Mechelen Blogt

(foto's: Jan Smets)

Dat Gouden Rumolduskruis kreeg hij jaren geleden reeds.  "Van Mgr.Schoenmaeckers..." vertelt hij.  Toch draait het daar bij hem niet om.  Helemaal niet. 

"Da's goed voor op je doodsbrief; verder maakt het niets uit.  Alles was ik deed en doe beschouw ik gewoon als een voorrecht.  Ik ben blij dat ik dit alles mocht doen.  Daar ben ik dankbaar om !"

Dat zegt me Jan Van Asch.  Hij oogt ondanks het feit dat hij de 92 levensjaren reeds gepasseerd is nog bijzonder kwiek en monter.  Van lichaam en geest.  Ik heb met hem en zijn vrouw Theresa Collet een gezellige babbel in hun woning in de Twaalf Apostelenstraat in ons schilderachtig Groot-Begijnhof - Het huis draagt de naam 'De Goede Herder'. Amper een paar tientallen stappen verder blinkt de Begijnhofkerk als nooit voorheen nu ze haar dwingend korset eindelijk kon afgooien.  Nog niet hélemaal is ze dat knellende keurslijf kwijt.  Maar het is maar een kwestie van tijd voordat deze mooie barokkerk weer in volle glorie te bewonderen valt.  De binnenrestauratie is ook aan de gang.  Voor dat werk voltooid is moeten we nog een paar jaar geduld hebben.  "Doe er nog maar een jaartje bij..." zegt Jan.  Toch mocht hij zo'n twee jaar geleden al de haan weer op de toren plaatsen.  Hoogtevrees heeft hij niet.  En de toen 90-jarige besteeg de laddertjes op een manier dat veel jongere mannen het hem niet zouden nadoen...

Morgen sluit de jaarlijkse week, van 3 tot 13 oktober van de Fairtrade af. Ook in Mechelen, sinds 2007 een Fairtradegemeente, en sinds vorig jaar zelfs de 1ste 5sterrenFairtradegemeente, stond Fairtrade extra op het agenda.

(foto's: Linda Van der Auwera)

Morgen zaterdag 13 oktober is het Wereldwinkeldag en kan je met een lege, gewassen, choco-pot van gelijk welk merk naar de Wereldwinkel in de Hoogstraat. In ruil krijg je een volle pot vol "eerlijke choco" terug, de kans om hem uit te proberen. Uit ondervinding weet ik dat hij zeer te smaken is! Wereldwinkeldag 2018  zet extra in voor eerlijke en duurzame cacaosector.

Wie 'jong' was in 1996 herinnert zich vast  The Posies nog wel én hun lichtjes fenomenale plaat Amazing Disgrace. Nee? Heb je toen niet uit volle borst Everybody Is A Fucking Liar meegezongen dan? Juist, dàt belletje rinkelt... Smeer dan snel je keel, want de band komt tijdens hun Europse tour naar ... Mechelen!

Op 18 oktober 2018, over een kleine week dus, staan Jon Auer, Ken Stringfellow & co in de Minderbroederskerk van Cultuurcentrum Mechelen.

“Fenomenaal is dat! Mijn tekeningen nu zo groot te zien op die gevel van Lejo Vanhaelens woning”. Aan het woord is een trotse Kris Vanderstraeten, muzikant en graficus die al jaren de affiches en flyers voor Jazzzolder Mechelen tekent.

Jazzzolder Mechelen viert dit jaar de 20ste verjaardag. Dus het ideale moment om met een grootse jazz-muurschildering uit te pakken? Lejo Vanhaelen: “Eigenlijk wou ik dat twintig jaar geleden eigenlijk al doen, maar je kent dat: toelating vragen en zo, en toen kwam het er niet van. Onlangs kwam ik Jurgen Gielen tegen op een buurtfeest, die zag het helemaal zitten om de tekeningen van Kris op mijn gevel te vereeuwigen” aldus de al even fiere bezieler van Jazzzolder Mechelen. 

(foto's: Jan Smets)

Onze stad heeft de laatste jaren fel ingezet op kunst in de openbare ruimte.  De meest in het oog springende én spraakmakende zijn ongetwijfeld de grote bronzen uil ('de Grote Vivisector') van Johan Creten in de schaduw van de kathedraal en klein Kareltje V op zijn schommelpaard ('Golden Boy') van Elmgreen en Dragset op het Margaretaplein aan het voormalige OLV-gasthuis.  Ook de jaren voordien doken nieuwe of ouwere beelden waarvan het stof werd afgelazen op in het straatbeeld.  'Kijken naar de Maan' van Frans Walravens aan de Haverwerf  of 'De Drie Gratiëen' van Nest Wynants in de Lange Schipstraat zijn daar voorbeelden van... En dan vergeet ik ook nog werk van Mariette Teugels aan de Plaisancebrug en van Marijke Van Kenhove op de binnenplaats van het Sociaal Huis, enzovoort...

Vorige week werden weerom twee verrassende sculpturen onthuld.  Deze keer niet van bekende beeldhouwers alswel van twee studenten van de beeldhouwklas van onze Academie.  Natascha Tobback en Gaston Cornelis lieten zich inspireren door Mechelse (kunst)ambachten.  Mechelse kant en meubelen waren eeuwenlang onlosmakelijk verbonden met onze stad.  En de producten die deze industrie voortbracht scoorden hoge ogen.  Fel gegeerd waren ze op de markt...

Na maanden intens werken is vorige week donderdagavond de tentoonstelling: "Het lego-blokje, 60 jaar creatief bouwplezier" in het Speelgoedmuseum Mechelen geopend. Al 60 jaar immers bouwen tal van kinderen wereldwijd met de kleurrijke, Deense, blokjes. Begonnen in uitsluitend witte en rode blokjes bestaan ze vandaag in allerlei vrolijke kleuren.

  (foto: Linda Van der Auwera)

(overige foto's: Speelgoedmuseum)

Voor we de tentoonstelling bezochten was er een korte inleiding. Deze begon met een live-verbinding met Adriaan Van de Hoof, een lego-fan in hart en nieren dat was duidelijk!

Al een aantal keer had ik een aankondiging gezien voor een 'swishing'. Dat is een nieuw initiatief kaderend in duurzaamheid. Het is een team dat dit her en der dit op verschillende initiatieven organiseert. Voor de geïntresseerden: dit is terug te vinden op facebook. Nu in mensentaal: je brengt een aantal kledingstukken (netjes gewassen, gestreken zonder gebreken) binnen bij het swishing-team. Zij controleren elk kledingstuk grondig, geven het een aantal punten en hangen deze klaar aan kledingrekken. Nadien kan je je punten weer inruilen door andere kledingstukken mee te nemen. Een kledingruil dus.

Fan zijnde, en medewerker, van Fairtrade, ging ik dit gisteren uitproberen op de MFair. Ik wist niet waar ik aan begon... wat een beleving seg.

Vrijdagavond 5 oktober 2018 kwam de Nederlandse zangeres Tessa Douwstra, die je misschien nog kent van de bands Orlando of Wooden Saints, Mechelen verwarmen met de wondermooie droompop met weerhaakjes, waarop de zangeres op haar titelloze debuutalbum onder de noemer Luwten de luisteraar trakteert. Zachte folktronica, subtiele percussie en bovenal de, veelal zachte, omfloerste zang met af en toe soulvolle en jazzy uithalen was ons deel. Luwten won zonder veel moeite de harten van het Mechelse publiek, in Cultuurcentrum Mechelen, dat zich gewillig liet meevoeren en genoot met volle teugen.

Tijdens de korte pauze die het optreden van Luwten voorafging, konden we eerst even bekomen of ook volop nagenieten van de onweerstaanbare donkere hypnotische indie blues die de Mechelse Heleen Destuyver en haar band The Girl Who Cried Wolf ons had geserveerd.

(foto boven: Jan Smets. Portretten: Guy Foqué; vlnr. Etienne Mylemans, Jan Dellaert en Arthur Reijnders)

Het is één van de merkwaardigste, kleurrijkste en pittoreske plekjes van onze stad.  Geklemd ligt het tussen de Leuvense vaart, Dijle en Zenne: een verre uithoek van Battel, op een boogscheut van Heffen en grenzend aan het prachtige natuurgebied Den Batteleir. Het Zennegat: plek van onwaarschijnlijke verhalen - van ware geschiedenis tot pure legendes.  Een wat rommelige negorij, geliefkoosde stek voor wandelaars en stopplaats voor tal van fietstoeristen.  Het Zennegat: nostalgische pleisterplaats en vleesgeworden mijmering in de plooien van een stad.  Vooruitgeschoven grenspaal in dit waterrijke stukje land waar Mechelen héél ver weg lijkt.  En gisteren had er een wel erg jolige reünie plaats in het enige overgebleven cafeetje in dit magische oord.  In café Zennegat kwamen ze samen: een wat uitgedund groepje met karrevrachten herinneringen in hun kielzog.  Ooit stonden ze hier aan de tapkraan.  En zoals één van hen, Etienne Mylemans het gebeuren zo treffend omschrijft: "We werden meegenomen in een maalstroom van maffe verhalen die mekaar kriskras doorkruisten. Een prettig gestoorde bende, die zich onderdompelde in de chaotische geschiedenis van het Zennegat van de laatste 50 jaar..." .  Ze waren er samengekomen op uitnodiging van de huidige cafébaas Jan Dellaert.  Kom: zet je erbij. Op één van de ouwe krukken met een glas schuimend bier...

Zaterdag werd officieel het eerste deel van het Tinelpark of Predikherentuin op de gelijknamige Tinelsite aan omwonende bewoners en genodigden voorgesteld. “Wat we hier proberen te doen is twee belangrijke monumenten in onze stad, het holocaustmuseum en de nieuwe bibliotheek, daartussenin een nieuwe groene long te maken” vertelt burgemeester Bart Somers aan de voet van het Predikherenklooster.

(foto's: Jan Smets.  Veerle, Geertrui en Katelijne Bervoets)

Het mytische Troje...: het heeft me altijd al gefascineerd.  Dat zal wel te maken hebben met het feit dat alles wat met het oude Griekenland te maken heeft me van jongsaf uitermate wist te boeien.  Helmenwuivende krijgers dravend op de slagvelden voor de muren van deze schijnbaar onineembare stad... Op de zeeën zwalpende helden - rekenend op de goedwil van de goden...  Tragiek, drama, jaloezie, onmogelijke liefde, hartverscheurende taferelen en veel krijgsgewoel... Dat was Troje allemaal.  Hét toneeldecor voor Grote Verhalen en versmachtende emoties.  En op dit eeuwige thema borduren drie zussen verder...  Nee: ze herkauwen dit epos niet, maar brengen een nieuwe dimensie aan.  Niet zoals in de Holywoodversie 'Troy' met een plastieken held Achilles - een driestuiversroman waarin Brad Pitt gestroomlijnd zijn ding mag doen.  Nee: de zussen Bervoets - schrijfsters van historische romans, brengen met 'Tranen om Troje' een wel erg sterke interpretatie van deze legende.  Dat ze Homeros doen verbleken zou té veel eer brengen aan de schrijvende dames.  Maar dat ze met dit boek (hun vierde reeds!) hoge scores zullen behalen, staat nu al vast.  "Het wordt beslist een kaskraker" lacht Veerle.  Ik geloof het graag.  Zondag wordt dit boek voorgesteld in de Baarbeekhoeve in Muizen - waar Veerle ook woont.  Om 15 uur is iedereen er welkom.  Veerle Fraeters, hoogleraar aan de Antwerpse Universiteit zal het gebeuren inleiden, waarna er een interview volgt met Jo Haerens, van de redactieraad van Markant vzw.  Vanaf 5 oktober is 'Tranen om Troje' te verkrijgen in uw favoriete boekhandel...

(foto's: Jan Smets)

De armenkerk werd ze wel eens genoemd... Het kleine broertje (of is het 'zusje'?) van die andere grote monumentale kerken die haar omringen.  En toch is de Katelijnekerk héél bijzonder. Ze heeft een erg intiem en familiaal karakter.  Al eeuwenlang staat ze als bescheiden juweeltje in de straat die haar naam draagt: een straat waar kunstenaars huisden; in een buurt waar de amere stadsgenoten woonden.  Op 30 augustus werd de Sint-Janskerk feestelijk heropend na een grondige restauratie.  Vanavond was het de beurt aan Sint-Katelijne om haar herwonnen schoonheid te tonen. Greet Geypen noemt zich een erg gelukkige schepen van Monumentenzorg.  Ik kan me er wat bij voorstellen.  Na de Hanswijkbasiliek, de Sint-Petrus-en Pauluskerk en Sint-Jan heeft Mechelen er weerom een pareltje bijgekregen.  Ik kijk al uit naar de voltooiing van het het interieur vande Begijnhofkerk.  Nog effe.  Laat ons maar niet te ongeduldig worden.  We worden deze dagen immers al héél erg verwend in onze steeds fraaier wordende stad...

(foto's: Jan Smets)

Het is was wennen en je moet er je tijd voor nemen...  Maar ik ben blij dat ik nu ook zelfstandig zal kunnen stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober.

Dat zegt me François de Schouwer - geen onbekende voor de Mechelaars.  Vele jaren was hij dan ook Belleman.  Bijna vijf jaar geleden werd hij opgevolgd door de gisteren gelauwerde Myriam Sips.  Zelf draagt hij nu de titel van 'Erebelleman'.  De laatste jaren had hij te kampen met wat gezondheidsproblemen, maar dat valt nu allemaal wel mee.  Alleen zijn zicht is niet meer te best.  Werken aan de computer lukt redelijk goed, daar hij de teksten op het scherm kan vergroten.  Lezen is veel moeilijker, ondanks de hulpmiddelen die er nu bestaan.  Daarom is François ook erg blij dat onze stad op 14 oktober gebruik zal maken van stemcomputers die uitgerust zijn met een audiomodule.  Het is een pilootproject.  Alleen Aalst én Mechelen testen deze nieuwigheid nu uit.  Ik ging met de 75-jarige François alvast oefenen in de Keldermanszaal van ons stadhuis tijdens een demo-momet waar in sessies van een uur uitleg werd gegeven over de module.  En daarna kon François zelf aan de slag om het zélf uit te proberen...

  (foto's: Jan Smets)

In mei zal Myriam Sips haar eerste vijf jaar als Bellemadam kunnen vieren.  Want het is inderdaad al zo lang geleden dat ze de bel overnam van haar voorganger Swa De Schouwer.  Die heeft dat vele jaren met verve gedaan, in stijl, en met discipline.  Het ambt van stadsomroeper/Belleman bestond al lang niet meer als hij er mee van start ging, en het is de verdienste van Swa dat hij deze job opnieuw vorm gaf en inkleurde.  Zijn opvolg(st)er diende dus met goeie papieren tevoorschijn te komen.  Maar toen Myriam op een verregende meidag in 2014 verkozen werd, was het van meetaf duidelijk: dit 'kleine madammeke' met een 'klep groter dan haar klok' had het helemaal in zich!  Al snel werd ze de populaire Bellemadam (waag het niet om 'Belle-vrouw' te zeggen! én blijf van haar bel af!).  Mechelen drukt haar aan het hart, en nu doet de stad dit ook officieel.  Terecht!  Bellemadam blijft uiteraard puur vrijwilligerswerk.  Myriam doet het dan ook uit oprechte liefde voor de stad.  Maar het stadsbestuur besliste nu unaniem om de edele job van stadsomroeper meer glans te geven en op te waarderen.  "Het blijft natuurlijk  maar een symbolisch presentje wat we haar willen schenken en ook wordt het géén officiële functie, maar we willen dit ambt wél weer in het organigram van onze stad opnemen!  Myriam Sips zetten we graag in de bloemetjes om het parcours dat ze tot dusver aflegde en voor de manier waarop zij deze folklore in ere houdt!"  Dit vertelt burgemeester Bart Somers in zijn openingswoordje wanneer hij het babbelen van Myriam al lachend even wil onderbreken met de opmerking "of het stoort als hij ook iets zegt..."  De Kolommenzaal van ons stadhuis kende al formelere plechtigheden...

Jan Smets aan u voorstellen is, laten we zeggen... lichtelijk overbodig.  Sinds de oprichting van Mechelen Blogt was hij een van de sterkhouders van dit medium.  Om niet te zeggen dé drijvende kracht erachter.  Met zijn tot op heden 2189 gepubliceerde artikels en interviews stond hij eigenhandig in voor net geen 40 procent (!) van de globale inhoud van deze site (5545 artikels).  Daarbij gaf hij niet alleen blijk van een scherpe pen en een groot verteltalent, hij zorgde doorgaans ook zélf voor de bijhorende, steevast treffende beelekes van deze stad én van haar inwoners.  

In mei 2016 werd al een kleine selectie van de vele gesprekken die hij als blogger had met bekende en minder bekende Maneblussers gebundeld in het door de Mechelse uitgeverij ElenA fraai vormgegeven 'Mechelen. Een stad vertelt.'  Gisterenmiddag werd op ons stadhuis het vervolg hierop voorgesteld.