig worden mijn Snippeke en Snappeke nu goed verzorgd in een poezenpension..."  Jo zit veiligheidshalve in een rolstoel.  Naast haar op tafel staan al wat bloemen en ligt een stapeltje nog ongeopende brieven en kaartjes.  Overmorgen, zondag 13 augustus, mag Jo Leemans 90 kaarsjes uitblazen.  En da's best een mijlpaal te noemen...

In het Mechelse is hij al jaren een bekende verschijning en ook in wandelmiddens ver buiten onze Dijlestad is hij een graag geziene gast: de enige échte (levende) Opsinjoor, Rik Wesemael.  Morgen, vrijdag 11 augustus, treedt hij aan voor dé wandelklassieker in ons land.  Voor de 32ste keer stapt hij dan de befaamde Dodentocht mee en dat doet hij dit jaar ten voordele van het Felix Project, dat zich inzet voor zwerfkatten. 

  (foto's: Jan Smets)

De watervallende poëzie van Mark Van Tongelen is fijnproeverij van de bovenste plank.  De woorden dwarrelen, zwerven - wervelend...  Mechelaar Van Tongelen (°1956) hoeft zich écht niet meer te bewijzen.  De dichter die nu al flink wat jaren in aangrenzend Bonheiden woont is een grote naam in de wereld van de poëzie.  Zijn werk wordt - terecht - sterk naar waarde geschat en de vaak steengoede recencies bewijzen dat hij een talent is om te koesteren.  Jammer dat poëzie nogal eens stiefmoederlijk behandeld wordt.  Spijtig dat een dichtbundel niet hoog op het prioriteitenlijstje staat bij een bezoek aan de boekhandel.  Maar mag ik nu een lans breken voor de nieuwste bundel van Mark Van Tongelen: elke boekenminnaar en elke liefhebber van taalvirtuositeit moet beslist het poëziehoekje van z'n favoriete boekhandel opzoeken en 'De loeiende tier' in z'n boodschappenmandje leggen.  Dit is dichtwerk om van te genieten - met kleine porties - op het salontafeltje of nachtkastje te leggen - van te proeven, om te herkennen, om over te mijmeren.  Vanmorgen zat ik met Mark bij een koffietje in boekhandel De Zondvloed in de OLV-straat. Luisteren naar Mark is een genoegen.  Hier praat een levenskunstenaar, een filosoof...  We praten over leven en dood, over de zee, en kunst, en dichters, over een veranderende wereld...Eb en vloed - zondvloed van woorden en gedachten.  "Er is geen grens aan het verbeelden" schrijft recensent Johan Reijmerink over dit werk.  Hij heeft volkomen gelijk.

(foto's: Jan Smets)

Tachtig jaar zou hij gisteren geworden zijn...  Ik stond er eerlijk gezegd wat versteld van.  Voor mij blijft hij altijd die jonge veertiger die op die noodlottige Kerstdag van 1980 samen met zijn echtgenote Liliane omkwam in dat dramatische verkeersongeval op de Lierse ring.  Het nieuws sloeg in als een bom, en op menig Kerstdiner werd het héél erg stil toen de televisie hierover berichtte...  Vlaanderen verloor één van zijn populairste zangers; één van de mooiste en warmste stemmen die hier ooit te horen was.  Louis Neefs had talent te over, was bovendien erg charismatisch en intelligent.  Hij nam geen blad voor de mond.  Kortom: Louis Neefs was een persoonlijkheid.  Vergeten werd hij nooit.  37 jaar is het geleden.  Louis zou altijd 43 jaar blijven...  Was hij blijven leven, dan zou hij gisteren 80 kaarsjes mogen uitblazen.  Ongelooflijk eigenlijk.  Gisteren zullen zijn zonen Günther en Ludwig ongetwijfeld nog meer dan anders aan hem gedacht hebben.   Aan hem, die hun vader was; aan Liliane die hun moeder was.  Maar ook voor zijn zus Connie en nichtje Hannelore Candries die haar oom nooit kende, was het gisteren een wel erg bijzondere dag.  In het Kempische Gierle, het geboortedorp van Louis, was Connie gisteren aanwezig om zijn verjaardag te herdenken.  Maar ook Mechelen waar Louis studeerde, lang woonde en waar hij ook een tijdlang gemeenteraadslid was, zal zijn illustere 'adoptiezoon' binnenkort in de volle schijnwerpers brengen.  Terecht!  Op 13 oktober organiseert CD&V-Mechelen, de erfgenaam van de partij waarvoor Louis lang geleden opkwam, een huldeconcert in de Stadsschouwburg.  Connie en Hannelore zullen daar het beste van zichzelf geven om liedjes van toen en nu ten berde te brengen.  En dat zullen ze doen met verve, want beide dames hebben talent te over.  Niks voor niks zijn ze 'Neefsen' en dat staat garant voor tijdloze kwaliteit!

    (foto's: Jan Smets)

Op deze zomerse zondagnamiddag heeft Mechelenbinnenstebuiten zijn start niet gemist!  De kop is er af!  De eerste zomerwandeling van het seizoen werd gewandeld door een wel héél erg boeiende wijk.  Met een netjes in twee opgedeeld gezelschap van ruim zestig geïnteresseerden namen gidsen Marjan De Roo en Marc Rubben hun groep op sleeptouw door Hanswijk de Bercht-Hanswijkdries: kortom de wijk die zich links en rechts rondom de Leuvensesteenweg ontwikkelde.  Ooit was dit een landelijk gebied, maar die tijd is voltooid verleden tijd.  Zowel Leuvensesteenweg als Leuvense vaart én later de spoorweg kleurden deze Mechelse buurt totaal anders in.  Méér dan eender waar werd deze wijk getekend door de mobiliteit en al wat daarbij komt kijken... En dat proces is nog lang niet voorbij, want de ontwikkeling van de nieuwe stationswijk en hiermee gepaard gaande (spoor)wegwerken zullen het aangezicht nog grondig doen veranderen... Wie de wandeling vandaag heeft gemist krijgt woensdagavond nog een herkansing (19u).  Maar als je ook deze niet kan inplannen: géén nood.  Herhaling is er volgend jaar.

  (foto's: Jan Smets)

Ze keek naar de einder - in gedachten verzonken.  Een vissersboot keerde weer naar de veilige haven. Haar blik volgde de trage vaart.  Ze legde haar hand op haar buik - als een beschermende schelp.  Haar blik stond op oneindig.  Ver weg was Mechelen.  Ver weg was haar familie.  Hier in deze kustplaats in de Vendée wou ze alles op een rijtje zetten.  Ver van de nieuwsgierige of afkeurende blikken.  Hier, waar ze met haar familie zowat vijftien jaar geleden verbleven had op de vlucht tijdens Wereldoorlog I.  Hier was ze teruggekeerd, als was het een tweede vlucht.  Deze keer ging het niet om oorlogsgeweld of ander onheil...

  (foto's: Jan Smets)

Geboeid blader ik door m'n laatste aanwinst.  Ik heb een zwak voor ouwe boeken en publicaties over Mechelen, en ik was dan ook enorm blij toen ik dit boekje op de kop kon tikken.  Het telt niet meer dan 83 bladzijden, en het werd geschreven door ene August De Rees in het jaar 1898.  En da's ondertussen ook al 119 jaar geleden  Met veel zin voor pathos - en laat ons wel wezen: ook met een zekere 'politieke' bedoeling, werd teruggeblikt op een dramatische periode van nét 100 jaar voordien: de terechtstelling van 41 Boerenkrijgers aan de voet van Sint-Romboutstoren.  Eigenlijk is dit boekje - 'De Boerenkrijg te Mechelen in 1798'', de gedrukte versie van een voordracht die de schrijver hield op 31 januari van 1898 in de Mechelse afdeling van het Davidsfonds.  Het is deze vereniging die ijverde voor de Boerenkrijgmonument - het grote kruis - op het Sint-Romboutskerkhof, waar de slachtoffers vielen.  Het monumentale gietijzeren kruis is een kopie van een kruis dat tot het einde van de 18de eeuw op de Hoogbrug stond. 

De Boerenkrijg en de terechtstelling zijn 100 jaar na de feiten nog lang niet verteerd, en met veel gevoel voor dramatiek worden de gebeurtenissen nog eens uit de doeken gedaan.  Als men de laatste regels van de toespraak leest: "Weer leeft de geest der Fransche Omwenteling, de geest van goddeloosheid en oproer.  Onze maatschappij wordt ondermijnd door zijne venijnige beginsels, en wankelt op hare grondvesten.  Het edel voorbeeld onzer vaderen van 1789 moet ons volk bezielen.  Aan 't werk tot bereiking van dit doel en tot verheerlijking onzer martelaars den kreet: voor God en Vaderland!" hoor je een niet mis te begrijpen boodschap.  Er waren die dagen wel heel duidelijk ideologische schermutselingen aan de gang tussen katholieken en liberalen.  De opstand van de Boerenkrijgers tegen de 'wandaden van de goddeloze Franse bezetters' oprakelen paste perfect in het plaatje van de ijveraars voor dit gedenkteken...

(foto's: Jan Smets)

"Of Bizjouke mee op de foto mag?"  Uiteraard mag dat. Koket en vriendelijk glimlachend poseert ze voor mijn lens.  Die zonnebril heeft ze ook graag op haar neus.  Ze lacht: "Dan sta ik er meer sexy op!"  Een paar toeristen die op een stenen bank zitten op de Haverwerf, kijken geamuseerd toe. 

Ze wordt 'madam-van-de-posturrekes' genoemd.  Maar zeg maar 'Rozeke'.  Rozeke van Roye.  Ze praat met een sappig Vilvoords accent.  Ook al woont ze nu al jaren in Mechelen: dat is ze niet verleerd.  "De mensen beginnen al te lachen als ik mijn mond opentrek..."  Ze vraagt me hoe oud ik haar schat.  Ik zit er een aantal jaren naast.  Ze is dus nét wat ouder dan ik dacht.  Maar ze is door 'mijn vergissing' geflatteerd.

Rozeke is een goedlachse, sympathieke vrouw zonder kapsones.   En ze doet gewoon haar ding.  Haar huis is een regelrechte blikvanger op de druk begane route tussen Lamot en Kraanbrug.  Gelegen naast de mooiste historische gevelrij van de stad knipoogt haar huis naar de passanten.  Ontroerend vormgegeven naïviteit:  misschien kan je het zo wel noemen.  Het huis met al de 'posturrekes' is ondertussen een al even grote bezienswaardigheid als de omringende monumenten.  En laat ons wel wezen: wat mensen aanzet tot glimlachen heeft z'n bestaansrecht!  Een paar maanden geleden schreef ik al over deze bijzondere gevel.  Vandaag leer ik de bewoonster van het huis - de creatieve geest achter  deze 'sentimentele Efteling-aan-de-Dijle' beter kennen....

  (foto's: Jan Smets)

Naar goeie traditie hesen vandaag de Mechelse oud-scouts-en gidsen hun vlag op de Mechelse Sint-Romboutstoren.  En als die daar nu zo fier ligt te wapperen: laat ze dat dan toch vooral héél speciaal doen bij wijze van ere-saluut aan 'Gnoe' - Etienne Vanhamel.  Want overtuigde scout is hij altijd gebleven.  Eénmaal scout, altijd scout!  En die goeie daden: jawel!  die deed hij elke dag. 

Pater Etienne Vanhamel die als laatste Mechelse Franciscaan de deur achter zich toetrok is niet meer.  Amper 72 jaar, en na een een hopeloze strijd overleed hij dinsdag in het Universitair ziekenhuis van Edegem.   Onze stad verliest een bekend gezicht.  Pater Etienne was niet alleen de laatste minderbroeder met meer dan dertig jaar actieve dienst in onze stad...  Hij was daarnaast ook de graaggeziene oud-pastoor van de Heilig-Hartkerk in de Adegemstraat.  Je kan het wel stellen: de Heihoek verliest haar hart.  Maar 'onze' minderbroeder was nog méér dan dat.  Naast dit alles was hij ook de aalmoezenier van de Vlaamse Oud-scouts en Oud-gidsen van Mechelen (VOSOG).  Voordien was hij jarenlang aalmoezenier van de scoutsgroep Reinaert én districtsaalmoezenier.

(foto's: Jan Smets)

93 is ze ondertussen geworden.  Maar dat is haar helemaal niet aan te zien.  Ze oogt vitaal ondanks wat kleine ongemakken en ze is nog altijd de rusteloze bezige bij die ze altijd was.  Zitten lijkt voor haar een straf en ze veert maar wat graag recht om koffie te zetten voor het hele gezelschap.  In haar gastvrije huis aan de Battelsesteenweg is het steeds de zoete inval en kinderen en kleinkinderen komen er vaak en met plezier over de vloer.  Een paar dagen geleden werd ze voor de tiende keer overgrootmoeder.  Bij dit alles beschikt ze over een fenomenaal geheugen en sinds kort is ook het internet geen onbekend terrein meer.  Ze kreeg immers een tablet cadeau van de kinderen.

Lisette Jacobs.  Ze is één van de bekendste en markantste inwoners van Battel.  Hier stond haar wieg en generaties lang woonde haar familie langs moederskant in deze Mechelse uithoek. Lisette studeerde voor onderwijzeres - géén unicum, maar anderzijds ook niet dé meest evidente keuze voor een meisje van haar generatie.  Maar een paar vrouwen in haar familie waren er haar in voorgegaan.  Jarenlang gaf ze ondermeer les aan de Sint-Janschool in onze stad.  Samen met haar al even ondernemingsgezinde vriendin Jeanne De Rooster, die trouwens een achternicht was van haar, en eveneens afstamde van Frans - 'Sooi' Van der Poel - stichte ze nu 70 jaar geleden de Battelse meisjeschiro. (Bert De Smedt, haar echtgenoot, was dan weer één van de pioniers van de jongenschiro).  Vier dochters kreeg ze samen met Bert: Marijke, Geert, Veerle en Goedele.  Een levendig huis met inwonende moeder Lies, die weduwe was geworden... ;dat was het hier altijd.  En of dat niet genoeg was, was het echtpaar méér dan bijzonder actief in het parochieleven van Battel.  Bert was zelfs jarenlang diaken in de Sint-Jozefkerk van Battel...

Op een veilingsite trof ik onderstaand wapenschild aan. Nog nooit gezien, dus vraag ik aan jullie of iemand daar een zinnige uitleg kan geven aan de herkomst ervan.

(foto's: Jan Smets)

Vader Jos en zoon Bart Stroobants poseren maar wat graag voor het hoekje dat het Speelgoedmuseum vrijmaakte voor hun privé-collectie van playmobil.  De familie Stroobants is méér dan gepassioneerd door dit speelgoed, en een groot gedeelte van hun verzameling wordt nu tijdelijk getoond in het museum.  Dit speelgoedmuseum is een bezoek overwaard, en nu de zomer de volgende week een eerder 'Belgisch karakter' dreigt te krijgen (wat wil zeggen: regelmatig nat...) is het misschien een goed idee om dit topmuseum te herontdekken.  Raar maar waar: dit museum heeft bij een aantal Mechelaars de naam van oubollig te zijn. Jammer.  Het museum is springlevend, interactiever dan ooit en is één van de toonaangevende speelgoedmusea van Europa.  Zo'n eerder 'muf'  imago speel je niet zomaar kwijt.  Ik was er vanmiddag.   Het was weer een hele poos geleden dat ik het bezocht.  Ik werd aangenaam verrast.  Mechelen mag bijzonder trots zijn op dit museum dat het etiket van Mechelen-Kinderstad nog mooier inkleurt!  Dus vergeet je eventuele vooringenomenheid en laat je verbazen door het Speelgoedmuseum dat attractief is voor jong én oud.