Mechelen Blogt

Vandaag verzorgde MechelenBinnensteBuiten de laatste rondleidingen in het Mechelse station. Nog even en het Expo-station zal er niet meer zijn. Weerom is deze blog er eentje zonder woorden, want beelden zeggen zoveel meer.

Geniet van de deze reportage...

(foto's Wim Tiri)

En dit staat in de maandagkrant: https://www.gva.be/cnt/dmf20191215_04768294/eliane-70-opende-60-jaar-geleden-als-klein-meisje-mee-het-station-nadien-gingen-we-in-de-cinema-naar-het-nieuws-kijken

(foto o: Jan Smets)

Tien minuten na het afgesproken uur komt hij zichzelf verontschuldigend binnengestormd in den Boesjkammeree aan het station.  Geen probleem.  Het is dan ook vrijdagavond - spitsuur; en bovendien regent het ouwe wijven.  Zo'n mistroostige vrijdag-den-dertiende om snel te vergeten.  Alhoewel... Het zal nog een drukke avond worden voor Erwin Vloebergh - 'de Vloe'.  Een paar uur later zal immers in het Hombeekse café Den Bruinvis, de cd van de covergroep BEEB (waar hij de zanger van is) worden voorgesteld.  De bandleden zijn best trots op hun BEEBy.  Erwin is zoals steeds zijn joviale zelve en vertelt honderduit over de relaese van dit blinkende schijfje dat heel origineel in de hoes van een vinylplaat wordt gepresenteerd, en dat de tot de verbeelding sprekende en 'smakelijke' naam 'Poefrikasee' draagt.  Het is een leuk hebbeding geworden met liedjes van de voorbije vijftien jaar van de groep.  Dit in allerlei genres van ballades tot blues en pop. 

...met véél humor overgoten, relativerend en zelden serieus op een paar nummers na: zo mag ik het omschrijven.   En Leest is nooit ver weg.  Daar hebben we immers allen onze roots.  Zelf woon ik al lang in het Leuvense.  Leest was me misschien op sommige momenten te eng geworden. Maar ik heb wél een onvoorwaardelijke liefde voor dit dorp.  Zelf ben ik met mijn 57 levensjaren de jongste van de groep die ontstond uit de oud- Chiro.  De oudste van onze band is 62.  Ooit waren de anderen nog leider van mij in deze jeugdvereniging. We serveren deze liedjes in het 'Vloms', in het AN, in het plat Leests, Mechels, en iets wat daar tussenin valt...

Op zichzelf is het uitkomen van dit cdeetje al een tof gebeuren.  Maar het verhaal wordt nog mooier als je weet dat de opbrengst van de verkoop integraal naar een goed doel gaat.

(foto's: Jan Smets)

Ietsje meer dan zes maand is ze nu: mijn kleindochter Nel.  Mijn kleine zotte geweld, al is ze (voorlopig?) een rustig, weliswaar erg alert, jongedametje dat haar twee jaar oude broer met haar grote donkerblauwe kijkers onafgebroken volgt.  Ze observeert zijn gekke buien en hoe hij met duploblokken een 'Romme-toren' bouwt.  Ze heeft de mooiste ogen van de wereld denkt deze niet geheel objectieve grootvader.  Ze zijn zo dromerig en onpeilbaar Egeïschdiepzeeblauw.  Om periodiek in te verdrinken.  En weer boven te komen.  Zo blauw dus.  En ze noemt Nel - net als de grote liefde van onze Rik Wouters - zijn hem hevig minnende muze.

Tijdens de zwangerschap van haar moeder - onze dochter - hadden we het raden naar haar naam.  We mochten allen een gok wagen.  De juiste inzending zou op de dag van haar geboorte beloond worden.  Ik brak mijn hersens erover.  Welke naam zouden haar ouders voor haar in petto hebben?  Welke naam zou het best passen bij die van broertje Juul?

Midden dit jaar ruimde de Wünderkamer plaats voor een kamer die volledig in het teken staat van zwart. Back to Black is de eerste zaalwissel sinds de opening van het museum in 2018. Het is de bedoeling dat in deze ruimte het museum, het publiek, de onderzoekers en de kunstenaars dieper ingaan op het maakproces en betekenis van de kleur.

Daarnaast zijn er op de zolderverdieping ook drie ontwerpen te zien van het ontwerpersduo Viktor Horsting en Rolf Snoeren, geïnspireerd op Back to Black.

  (foto's: Jan Smets)

Officieel is de verschijningsdatum 11 december, maar alvast één Mechelse boekhandel heeft dit nieuwe boek al enkele dagen in huis.  Ik veronderstel dat het binnenkort ook in de bibliotheekkast van flink wat Maneblussers zal te vinden zijn.  Ik heb mijn exemplaar al in handen.  En ik ben er van overtuigd dat heel wat Mechelaars met dit mooi uitgegeven naslagwerk over het Predikherenklooster dat van ruïne tot stadsbibliotheek werd getransformeerd, blij zullen zijn.  Het is een lijvig en rijkelijk geïllustreerd werk geworden - niet minder dan 392 pagina's tellend... 

We staan er tegenwoordig niet meer bij stil, een tripje naar de andere kant van de wereld is voor ons heel normaal. Informatie verzamelen over een bezienswaardigheid is dankzij het internet een gemakkelijke opdracht. Dat was vroeger wel wat anders. Een 'citytrip' maken was een hele opgave. Vaak ging het te voet, of als je het goed had te paard of met de koets. Of je had het geluk om per boot te reizen, het meest comfortabele vervoermiddel. Een 'Guide Michelin' bestond niet, toeristische informatie - als die al voor handen was - was heel onbetrouwbaar.

Het Stadsarchief stelde een kleine tentoonstelling samen over hoe vroeger informatie werd verspreid, om als Mechelaar 'naar den vreemde' te gaan, of om als toerist Mechelen te verkennen.

Van 25 april tot 10 mei vindt in Mechelen het LUNALIA-festival plaats dat volledig in het teken staat van Ludwig van Beethoven, het is immer zijn 250 jaar geleden dat hij in Bonn werd geboren. LUNALIA focust zich haast volledig op het vocale werk van de meester: liederen, koorwerken, canons, bewerkingen van volksliederen en composities gelinkt aan het theater.

    (foto's:J.Smets)

Voor wat ongedwongen gezellige Kerstsfeer moet je volgende vrijdag 13 december beslist afzakken naar het Kerkstraatje.  Dit leuke smalle steegje dat vanuit de Kanunnik De Deckerstraat leidt naar de Katelijnekerk, heeft voor de gelegenheid de straatnaam gewijzigd.  Het wordt het herdoopt in KerSTstraatje.  Geen ongeluksdag deze vrijdag-de-dertiende.  Helemaal niet!  Het wordt voor deze tweede editie weer een sympathiek gebeuren dat de buren én andere Maneblussers wil samenbrengen voor een hapje en een drankje, een babbeltje én een artistiek mini-marktje.  Winst hoeven de organisatoren hier helemaal niet op te maken.  Integendeel.  De opbrengst wordt in het kader van de Warmste Week geschonken aan de Mechelse Dierenbescherming.  De buren hebben hier een groot hart voor dieren. Kan niet anders: allen hebben trouwe viervoeters in huis.  Welkom vanaf 17 uur!  Tot dan?

(foto's: Jan Smets)

Deze eindejaarsperiode is Mechelen eens te meer de wereldhoofdstad van de maan.  Als je jouw nieuwsgierigheid wil blussen moet je zeker eens onze kathedraal binnenlopen voor een méér dan fascinerend en feëeriek schouwspel.  De maan speelt de hoofdrol.  Ik weet heel zeker dat je er vol verwondering met open mond naar staren zal!  Gisteren, op Sinterklaasdag, werd het kunstwerk 'Museum of the Moon' onthuld.  Nog tot en met 27 december kan je in Sint-Rombout de installatie van de Brit Luke Jerram bekijken.  Ik stapte deze morgen de kerk binnen.  En ik was niet alléén.  Heel wat benieuwde Maneblussers maakten daarstraks een ommetje om mee te genieten van het indrukwekkende schouwspel.  Het is dan ook de moeite deze replica van het tot de verbeelding sprekende hemellichaam.  Deze boven het kerkschip zwevende maan heeft een diameter van niet minder dan zeven meter en is levensecht gemaakt met behulp van gedetailleerde beelden van ruimteorganisatie NASA...

(foto's: Jan Smets)

Ik leerde haar kennen rond 1980 toen ik verpleegkunde studeerde en stage liep in het rust-en verzorgingstehuis 'Heilige Familie' in het dorp van OLV-Waver.  Het werd beheerd door de Mechelse gasthuiszusters. De laatste zusters hebben onze stad al lang verlaten en verhuisden naar hier .  Het rustoord draagt nu de naam 'Huize De Pauw'.  Zuster Myriam die ondertussen ook reeds meer dan tachtig levensjaren telt, is overste van deze laatste Mechelse nonnen die zich meer dan 800 jaar hebben ingezet in de gezondheidszorg. 

Zuster Andrea, directrice van het rustoord -  was een sterke, rustige persoonlijkheid met een enigszins streng voorkomen - brilletje aan een ketting...., een bedaarde stap.  Haar levensverhaal kende ik in grote lijnen.  Ik wist dat ze Joodse roots had, en zich later bekeerde tot het katholicisme.... Pas later kreeg ik méér details over haar te horen.  En haar geschiedenis werd voor een groter publiek bekend door een expo in De Noker, in het kader van het cultuurjaar 2005 'Stad in Vrouwenhanden'.  Deze tentoonstelling heeft ze zélf niet meer kunnen bezoeken.  Even voordien overleed ze.  Ze werd 91 jaar...

(foto:J.Smets)

Driewerf hoera!  Gazet van Mechelen blokletterde het gisteren reeds.  Job komt terug na tijdenlang niet alleen op zijn mesthoop te hebben gezeten, maar ook naar een verdomhoekje was verwezen.  Door God en goegemeente vergeten.  Arme kerel.  Zijn eeuwenlange ellende was nog steeds niet voorbij.  De sukkelaar die volgens de bijbel op de ene na de andere beproeving werd getrakteerd, diende jaren geleden al zijn vaste stek op het pleintje voor het voormalige OLV-gasthuis te verlaten.  Ophoepelen diende hij in de vroege jaren tachtig om plaats te ruimen voor een prefab waarin de kinderafdeling terecht kwam.  Dat tijdelijke bouwwerk is al al sinds mensenheugenis verdwenen, maar Job die haast verstopt tussen het groen aan de Zwartzustersvest werd neergepoot, keerde niet weer.  Hij bleef daar godverlaten zitten rechts van de ingang van het ziekenhuis.  En dat vond ik heel erg jammer.  Daarmee was ik trouwens niet de enige.  Jarenlang bleef ik op een wier zitten.  Job werd mijn stokpaardje.  Met regelmaat van een klok heb ik de arme drommel opgevoerd op Mechelenblogt.  In 2006 stelde ik de vraag of een terugkeer van het standbeeld niet te overwegen was, aan schepen Leo Stevens, die beloofde er over na te denken.  Het nadenken had wat voeten in de aarde, en daarom rakelde ik de vraag op geregelde tijdstippen op...

  (foto re: J.Smets. foto o: Jorrit Michiels)

Ze is een sympathieke, spontane spraakwaterval. Honderduit vertelt ze.  Zonder kapsones.  Vandaag was het weer een doodgewone schooldag.  Toch zindert het nog altijd na wat haar gisteren te beurt viel.  Immers: Sam Michiels won gisteren zomaar eventjes het Stadsjuweel Dr.de Gruyter.  En dat is beslist niet min!  Op deze 65ste editie van deze toch wel heel bijzondere en hoogstaande voordrachtwedstrijd ging de 10-jarige Sam aan de haal met de meeste punten.  Daarom ook mag ze terecht pronken met het stadsjuweel, dat zij - mocht ze de wedstrijd nog eens twee keer winnen - definitief in haar trofeekastje mag bijzetten.  Zover zijn we nog niet.  Maakt ook weinig uit.  Nu mag ze trots zijn op de prestatie die ze neerzette.  Vanavond liep ik langs bij de winnares die met haar ouders en jongere broertje Jerom aan de Auwegemvaart woont. 

Er is een spreekwoord dat zegt, 'afbeeldingen zeggen meer dan woorden'. En dat klopt, dat wisten ze zelfs in de middeleeuwen al, ook al omdat men toen amper kon lezen en met het geloof (om toch een belangrijk iets aan te halen) kenbaar te maken bij het volk. Maar dit even terzijde...

(foto's Jan Smets. Bovenste rij: Ricardo (Colombia), Ibrahim (Ghana), Raef (Palestina), Shakir (Irak), Martha (Columbia), Julian (Colombia).  Onder: Femke, Natalia (Colombia), Rodrigue (Kameroen))

Als een eigentijdse Toren van Babel staat Sint-Rombout kloek de striemende wind en regenvlagen te trotseren.  De lucht is zwaar en grijs en ik kan enkel maar de richting van Antwerpen en Brussel aanduiden.  Geen Atomium tekent zich af aan de horizon... En ook de sinjorenstad is gehuld in pure mistroostigheid.  Maar mijn gezelschap - een bonte mix van verschillende nationaliteiten - vindt het allemaal gewéldig.  Ze genieten volop.  Er klinken flarden Spaans en Engels naast een nog wat gebrekkig Nederlands.  Toren van Babel: vandaag stond je pal in Mechelen.

Bij het afscheid pakt pater familias, de 62-jarige Ricardo uit Colombia, me nog stevig vast.  Een warme, welgemeende vriendschapsknuffel.  Ook al kennen we mekaar maar pas: we voelen beiden dat we mekaar vonden op onze toren, hoog boven stad en land.  Hij zegt het poëtisch in het Spaans wat hij onder vriendschap verstaat: 'Un alma que habita en dos cuerpos e un corazon que habita en dos cuerpos'....  'Eén ziel en één hart in twee lichamen...'  Het ontroert me.

Deze namiddag was ik met dit wereldse gezelschap op onze toren.  Mijn nicht Femke Suykens had me de vraag gesteld hen te begeleiden.  Ze geeft Nederlandse les in het opvangcentrum van Fedasil in Zaventem - één van die Belgische centra voor verzoekers om internationale bescherming.  Deze uitstap was een leuke, praktische oefenles in onze taal...