Mechelen Blogt

                                                              (foto boven: Jan Smets)

Als men mij later zal vragen hoe ik de zomer van 2018 herinner, zal ik zeker de voetbalgekte om het onwaarschijnlijke parcours van de Rode Duivels vernoemen.  En misschien catalogeer ik deze zomer wel naast die legendarische lange, warme, droge editie van 1976 die al ver, én toch scherp, in mijn geheugen is opgeslagen.  We zien wel: juli is amper halfweg.  Toch weet ik nu al dat de doortocht van Circus Ronaldo een blijvend plaatsje zal veroveren in mijn memorie.  Eens te meer bewijst Ronaldo dat het een Mechels cultuurabassadeur is van de bovenste plank.  Maneblussers moeten blinken van trots om dit Muizense circus 'van ons' te mogen noemen.

Met de aanstekelijke, pure en originele voorstelling 'Swing' toeren ze deze zomer in de Mechelse rand rond.  En overal weet men er de harten te veroveren.  Het vaak minutenlange applaus is méér dan terecht.  Ronaldo swingt de pan uit.  Dit circus legt met deze voorstelling een wissel naar de toekomst die nu wel helemaal verzekerd is.  Pluim voor Nanosh - zevende generatie van deze befaamde circusfamilie.  De oudste zoon van Danny Ronaldo, kleinzoon van Johnny Ronaldo doet ons met zijn collega's smaken naar meer!

(foto's: Jan Smets)

Net op het moment dat burgemeester Bart Somers zijn woordje wil starten, nadat hij even voordien met een flinke delegatie schepenen en Chris Danckaerts, gedelegeerd bestuurder van De Vlaamse Waterweg nv. het lintje doorknipte, spoort een trein in lawaaierige kadans over de Dijlebrug.  Het maakt hem even monddood.  Niet lang.  Zoiets lukt niet bij Somers.  Met een kwinkslag vraagt hij zich af waarom die per se richting Antwerpen wil... Tja.  Vandaag is het heerlijk toeven in de Dijlestad.  Inderdaad: onze stad mag deze aanspreektitel meer dan ooit fier in het vaandel voeren.  De missing link is hersteld.  Na veertig jaar werd de Binnen-Dijle aan de Zandpoortvest weer opengelegd!  En hoe!  Een mooi plein naast de Thomas More-hogeschool trapsgewijs aflopend naar de oever naar het water is een nieuwe uitnodigende plek om even genietend te gaan zitten.  De studenten zullen dit volgend academiejaar met graagte ontdekken.  De fietsers die langs het opnieuw opengestelde Dijlepad onze stad komen binnengereden, doen dit via misschien wel de mooiste entree die ons Mechelen heeft.  Nog niet zo gek lang geleden lag hier een zielloze parking.  Je mag er niet aan denken dat - zoals een betrouwbare bron me influistert - door politici ooit de denkpiste werd gelanceerd de Dijle helemaal te overkappen tot de Fonteinbrug.  Jawel: als stalplaats voor koning auto.  De gelukkig beperkte inkapseling was sowieso al een vergissing en schepen van Openbare Werken Bart De Nijn vertelde in zijn korte speech dat het door de toenmalige oppositie als één van de 11 dwaasheden van het CVP-BSP-beleid  werd betiteld.  Het water is terug.  De Dijle leeft.  Kostenplaatje voor de hele ingreep is 1,7 miljoen Euro.  Netjes verdeeld en betaald door stad en waterwegen, mét Europese subsidies...

  (foto's: Jan Smets)

Het staat hem nog haarscherp voor de ogen - alsof het de dag van gisteren gebeurde...

Het was een grijze, winterse dag.  Samen met mijn vader liep ik door de stad - een stad die we nog amper kenden.  We woonden hier nog niet zo lang.  In een huurhuis in de Locomotiefstraat.  Alles was nieuw.  Ik kende wat Engels.  Mijn vader niet.  Communiceren verliep moeilijk.  In een boekhandel in de Bruul vond ik een woordenboekje 'Russisch-Nederlands'.  Aangezien ik als Armeniër ook Russisch sprak, kocht ik het.  Met bijeengesprokkelde woorden uit dat boekje stelde ik een zin samen: "Ik zoek een school".  Op de Grote Markt sprak ik zo de voorbijgangers aan, die me verbaasd aanstaarden...

Hij lacht, terwijl hij voor mij een glas Ararat - een straffe Armeense cognac van 40 graden inschenkt.  Even sterk als de koffie die hij me zette.  Even straf als hijzelf is: Vladimir Voskanian.  Urenlang hebben we samen gespraat in zijn moderne, smaakvol ingerichte woning in de Lindenstraat, in de Colomawijk  - over het verleden, maar ook over de toekomst.  Want vooruit wil hij in het leven.  Daar is hij al aardig in geslaagd. In snelvaarttempo zelfs.

Als veertienjarige kwam hij met zijn ouders en negen jaar jongere zus Tatev naar Mechelen.  Vanuit Jerevan, de Armeense hoofdstad.  Over het waarom wil hij het liever niet hebben.  Vladimir was opstandig.  Hij wou niet mee.  Niet alles achterlaten.  Na één gesprek met zijn vader begreep hij dat er geen andere keuze was.  De situatie maakte dat een alternatief niet mogelijk was.  Op 18 oktober 1995 is de familie in Mechelen gestrand.  Het was moeilijk.  Men heeft moeten knokken.  Het gezin Voskanian was toen één van de eerste Armeense gezinnen in onze stad.  Nu zijn zijn ouders blij dat ze de stap hebben gezet.  Ze zijn terecht trots op hun beide kinderen die het 'gemaakt' hebben.  In één generatie klommen zij uit het dal.  Vladimir noemt zich nu in de eerste plaats Mechelaar.  Met Armeense roots...  Maar vooral dus: fiere Mechelaar!

(foto's: Mechelen)

Op de Vismarkt spreken we af: Frans De Wachter en ik.  Frans is lang geen onbekende in Mechelen.  Tot voor kort was hij bestuurslid bij Speelpleinen Weyneshof. Jarenlang heeft hij zich hier met hart en ziel voor ingezet.  Maar misschien ken je hem beter als stadsgids?  In de gidsenbond is hij ondervoorziiter.  Een bezige bij is hij zeker en vast.  Vandaag praat ik met hem over weer wat anders.  Want Frans is al bijna twaalf jaar de bezielende voorzitter van de Mechelse Cultuurraad.  Deze adviesraad wordt bij elke legislatuur van de gemeenteraad herverkozen.  In oktober zijn we weer aan gemeenteraadsverkiezingen toe.  Dan worden de politieke kaarten herschud. 

Na de zomer hernieuwen we de lidmaatschappen van de Cultuurraad en na de gemeenteraadsverkiezingen zullen we dan ook een nieuw bestuur kiezen. We zien wel wat het worden zal, en in welke vorm de cultuurraad verder zal werken. Ik heb er vertrouwen in.  Zowel met de vorige cultuurschepen, Frank Nobels, als met de huidige, Björn Siffer, werkten en werken we goed samen.  Soms zijn we lichtelijk gefrustreerd als de stad onze raad iets te weinig om advies vraagt.  Het is vaak nog té veel eenrichtingsverkeer van ons naar hen toe.  Maar wel moet gezegd dat we met alle partijen die opkomen op 4 oktober heel constructieve gesprekken hebben gevoerd wat betreft onze adviezen voor het cultuurbeleid in onze stad.  Daar is véél tijd ingekropen, maar alles verliep erg goed.  We hebben met allen open gepraat.  Opvallend is dat een aantal thema's over de partijen heen gedragen worden, zoals bijvoorbeeld over de decentralisatie van het cultuurgebeuren, de toegankelijkheid van cultuur voor iedereen en het laagdrempelig cultuurloket.  Hoe ze het na de verkiezingen politiek gaan vertalen, valt natuurlijk nog af te wachten...

De Cultuurraad mocht dus rekenen op flink wat aandacht voor hun bekommernissen, die ze vaak ook deelden...

(foto's: Jan Smets)

Honderduit heb ik met hen gebabbeld - gezellig op het terras van hun woning aan de Leestse Kouter.  Daarachter ligt een netjes onderhouden tuin omringd door het zomerse groen van het landelijke Zennedorp.  Beiden zijn energieke tachtigers die beslist over hun leeftijd liegen kunnen.  Rik Lauwens is in zijn 84ste levensjaar en zijn echtgenote Josephine Polfliet is drie jaar ouder.  Het is haar helemaal niet aan te zien.  Josephine is een spraakwaterval.  Maar de op het eerste gezicht iets bedachtzamere Rik is dat eveneens.  Ze hébben dan ook heel wat te vertellen.  Een boeiend leven hebben ze altijd geleid, en beiden hebben ze een stempel gedrukt op Leest.  Iedereen kent hen.  Rik was dan ook méér dan veertig jaar leider van het kerkzangkoor én trombonist in de fanfare Sint-Cecilia (nu Brassband Leest).  Samen met zijn vrouw heeft hij daarnaast ontelbare keren aan het kookfornuis gestaan bij dorpsfeesten.

Vele anecdotes worden opgerakeld.  Figuren uit Leest passeren de revue.  Maar daarnaast kom ik heel wat te weten over de naoorlogse geschiedenis van het Mechelse meubel dat niet erg veel later zijn finale doodsteek kreeg.  Immers: Rik was sculpteur.  Een hele goeie trouwens.  Hij maakte die laatste periode heel bewust mee...

  (foto's: Jan Smets)

Enkele jaren geleden zag zijn leven er nog totaal anders uit.  Hij was een gerespecteerd arts verbonden aan het universitair ziekenhuis van de Syrische hoofdstad Damascus.  Met zijn gezin - zijn echtgenote Nisreen Shoubat die laborante is, en zijn drie dochters die nu tussen de 12 en de 7 jaar zijn, woonde hij in de periferie van deze grote stad.  Als middenklassegezin konden zij er goed leven.  Alles was niet peis en vree in Syrië, maar als men zijn mond hield over politiek, lukte het wel.  De oorlog veranderde alles.  Uitzichtloos.  Ontreddering alom...  Twee jaar geleden, in maart 2016 besloot Bashim Akasha alles achter te laten en te kiezen voor de vlucht vooruit.  Het leven in zijn land was onmogelijk geworden.  Nu woont hij in Mechelen - een stad waar hij in korte tijd van leerde houden.  Met zijn gezin woont hij in een appartement in de Stationstraat...

Ik had hem al meermaals ontmoet in 'onze' stad.  Vandaag spraken we af op het terras van de Kuub.  Basim is een sympathieke, goedlachse man van 42 jaar.  Intelligent en breedbenkend.  Ondanks zijn bescheidenheid straalt hij natuurlijk leidersschap uit.  Het is een talent dat hij gebruikt om positief te werken aan een betere toekomst: voor zijn lotgenoten vluchtelingen, maar evenzeer om bruggen te bouwen en om dwarsverbindingen te leggen met stadsgenoten - welke origine ze ook hebben.  Christen, agnost, Islamiet...: het maakt niet uit.  Voor hem is elke mens gelijk.

(foto's: Jan Smets)

Heel toevallig kwamen ze mekaar op straat  tegen.  En...het klikte meteen tussen hen beiden.  Bovendien ontdekten ze dat ze nog een gezamelijke vriend hebben: stadsgids Rudi Van Poele.  Gustave Min van Studio Belle Epoque, geschiedenisfreak, en af en toe lezingen of gidstochten gevend over zijn interessesferen, én Jeroen Selderslaghs, getalenteerd balletdanser.  Jeroen is een jonge dertiger en samen met zijn even oude Japanse vrouw, Aki Nishio, die hij leerde kennen in het balletwereldje, richtte hij in november een nieuw gezelschap op: 'The Belgian Ballet Company', gehuisvest in de Thaborstraat 59. Zij zijn de lesgevers, en de studio telt nu ongeveer een 50-tal leerlingen. Doel van hen beiden is om ballet opnieuw meer in de Belgische theaters te krijgen... Trouwens, nog niet zo lang geleden brachten ze een productie op de planken in de Stadsschouwburg: ''Angels en Devils'.  En het is Gustave Min die de voorstelling aan mekaar wist te praten. Het was het begin van een mooie samenwerking.  Want inderdaad: op vrijdag 13 juli brengen ze een voorstelling waarin dans en woord mekaar aanvullen.  Thema: 'Middeleeuwse heksen, tovenaars en mystieke zinnebeelden'.  Het belooft daar in de Thaborstraat een boeiende en 'spannende' avond te worden waarin we kennis zullen maken met heksenwaan en bijgeloof, occulte praktijken, het stigma diabolicum en zoveel meer.  Enne: af en toe is dit alles lichtelijk erotisch getint...

(foto's: Jan Smets - Dirk Vanhecke en Paul Poelmans van D.ART)

Het is een traditie geworden in die scharnierdagen tussen werkjaar en vakantie: D.ART is een niet te missen kunstproject dat zéker aan te kruisen valt in de agenda.  Voor de 9de keer reeds wordt Mechelen ondergedompeld in de wereld van de hedendaagse kunst.  En opnieuw hebben een aantal spelers op het vlak van beeldende kunsten de handen in mekaar geslagen om een hoogstaande én verrassende route uit te werken.  Het moet gezegd: dit jaar heeft D.ART zijn uiterste best gedaan om unieke locaties uit te kiezen.  Deze editie werd uitgewerkt door het Mechelse Cultuurcentrum en de Academie voor Beeldende Kunsten, CAPS én galerie Transit.  Gastpartners zijn galerie Duende, Sjarabang, galerie 'TZIEN en galerie Art Number 7.  Woendagavond werd D.ART 2018 feestelijk geopend in de Keldermanszaal van ons stadhuis.  Voor de 4de keer werd de nobel's'prijs uitgereikt: een aanmoedigingspremie van 500 euro, geschonken door oud-schepen van cultuur Frank Nobels, die bij zijn afscheid een mooi geldbedrag ten geschenke kreeg, dat hij voor dit doel wilde besteden.  Uit alle exposanten koos de jury onder zijn voorzittersschap voor het multidisciplinair atelier.  Hun werken zijn allemaal te bewonderen in huis Cadix in de Merodestraat - één van de locaties op de route.  Morgen zaterdag, en zondag is de kunstroute nog te volgen van 13 uur tot 18 uur.  Deelname is gratis...

(foto's: Jan Smets)

Er valt deze dagen heel wat nieuws te ontdekken (of... te proeven) op de Korenmarkt.  Dit plein kent een ware heropleving en ik durf er geld op te verwedden dat als eindelijk het Hof van Cortenbach zijn deuren openen zal, en de scharnier zal worden tussen OLV-straat en Korenmarkt, dit alles nog zal toenemen.  'De Stillen Genieter' is terug van weggeweest en weet op zijn nieuwe locatie weer vele bierliefhebbers te bekoren...  Je kan nu ook Mexicaans tafelen op de Korenmarkt ('Chili Beans')...enne bij de buren van deze twee horecazaken kan je gezellig rond de tafel zitten in 'de Partage'.  Héél uniek is het concept niet.  En toch... In deze sympathieke zaak worden de gerechten door de klanten zelf opgeschept en gedeeld.  Er wordt hier gewerkt met zoveel mogelijk lokale producten als verse kruiden en zelfs eetbare bloemen.  Voor vlees en vis kan je hier terecht, maar ook voor een volledig vegetarisch menu.  Wil je er ook eens langs?  Dan dien je dit te doen voor eind augustus.  Het is immers zo dat dit een pop-uprestaurant is, gevestigd in het conceptpand 'The Box'.  Rep je dus!  Ik had een toffe babbel met de enthousiaste kersverse ondernemer: Wouter Joossens.  Met passie praat hij over deze droom die hij nu aan het realiseren is...

Zondag 1 juli 2018 opent in de wijk Nekkerspoel het nieuwe Park Kalverenstraat, het eerste Mechelse buurtpark met gratis wifi. Niet alleen wie zich met smartphone, ipad of laptop in het park bevindt kan genieten van het gratis wifi-netwerk, ook de omliggende huizen kunnen op het open netwerk surfen.

En het gaat verder dan dat: initiatiefnemer Tim De Cock wil  àlle Mechelaars verbinden, letterlijk én figuurlijk, en de sociale en digitale kloof dichten. 

  (foto's: Jan Smets)

Jawel!  Mayken krijgt een straat!  Terecht hoor.  Ze was dan ook niet zomaar iemand.  Ook al klinkt haar naam nu niet bepaald superbekend in de oren: ze is één van de markantste madammen die onze stad ooit in haar rangen had.  Maar ze leefde jammer genoeg in een tijd dat mannen het voor het zeggen hadden.  Ondanks haar grote artistieke talent worstelde ze  met deze 'handicap'.  En zo werd ze bijna helemaal vergeten...  Mayken Verhulst werd in 1518 in onze stad geboren als dochter van Pieter Verhulst en Margriet Dancerne.  Haar wieg stond in 't Vliegend Peert in de Katelijnestraat.  Zo werd ze misschien wel de meest illustere bewoonster van dit pand dat daar nog altijd te vinden is en waarin nu het Zotte Kunstenkabinet  huist.  De gemeenteraad besliste zopas dat een nieuwe straat aan de Brusselsesteenweg haar naam mag dragen.  Het past in de strategie van de stad om beroemde Mechelse vrouwen op deze manier eer aan te doen.   De Mayken Verhulststraat is een verkaveling met 5 loten voor eensgezinswoningen en een gebouw met 14 woongelegendheden.  

Mayken Verhulst: vrouw uit één stuk - sterke persoonlijkheid, artistiek en zakelijk begaafd.  Telg uit een kunstenaarsfamilie én stammoeder van een beroemd schildersgeslacht als schoonmoeder van Pieter Breugel;  Haar naam dient in hoofdletters gebeiteld!

Begin de zomer met Fairtrade: van dessertenbuffet tot een Fairtrade-ontbijt op Ottertrotter.

De zomer van Mechelen begint tradioneel met het ondertussen heel bekende Ottertrotterfestival. Mechelen is ook een 5sterren-Fairtrade-gemeente! Vorig jaar hadden we met de werkgroep FT-gemeente het initiatief genomen om een Fairtrade-ontbijt aan te bieden op het gekende Ottertrotter. Toen was het nog wat improviseren, maar konden we uiteindelijk toch een 100-tal ontbijters verwennen met heerlijk en eerlijk ontbijt. Bijna waren we vergeten borden te voorzien, dat was wat stressy op het einde. Dit jaar waren we al iets meer gerodeerd en kon alles vlekkeloos verlopen... het is te zeggen: ipv 150 vorken waren er door een "0-tje" fout in de bestelling 15 vorken ipv 150. Maar achter de schermen kon dit nog vrij snel opgelost worden, dus geen enkele ontbijter moest zn eitjes met een lepeltje eten ;-) 

  (foto's: Jan Smets)

Nog één keer dus.  En dan zwijg ik.  Zand erover.  Maar het is nu eenmaal zo dat als je éénmaal A gezegd hebt, je ook B moet zeggen.  Daarom dus.  Ik kan niet verhelen dat ik maar al te graag het beeld van Job dat daar sinds de bouw van het ooit 'moderne' 19de eeuwse OLV-gasthuis in de Keizerstraat, op zijn mesthoop te 'pronken' zat, op zijn aloude plaats terug zag komen.  Jarenlang stond hij 'n tikkeltje vergeten, verstopt tussen het groen naast de ingang van het OLV-ziekenhuis, later Dodoens, en nog later Sint-Maartenziekenhuis, aan de Zwartzustersvest.  Ooit verhuisde hij omdat er in de jaren tachtig tijdelijk een prefab op dit plein - dat nu de naam van 'Margaretaplein' draagt - werd neergepoot.  De prefab verdween, maar Job keerde niet terug.  Ik brak de laatste jaren regelmatig een lans om hem terug op zijn symbolische plek te krijgen.  Dat weten de trouwe bloglezers.  Het werd zowat mijn stokpaardje.

www.mechelenblogt.be/2017/04/jobstijding

Ik wist natuurlijk al langer dat mijn stokpaardje zou vervangen worden door een hobbelpaardje.  Ik had er mijn twijfels over.   Dat kan ik niet verhelen.  En toen ik onlangs enkele weken het land uit was, kwam onze Golden Boy net op de plek van ouwe Job terecht.  Ik begrijp het wel hoor.  Ons klein Kareltje staat daar waar hij ooit werd opgevoed en aan de rokken hing van tante Margareta.  Ik wéét het wel.  Stategisch perfect.  Uit toeristisch oogpunt mooi gevonden.  Het verhaal klopt.  En het is niet omdat ik nu eenmaal met de regelmaat van een klok, misschien zeurderig, pleitte voor de terugkomst van Job, dat ik me niet neer kan leggen bij een beslissing.  Zolang Job maar eerherstel krijgt en hij 'ergens' een eervoller nieuw plaatsje krijgt.  (waarom niet, zoals iemand opperde, aan de restanten van het allereerste OLV-gasthuis aan het Plein nabij de Dijle? Mooie suggestie!)

Om even stil te staan bij de miljoenen mensen die wereldwijd op de vlucht zijn voor oorlog, honger en geweld, hebben de  Verenigde Naties hebben 20 juni uitgeroepen tot Wereldvluchtelingendag.  Dit jaar werd deze dag in Mechelen omgedoopt tot World Welcome Day :   “Omdat de mensen die in Mechelen wonen, niet meer op de vlucht zijn, maar in onze stad  hun plaats gevonden hebben. We willen alle 138 nationaliteiten vooral een warm welkom geven.“    Op een internationale receptie in de zonovergoten binnentuin van het Diocesaan Pastoraal Centrum, georganiseerd door Welcome in Mechelen, voerden Paul Schrijvers en Ng Sauw Tjhoi korte gesprekjes met verschillende mensen die een engagement opnemen rondom nieuwkomers.   Ondertussen konden groot en klein genieten van hapjes, drankjes en heel veel sfeer. 

Het Ottertrotter Mondiaal Festival van afgelopen weekend was het startschot voor De Zomer is van Mechelen. Twee dagen na elkaar was het Tivolipark het kader voor dit Wereldmuziek gebeuren, en dit al 25 jaar na elkaar. Zelfs in de huidige WK gekte, zakten er toch duizenden festivalbezoekers af naar Mechelen.

Wat gaat de tijd snel, je zou het echt niet zeggen dat Ottertrotter al zo lang meedraait. Wat net als andere festivals kleinschalig van start ging, is vandaag uitgegroeid tot een wereldgebeuren.