Mechelen Blogt

  (foto's: Jan Smets)

We hebben er niet minder dan vijf jaar moeten op wachten voor het pand waar het voormalige legendarische bruine café Den Akker op den hoek van Nauwstraat en Vismarkt gevestigd was weerom zijn deuren opende.  Maar... niks is wat het  was.  'Den Akker' is voorgoed verleden tijd - voer voor de geschiedenisboeken en 'museum van herinneringen'.  Niets blijft duren.  Ook deze ooit zo populaire ankerplaats op wat  sinds mensenheugenis dé uitgangsplek is van de Maneblusser is, moest er een finaal punt achter zetten.  Dat betreurden niet weinigen en benieuwd en reikhalzend werd uitgekeken naar de nieuwe invulling van het toch wel indrukwekkende gebouw.  De renovatiewerken duurden een hele poos, maar de gevels ogen na deze opfrisbeurt weer mooi.  Enkele maanden geleden kwam er dan het nieuws dat restaurant Merad dat tot hiertoe te vinden was in de Consciencestraat, besloot te verhuizen naar dit prachtige pand.

Binnen enkele dagen kan iedereen er terecht voor een hapje en een drankje.  Een exacte openingsdag werd nog niet geprikt.  Hier en daar moet immers nog wat bijgespijkerd worden.  Maar vanavond vond al wel de officiële en feestelijke opening plaats voor een trits genodigden.  Het resultaat van dit nieuwe restaurant mag er wezen: de perfecte mix tussen oud en nieuw - stijlvol en gezellig en met als heuse blikvanger een terras dat nu al mag gerekend worden tot één van de mooiste 'balkons op de Dijle'.  Dit wordt beslist een geliefkoosd plaatsje om met zicht op het water te genieten van zomerse dagen en avonden...

(foto's: Jan Smets)

Met stip wint Samson de prijs voor beroemdste en populairste hond van Vlaanderen.  De pluizige publiekslieveling liet dertig jaar voor het eerst van zich horen op het kleine scherm - netjes gezeten naast 'omroeper' Gerd Verhulst, en hij werd hiermee de actuele versie van wat Kraakje Pluimstaart was van ons aller Tante Terry in lang vervlogen tijden.  Sinsdien zijn Samson en Gerd niet meer weg te denken.  Alom aanwezig zijn ze.  Niet alleen meer op televisie, maar ook in talloze shows, in strips enzoverder...  Studio 100 is groot geworden door het succes van dit duo.  Een begrip.  Talloze kinderen groeiden op met Samson.  En het ziet er naar uit dat dit nog een hele poos zal doorgaan.

Ons Mechels Speelgoedmuseum speelt maar wat graag in op deze verjaardag.  En dat doet ze in het kader van 'de Beeldbuiskinderen' - dat het jaarthema is waarmee het museum zich in 2020 in de vitrine zet.  Vandaag werd het startschot gegeven van '30 jaar dikke vrienden' - een expo die nog loopt tot en met 26 april.  En het moet gezegd: het is een leuke mini-tentoonstelling geworden.  Tof is ook dat er een doe-en zoektocht aan gekoppeld is voor het jonge volkje .  Zo wordt het een ware ontdekkingstocht.

In het Speelgoedmuseum had ik een ontmoeting met de 33-jarige superfan Bart Beerten uit Heusden-Zolder.  Hij was 3 jaar toen Samson en Gerd het levenslicht zagen. Bert wist een indrukwekkende verzameling met Samson & Gerd-attributen uit te bouwen.  Een deel van zijn collectie is nu in het museum te zien.  Net als hij deden ook 5 andere verzamelaars dat.  Zij werden allen geselecteerd door het Speelgoedmuseum na een oproep via Facebook...

(foto's: Jan Smets)

Ik kon het onlangs op de kop tikken: een klein beduimeld boekje, perfect weg te stoppen in de binnenzak.  Pure nostalgie.  Het lijkt weinig bijzonder.  En al wéét ik ook wel dat dit werkje uit 1875 eerder boeiend is voor folkloristen, geschiedenisliefhebbers en Mechelen-fanaten: ik ben er erg blij mee, en het vult mijn verzameling van oude boeken en boekjes over deze stad mooi aan.  Toch wil ik het graag met jullie even doorbladeren.  Met 'het Elfhonderdjarig Jubelfeest van den Heiligen Rumoldus' duiken we 145 jaar terug in de tijd...

(foto's: Jan Smets)

Vandaag was ik de bevoorrechte getuige van de lancering van een wel erg bijzonder en hartverwarmend initiatief, dat tegelijkertijd eenvoudig als geniaal is!  Plaats van gebeuren: het woon-en zorgcentrum De Lisdodde in de Frans Broersstraat.  Daar werd immers 'Rik' - een moderne uitvoering van een riksja - voorgesteld.  Met deze fiets kunnen de residenten van de Lisdodde voortaan gezellig en comfortabel ritjes maken.  En voor deze uitjes staat een toffe ploeg vrijwilligers klaar die hen door Mechelen wil pedalen. Fietsen langs de waterkant, naar het park of naar het centrum?  Het kan allemaal.  Op eenvoudige aanvraag, én gratis!  Ouderen die anders niet meer in staat zijn om zelfstandig naar buiten te gaan en wiens leven zich haast altijd tussen de vier muren van het centrum afspeelt, krijgen zo de unieke kans om met de wind in de haren te genieten van de wereld rondom hen.  Het is een gelukkige en bij momenten ook licht emotionele Patricia Gobien die het project, waar zij en haar echtgenoot Peter Meuris het initiatief voor hebben genomen, mag voorstellen.  Dat doen zij in het gezelschap van een fijne groep vrienden die mee hun schouders zetten onder 'Fietsen zonder leeftijd'.  Want zoals Patricia stelt: zonder hen en zonder hun morele ondersteuning zou het niet gelukt zijn.  Een dankwoordje spreekt ze ook uit aan de mensen van de Lisdodde die het mogelijk hebben gemaakt dat ze dit project hier kunnen uitwerken.  De enthousiaste directrice Astrid Gepts krijgt dan ook de eer om het lintje te mogen doorknippen.  Rik is vertrekkensklaar!  En het is de bijna 93-jarige Anna Verbruggen die de primeur heeft om als eerste - geflankeerd door kleindochter Ella Van Aken, een ritje mee te maken, gepiloteerd door Herman Beyens...

  (foto boven: Jan Smets)

Een audiëntie met prinses Laura kreeg ik niet voor mekaar...Maar wel had ik daarstraks een leuke ontmoeting met de  jongeman die de enigszins 'stoute' en jongensachtige prinses met zich meetroont naar Muizen.  Sander Van den Broeck is de sympathieke kerel die dit gedaan wist te krijgen.  En dat zal Muizen geweten hebben!  Het is hij die met Theater De Kleine speeldoos uit Heist-op-den-Berg dit toffe toneelstuk voor de allerjongsten op de planken zal brengen in Parochiezaal 't Kranske in de Sint-Albertusstraat van Muizen.  En dat is toch een beetje 'thuiskomen' voor de jonge theatermaker.  Als je weet dat Sander tot de vierde generatie behoort van een ware acteursfamilie, waarvan de overgrootvader samen met enkele anderen in een grijs verleden de toneelvereniging 'Ik Dien' opzette: dan weet je genoeg!  'Ik Dien' hoeft in het Mechelse niet meer worden voorgesteld.  Als vele jaren lang brengt zij met veel enthousiasme en zin voor kwaliteit heel diverse stukken ten tonele.  De enkele jaren geleden grootvader van Sander - de onvergetelijke Jef Du Bin, bezieler van deze toneelvereniging - zou maar wat trots geweest zijn om zijn kleinzoon zo bezig te zien.  Maar even fier zijn de andere familieleden die haast allemaal gebeten zijn door de toneelmicrobe.  Heel zeker is dat zijn mama, Annemie Du Bin, die nu het voorzittersschap van Ik Dien op zich heeft genomen... Maar niet alleen langs moederskant kreeg Sander de passie voor theater mee.  Ook zijn vader Geert Van den Broeck, die professioneel acteur is, en met De kleine Speeldoos theater brengt voor alle leeftijden van kleuters tot volwassenen, heeft hier zijn aandeel in.  En vergeten we dan eveneens zijn andere grootvader Johan Cluytens niet die als regisseur ook al meer dan zijn strepen verdiende...

(foto's: Jan Smets)

De uitgave van dit boek had ik om één of andere reden 'gemist'.  Het dateert immers al uit 2014.  Onlangs vond ik het terug in de koopjeshoek van boekhandel Salvator, en als ik me niet vergis telde ik er slechts 7,5 euro voor neer.  Als je de titel intikt op 'tinternet' merk je dat boek nog steeds verkrijgbaar is aan heel verschillende prijzen.  Maar goed...

Dit werk van auteur Jan De Volder, doctor in hedendaagse geschiedenis en licenciaat Romaanse taal-en letterkunde is ongemeen boeiend en beschrijft een belangrijke episode in de Belgische geschiedenis.  We krijgen hier een knap geborstelde schets van ons land ten tijde van de Groote Oorlog.  En in dit scharniertijdperk speelt de eigenzinnige kardinaal Désiré-Joseph Mercier een hoofdrol.  De illustere bewoner van de Mechelse Wollemarkt is altijd een man van controverse geweest.  De meningen over deze kerkvorst zijn dan ook sterk verdeeld.  Flaminganten lusten hem rauw, en ook minder 'hevige' Vlamingen hadden en hebben het wat moeilijk met zijn houding tegenover de Nederlandse taal.  Anderzijds wordt de man nog steeds geroemd om zijn belangrijke rol in de 'Mechelse Gesprekken' - oecumenische stappen tot toenadering tussen Anglicanen en Katholieken.  Maar vooral werd hij wereldwijd een held door zijn uitgesproken rol die hij vertolkte in de Eerste Wereldoorlog.  Bezetter Duitsland kreeg de kriebels van de lastige kardinaal, maar na de wapenstilstand leidde de triomftocht zelfs tot de VS.  De man is stilaan in de vergetelheid geraakt.  In Mechelen hebben we nog een plein naar hem genoemd, en in 2010 was hij nog even hot-news toen men in pure Dan Brownstijl in het kader van 'Operatie Kelk' zijn graftombe in Sint-Romboutskathedraal wou openwrikken .  Maar in de lijst van grootste Belgen komt hij niet meer voor.

De Volder maakt van de man geen held, maar veroordeelt hem ook niet.  Objectief en kritisch portetteert hij de kardinaal tegen het decor van zijn tijd toen de Kerk nog alomtegenwoordig was in het dagdagelijkse leven.  Schrijver zet de patriottische, soms ijdele en radicale Mercier neer als man van vlees en bloed.  Dit boek is een sterke aanrader voor wie wat meer wil weten over de rol van de man in een stormachtige periode...

  (foto: Jan Smets)

Je zou de bronzen gedenkplaat aan de gevel van het oude Gentse justitiepaleis wellicht achteloos voorbij lopen mocht je niet weten wie er op afgebeeld staat...  Gelukkig wist ik het wel.  Gelukkig wist ik dat ik hem hier moest 'zoeken': Joos de Rijcke - Mechelaar van geboorte - het levenslicht gezien in het jaar 1498.  Zijn naam doet bij weinigen nog een belletje rinkelen.  En toch is deze stadsgenoot een meer dan verdienstelijke wereldburger geweest - een man van formaat - Bekende Vlaming avant la lettre.  Joos was een man die grenzen verlegde.  Letterlijk en figuurlijk.  In zijn nieuwe vaderland Ecuador wordt hij onder zijn Spaanse naam 'Jodco Rigue' vereerd als nationale held en 'Vader des Vaderland'.  Maar bij ons is hij grotendeels in de vergetelheid geraakt.

In de geschiedenisboeken van dit Amerikaanse land wordt hij inderdaad de 'Vader des Vaderlands' genoemd.  In Mechelen geraakte hij in de 'vergeethoek'.  Geen straatnaam en geen monument!  Vraag het aan honderd Mechelaars wat ze weten over Joos de Rijcke, en bijna alle ondervraagden antwoorden dat ze nog nooit over de man gehoord hebben...

Dit vertelt me Jan Verhasselt, 84-jarige Mechelaar afkomstig uit Hombeek, die nu al een hele poos woont aan de Zoutwerf.  Deze fiere Mechelaar is altijd al geboeid geweest in de geschiedenis van onze stad.  Jarenlag gidste hij ook in Noord-Spanje, Corsica, Italië en Sicilië.  Nu doet hij dat niet meer, maar hij publiceert nog heel regelmatig boeiende artikels in het Hombeekse maandblad 'De Schacht'.  Tijd om met hem eens te gaan praten over Joos de Rijcke, waarover hij wel één en ander te vertellen heeft...

  (foto boven: Jan Smets)

Dat de Battelaars verknocht zijn aan 'hun' kerk: dat wisten we al langer.  Of ze nu praktiserend waren of dit landelijk Sint-Jozefkerkje eerder in het hart droegen als onlosmakelijke landmark: de verbondenheid met dit bouwwerk was en is groot!  Toen de kerk eind van vorig jaar definitief de deuren sloot als gebedshuis ging dit gepaard met gemengde gevoelens.  Een tijdperk was voorgoed afgesloten.  Maar de overgrote meerderheid van de Battelaars haalde wel opgelucht adem toen bleek dat het Charles Leclef van brouwerij Het Anker was die het geld op de rooster telde om het kerkje over te kopen.  Hiermee kon men best leven.  En de plannen van Leclef stemden ook tot tevredenheid.  Leven in de brouwerij - of de kerk?  De herbestemming stemde tot tevredenheid.  En toch: toch willen de Battelaars met een hart voor dit kerkje dat in de toekomst de kerk in het midden wordt gehouden.  Men wil heel stevig benadrukken dat dit kerkgebouw gedragen blijft door de héle gemeenschap.  Daarom werd een vzw opgericht...

Zoals Jan Smets in zijn blogpost van vorige week al aankondigde, werd vandaag in The Neverending Park de kansel ingehuldigd.  Het woord geven aan mensen die anders nooit gehoord worden.  Dat is het idee dat armoedevereniging De Keeting lanceerde.  Het waren dan ook vooral de mensen van deze organisatie die vandaag het woord namen. Theatermaker Pier De Kock doet de introductie en vertelt zelf ook een aantal ervaringen. 

(foto onder: Jan Smets)

(vlnr: ElsVerbruggen, Robbe Willems en Manten Van Gils)

Voor wie zo'n heel klein beetje thuis is in de muzikale contreien van jazz en big band, is Mechelaar Manten Van Gils heel zeker geen onbekende meer. Hij mag dan ook al een boel toffe dingen  op zijn palmares schrijven.  Het begon bij hem ooit als jong kereltje van 8 jaar bij de Koninklijke Harmonie Mechelen in de Hanswijkenhoek - de buurt waar hijzelf ook opgroeide én nu nog woont.  Het was het startschot om later nog méér en andere muzikale richtingen in te slaan.  Zo was hij een vijftal jaar geleden mede-oprichter van de Q-Some Big Band.  Helemaal zijn ding.  Niet alleen van hem trouwens.  Het bulkt van talent in de 18 koppen tellende groep waarvan hij de grote bezieler en artistieke leider is.  De gemiddelde leeftijd van de leden is 27 jaar, vertelt Manten die zelf de 40 nadert.  Kwaliteit bieden ze in overvloed.  Zoveel is zeker.  Recent werden ze ook erkend als officiële Mechelse kunstenpartner.  En wat méér is: de band is bijzonder trots om in primeur haar debuutalbum voor te stellen dat op 14 maart in het Cultuurcentrum ten gehore wordt gebracht voor het grote publiek.  Best spannend. 

Een album is natuurlijk een tijdsopname, maar een eerste album is wel echt een 'outing', in dit geval van onze artistieke lijn, van ons compositorisch talent en van onze ambitie!

Ik geloof het graag.  Met Manten en twee van zijn collega's  Els Verbruggen en Robbe Willems heb ik een leuke babbel over deze eerstgeborene.

  (foto's: Jan Smets)

Aanvankelijk wou ze niet op mijn vraag om haar wedervaren te vertellen ingaan.  Ze zag het niet zitten, zei ze. "Mijn verhaal is niet waardevol genoeg...".  Uiteindelijk ging ze overstag omdat ze vond dat ook de jongere generatie moest weten wat er toen gebeurde.  Ik ging haar opzoeken in de kibboets in Israël waar ze sinds een tiental jaar woont.  Het waren drie heftige, intense dagen. We hebben tranen geweend en tranen gelachen.  Ze is een heel bijzondere vrouw.  Ik was overweldigd door de energie en de levenslust van deze 102-jarige...

Dit vertelt Pieter Serrien, de auteur van het boek 'De laatste getuige', over Eva Fastag - zoals hij ze noemt: de dappere typiste van Dossin... Hij doet dat in boekhandel Salvator in de Befferstraat.  En hij doet dat met verve - honderduit vertellend.  De historicus die hij is, is dé geschiedenisleraar waarvoor je maar wat graag terug in de schoolbanken zou gaan zitten.  Met dit boek is Pieter (°1985 - Kontich) niet aan zijn proefstuk toe.  Hij schreef al meerdere boeken waarin persoonlijke getuigenissen van soldaten en burgers in beide wereldoorlog staan opgetekend.  Ik las het boek deze week uit.  En ik moet eerlijk bekennen: het laat je niet meer los.  Het verhaal van de moedige Eva blijft kleven aan je ribben.  Dit is een boek dat je moet lezen, én doorgeven aan je kinderen, kleinkinderen...  Nooit mag dit alles vergeten worden.  Zéker niet in tijden waarin meer dan ooit zwaar gepolariseerd wordt en mensen en bevolkingsgroepen worden gestigmatiseerd...

(foto's: Jan Smets)

Het is me weer een heuse beestenboel!  Jawel.  vzw Sjarabang doet het wéér!  Voor de zoveelste keer op rij geven een trits heerlijk artistiek bewerkte polyester beelden van dieren extra kleur aan heel wat vitrines in de Mechelse binnenstad.  Je kan er niet naast kijken.  En dat is ook de bedoeling.  Deze bijzondere 'expositie' moet passanten een glimlach op het gezicht toveren, en tonen welk talent mensen die één of andere beperking hebben in huis hebben.  Het laat zien dat élke mens niet alleen beperkingen heeft, maar ook mogelijkheden.  En dat is waar Sjarabang voor staat: het wil een inclusief creatief atelier zijn waar kunst-en cultuurparticipatie van mensen met een verstandelijke of meervoudige beperking bevorderd wordt, zowel op passieve als actieve manier.  Kunst kan het perfecte middel zijn tot ontmoeting - voor iedereen - welke achtergrond je ook mag hebben.

Deze keer vullen beren en elanden de etalages. Voorbije zaterdag kon je ze voor de eerste keer bewonderen.  En dat kan je nog tot 7 maart.  Ga ze vlug ontdekken!  Tof om doen voor kinderen én volwassenen. 

Het gaat niet goed met Jacob. En neen, ik heb het hierbij niet over iemand van vlees en bloed, maar over het reclameglasraam van 'Bieren Jacob(s)' in de Goswin de Stassartstraat. Op heel korte tijd zijn er zeven panelen verdwenen. Het glasraam is trouwens één van de laatste uit zijn soort dat in Mechelen nog te vinden is.

Het viel ook de Mechelse Cultuurraad op dat de toestand desastreus is, om niet te zeggen dat het haast vijf na twaalf is voor deze glaspartij. Dat er dus snel actie dient te worden ondernomen, is duidelijk. 

(foto's: Jan Smets)

Ik blader door 'Het Achterhuis' van Anne Frank... Lang geleden dat ik er in las.  Deze dagen wordt één van de vreselijkste episodes uit de mensengeschiedenis weerom in de actualiteit gebracht.  75 jaar geleden werd het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau bevrijd....Bitter weinige overlevenden kunnen vertellen over de onwaarschijnlijke gruwel.  Anne al zeker niet.  Samen met haar familie kwam ze om in het vernietigingskamp.  In het Amsterdamse Achterhuis dat ik enkele jaren geleden nog bezocht, schreef ze haar dagboek.  In het enge vertrek kon ze de vrijheid alleen zien in de wolken en...een kastanjeboom...

13 mei 1944. Gisteren was vader jarig, vader en moeder waren 19 jaar getrouwd, het was geen werkster-dag en de zon scheen, zoals ze in 1944 nog niet geschenen had.  Onze kastanjeboom staat van onder tot boven in volle bloei.  Hij is vol met bladeren en veel mooier dan verleden jaar...

De witte paardenkastanjeboom die halverwege de 19de eeuw geplant werd is niet meer.  In 1993 leek hij al te zullen bezwijken door de vervuiling van een ondergrondse olietank én een schimmel.  13 jaar later bleek de boom ook nog eens erg verrot waardoor noodkap niet af te wenden was.  Deze diagnose bracht de nodige polemiek mee, en uiteindelijk wilde men hem redden met een speciale verstevigingsconstructie.  Die poging werd ondernomen door inzet van de Stichting Support Anne Frank Tree. Maar het lot van de boom werd bezegeld in 2010: hij waaide om bij stormwind.  Gelukkig werden van de iconische boom stekjes bewaard.  Op heel wat plaatsen in de wereld kreeg de kastanje een nieuw leven.  Vandaag ook in Mechelen!  Een nakomeling van de beroemde boom kreeg zijn plek in het Tinelpark - in de nabijheid van Kazerne Dossin van waaruit 25 800 Joden, Sinta en Roma per trein werden gedeporteerd naar de concentratiekampen...

Mechelen bulkt van het talent. Tijmen Govaerts (25) is zo een jong acteur en theatermaker, een jong spring-in-t-vel die zijn palmares ondertussen verdient heeft. In 2017 won hij de Prix d’Interpretation voor zijn bijdrage aan de kortfilm Passée L’aube – After Dawn (van Nicolas Graux over de intolerantie tegenover holebi’s). In 2018 brak hij door als vriendje van Lara in Girl van Lukas Dhondt, een film die meermaals in de prijzen viel. Nog dit jaar is hij te zien in de VTM-serie 'De Kraak' en nu heeft hij de hoofdrol beet in Muidhond van Patrice Toye.

Maar daarnaast speelt hij nu zijn eerste theaterrol, samen met onder meer Peter van den Begin, in Angels in America.

Afgelopen zaterdag had ik een fijn gesprek met Tijmen...